Soo.. You and dad??

"Eh, ja", miauwde Crowcall toen ze haar naam hoorde en ze keek wat verbaasd op, waarna haar oortjes van schrik wat naar achteren schoten. Uh-oh, daar kwam Leopardpaw vastberaden haar kant op gestapt. En daar volgde de vraag die ze al had gevreesd, nog wat directer gesteld dan ze had verwacht. Leopardpaw was duidelijk niet iemand die tijd verspilde aan subtiliteiten. "Eh." Veel verder dan dat kwam Crowcall in eerste instantie niet. Bij StarClan, wat moest ze hier nu weer op zeggen? Stel niet zulke moeilijke vragen! Na een paar tellen knipperde ze met haar ogen en schudde nog altijd wat verbouwereerd haar kop. "We... zijn vrienden", bracht ze daarna zwakjes uit. Ja, gewoon vrienden. Absoluut. Niet meer en niet minder. Ahum. Toch? Ze wist het zelf niet eens, laat staan dat ze het aan Leopardpaw uit kon leggen. "Eh, hoezo, heeft Crowfur iets gezegd?" Was ze nu hoopvol of bevreesd? Mousedung, dit was nu al ongemakkelijk.

Ze glimlachte wat ongemakkelijk. Aha, had hij dat gezegd? "Dat is aardig van hem", miauwde Crowcall voorzichtig, zich afvragend hoe Leopardpaw zich zou gedragen als haar vader haar niets had gevraagd. Ze schuifelde met haar pootjes. "Dus... hoe gaat het met jou? Bevalt het je hier een beetje?" Ze was nog niet helemaal bekomen van de opening van hun gesprek en ze wist niet heel goed wat te zeggen, maar wat koetjes en kalfjes leken haar wel veilig, zeker als ze zo het gesprek een ebetje weg kon sturen van moeilijke onderwerpen. Ze was allang blij dat ze in haar zenuwen niet over het weer was begonnen.

Oh dear. Het was ook wel duidelijk dat Crowfur zijn dochter nog niets had verteld. Crowcall fronste even. Ze zou met hem moeten praten, hierover. Ze begreep dat het moeilijk moest zijn, zeker gezien Leopardpaws instelling, maar het was niet iets wat hij nog veel langer geheim kon houden. Leopardpaw hoorde het te weten. Toen de apprentice verder praatte, begon ze zich echter af te vragen of ze het toch al wel wist. Vooral RiverClan? Had hij dan toch iets tegen haar gezegd? "Waarom?" vroeg ze voorzichtig. Ze moest oppassen met wat ze zei, als Leopard het nog niet wist, wilde zij de waarheid niet per ongeluk verklappen. Het zou niet goed zijn als ze het op een andere manier te weten kwam dan van haar vader.

Oké, waarschijnlijk wist ze het niet. Het was goed om dat duidelijk te hebben. In ieder geval leek Leopardpaws enige reden om RiverClan niet te mogen het feit dat haar vader hetzelfde vond. En zo kwam het onderwerp dan toch weer op Crowfur. Crowcall haalde eens diep adem. Goed, gewoon rustig blijven. "Ik mag hem graag", miauwde, waarna ze ging zitten en haar staart zorgvuldig om haar pootjes krulde. Ze had het gevoel dat ze een beetje op moest passen met wat ze zei, maar ze wilde wel eerlijk zijn tegen de apprentice. "Hij is een aardige kat, en toen mijn vader achterbleef, bood hij zijn steun aan. Dus ik mag hem. En ik geloof ook dat hij een goede vader is?" Hierbij keek ze Leopardpaw aan. Ze probeerde een beetje zeker van zichzelf te blijven, maar intussen vroeg ze zich vooral af of Leopardpaw haar ook vond stinken. Ze bracht immers nogal wat tijd door met familie en vrienden uit andere clans. Al had ze met RiverClan weinig te maken, dus dat scheelde dan weer.

Leopardpaws stem klonk meteen wat warmer zodra ze over haar vader praatte en Crowcall glimlachte. Ze was blij dat de liefde die haar vriend voor zijn dochtertje voelde wederzijds was. Het was leuk dat de twee zo'n goede band hadden. "Dat is goed om te horen, ik weet hoe hard hij zijn best doet", miauwde ze dan ook. "Ik wou dat ik zo'n vader had." Ze zei het voor ze er erg in had en haar blik zakte naar de grond. Dangerdance verdiende het niet dat ze zo over hem praatte. Hij had net als Crowfur zijn best gedaan... toch? Het waren gewoon de omstandigheden die hem hadden belet om een goede vader voor haar te zijn. Het was niet zijn schuld. Behalve dan dat hij haar twee keer had achtergelaten. Maar daar had hij goede redenen voor gehad! Goede redenen... waar hij voor zijn dochter niet overheen had kunnen zien.

Crowcall beet op haar lip toen de onvermijdelijke vraag kwam. Ze zuchtte een keer. Nu ja, het kon geen kwaad om gewoon te vertellen hoe het zat. Het kon haar tegenwoordig toch niet meer schelen of katten van haar half-clan zijn wisten of niet. Het was toch wel duidelijk genoeg, aangezien ze veel tijd doorbracht bij haar halfbroers en -zussen. "Ik heb hem niet vaak gezien", antwoordde ze zacht. "Hij was een SkyClanner. En daarna een ThunderClanner. En hij is dus niet meegegaan op deze reis." Ze keek weg en knipperde met haar ogen. "Dus ik heb hem zo'n vijf keer in mijn leven ontmoet." Ze probeerde het op een lichte toon te zeggen, maar het kwam er wat moeizaam uit.

Om de een of andere reden verbaasde Leopardpaws vriendelijkheid haar. Misschien omdat de poes meestal een wat... egocentrische indruk maakte. Maar goed, het was al vaker gebleken dat eerste indrukken niet alles waren, en ze moest natuurlijk niet vergeten dat de apprentice vast ook wat van haar vaders vriendelijke genen geërfd moest hebben. De vraag kwam niet als een verrassing, maar toch was Crowcall even stil. Het was immers iets wat haar ook altijd dwars had gezeten. Hij ahd het nooit uitgelegd, al kon ze de reden wel raden. "De meeste SkyClanners gingen naar ThunderClan", miauwde ze maar. "Al zijn vrienden..." Ze had altijd maar aangenomen dat dat de reden was. Het was op zich ook geen vreemde reden. Zo raar was het niet dat hij met de katten met wie hij was opgegroeid was meegegaan, met zijn vrienden en zijn deputy, en hen niet had verlaten voor een stel kittens dat hij nooit had ontmoet. En Suntail was er natuurlijk al niet meer, toen, al wist ze eigenlijk niet zeker of hij dat had geweten. Ze wist niet eens hoe vaak haar ouders elkaar hadden gezien. Hadden ze iedere avond afgesproken bij Fourtrees, onder het licht van de maan en de sterren? Of was het eigenlijk maar een korte affaire geweest, een ontmoeting of twee... Waarom wist ze die dingen niet? Ze kon ze nu niet meer vragen.

"Dat is rot", zei Leopardpaw, en Crowcall kon dat alleen maar beamen. "Dat is rot, ja", zei ze met een zucht. Daarna was ze een tijdje stil. Ze vroeg zich af of ze hem ooit nog zou zien. Waarschijnlijk niet. Maar de wonderen waren de wereld nog niet uit, toch? Brindleleaf was immers ook plotseling weer opgedoken, op de meest onwaarschijnlijke plek van allemaal. Misschien zou Dangerdance er ook opeens weer zijn als ze ooit teruggingen naar hun oude territorium. Maar Brindleleaf was jong, gezond en samen met de Tribe, en Dangerdance was kreupel en alleen in een gebied waar het nu waarschijnlijk wemelde van de BloodClanners. "Maar ik heb er dan wel weer een paar broertjes en zusjes bij gekregen", miauwde ze zo opgewekt als ze voor elkaar kreeg. Niet dat dat allemaal erg soepel verliep, maar dat kon nog wel beter worden. Uiteindelijk moest ook Snowkit toch wel over het verlies van zijn vader heen komen. Dat kon lang duren, maar uiteindelijk, als hij maar genoeg vrienden en familie om zich heen had...

Leopardpaw leek wat afgeleid en Crowcall keek even wat beschaamd naar haar poten. Ze had maar door zitten praten over haar vader en haar halfsiblings, haar familieproblemen zouden Leopardpaw onderhand wel vervelen. "Heb je het hele territorium al kunnen verkennen?" vroeg ze gauw, hopend zo een onderwerp aan te boren dat de apprentice iets meer kon interesseren.

Een beetje verbouwereerd keek ze de zwart-witte poes aan. Ze... ging gewoon weg. Oké. Blijkbaar was ze niet interessant genoeg. "Nou eh... dag, dan", stamelde Crowcall en ze probeerde het maar niet al te persoonlijk op te vatten. Ze begreep wel dat Leopardpaw niet bijster geïnteresseerd was in Crowcalls gezinssituatie, maar om zou zo abrupt het gesprek af te kappen... Ze kon niet echt duidelijk krijgen wat voor kat de apprentice nou was. Net had ze best vriendelijk geleken, maar nu leek het alsof ze het hele gesprek maar tijdverspilling had gevonden. En zelfs dat zoete glimlachje kon haar er niet echt van overtuigen dat Leopardpaw het lief bedoelde. Nu ja. Ze hoefde tenminste niet meer met haar over Crowfur te praten. Over Crowfur gesproken, misschien had hij wel zin om vanmiddag samen te gaan jagen. Er keerde meteen weer een glimlachje terug op haar gezicht. Dat zou gezellig zijn. En met hem kon ze in ieder geval beter praten dan met zijn dochter...