Does it seems like I care?

Open
Voor iedereen, maar het liefste een Clankat!

Geen mentor? Wat maakte hem dat uit. Toestemming? Nooit van gehoord. Hij ging zijn eigen weg. Dat Brokenstar nou zo nodig zijn leider moest zijn kon hij niets aan doen. Maar het clanleven had zo zijn voordelen, en het was ook te danken aan het feit dat hij rogue’s en kittypets verachtte, ze vies vond, dat hij weigerde er zelf eentje te worden. Een andere clan opzoeken was ook geen optie. Hoewel hij iedereen om zich heen met een ongekende passie haatte zouden de Shadoclan katten de enige zijn die hij nog enigszins kon verdragen. Dan zijn familie niet meegerekend; want die mochten van hem een voor een de dood ingejaagd worden.
Het zwarte gestalte van de jonge kater was bijna niet te zien in de schaduwen van de nacht. Geruisloos sloop hij lenig het kamp uit. Hij had er genoeg van om op zijn kont te zitten wachten, als hij geen mentor kreeg; zou hij de touwtjes wel in zijn eigen poten nemen. Het enige waaraan je zijn aanwezigheid kon afleiden waren zijn groene ogen, waarin het maanlicht weerspiegelde. Zijn houding was sluw, en zijn oren bewogen heen en weer; wouden elk geluid oppikken dat er maar echode door het bos. Zijn ogen focusten zich enkel op niets, hadden een kille en onheilspellende glans in zich.
Het gras kriebelde onder zijn pootkussentjes. Hij toonde aan dat hij dit maar niets vond door zijn nagels uit en in te klappen, telkens weer. Hoog boven het gebied dat naar de vier oude bomen leidde bleef hij staan. Hij was daar nog nooit geweest; had nog nooit de eer verkregen om Brokenstar en anderen te vergezellen op een Gathering. Maar dat liet hem koud, als hij er niet heen kon met hun. Ging hij wel alleen. Hij was zes manen, dus kom op zeg; dan moest hij zich niet gedragen als een of andere hulpeloze kitten.
Met zijn staart laag bij de grond en zijn inktzwarte vacht glimmend in het maanlicht trippelde de kater naar beneden. Hij bleef een paar meter van de bomen verwijderd staan, staarde ernaar. Een spottende blik was het enige wat er vanaf kon. Een briesje speelde met zijn korte vacht, maar hij scheen het niet te voelen. Langzaam stapte hij naar de bomen toe, bleef bij een van de stenen staan. Hij ging erop staan, zijn nagels veroorzaakten een tikkend geluid op het gesteente. Dit was vast de plaats van een of andere leider, of Deputy. Domme rangen ook, alsof die ervoor moesten zorgen dat je meer respect kreeg. Achterlijk was het gewoon.
Hij vervolgde zijn tocht naar de bomen, bleef voor eentje staan. Hij kreeg een plagende glimlach rond zijn snoet. Zou hij zijn geur hier eens achterlaten? Ze laten weten dat hij hier gewoon kon komen wanneer hij wou? Nee, dan zouden ze weer zo kinderachtig zijn door hem een of andere onnozele straf op te leggen. Hij tilde een poot op, nagels nog steeds uitgeklapt. Misschien kon hij gewoon een krasje maken? Niemand zou weten dat het van hem was, dus zou hij er zonder problemen mee wegkomen -
Hij draaide zich met een ruk om, zijn oren plat in de opgezette vacht van zijn nek. Er was hier iemand anders. Diep vanuit zijn keel liet hij een zacht gegrom horen, hoewel dat van katten al erg zacht was; was deze nog zachter. Hij bewoog het puntje van zijn staart en trok zijn nagels in en uit. Wie waagde het hem te bekijken? Te bespiedden! Als het moest zou hij de ander gewoon aanvallen. Het kon natuurlijk ook dat het schijn was, maar liever het zekere voor het onzekere.

» Bah bah bah, ik moet nog eventjes inkomen met Fallen.

Het geritsel van het gras en de pootstapjes hadden ervoor gezorgd dat hij in de gaten had dat er iemand anders in de buurt was. En stiekem was hij best blij dat het niet de geur was geweest; hij moest altijd bijna overgeven als hij de geur van een andere clan in zijn neus kreeg, of van een of andere rogue of kittypet. Het zorgde er weliswaar wel voor dat hij niet precies was waar de ander was. Maar liever dat dan hier half stikken door die stinkende geur van anderen. Hij wist eigenlijk niet waarom hij al de anderen – dus degene die niet van Shadowclan waren – zo verachtte. Misschien kwam het door zijn jeugd, het feit dat hij een ras echte Shadowclan kater was. Maar hij wist het niet, en het maakte hem ook niet uit. Uitzonderingen waren er niet, en dat maakte zijn leven lekker gemakkelijk.
Een wit klein poesje onthulde zich voor zijn groene kijkers. Haar witte vacht glom in het maanlicht, zorgde ervoor dat het net leek alsof ze een van de Starclan was; neergedaald naar deze plek. Haar ogen waren groen, maar hij kon er niet lang naar kijken; omdat ze hem niet aankeek, liever haar borst scheen te likken. Hij fronste zijn voorhoofd, trok zijn mondhoeken naar achter. De bewegingen van haar staart, en haar houding; maakten wel duidelijk dat ze andere plannen had dan hem. Hij vloog het liefst iedere kat aan die niet van dezelfde Clan was; want daar zou hij geen problemen mee krijgen. Als hij kon had hij ook allang een klap uitgedeeld aan een van de andere Apprentices – met klauwen uitgeklapt natuurlijk. Wat dat betreft leek hij wel een verlangen te hebben naar het bloed van anderen aan zijn klauwen.
Pas toen ze in de schaduw van de bomen ging staan, waardoor het zwakke maanlicht niet meer met haar witte vacht kon spelen; gaf het pas het werkelijke beeld weer. Het was gewoon een doodnormale witte poes, met groene ogen. Niets te geStarclan. Hij voelde zich voor een paar tellen nogal dom aangezien hij dat had gedacht. Ze was kleiner dan hem, maar ze leek niet meer op een kitten. Misschien net zes maanden? Hij was ook zes maanden, maar hij had zichzelf omgedoopt tot zeven. Omdat hij vond dat hij dat verdiende.
Haar vriendelijke toon verwarde hem. Hij ging weer rechtstaan, liet zijn verdedigende houding varen. Met zijn groene ogen tot spleetjes geknepen keek hij haar strak aan; boorde zijn ogen zowat in de hare. Hij zwaaide met het puntje van zijn zwarte staart. ‘Wat doet een -’ Hij stak zijn neus de lucht in, ademde geur eventjes goed in, ‘Skyclan poesje als jij hier? Vooral rond dit uur,’ vroeg hij; zijn stem niet meer dan een fluistering, maar alsnog glashelder. Natuurlijk kon ze ook hetzelfde aan hem vragen, maar hij was niet zo klein. En wist hoe hij zichzelf moest beschermen, vertrouwde niet gewoon zomaar iedereen. Maar hij zou wel zien; als ze de vraag terug zou kaatsen zou hij wel gewoon droogjes antwoorden, zou hem een worst wezen.

Hij snoof. Dat had hij wel kunnen verwachten, dat ze de vraag terug zou kaatsen. Had hij eigenlijk ook verwacht, en de kans dat ze het zou doen was zo groot geweest; dat hij er maar gewoon vanuit was gegaan. Hij zwaaide een keer met zijn staart, keek haar nogal droog aan. ‘Nou, je ziet er niet echt uit als het type om mijn handelingen te kopiëren,’ miauwde hij, ‘Of wil je graag na-apertje spelen… Of wellicht een poesje dat een volgertje is?’ Hij wendde zijn blik af. ‘Originaliteit is iets bijzonders,’ mompelde hij zachtjes, waarna hij trok met zijn witte snorharen; het enige – op zijn ogen na – wat niet zwart aan hem was.
Hij keek weer zijdelings naar de witte Apprentice toen hij hoorde dat ze een stapje dichterbij zette; kwam weer in het licht te staan van de maan omdat het bladerdek wat minder dik was. Maar deze keer keek hij er al niet meer vanop; dingen werden snel oninteressant in zijn ogen. Wat dat betreft interesseerde niets hem echt lang genoeg om er zijn volle aandacht op te vestigen. Hij was allang weer bezig met andere dingen in zijn hoofd. Hij hief zijn blik op, vestigde deze op het gat in het bladerdek waar het maanlicht doorheen kwam. Echt maanlicht was veel interessanter dan een vacht die het alleen maar weerkaatste; die het niet van zichzelf kon maken. Dat bewees maar weer hoe bijzonder de maan eigenlijk was, hoewel zijn schijnsel niet zo sterk was als die van de zon. Maar dat was juist fijn: de zon deed pijn aan zijn ogen, gaf hem sneller bloot voor het oog en was ook nog eens zo warm. De avond was vele malen fijner.
Langzaam liet hij zijn achterste zakken, totdat deze de grond raakte; het gras eronder bewerkte. Hij likte een keer over zijn flank; vestigde ondertussen zijn blik weer op de poes. Ze vroeg naar zijn naam. Dat had hij stiekem niet verwacht; na haar andere antwoord op zijn eerdere vraag. Ze wist toch dat hij nou ook zo flauw kon doen als haar met dat soort vragen? Hij keek haar met een neutrale gezichtsexpressie aan, hapte één keer naar lucht. ‘Tweede gedeelte is –paw… Dat had je waarschijnlijk al door?’ Aan haar houding te zien was dat wel zo, want als hij twee jaar ouder was geweest had ze vast gehuiverd tegenover hem; was ze bang ineen gedoken. Geamuseerd door de gedachte besloot hij maar zijn volledige naam te zeggen; het voorste gedeelte was belangrijker. Dan zou ze hem onthouden, zich herinneren wie hij was. En dat er niet met hem gespot moest worden, ondanks dat hij een Apprentice was. ‘Men noemt mij Fallenpaw.’
Hij zweeg enkele tellen, ging toen weer staan en liep naar haar toe. Hij liep een rondje om haar heen, maar het leek net alsof hij allergisch was voor het maanlicht; gaf de stralen geen een keer de kans om zijn vacht te beroeren. ‘En wat mag jouw naam dan wel niet zijn?’ miauwde hij uiteindelijk met een heldere stem, ging ongeveer twee vossenlengtes van haar vandaan zitten – had het wel weer gezien. Hij bleef haar echter aankijken met zijn groene kijkers. Leek wel alsof hij haar lippen wou zien bewegen, zodat hij zeker wist dat zij het was die antwoord zou geven.