Not gonna break me

Onderwerp: Not gonna break me ma 19 jun 2017 - 22:46

De kater was deze middag op een zeer mysterieuze manier tegen Magpiehowler aangebotst in de cave. Mysterieus omdat er genoeg ruimte was geweest en hij bijna zou denken dat de kleine kater het expres had gedaan. Want de meeste katten ontweken hem wel wanneer hij eraan kwam, zeker kleintjes zoals de zwart met witte kater. Hij kende hem al sinds ze kittens waren, en wist dat ze niet bepaald een mooie geschiedenis hadden samen. Tigergaze was echter veranderd en niet meer dat agressieve katertje wat de baas speelde over zijn leeftijdsgenoten. Hij was een gerespecteerde warrior - op dit moment misschien wat minder vanwege zijn straf - en over het algemeen had hij wel een goede plaats in de clan. Sommige katten leken echter nog altijd bang voor hem te zijn, logisch omdat veel hem nog in zijn andere periode mee hadden gemaakt. Soms had hij zijn terugvallen, maar Oceanbreeze en Routpaw leken hem op het goede pad te houden.

Tijdens die mysterieuze botsing had Magpiehowler een paar woorden naar hem gefluisterd. Maanhoog, Vulture's Drop. De kater was zo verbaasd geweest dat hij er niets tegen in had gebracht. Magpiehowler die met hem af wilde spreken in het holst van de nacht, daar moest iets aan de hand zijn. Even had hij getwijfeld, maar was iets voor het hoogste punt van de maan opgestaan uit zijn nest en had de tocht naar de Vulture's Drop gemaakt. Daar ging hij zitten en richtte zijn goudkleurige ogen op te sterrenhemel, nu wachten of de kleine kater op zou komen dagen. Wie weet was het wel een prank.

[ M a g p i e h o w l e r ]

Onderwerp: Re: Not gonna break me di 27 jun 2017 - 23:59

In the woods we return to reason and faith

where man of iron and dust be made

Magpiehowler zeeg neer. Hij wilde meteen in die verkrampte houding zitten, maar hij dacht aan zijn moeder. Ze was trots en vast niet op hem. Zijn vader Levywisp, hij schudde zijn hoofd. Waarom kon hij niet op hen lijken? Al wat hij kon doen was klein zijn en nog verder dalen. Hij veranderde zijn houding. Trots en zijn hoofd omhoog. Hij ging het vertellen, wat zijn moeder hem had verteld. Hij moest het weten, waarom hij altijd zo bang was geweest voor hem. Magpie zag dat de kater was veranderd. Te veel kittens naar zijn mening, maar die deed er niet toe. Raptorecho daarentegen. Hij spitste zijn oortjes. Zachte pootstappen kwamen dichterbij. Hij keek omhoog. Maanhoog. Magpie zat achter een rotsblok. Tijd.

"Wel wel wel," hij klonk als een oude, machtige man. De kleine kater stapte rond het rotsblok heen. Zijn zwarte vlekken fonkelden in het maanlicht en de witte ondervacht straalde iets uit. "Tigergaze, je bent dan toch gekomen. Natuurlijk geen idee waarom ik, zielige Magpiehowler je gevraagd heb," vervolgde hij. Zijn staart zwiepte en maakte het enige geluid in de holle nacht. Magpiehowler sloeg zijn ogen op. Er lag een vervaarlijke fonkeling in. Hij was zeker drie koppen kleiner, maar in de kracht van zijn leven. Hij ging zitten en sloeg de zwiepende staart rond zijn witte pootjes. "Zit."

missy