What you want?

Opgekruld en in een diepe slaap lag Deathpaw in het leerlingen hol, genesteld in haar mosnest. Haar regelmatige ademhaling stokte toen er een gekrijs klonk, meteen waren haar ogen open. De bron van het geluid dat haar had wakker gemaakt waren enkele kits die uitgelaten met elkaar aan het stoeien waren. “Beef voor mij! Ik ben Darkstar” hoorde ze eentje roepen. Deathpaw sloot haar ogen eventjes, woest dat ze niet door kon slapen besloot ze dus toch maar op te staan. Ze zou wel een eindje gaan lopen, hier werd je toch alleen maar wakker gehouden door kits. Nors siste ze in het voorbijgaan naar de kits, om vervolgens lenig door de doorningang te kruipen naar buiten. Ze knipperde eventjes tegen de felle zon die op het bos scheen, de zon stond al hoog wat betekende dat ze vrij lang geslapen had. Ze had zo haar redenen, gisteren was ze extra lang buiten geweest om prooi te vangen want het wilde de laatste tijd slecht lukken. De dagen ervoor had ze precies hetzelfde gedaan, maar ze kwam nooit met meer dan een houtduif en een muis terug. Deathpaw’s cyperse vachtje werd bespeeld door de wind, terwijl haar gifgroene ogen de omgeving afspeurde. Plots kreeg ze een idee, het klonk op stom, maar ze had toch niets beters te doen. Ze zou naar Vierboom gaan! Daar hadden de andere ‘apprenticesen’ over verteld. Deathpaw had het idee dat ze nog lang niet mee zou mogen gaan, dus zou ze zelf wel gaan kijken in haar eentje. Langzaam zwol haar enthousiasme terwijl ze door het bos heen sprintte, ze wist de weg want tijdens een rondleiding over de Thunderclan grenslijnen waren ze langs Vierboom gekomen! Pijlsnel schoot ze tussen de bomen door, die lange schaduwen over haar vachtje gooide. Ze was klein voor haar leeftijd, dat was ze altijd al geweest. Niet overmaats klein maar gewoon… kleiner. Terwijl ze voort raasde lette ze niet één keer op de prooigeuren die langs kwamen, toen er een duif was geland op enkele meters voor haar was ze er zelfs gewoon langs gerend. Op momenten als dit, had ze lak aan prooi vangen dat kon later ook nog! Uiteindelijk remde ze af voor het dalletje waar vierboom lag, haar ogen fonkelde en gingen wijd open bij het zien van de plaats. Er stond in het midden van het dal een grote steen omringt door vier bomen. ’Wauw! Hier vergaderen alle clans!’ Dacht ze opgewonden. Hijgend van het lange stuk die ze zo snel had gerend daalde ze af, nieuwsgierig belande ze onderaan en liep richting de hoge steen. Ze rook hier geuren van állerlij katten, en verschillende clans. Ze herkende er geen, alleen Thunderclan. Ze had nog nooit een andere clankat geroken. Aarzelend liep Deathpaw op de hoge steen af, ze bekeek het voor drie minuutjes en sprong er toen op. De wind streek bemoedigend door haar haren, waardoor ze alsmaar enthousiaster werd! Dolblij met haar besluit om de middag hier door te brengen snuffelde ze rond, ze kon vier geuren onderscheiden.. en eentje die heel vreemd rook. Ze prentte al die geuren in haar hoofd zodat ze de volgende keer ze zou herkennen. Haar kop vloog omhoog toen de wind een geur meebracht, die sterk werd. Onderzoekend keek ze het gebied rond Vierboom rond, tot ze een klein figuurtje zag opdoemen, met een tijgergestreepte vacht!

Tigerpaw was kwaad het kamp uitgelopen. Niemand had tijd voor hem, dat ergerde Tigerpaw. Met ferme stappen liep hij riching het donderpad. De vreselijke stank kwam hem tegemoet en liet zijn ogen tranen. Hij chudde met zijn kop, om beter zich te kijken en zag net een monster voorbij razen die zijn tijgergestreepte vacht liet opwaaien. Zonder erbij na te denken rende hij in alle boosheid het donderpad op. Direct kwam er met luid geraas een monster voorbij. Tigerpaw kon op het nippertje de overkant halen, zijn ogen groot van angst. Zijn boosheid was een beetje gezakt en hij kwam erachter wat hij had gedaan. Hij zat op Thunderclanterrteroium! Zijn boosheid laaide weer op, bij de gedachte weer teruggaan. Whitepaw had training, Witerose was jagen en Brokenstar, zijn oom liet hem niet bij zich. Hij zag de vier bomen van de vierboom opdoemen toen hij een eindje gerend had. Hij zag een figuurtje in zijn richting staren en Tigerpaw begon nog harder te rennen en kwam aan bij de vierboom. Hij had een topconditie, tegenover de andere apprenticen. Hij grauwde naar het figuurtje, dat kleiner was dan hij. Tigerpaw had sterke spieren, en was fors gebouwd, hij was groot voor zijn leeftijd. Zijn ogen staarde samengeknepen ocer het figuurtje heen.

Toen de tijgergestreepte kater haar opmerkte schoot hij op haar af als een kogel, hij sprong op de rots en grauwde. Deathpaw siste en kromde haar rug, nijdig blies ze in zijn richting. In tegenstelling tot haar was deze kat echt een joekel, (voor zijn leeftijd). Ondanks dat hij groter was en sterk gespierd was liet ze zich niet afschrikken. In gedachten nam ze hem grondig op, en onthield ze zijn geur. Het was Deathpaw echter niet ontgaan dat deze vreemde kat uit de richting van háár territorium was gekomen. Nijdig blies ze en boorde haar helgroene ogen in zijn donkere ambers. “Je kwam uit Thunderclan territorium, en jij ruikt niet naar Thunderclan. Waarom kwam jij door mijn territorium?” Blies ze, met haar nagels ontbloot. Ze voelde de aandrang om hem aan te vallen, maar goed, ver kwam ze daar niet mee want deze lompe vlooienzak voor haar was gewoonweg groter. Alhoewel, hij was wel jong net als Deathpaw zelf. In stilte staarde ze de onbekende indringer aan, die nog steeds onbekend bleef voor Deathpaw. Ze vroeg zich af welke geur dit was, niemand had haar een beschrijving gegeven van de verschillende clangeuren. Hij rook niet naar het bos, dus hij was sowieso geen wilde kat. Die zwierven hier ook rond, maar deze rook heel anders. De onbekende clankat geen moment uit het oog verliezend schuifelde ze dichterbij tot ze bijna neus aan neus stond met hem. Ze was dan wel kleiner, maar deed qua moed niet onder voor deze joekel hier. “Krijg ik nog antwoord?” Spuwde ze “Of ben je daar te dom voor, want als je net zo slim bent als dat je groot bent…” Ze zweeg en lachte hatelijk. Hé, dit was best wel leuk! Andere katten pesten. Ze sprong heen en weer, van links naar rechts, naar achteren en dan weer naar voren, alsof ze één bonk energie was. Elk spoortje slaperigheid en kwaadheid vanwege de kits die haar rust verstoord hadden was weg, zo ook de boosheid om deze kat die door Thunderclan territorium kwam. Dit was best wel leuk, als je maar niet begon te vechten. Misschien zou haar kleine postuurtje handig van pas komen, want kleinere wezens konden sneller ontwijken dan grote, loggere katten. Maar ze besloot dat het wijselijk was om dat niet nu uit testen, daarbij had ze geen greintje vecht vaardigheden.

Tigerpaw keek de kleine poes neer en wist dat hij een zin niet moest zeggen. Namelijk 'Wat doe jij hier.' Hij was namelijk op Thunderclangebied dus was zij het die de vraag moest stellen. Maar Tigerpaw deed geen moeite haar te laten merken dat hij zich een tikeltje ongemakkelijk voelde. Hij schuifelde even heen en weer en zijn samengeknepen ogen werden weer mooi rond. Dit poesje mocht dan wel klein en smal zijn, maar ze had een mooie vacht en een mooi lichaam. Hij kreeg een warm gevoel, maar hij dacht aan Whitepaw, het witte poesje met de zwarte pootjes.''Krijg ik nog antwoord?'' Snauwde het donkere poesje.''Of ben je daar te dom voor, want als je net zo slim bent als dat je groot bent?'' zij het kleine poesje en ze zweeg en lachtte daarna hatelijk. Ze sprong op en neer, van links naar rechts en van achter naar voor. Het poesje had blijkbaar veel Energie en wilde dat graag op hem afreageren. Tigerpaw was niet onder de indruk, hij ging rustig zitten en staarde haar met koele blik aan.''Ik ben eerlijker als de katten van mijn clan, dus dan vertel ik het ook maar. Ik kom van de shaodwclan, en ik ben overgestoken naar jullie clangebied, door mijn blinde woede.'' Hij sprak rustig, maar hij voelde zich warm worden onder zijn tijgervacht. Hij keek haar aan likte even zijn droge lippen nat. Het was lang geleden dat hij zo'n aangenaam gevoel had bij een poes. Zijn ogen waren in normale vorm die langzaam het peosje volgden.

Deathpaw stopte meteen met druk doen, toen het antwoord van de rivaal voor haar Ze probeerde uit zijn blik af te lezen wat hij dacht, en hoe hij zich voelde wat een moeilijke opgave was. Deze kater hier, was een meester in het verbergen van zijn emoties bleek maar weer. Ze snoof eventjes schamper. Eerlijkheid en blinde woede. Dat ging er bij haar niet in. Ze brandde van nieuwsgierigheid om te weten waarom deze kater zo boos was, en of hij echt zo eerlijk was als hij beweerde. Deathpaw zette ondertussen de naam Shadowclan vast op deze geur. Het werd een zooitje in haar hoofd, zo veel gedachten en zo weinig ruimte! “Hoe moet ik weten dat jij niet liegt? Je kan wel zeggen dat je eerlijk bent, maar je bent van Shadowclan! En Shadowclan katten zijn niet te vertrouwen… en kan jij niet boos zijn in je eigen territorium of zo?” Voegde ze er met een vreemde blik aan toe. Starclan nog aan toe, waar had ze zich nu weer in gewerkt! Even had ze respect voor haar eigen kalmte die ze plotseling had, desondanks dat ze zich niet op haar gemak voelde hier met deze gigantische kater… met een kalme stem. Ze wist niet waarom, maar ze fantaseerde even kort een scene die zich waarschijnlijk nooit zou afspelen. Deathpaw die achter deze grote kater stond. De kater zonder naam. Één ding was zeker, met hem als bodyguard kon je niets overkomen! Ze gniffelde om haar eigen woordgrap maar verborg dat weer door te doen alsof ze nieste. “Waarom was je boos dan?” Vroeg ze op haar hoede deze keer. Deathpaw ontspande lichtjes en zakte door haar pootjes, ze ging zitten en keek omhoog naar de jonge kater. Ze gokte dat hij nog een apprentice was. Omdat zij zo klein was, en hij niet bepaald groot, moest ze naar boven kijken waardoor haar nek zeer begon te doen. Ze schoof een beetje achteruit zodat ze niet helemaal omhoog hoefde te kijken. “Ik ben trouwens Deathpaw!” Zei ze opgewekt. In gedachte strafte ze zichzelf dat ze niet bozer was op deze kater dat hij door Thunderclan territorium was gekomen. Aan de andere kant, ze kon hem onmogelijk weg krijgen. Even voelde ze zich moedeloos, ze wilde liever niet weggaan zonder dat hij eerst wegging. Het zag er naar uit, dat ze hier nog wel een hele tijd ging blijven. De zon scheen lekker, je had geen kits om je heen die vervelend krijste, en je werd ook niet verleid door prooi dieren die je dan vervolgens niet kon vangen.

. “Waarom was je boos dan?” Vroeg het poesje op haar hoede deze keer. Ze leek zich te ontspannen en lichtjes zakte ze door haar pootjes, ze ging zitten en keek omhoog naar Tigerpaw, die vriendelijk terug staarde.''Niemand had tijd voor mij, mijn mentor niet, mijn vrienden ook niet, en mijn oom Brokenstar ook niet.'' Tigerpaw had Brokenstar maar zachtjes uitgesproken, hij wilde haar niet bang maken. Het poesje moest haar nek uitstrekken om hem recht in het gezicht te kijken, en aan haar gezicht te zien begon het een beetje pijn te doen. Hij ging liggen en keek haar vriendelijk aan, ontspannen was hij zeker. Hij toonde geen enkel iets meer van vijandelijkheid. “Ik ben trouwens Deathpaw!” Zei het jonge poesje opgewekt dat Deathpaw heette.''Ik ben Tigerpaw.'' Zei Tigerpaw vriendelijk. De zon scheen lekker op Tigerpaws vacht. Een zachte stilte daalde neer, en je hoorde de vogels fluiten en je hoorde geritsel en fluisteringen van de bladeren die door en koel zomerbriesje weggewaaid werden en nu vrij door de lucht heen zweefden en vlogen. Het was prachtig weer, en dat drong nu pas tot hem door! Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Of was het grauw en grijs, en zag hij het alleen als mooi weer omdat Deathpaw er was? Hij schudde heftig zijn kop maar deed alsof er even een vlieg bij zijn hoofd vloog, hij kende Deathpaw nouwelijks en hij had Whitepaw toch? Hij keek Deathpaw glimlachend aan.''Is het leuk in de Thunderclan?'' vroeg hij voorzichtig, hij wilde niet direct het vertrouwen van Deathpaw schaden. Zijn ogen verraden alleen maar vriendelijkheid.

Deathpaw luisterde aandachtig toen de kater sprak. Ze voelde zich in eerste instantie schuldig voor hem, zonder te weten waarom, maar bij de naam Brokenstar trok ze wit weg. (voor zover dat kan bij katten XD) Ze deinsde geschrokken achteruit, alsof het Brokenstar was die nu voor haar stond. In de verhalen die ze gehoord had van de andere clankatten was Brokenstar een woesteling, eentje waarmee je echt geen ruzie wilde! En nu stond zijn neefje voor Deathpaw. Met het gevoel alsof hij haar iets aan ging doen keek ze hem met angstige ogen aan. Hij stelde zichzelf voor als Tigerpaw. Die naam deed geen belletje rinkelen bij haar, desondanks had ze kunnen weten dat het woord Tiger erin zat. Kijk maar naar zijn vacht… Meteen riep ze zichzelf tot de orde. Fox-dung nog aan toe, als deze kater haar wat aan had willen doen dat zou hij dat allang gedaan hebben, ja toch? Deathpaw voelde zich opnieuw schuldig, ze was bang geworden door woorden van deze kater. Meteen ging ze wat dichterbij zitten, maar ze was onhandig en struikelde half waardoor ze tegen hem aan viel. Meteen met een dik opgezette vacht sprong ze achteruit. Ze slikte en maakte een verontschuldigend geluidje. “Sorry, ik wilde niet… je overdonderde me gewoon…” Ze ging zitten en likte haar nekharen plat, en deed moeite om weer te ontspannen. Ze voelde zich stom en besloot dus om op een kalme toon, waarin duidelijk Deathpaw’s ongemakkelijke toestand te horen was: “Nou, nee” Besloot ze “Of.. ja. Onze clanleidster is geweldig, zo ook onze Deputy, maar je word telkens wakker gemaakt door die stomme kits. En een prooi vangen is een onmogelijke opgaven, die beesten zijn gewoon te snel” Besloot ze. Expres om de clan in een goed blaadje te gooien bij een clankat van een andere clan noemde ze Bluestar en Fireheart. Ze zuchtte en verlangde voor het eerst weer terug naar het kamp, misschien zou ze die kits als ze terug kwam ook een draai om hun oren geven. Ze zouden het niet nogmaals proberen om haar wakker te houden… ze ging liggen en keek naar de grond. Voor het eerst wilde ze heel haar verleden eruit gooien, op Bluestar na dan (die niet het verhaal kende maar wel de leugen had erkent toen Deathpaw had vertelt dat ze in het bos geboren was) dat ze eigenlijk ooit een poesiepoes geweest was. Twee manen geleden. Ze keek Tigerpaw aan en zei zacht: “Sorry, ik reageerde overdreven alleen… mijn clan zegt zo veel foute dingen over Brokenstar… ik dacht gewoon…” Dat zijn hele familie een moordenaars familie was… Voegde ze er in gedachten aan toe. Haar mosgroene ogen glommen van pure spijt. De zon die fel scheen, voelde ze niet eens meer.

Deathpaw leek aandachtig te luisteren toen Tigerpaw sprak. Ze leek zich schuldig te voelen. Maar toen Tigerpaw de naam van zijn oom zei trok ze wit weg.Ze deinsde geschrokken achteruit, alsof het Brokenstar was die nu voor haar stond inplaats van Tigerpaw.Hij stelde zichzelf voor als Tigerpaw. Die naam Leek haar niet bekend. Deathpaw ging dichterbij zitten, maar ze was onhandig en struikelde half waardoor ze tegen hem aan viel. Meteen met een dik opgezette vacht sprong ze achteruit. Tigerpaw keek haar geschrokken aan. Toen haar vacht de zijne raakte leek het wel alsof hij een schok had gevoeld. “Sorry, ik wilde niet… je overdonderde me gewoon…” Ze piepte meer dan dat ze sprak. Deathpaw ging zitten en likte haar nekharen plat. “Nou, nee Of.. ja. Onze clanleidster is geweldig, zo ook onze Deputy, maar je word telkens wakker gemaakt door die stomme kits. En een prooi vangen is een onmogelijke opgaven, die beesten zijn gewoon te snel” Besloot ze. Deathpaw ging liggen en staarde naar de grond. Deathpaw keek Tigerpaw aan en zei zacht: “Sorry, ik reageerde overdreven alleen… mijn clan zegt zo veel foute dingen over Brokenstar… ik dacht gewoon…” Tigerpaw knikte alleen maar, hij begreep het.''Ik heb meer van dat reacties gehad, het geeft niet.'' Zei hij enigzins opgelaten en ook hij staarde naar de grond. Dat zijn hele familie een moordenaars familie was… maakte hem nog geen moordenaar. Het enige wat hij doodde was prooi. de mosgroene ogen van de donkere poes glommen van pure spijt. Tigerpaw stond op, en ging troostend tegen haar aan liggen, hij was dan wel aan het hullen met de vijand. Maar hij wilde geen verdrietige vijand. Hij voelde zich warm worden en langzaam kwam en eer een laag zacht gespin uit zijn keel omhoog.

Toen Tigerpaw antwoord gaf verklaarde hij dat hij al meer van die reacties gehad had, dat stelde Deathpaw niet echt gerust. Toen hij tegen haar aan ging liggen voelde ze zich nog ongemakkelijker, al ebde dat wel langzamerhand weg. Deathpaw kalmeerde langzaamaan en zuchtte eventjes gerust in en uit. Het feit dat Tigerpaw naast haar lag overtrad geen clancodes toch? Een andere clankat als vriend hebben was toch geen misdaad? Ze maakte bijna een sprongetje van verassing toen Tigerpaw begon te spinnen. Ze giechelde en draaide haar kopje naar de zijne. Toen hun ogen elkaar opvingen keek ze vlug weg. Verdorie, dat hij naar haar aan het kijken was had ze niet geplant. In stilte bleef ze even zo liggen. Allerlei gedachten dwaalde door haar hoofd, en van allen wist ze niet of ze juist waren of niet. Dit sprak in tegen al haar loyaliteit jegens de clan. Ze had zichzelf voorgenomen toen ze zich erbij aansloot nooit vrienden te worden, nooit vrienden te worden met een andere clankat tenminste en moest je haar nu eens zien. Haar poesiepoes achtergrond achtervolgde haar voor het eerst in dagen. Ze wilde naar huis gaan, maar eigenlijk ook weer niet. Ze wilde Tigerpaw zeggen dat hij best lief was… voor een Shadowclankat… maar ook brandde de vraag hoe het was als neefje van Brokenstar. Het klonk vast idioot als ze het vroeg, maar ze vond het wel interessant om te weten. Ze haalde diep adem en ontmoette dapper zijn ogen weer. “Hoe is het eigenlijk… om het neefje van Brokenstar te zijn? Wie is je moeder?” Starclan! Dat laatste wilde ze niet zeggen! Lichtelijk in paniek drukte ze zich onbewust dichter tegen hem aan, alsof elk moment een nog onbekende vijand uit de bosjes zou komen vliegen. Deathpaw slikte en keek hem aan. Nog nooit was ze zo vaak zenuwachtig en angstig geweest als nu met hem. Aan de andere kant, mocht er echt een bedreiging komen, hij was wel groot en robuust dus sowieso zou hij ze wel af kunnen vechten. Ze richtte haar aandacht weer tot Tigerpaw en ze glimlachte weer, met een soort warmte. “Dit kan misschien stom klinken, maar ik ben blij dat ik jou ontmoet heb… Je bent echt aardig, voor een Shadowclankat” Dat laatste zei ze op een speelse toon. Helaas wilde ze weg, nou ja wilde was het verkeerde woord, ze moest weg. Deathpaw was zich er ten zeerste van bewust dat ze nu erg naar Shadowclan rook, maar dat maakte niet uit. Desondanks, bleef ze stil liggen luisterend naar de gerust stellende bas van Tigerpaw’s stem. Ze glimlachte eventjes flauwtjes bij het idee dat ze straks die kits een draai om hun oren kon geven. Irritante kleine… Ze spande haar spieren aan toen ze even meende een gedaante weg te zien schieten boven aan het ravijn. Maar ze ontspande weer door zichzelf het idee te geven dat het gewoon een vogel was of zo.

Tigerpaw voelde de warme zon op zijn rug, en de warme vacht van Deathpaw naast zich. He was een perfect plaatje voor hem, maar hij twijfelde of Deathpaw dit ook wel fijn vond.''Hoe is het eigenlijk...om het neefje van Brokenstar te zijn? Wie is je moeder?'' Deathpaw leek niet de juiste woorden te hebben gekozen want lichtelijk in paniek kroop ze dichter tegen hem aan.Tigerpaw slikte even, maar hij vond het wel fijn. Hij bestudeerde Deathpaw een tijdje.''Als neefje ben je niet directe famillie, soms heb ik wel van die eerbiedige reactie's maar meestal wordt ik net zo behandelt als normale apprenticen. En wat mijn moeder betreft..Die is dood.'' Hij had het met een koele stem uit zijn mond gehaald, al deed zijn hart pijn bij het denken aan zijn moeder. Hij haalde even diep adem en het gebrom van zijn keel stierf langzaam weg.''Dit kan misschien stom klinken'' Begon Deathpaw.''Maar ik ben blij dat ik jou ontmoet heb..Je bent echt aardig, voor een shadowclankat.'' Tigerpaw knikte alleen zwijgend. Nu de herreineringen van zijn moeder terug kwamen, overspoelde het hem met een licht schuldgevoel en hij begon zich rot te voelen. Hij kroop dichter tegen deathpaw aan, en zonder enige reden begon hij hhaar te wassen. De herrineringen vervlogen weer, en de warmte en geur van Deathpaw kwam zijn neus binnen, en opnieuw stoote hij een laag gebrom uit. Hij legde zijn tijgerkop lichtjes op Deathpaws kop en fluisterde toen iets waar hij geen spijt van zou krijgen.''Ik vind je leuk Deathpaw... Na onze eerste ontmoeting al..'' Hij gaf haar een lik over haar donkere oortjes en staarde haar een tijdje aan, met lichtelijke verliefde ogen. Hij keek even naar zijn poten en gooide er een paar likken over, met zijn ruwe tong. Hij voelde zich geweldig vandaag. De ruzie was ontschoten en hij kon wel dansen van geluk. Hij liep op wolken, hij was Verliefd geworden op Deathpaw.

Deathpaw slikte toen ze hoorde dat zijn moeder dood was. Goed gedaan. Dacht ze sarcastisch. Ze zuchtte onhoorbaar en keek omhoog naar Tigerpaw’s donkere ogen. Ze voelde zich heel veilig bij hem, en dat verbaasde haar nogal. Ze wachtte kalm en overwoog haar woorden toen ze hoorde dat hij de woorden zei die Deathpaw zelf al de hele tijd dacht. Zenuwen kropen omhoog, want eigenlijk wilde ze het tegen hem zeggen dat zij zich ook zo voelde maar ze vocht tegen haar loyaliteit. Ze zou altijd loyaal blijven aan de clan, alleen als ze te weten zouden komen dat zij iets voor Tigerpaw voelde… Uiteindelijk haalde ze hoorbaar adem maar haar adem stokte toen Tigerpaw haar begon te wassen. Ze bleef stijfjes, en doodstil liggen. Ze voelde een lik over haar donkere oortjes en snorde luid. Ze rolde uiteindelijk op haar zij en keek hem met één blik vol liefde aan. “Ik ook” Besloot ze dus maar. Dat antwoord voldeed niet aan hoe ze zich voelde. Als ze nu zou moeten vertellen waar ze aan dacht en hoe ze zich voelde zouden ze nog wel een tijdje zoet zijn. Niet dat ze dat erg vond. Ze duwde zich tegen Tigerpaw aan en duwde haar neus even tegen de zijne. “Dit gaat in tegen alle clanregels. Tegen de hele krijgscode” Murmelde ze. “maar liefde kan je toch niet verbieden?” Fluisterde ze zo zacht, dat het leek alsof ze wilde voorkomen dat de rest van de omgeving haar zou horen. Haar mosgroene ogen fonkelde en ze wenste dat dit moment eeuwig kon duren. Deathpaw was nog jong, maar ó zó verliefd. Ze snorde en begon Tigerpaws snoet te likken, en moest opstaan om bij de bovenkant van zijn kop te komen. Kalmpjes likte ze over zijn kop heen, eigenlijk met de bedoeling om zijn geur in haar neus te prenten en er nooit meer uit te laten gaan. Uiteindelijk rolde ze op haar rug toen ze klaar was en keek hem liefdevol aan. “Ik hou van je” Fluisterde ze. Nu was het definitief, nu kon ze niet meer terug. Vier woorden, één betekenis. Deathpaw snorde luid en keek hem teder aan. “Wat zal jouw oom hier van zeggen?” Gniffelde ze. Het idee dat de grote Brokenstar een neefje had die met een poes van een andere clan ging, maakte haar aan het lachen. Ook al was het eigenlijk helemaal niet om te lachen.

- Flutje XD

Deathpaw stond op en likte zijn snoet, ze moest zich uitrekken en Tigerpaw ging lager zitten zodat ze beter over zijn kop kon likken, Tigerpaw's ogen begonnen te glimmen bij het horen van Deathpaw's zachte stem. Hij begon nog luider te spinnen. Dit was enorm tegen de krijgscode maar Deathpaw had inderdaad gelijk, Liefde kwam boven Loyaliteit volgens hem, maar hij moest wel oppassen om in zijn liefdesomstandigeheid het niet door het hele camp te roepen. Zijn oom zou hem vermoorden als hij dit hoorde. Hij staarde even naar de grond maar keek toen liefdevol naar de spinnende Deathpaw.''Wat zal je oom hier van zeggen?'' Gniffelde Deathpaw. Tigerpaws gebrom verstikte even, maar dat ging daarna even onverstoord verder.''Wat mijn oom denkt is niet belangrijk, Hij heeft maar pech.'' Kwam stoer uit zijn mond. Hij maakte zich anders wel zorgen daarover maar hij liet het niet merken. Hij rolde op zijn rug, om zijn buikvacht te warmen. Als Deathpaw niet van hem hield en hem probeerde te aanvallen, dan was nu het juiste moment. Tigerpaw kneep zijn ogen dicht tegen het felle zonlicht en zijn gespin werd iets luider.

Deathpaw strekte haar poten voor zich uit om eventjes haar poten te strekken, haar kleine pootjes spande zich helemaal aan toen haar nageltjes eruit floepte en toen weer terug schoten. Ze was in één woord blij, gewoon weg … tevreden! Ze was nog heel jong, maar toch al smoorverliefd. Ze hoorde dat Tigerpaw’s gesnor ietsje verstomde toen ze hem had gevraagd naar de reactie van zijn oom. Eventjes voelde ze een soort angst, Brokenstar! Ze moest toegeven dat ze best wel bang voor de leider van de Shadowclan was. De clan had haar ingelicht over hem… kon het zijn dat ze het fout hadden? ‘Wat mijn oom ervan vind? Die heeft pech’ Zei Tigerpaw. Deathpaw snorde luid van genoegen, hij had wel lef … wat ook te verwachten was van een Shadowclan kat. Ze wilde eigenlijk dolgraag doorgaan op het onderwerp maar bedacht dat ze dan dit mooie moment kon verpesten. Ze spitste haar oortjes toen Tigerpaw op zijn buik ging liggen. Ze gniffelde in stilte, dit was een perfect moment voor de ‘aanval’. Ze wachtte tot Tigerpaw zijn ogen sloot, ze ging een beetje achteruit en sprong toen in een volmaakte, kleine boog op Tigerpaw’s ontblote buik. Ze keek vanaf haar positie neer op hem, met een uitdagende maar speelse twinkeling in haar ogen sprong ze van hem af en ging ook op haar rug liggen. Starclan nog aan toe… wat hield ze van die kater! Ze snorde luid toen de zon op haar grijzige onderbuikje scheen, plotseling herinnerde ze zich iets. “Zeg Tigerpaw, wanneer zien we elkaar weer? Ik heb geen intentie om naar huis te gaan op dit moment … die rot kits houden je toch alleen maar wakker … maar het is handig om te weten wanneer ik je weer kan zien. Wachten tot de volgende ceremonie is te lang… want dan valt het zo op als we zo vaak naar elkaar gaan, toch?” Kakelde ze aan één stuk door. “En daarbij-” Ze zweeg even en rolde op haar buik, ze kroop voorzichtig op hem en ging op zijn buik zitten. Met een blik alsof ze een grote vogel gevangen had snorde ze luider. “Ik kan áltijd komen wanneer je het wilt, ik word nooit opgemerkt door de andere… ik ben vrij lui in het vangen van prooi. Ik vang bijna niets meer de laatste tijd, en het is nog wel groenblad” Ze klonk bij dat laatste een beetje beschaamd.

''Ik weet het nog niet, waneer we elkaar weer zien.'' Peinsde Tigerpaw hardop. Het was erg riskant, aangezien de clans waar hun inzaten aardsvijanden waren. Deahtpaw kroop op zijn buik, en keek alsof ze de grootse vogel ooit had gevangen, en ze begon luid te snorren, en Tigerpaw Snorde mee.''We ontmoetten elkaar sowieso elke volle maan bij de vierboom, tijdens de gatherings. als we elkaar nou Sowiseso ontmoeten bij de vierboom?'' Hij keek haar liefdevol aan. Hij kende haar nu pas een paar uur, maar het waren een paar gewelidge uren. Hij snorde verruukt met haar mee.''Er is wel een iemand die jou zou opmerken als je weg bent'' Zei Tigerpaw Serieus. De enige die haar ging missen, was hij, maar hij wilde een grapje uithalen. Hij draaide zich om, waardoor Deathpaw met een zachte bons op de grond viel e hij nu boven haar stond. Hij likte har liefdevol over haar kop en Sprak:''Ik, ik zal je gaan missen als je weg bent.'' Zei hij en hij ging van haar af. Vanaf de zijkant zag ze eruit als een zacht bolletje, een zacht schattig bolletje, en Tigerpaw keek een tijdje naar haar. hij zuchtte en likte zachtjes haar rug. Dit was de mooiste tijd van zijn leven.

Deathpaw zag er serieus bedenkelijk uit. Blijkbaar peinsde Tigerpaw net zo veel als zij, dit was moeilijk… Tigerpaw kwam met een idee, en ze knikte instemmend. “Het kan geen kwaad als ze ons samen zien, zo lang we in gezelschap van andere gewoon doen alsof we vrienden zijn… mijn clan is er vast niet blij mee dat ik een Shadowclan kater als vriend heb maar.. ik denk dat zij even pech hebben dan” Ze glimlachte bemoedigend en bleef op Tigerpaw zitten. Ze keek plotseling erg zuur toen Tigerpaw haar erop wees dat ze het zouden merken als ze weg was, als antwoord snoof ze eventjes en haalde haar schoudertjes op. “Ag, maakt niet uit. Ik word nooit gemist, geloof me. Soms blijf ik uren weg, en kom zonder prooi terug. Niemand die naar mij om kijkt” Informeerde ze hem. Haar stem had een soort pijnlijke ondertoon gekregen, ze was duidelijk niet blij dat ze niet gemist werd… op een vreemde manier. Zo in gedachten verzonken kwam ze niet goed neer toen Tigerpaw plotseling omdraaide, ze viel op de grond en snakte eventjes geschrokken naar adem, om vervolgens te glimlachen. Speels haalde ze uit naar zijn neus, zonder nagels natuurlijk. Hij stond nu boven haar, waardoor Deathpaw speels blies en hem uitdagend aan keek. Ze bedacht zich, dat enkele uren geleden hun 1ste ontmoeting heel anders was dan hoe ze zich nu voelde. Het was best wel komisch, ze lachte hardop en keek hem geamuseerd aan. “Ik zal jou ook gaan missen, Tigerpaw” Zei ze mistroostig. Ze genoot van zijn geur, om een of andere reden voelde ze zich erg op haar gemak bij hem. Normaal zou ze een tijdje achterdochtig blijven, maar bij hem klikte het .. bijna meteen al. Dit moest haar lot zijn, dit kon niet anders. “Ik denk dat het handiger is,.. dat we elkaar pas zien op de volgende vergadering. Dan kunnen we afspreken wanneer we elkaar ontmoeten, zo wek ik ook geen argwaan” Met een steek van afgunst bedacht ze dat ze nog steeds geen mentor had, dan zou haar Warrior naam nog lang duren. Maar ze zou zich voornemen om de beste jager te worden van heel het kamp, hell jeah! Ze zal haar Warrior naam halen ook, let maar op! Plotseling kwam ze overeind, en keek Tigerpaw met een bezorgde blik aan. “Doe je wel voorzichtig, ik wil je niet kwijt” Ze zei het zo maar, uit het niets. Haar gedachten aan het krijgen van je Warrior naam bracht haar op het idee van vechten, en vechten kon de dood brengen. ’Nee’ Zei ze in gedachten tegen zichzelf. ’Tigerpaw is groot, en sterk, hij rijgt iedere krijger aan zijn klauwen die hem wil vermoorden… zelfs een Thunderclan kat-‘ Ze keek erg benauwt op dat moment, stel dat de twee clans tegen elkaar kwamen? Dat zou ongetwijfeld gebeuren.

- Inspiratie XD

Tigerpaw keek haar liefkozend aan, en knikte begrijpelijk. Als ze in deze maan nog een keer zouden afspreken zou het opvallen, bij Gatherings nietzo. Hij zuchtte en likte zijn vacht. Het was prachtig weer, en hij schraapte even zijn keel.''Ik heb een leuk nieuwtje, Ik wordt binnelort Warrior.'' Sprak hij met een trotse en opgewekte stem. Tigerpaw werd verleden tijd, Tigerwing kwam nu in de plaats. Hij keek haar blij aan, misschien maakte hij haar jaloers, maar dat was niet wat hij precies wilde. Hij wist niet hoe ze zou reageren en dus zei hij er vlug bij:''Ik wilde je niet jaloers maken hoor!'' Hij keek haar met ogen aan die niet logen. Hij zuchtte en staarde naar de grond. Misschien wilde Deathpaw hem nu wel helemaal niet meer zien. Misschien vond ze hem nu wel een grote opschepper. Hij keek haar weer aan, en wist niet hoe ze zou reageren.

(sorry moest gaan :S)

Deathpaw ontspande en snorde. Ze besloot haar gedachten opzij te zetten, voor de zoveelste keer in deze uren. Het was nu Deathpaw en Tigerpaw, geen enkele gedachten mocht dit moment verpesten. Ze nam de gelegenheid om te gaan verliggen zodat ze omhoog kon kijken in zijn ogen terwijl ze zich naast Tigerpaw nestelde, dit lag lekker comfortabel, en warm. Ze snorde luider terwijl ze luisterde naar Tigerpaw. ‘Ik heb een leuk nieuwtje voor je’ hoorde ze hem zeggen. Deathpaw, die haar ogen net gesloten had, opende ze en keek hem verwonderend aan. Brandend van nieuwsgierigheid stopte ze met snorren en keek hem verwachtingsvol aan. ‘Ik word binnenkort Warrior’. Het was alsof ze in een ijskoude rivier was gesprongen, ze besefte dat ze verstijfd was omdat Tigerpaw haar met een bepaalde blik aan keek. Dit was niet goed, ze zou juist blij voor hem moeten zijn… Boos om haar eigen egoïsme kroop ze weer tegen hem aan (ze besefte pas later dat ze opgesprongen was van verontwaardiging). Met een dik opgezette vacht van schaamte wachtte ze af, compleet sprakeloos op dit moment. Ze had zijn woorden ‘Ik wilde je niet jaloers maken’ niet opgevangen, omdat ze op het moment van zijn onthulling zo geschokt was geweest. “Dat is eh- leuk voor je” Deathpaw schaamde zich om zichzelf en voegde er aan toe, dit keer met overtuiging: “Ik meen het, pfoe- ik word nog lang niet Warrior” Opgelucht dat ze het zo gemakkelijk en overtuigend zei snorde ze luid, om haar mening te onderstrepen. Het was stom om zo te denken, Tigerpaw was Brokenstar’s neefje, en als Brokenstars’s neefje hoorde je natuurlijk heel goed getraind te zijn. Waarschijnlijk omdat Tigerpaw ook zo groot was, en sterk had hij veel kans om snel een Warrior te worden. Ze betrapte zichzelf erop dat ze het ergens oneerlijk vond, Tigerpaw was hooguit 7 manen oud… ja toch? En hij werd al Warrior, sowieso zou Deathpaw dat nooit overkomen. Van zichzelf wist ze dat ze veel te lui de laatste tijd was om alle clan taken goed uit te voeren. ’Wacht maar af Thunderclan, zodra ik terug ben laat ik eens zie hoe goed ik wel niet ben!’ Dacht ze met een fanatieke fonkeling in haar ogen. Plotseling stond ze op en glimlachte naar hem. “Ik ben zo terug” Ze sprong van de hoge steen af en rende naar Thunderclan territorium, ze had honger gekregen en wilde wat eten voor Tigerpaw halen. Halverwege haar tocht, al een heel eind in Thunderclan territorium stopte ze plots. ’Nee’ Zei ze tegen zichzelf. Ze overtrad al aardig wat regels van de Krijgscode door alleen maar bij Tigerpaw te zijn als … partner, en een kat van een andere clan voeden was volgens haar verboden. Ze hield heel veel van hem, maar ze kon het niet riskeren om ook nog eens die regel te overschrijden… Teleurgesteld draaide ze zich om en sjokte in een slakkengang terug naar Tigerpaw. Ze voelde zich verslagen, en toen ze bij hem aankwam durfde ze niet om de waarheid tegen hem te vertellen. Ze durfde niet eens de code te negeren en Tigerpaw blij te maken. Zwijgend ging ze tegen hem aan liggen en zuchtte. “Sorry, ik raakte het kwijt” Verzon ze gladjes.

Tigerpaw zag Deathpaw wegsprintten toen ze vertelde dat ze prooi ging halen. Stilletjes ging Tigerpaw zitten en keek haar na. De zon verwarmde zijn vacht en met vrolijke ogen zag hij haar het bos insprintten. Ze verdween uit het zicht en Tigerpaws humeur betrok. Wat ze nu deden was duidelijk tegen de regels van de Krijgscode in. Hij liet zijn kop dalen en zijn ogen werden weer nors. De hele krijgscode kon hem niet schelen, Liefde kwam boven alles uit. De steen was warm en Tigerpaw ging verzitten. Hij zag Deathpaw terugsjokken met een slakkengang en Tigerpaw wist hoe ze zich voelde. Hij zette medelijdende ogen op en toen Deathpaw haar smoesje had verteld had hij het direct door.''Ik weet dat dit tegen alle Regels ingaat, maar Liefde kan je toch niet verbieden?'' Zei hij trosttend, en hij gaf haar een lik over haar oor. Hij keek haar vriendelijk aan, Deathpaw verandere zijn leven, zijn hele toekomst. Hij glimlachtte lieflijk naar haar, en hij begon weer te spinnen. Hij duwde haar zacht om, en legde zijn kop op haar buik, als teken van dankbaarhied. Hij was haar dankbaar dat ze zijn vriend was.

Deathpaw knikte op zijn antwoord en zuchtte. “Ja,ja. Ik weet het, maar ik kan het niet aan nog meer regels te verbreken. Als andere katten er ooit achter komen… dan is het maar beter om niet gelijk alle regels te verbreken, denk je niet?” Ze zei het met duidelijke tegenzin in haar stem, zodat Tigerpaw in ieder geval wist dat zij liever voor hem koos dan voor die krijgscode. Langzaamaan begon ze te twijfelen, ze vond de krijgscode belangrijk, maar Tigerpaw vond ze ook belangrijk… Wat moest ze doen? Ze reageerde een beetje bot toen Tigerpaw haar plotseling op haar rug draaide en zijn kop op haar buik legde, als teken reageerde ze met een soort snuif. "Sorry" Zei ze vlug, en ze tikte met haar poot tegen zijn neus aan om vervolgens om te rollen en op te staan. Ze liep naar de rand van de steen en bekeek de rotswand die naar Thunderclan territorium leidde, het idee dat ooit een kat achter hun geheim kwam... dat klonk logisch maar ook zo ver weg. Het was onmogelijk om het voor altijd geheim te houden, maar voor een hele tijd niet, toch? In stilte zat ze na te denken, met haar rug naar Tigerpaw toe. Haar staart was om haar voorpoten gedrapeerd, terwijl haar mosgroene ogen zich sloten. Zodra ze terug ging naar Thunderclan territorium zou ze nog moeten jagen, de Shadowclangeur eruit moeten wassen, zorgen dat ze door niemand werd gezien als ze met Tigerpaw meeliep naar Shadowclan territorium, én er zeker van zijn dat ze zich niet ging verspreken in de toekomst. Ze kreunde hardop, dat waren een heleboel dingen waar ze op moest letten! Met het vooruitzicht dat waarschijnlijk dat niet allemaal ging lukken, dwong ze zichzelf om niet op Tigerpaw's gespin te reageren. Ze moest haar aandacht nu eventjes focussen op haar eigen plannetje om dit te laten werken. Deathpaw kon het niet helpen dat ze aan de naam Tigerwing dacht, binnenkort zou ze hem dus niet meer Tigerpaw moeten noemen maar Tigerwing. Maar zij zou nog gewoon Deathpaw zijn. Blijkbaar had ze hoorbaar gezucht want ze hoorde Tigerpaw bewegen achter haar. Plotseling gingen haar nekharen overeind staan toen ze bij het onderwerp ouders aankwam, ze wist niet waarom ze er aan dacht... Tigerpaw... nee... níemand wist dat zij geboren was als een Kittypet. Het was waar dat ze altijd hun gehaat had, of in ieder geval dat zoete, liefelijke leventje. Ze begon te trillen en kroop achteruit tot ze tegen Tigerpaw aankwam, ze nestelde zich tegen hem aan en liet een droge snik horen. Wat was ze hem het vertelde, en hij haar dan haatte? Niemand wilde een Kittypet als vriendin, ja toch? En zeker geen Shadowclan katten. Fireheart was een Kittypet, en die andere kat .. hoe heette ze ook weer? Deathpaw begon nu echt te snikken, wetend dat ze Tigerpaw voor een raadsel liet staan. Ze kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan en begon harder te trillen, gewoon van pure emotie die er nu allemaal uit kwam. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om het hem te vertellen, maar ook niet om tegen hem te liegen.

Deathpaw staarde een aantal Minuten weg van hem, en begon toen te snikken. Ze kroop met haar kleine warme lijfje tegen hem aan en begon te trillen en te snikken. Tigerpaw boog zijn nek over haar heen en suste haar. Hij likte haar zachtjes over haar vacht, terwijl hij niet wist waarom ze zo aan het huilen was.''We hoeven elkaar ook niet te zien, als je dat wilt.'' Sprak hij aarzelend. Hij duwde haar zachtjes dichter tegen zichzelf aan en likte haar kleine doorzichtige traantjes weg.''Of wil je niet meer?'' Sprak hij, met een lichte emotie in zijn stem. Als alles nu al op de klippen liep, had het niet veel zin om dit allemaal door te zetten. Hij liet Deathpaw los en stond op. Nu liep hij naar de andere kant avan de rots en keek naar het Thunderpath. Hij kon zo een einde aan zijn leven maken, want als alles fout ging, had het geen zin meer om te leven. Zijn ogen staarde droevig naar zijn terretorium, waar hij plotseling sterk naar verlangde. Hij kon haar nu ook gewoon verlaten, maar dan zou hij haar en zijn eigen hart breken. Hij draaide zih weer naa haar om. Hij glimlachtte droevig, misschien was het dan overduidelijk datdit gewoon niet kon.