Surrounded by idiots

Met de grootste moeite had Swiftclaw twee aardeekhoorntjes weten te vangen. Deze had ze mee terug genomen naar de clan cavern en op de prooistapel gelegd die tot Shadowclan toe behoorde. Geen haar op haar lijf dat ze haar prooi op de algemene prooistapel zou leggen. Oké, ze had dan al eerder een apprentice en een kitten geholpen, tijdens de Journey, maar dat was puur omdat de Warrior Code zei dat je geen katten in nood mocht laten stikken wanneer je deze kon helpen. En omdat Swiftclaw eigenlijk gewoon een goed hart had. Maar dan nog, niet wanneer Shadowclan ten onder ging. De hele status die ze ooit hadden gehad, weg, verdwenen, alsof Shrewstar en Innerstar en Brokenstar hier voor, nooit bestaan hadden. Zelfs die duistere nep-leader uit de geschiedenis, Rushstar, zou hoogstwaarschijnlijk een betere leader geweest zijn dan hun huidige en dat was pijnlijk. Ze keek hoe twee Shadowclan apprentices haar gevangen prooien pakte en deze naar de oudere katten bracht. Zo hoorde het. Zo moest het zijn. Zo moest elke Shadowclan kat zijn.

Fawnstep eerste post.

Swiftclaw voelde zich rustig worden toen ze toe keek hoe de Shadowclan apprentices zo goed voor de oudere katten zorgden. Ze waren nog niet beïnvloed door de idioten van Shadowclan, gelukkig, of misschien troffen ze het met de mentoren die ze hadden. Ze wist het niet, het maakte ook niet uit, zolang ze maar op het goede pad bleven. Zij waren de toekomst van de clan en wie wist was één van die apprentice de toekomstige leider van Shadowclan. Wie wist. Ooit zou het goed komen met de clan, echter wist Swiftclaw niet of zij het nog zou mogen mee maken en dan was ze nog maar tweeëntwintig moons. Fawnstep liep langs haar heen en botste daarbij bijna perrongeluk tegen haar op. Swiftclaw had haar horen aankomen en was net op tijd opzij gestapt. Vrijwel meteen voelde ze woede in zich opborrelen en sloeg daarom het mos uit haar bek. "Fawnstep!" Snauwde ze tegen haar grotere zus. Meteen dempte haar volume weer. "Mijn grote zus, een persoon in mijn leven waar ik naar op zou moeten kijken," ging ze verder, nu op zachtere, maar nog steeds felle toon. "Kijk eens naar jezelf, kijk naar je houding en luister eens naar de toon in je stem," siste ze vervolgens. Natuurlijk deed Swiftclaw zo omdat ze van haar zus hield, ook al voelde dat op dit moment niet zo.

Swiftclaw rolde uitbundig met haar ogen toen Fawnstep tegen haar begon te spreken. Wat prachtig dat ze dit allemaal wist, wat goed toch. Swiftclaw wist ook wel een hoop dingen. Maar aan alleen 'weten' had je niks, je moest er iets mee doen, anders maakte het helemaal geen zak uit of je dingen wist of niet. Fawnstep vernauwde haar ogen naar de rossige katten en boog vervolgens voor over om het mos op te willen pakken, die Swiftclaw dood leuk onder haar snuit vandaan schopte. Ze boog haar kop naar Fawnstep toe en siste. "Leuk dat je het allemaal zo goed weet, Fawnstep," sprak ze. "Misschien zou het iets meer indruk bij mij achter gelaten hebben als je er ook iets mee had gedaan," ging ze verder. "Ik zou je zelfs willen helpen als je iets deed met wat je allemaal weet, maar dat doe je niet," vervolgde ze fel. "Ik vraag me af hoe mama nu op je neer kijkt vanuit Starclan," spuugde ze als volgt naar Fawnstep. Ze walgde van haar zusje op het moment. Zij zette de hele naam van Innerstar ten schande neer en ze bleef het maar doen, dat, terwijl Fawnstep alles zo goed wist.

Swiftclaw voelde nog meer woede in zich opborrelen toen Fawnstep reageerde. Dat ze haar hulp niet wilde, prima, dat hoefde ook niet. Maar dat ze zo negatief sprak, dat ze niet op hun moeder leek en dat zoiets ook nooit zou gebeuren stak haar. Je bent wat je gelooft, right? Dus als Fawnstep op haar moeder zou willen lijken en dat eens zou gaan geloven, dan kon het nog best gebeuren ook. Het was vooral een kwestie van willen. Fawnstep vroeg haar om haar met rust te laten en Swiftclaw trok haar lip op. "Ik walg van je, Fawnstep, ik walg intens diep van je en inderdaad, ik zal je met rust laten en kom me maar weer eens opzoeken wanneer jij jezelf een waardige Shadowclan Warrior durft te noemen," snauwde ze. Want ze wist dat Fawnstep die woorden alleen zou uitspreken wanneer deze ook waar waren. Zeggen dat zij Fawnstep niet kende, ja vast. Swiftclaw kende haar zus goed genoeg, had vaak zat een oogje in het zeil gehouden en zich zorgen om haar gemaakt. Haar oudere zus. Moest dat dan niet andersom? Swiftclaw stond op en draaide zich weg van Fawnstep, klaar om bij haar weg te lopen. Ze zocht het maar uit.

Het jongere zusje kwam tot een halt toen Fawnstep uitbarstte. Swiftclaw draaide zich niet terug om, waardoor Fawnstep voor haar neus verscheen. Tot haar schrik stonden de ogen van haar oudere zus koud, nog kouder dan ijs en daardoor gingen er toch wel rillingen door haar ruggengraat, echter hield Swiftclaw haar gezicht strak in plooi. Blijkbaar wist Swiftclaw, niets, maar dan ook niets van Fawnstep, waarbij Swiftclaw haar kaken stevig op elkaar perste. De volgende woorden van Fawnstep waren hard, kei hard en het raakte Swiftclaw zeker. Maar dan was Swiftclaw zelf ook kei hard naar Fawnstep geweest. "Best," beet Swiftclaw haar zus toe en beukte langs haar heen om dit maal ook door te lopen en zich niet te laten stoppen door Fawnstep. Opdat moment besefte ze dat ze van haar zus hield, enorm veel, waardoor ze besloot het om te zetten in haat.