Its Quiet Uptown {Quietstep}

Ergens voelde hij zich slecht over het feit dat hij Bronzemask  niet had opgezocht. Zijn tante had een nestje gekregen en hij had de moeite niet eens genomen om te komen kijken. Wellicht kwam het doordat elk nestje in hun familie verdoemd leek te zijn. Toch forceerde hij zichzelf om erheen te gaan. Om zijn tante aan te kijken, haar te feliciteren en maar te doen alsof hij blij was voor haar. Aarzelend liep hij naar het gedeelte waar de Queens en hun kittens lagen en al snel viel zijn blik op Bronzemask. Twee kleine kittens lagen aan haar buik en hij kon zich enkel afvragen wie de vader was. Hij schraapte zijn keel en zette een flauwe glimlach op zijn bek. Bronzemask zag er alles behalve vrolijk uit. Begrijpelijk, de poes vond het fijn om zich op haar taken als Warrior te storten als alles even lastig werd. En met de terugkomst van Brindleleaf was alles even lastig. Maar dat kon ze nu niet doen. "Bronzemask," groette hij haar. "Gefeliciteerd. Ze zien er gezond uit," zei hij zachtjes. De, voor hem, naamloze kittens lagen vredig te slapen. Wisten zij veel in wat voor rotfamilie ze waren geboren. 

Gelukkig leken de donderwolken iets op te klaren toen hij eraan kwam. Hij had niet het gevoel in staat te zijn om nog iemand te handelen die boos op hem was. Vandaar ook dat hij Amberpaw de laatste tijd bewust vermeed. Voor zijn gevoel zat hij op het spreekwoordelijke randje en hij deed zijn best om zichzelf terug te brengen naar de voet van de berg. Via de langzame route, dan. Hij keek even naar de kittens. Twee kleine, roodharige beestjes. De ene leek wel een beetje op hem en Mousewish, eigenlijk. Bronzemask vertelde hun namen, waarop Quietstep haar even verbaasd aankeek. "Je hebt er een naar mijn moeder vernoemd," merkte hij op, zonder enige duidelijke toon in zijn stem. Hij wist niet wat hij daarvan vond, en hij had ook geen zin om dat te bedenken. Hij ging naast haar liggen en keek in stilte toe toen ze een van de piepende kittens probeerde te sussen. Vervolgens keek hij weer omhoog. Hij moest het weten. "Wie is de vader, Bronze?" vroeg hij. Zijn blik week niet meer af, hij wilde de waarheid weten en wel nu meteen. Hij had geen zin om er doekjes om te winden, om te doen alsof hij dom was en geloofde dat de kittens van een kater waren waar ze wél kittens mee mocht krijgen. Hij was klaar met de leugens.

Brindlekit. Het deed zijn maag ineenkrimpen, maar tegelijkertijd zag hij het ook als een sprankje hoop. Een kans om het deze keer beter te doen. Hij had helemaal geen zin om over dingen na te denken. Het vele nadenken was wat hem in deze ellende had gebracht. Toen hij vroeg wie de vader was, kreeg hij een eerlijk antwoord. Recht door zee. Een Shadowclanner. En ze had er spijt van. Als spijt altijd genoeg zou zijn, dan zou hun familie nog bij elkaar zijn. Dan was alles oké. Maar spijt was achteraf en in essentie had niemand er iets aan. Het brak zijn hart om haar te horen zeggen dat hij haar mocht haten, dat ze zichzelf hierom haatte. Hij keek haar aan terwijl ze vertelde dat ze het ze zou vertellen, later, als ze leerlingen werden. En ergens vond hij dat een slecht idee. Hij was beter af geweest met het idee dat zijn vader in Starclan was, in plaats van de Medicine Cat van Windclan. "Bronze, ik haat je niet. Ik wil niet dat je weggaat," begon hij. De laatste keer dat hij iemand had verteld om op te rotten, was dat extreem slecht uitgepakt. Hij weigerde opnieuw zo'n fout te maken. "Je bent al die tijd als een moeder voor me geweest. Doe dat ook voor hen, ik weet dat je het kan," zei hij, met een ietwat rauwe toon in zijn stem. Nu konden ze alleen maar hopen dat geen van deze kittens zo erg was als Amberpaw.  

De poes leek haast verbaasd door zijn reactie en ergens had hij al een redelijk vermoeden waarom. Het kon natuurlijk zo zijn dat Amberpaw haar tante en diens nestje ook al had bezocht. En Amberpaw kennende, had die vast niet zo gereageerd als hij zojuist had gedaan. Ongetwijfeld was ze boos geworden, had ze naar haar tante geschreeuwd en was ze woedend weggestoven. Het was jammer dat Bronzemask die haat moest verdragen, wat er allemaal gebeurd was, was immers niet haar schuld. Zij had Brindleleaf niet weggejaagd. Ze was er echter wel geweest om de brokstukken op te vangen en niemand had haar er ooit echt voor bedankt. En nu bedankte zij hem, samen met een belofte om een nieuwe start te maken. Hij knikte haar bemoedigend toe. Ze zou ongetwijfeld een goede moeder en Warrior zijn. "Over onze clangenoten gesproken," mompelde hij toen. "Heb je Amberpaw nog gesproken?" Hij durfde het haast niet te vragen, want als het zo was, was het hoogstwaarschijnlijk geen positief gesprek geweest. Hij had totaal geen grip op zijn kleine zusje en het frustreerde hem mateloos.