Antidote

Thornfang onderdrukte een zucht terwijl hij zich een weg door de Redwoods baande. Hij had een hekel aan de Tribe cats gekregen. En dat allemaal door één ontmoeting met een andere kat. Hij had er een hekel aan dat hun Clans afhankelijk waren van die Tribe cats die bovendien niet eens een echte Clans representeerden. Thornfang wilde eerlijk gezegd gewoon dat ze hun achterlijke groep van katten mee zouden nemen en op zouden rotten. Of dat de Clans zelf weg zouden gaan. Dit was toch geen territory waar ze voor eeuwig op konden leven? Met kliffen van bergen die vele levens van onvoorzichtige apprentices konden kosten? Hij wilde er niet aan denken dat zijn dochters gedachteloos rondliepen in dit territory, één verkeerde beweging maakten en vervolgens naar beneden een dodelijke smak maakten. Hij bewoog zijn poten ongemakkelijk bij het idee dat hij daar niet kon zijn om hun te behoeden van zo’n fout. En hij vond het ook geen prettig idee dat Sinclaw Feverpaw op aan het leiden was en haar elk moment van de klif kon duwen als ze daar zin in had. Ze zou er gestoord genoeg voor zijn. Thornfang snoof kwaad terwijl hij zijn blik strak naar voren richtte. En Tallshadow? Die deed niks. Die vluchtte alleen maar weg van zijn problemen zoals hij altijd al had gedaan toen hij nog deputy was geweest. Eerst had Thornfang wel hoop in hem gezien, maar nu hij wist dat StarClan niet aan hun kant stond, wist hij dat het niet lang zou duren voordat ShadowClan dankzij die hersenloze tabby de verdoemenis in geholpen zou worden. Kwaad zijnde stormde Thornfang door de Clan cavern, maar hield halt toen hij zijn zus langs een groep katten zag passeren die niet al te vriendelijk op haar reageerden. Hij had gehoord van het ongeluk, maar hij had op dat moment zo veel problemen gehad dat hij het niet goed had kunnen volgen. En hij wilde eerst antwoorden hebben voordat hij zou weten of de opmerkingen terecht waren. En dus wierp hij de Clan cats een vuile blik toe en liep langs hun waarna hij zijn neusje tegen die van zijn zusje drukte. “Fawnstep,” murmelde hij. “Zou je me alsjeblieft uit kunnen leggen wat er is gebeurd? Ik volg het niet helemaal en ik wil geen conclusies trekken puur gebaseerd op wat geruchten van anderen.”

Thornfang verroerde zich niet toen zijn zusje tegen hem uitviel. Zijn zusje. Ze waren van dezelfde leeftijd, maar Thornfang zou zich altijd de oudste voelen van heel het nestje. En hij wist niet eens waarom. Misschien omdat hij een zorgzaam figuur was en graag voor iedereen goed wilde doen, maar dat dat gevoel af was gezwakt toen opeens alles in zijn leven misging. En ja, hij had er misschien meer voor haar moeten zijn, maar zijn leven ging ook gewoon door. Hij had geluk gevonden bij Sinclaw, had zich opeens over vier dochters moeten ontfermen en vlak daarna was zijn moeder doodgegaan. StarClan was blijkbaar nog niet klaar met hem te straffen, want opeens hadden Sinclaw en hij geen relatie meer en was Stainedkit hem ook nog eens ontnomen door een Twoleg. De kans dat ze nog leefde was vrij klein, maar soms wilde Thornfang dat hij naar de wanhopige kreten van zijn dochters had geluisterd en op het gebied was gebleven waar Stainedkit was gebleven. Soms wilde hij dat hij naar Twolegplace was gereisd zodat hij haar kon gaan zoeken en met eigen ogen kon zien of ze dood was of niet. Het antwoord was eigenlijk vrij simpel en aanlokkelijk, maar hij kon het niet. Hij kon zich niet opzettelijk bij StarClan gaan voegen en zijn drie dochters achterlaten. Vooral Feverpaw niet. Hij hield van alle drie zijn dochters, maar Feverpaw was zijn favoriet. Net zoals Wolfpaw Sinclaw’s favoriet was. En Wolfpaw begon steeds meer karakteristieken van die bitch over te nemen, iets waar hij niet blij mee was. Thornfang richtte zijn ogen terug naar zijn zusje en besloot om eindelijk antwoord te geven, want hij had te lang gezwegen. “Ik geloof je,” sprak hij met simpele woorden. “Ik vind het niet oké wat er is gebeurd, maar ik geloof je. Ik weet dat je het niet opzettelijk hebt gedaan omdat jij zo gewoon eenmaal niet in elkaar zit. Bovendien…” Hij slikte even. “Bovendien weet ik hoe het is om onopzettelijk een kitten kwijt te raken. Ik heb Stainedkit ook verloren een tijdje terug terwijl ik meer voor haar had kunnen doen, het misschien zelfs wel had kunnen voorkomen.” Hij richtte zijn blik even naar de grond. “Het is gewoon oneerlijk, Fawnstep,” murmelde hij. “Maar laten we alsjeblieft niet boos op elkaar zijn en laten we alsjeblieft er wat meer voor elkaar zijn. Zo zou mam het ook gewild hebben.” Hij keek omhoog en keek haar aan met een haast wanhopige blik. Want hij had niet het idee dat hij bij zijn zusje een façade omhoog moest houden. Zij keek daar toch wel doorheen.