A city with the streets full of milk and honey

De jonge kattin had eens voor een andere omgeving gekozen, en was nu in de Twoleg place beland. Ze kwam hier niet meer zo vaak als vroeger, misschien omdat ze haar vader hier kon tegen komen. Ze wist niet echt of ze dat wel wilde of niet, dus het beste was de optie ontwijken. Echter hadden haar poten haar hierheen gedragen zonder bepaalde reden. Ze liet haar blauwe ogen over de omgeving gaan, zo doende spotte ze een figuur in de verte. Leek ze diegene nu te herkennen? Lola had zo haar vermoedens wie het was, maar de laatste keer dat ze ontmoet hadden was de andere kattin nog erg jong geweest. Om zeker te zijn liep ze er maar naartoe, waardoor de geur van Bloodclan haar neusje vulde. Oh. "Shallow?" Vroeg ze wat verbaasd. De vrolijke kitten die ze een paar manen terug had ontmoet leek haar immers geen materiaal voor de Bloodclan. Maar blijkbaar was de koers van Shallows leven toch zo gelopen. "Lang gelden! Hoe gaat het met jou?" Vroeg Lola, om maar een beetje een gesprek te beginnen.




+Shallow First

Ze was al een tijdje rond aan het lopen bij de Twoleg place. Haar twee gekleurde ogen keken rond terwijl ze haar passen wat versnelde. Het was een nogal hete dag. Ze had eindelijk eerder mogen stoppen van haar trainingen met Fortuna. Nu ze juist meer tijd bracht met Mossel. Maar dat nam Shallow het haar niet kwalijk. Mossel was er maar net, en zij was al dichtbij haar assesment, over een paar weken al, als ze het goed had. Bovendien was de grijze tabby geen jaloers type.
Meteen stopte ze haar pootstappen toen ze een bekende kat in de verte herkende, even overwoog ze om dichterbij te komen, totdat de poes zelf haar richting op liep. Wat Shallow een enorme grijns liet verschijnen op haar gezicht. "Shallow?" Vroeg ze, wat verbaasd. En al meteen kon de Young One raden waarom. "Lola!" Zei ze terug, duidelijk blij om de rogue weer te zien. Het was zeker een tijdje geleden. "Lang geleden! Hoe gaat het met jou?" Vroeg ze vervolgens. Waarna Shallow er meteen antwoord op gaf. "Prima," miauwde ze met nog steeds een brede glimlach. "Ik heb echt zó veel meegemaakt, echt, ik ga je alles vertellen." Beloofde ze met een giechel. Ja, het was zowat haar beste vriendin geworden sinds ze haar voor het laatst gesproken had. Toen was ze nog maar een kitten, vlak voordat ze de Elite in was gestapt. "En hoe gaat het met jou?"

De grijze kattin had een grote grijns op haar gezicht. "Lola!" Begroette Shallow haar vrolijk terug. "Prima," Antwoordde ze meteen en met een grote glimlacht op haar vraag of het goed ging. Dat was wel de Shallow die ze had leren kennen. "Ik heb echt zó veel meegemaakt, echt, ik ga je alles vertellen." Giechelde Shallow. "En hoe gaat het met jou?" Tja, hoe ging het eigenlijk met haar? "Nou ik heb zeker niet zoveel meegemaakt als jou, maar ik heb er wel een vriendin bij. Al heb ik haar ook al een tijdje niet gesproken. Maar voor de rest heb ik niet veel meegemaakt." Antwoordde ze glimlachend. Natuurlijk had ze een territorium waar ze voor moest zorgen, maar het was daar niet vreselijk druk op geweest. Om eerlijk te zijn had ze zich nogal verveeld de afgelopen tijd.

Ze keek de zwartwitte kattin nog steeds enthousiast aab. Duidelijk blij haar te zien. "Nou ik heb zeker niet zoveel meegemaakt als jou, maar ik heb er wel een vriendin bij. Al heb ik haar ook al een tijdje niet gesproken. Maar voor de rest heb ik niet veel meegemaakt." Zei Lola terug. Waardoor Shallow een paar stappen nam om haar vacht tegen dat van haar aan te schuren in een vriendelijke en knuffelige manier. Ze had haar echt gemist en zo was haar manier om het te zeggen. "Oké, laten we beginnen met de dag nadat ik jou heb leren kennen," Begon ze met een brede glimlach voordat ze diep adem in nam om meteen al in één stuk door te kletsen. "Dus ik had deze kater ontmoet, ik denk ietsje ouder dan ik, in het park. En we raakten aan de praat en toen bleek zijn naam Chawl te zijn, en hij vertelde mij over zijn Clan, de Elite. En ik was natuurlijk te jong en te fascineert om erover na te denken dus ik vroeg meteen of ik erin kon. Hij had het aan zijn vader gevraagd en ik mocht erin!" Miauwde ze verder. "Dus ik werd al niet later een Young One, en keeg ik Lethe als mijn mentor, ik ontmoette zoveel katten daar. Ik werd bevriend met Jackdaw, en Tate, en... Echt iedereen, Lola. Trainen ging echt geweldig, ik heb het daar echt naar mijn zin." Ze liet een blije giechel horen. "En toen gingen de Clans weg en veel twolegs kwamen dichter naar ons kamp, dus hebben we het nu in een andere plek, met veel bos en water, en het is daar veel beter. Toen Lethe mij niet meer kon trainen, kreeg ik Fortuna als mijn mentor en zij is echt geweldig, ze heeft echt duizend hondentanden en ik kijk heel erg graag naar op." Ze nam een lange pauze. Toch had ze geen idee wat verder ze gemist had om het Lola te vertellen. Ze nam aan dat dat alles was. Totdat ze zich iets realiseerde en weer terug naar de rogue keek. "En er is nog iets..." begon ze weer. Deze keer iets minder enthousiast. Eerder meer twijfelend. "Dus ik had je wel verteld over mijn ouders en wat er gebeurd was, toch?" Ze knipperde een paar keer met haar tweegekleurde ogen terwijl ze weer naar het poten keek en terug naar de poes."Blijkbaar zit mijn vader, mijn échte vader, ook in de Elite," Lola was de eerste die het echt van haar te horen kreeg. Aangezien ze de kattin het meeste vertrouwde. "Raar, maar ook best wel toevallig, hè?"

Shallow vertelde een lang verhaal, over hoe ze in de Elite terecht was gekomen, over haar verschillende mentors en hoe ze nu naar haar nieuwe mentor opkeek vanwege de hondentanden die ze had. Lola wist niet hoe het systeem met hondentanden werkte, maar ze wist wel dat je die niet altijd kreeg voor een goede daad, maar voor een slechte. "En er is nog iets..." Begon Shallow op een wat twijfelende toon weer. "Dus ik had je wel verteld over mijn ouders en wat er gebeurd was, toch?" Lola knikte, nu toch wel wat nieuwsgierig naar wat Shallow te vertellen had. "Blijkbaar zit mijn vader, mijn échte vader, ook in de Elite, Lola knipperde even met haar ogen. Dat nieuws verraste haar best wel. "Raar, maar ook best wel toevallig, hè?" Lola knikte. "Heel toevallig, hebben we weer wat gemeen." Zei ze met een glimlachje, al was deze een beetje halfhartig. Ze was blij voor Shallow, dat ze nu een familie had, maar ze wist ook dat je wel moest oppassen voor katten in de Elite. Ze hadden niet voor niets de bijnaam Bloodclan. "Ik ben blij voor je dat je het naar je zin hebt en niet meer alleen bent." Glimlachte Lola weer.

De kattin knikte vervolgens. Shallow vertrouwde haar dat ze het eventjes voor zichzelf hield, en het niet aan iedereen zou doorvertellen. Toch zag ze Lola niet als zo'n iemand. Ze vertrouwde haar, het zou hun geheim blijven. Tot nu toe,dan. "Heel toevallig, hebben we weer wat gemeen." Zei ze vervolgens met een glimlachje. Waardoor Shallow verbaasd opkeek, wat bedoelde ze daarmee? Had ze familie in de BloodClan? "Ik ben blij voor je dat je het naar je zin hebt en niet meer alleen bent." Vervolgde ze. Toch was Shallow meer gericht op wat ze zonet gezegd had. "Wacht, je hebt familie in de Elite?" Zei ze, haar stem hoog van verbazing. "Hoe heet hij? Of zij, of het. Wie is diegene?" Ging ze meteen vragen. Duidelijk opgewekt en nieuwsgierig.

"Wacht, je hebt familie in de Elite?" Vroeg Shallow, verbazing duidelijk hoorbaar in de stem van de jonge kattin. Lola knikte. Het was niet echt iets wat je normaal in een gesprek opbracht, natuurlijk, want veel katten hadden de pest aan die groep. "Hoe heet hij? Of zij, of het. Wie is diegene?" Werd er nieuwsgierig aan haar gevraagd. "Cyber, da's mijn vader." Glimlachte ze. Ja, aan haar vader had ze alleen maar goede herinneringen. Nu ze ouder was wist ze wel dat hij daarvoor ook zijn best had gedaan,  dat hij zijn gevaarlijke kant van haar en haar siblings verborgen had gehouden. "Ik heb nu ook zijn oude territorium." Legde ze uit. Het was immers een verrassend groot territorium voor zo'n jonge leeftijd.

De kattin knikte om de verbaasde vraag van Shallow te confirmeren. "Cyber, da's mijn vader." Zei ze met een glimlach. Waardoor de jonge poes enthousiast opkeek. "Ik heb nu ook zijn oude territorium." Voegde ze toe. Shallow spitste haar oren bij deze. Wow, dat is een nogal erg groot territorium. "Is het niet te groot voor je? Ik bedoel, heeft een kat nog nooit geprobeerd het af te pakken?" Miauwde vervolgens. Ze had zelf ooit geprobeerd haar territorium proberen te houden. Maar de kat had haar gewoon doodleuk opgepakt via haar nekvel en ergens anders gezet. Het was een grappige gedachte nu ze eraan dacht. Maar toen ze nog een temperamentvolle kitten was was ze er niet bepaald blij mee.

Lola schudde haar kopje op de daaropvolgende vraag. "Is het niet te groot voor je? Ik bedoel, heeft een kat nog nooit geprobeerd het af te pakken?" Had Shallow gevraagd. "Te groot, dat misschien wel, maar andere familie woont er nog steeds met mij. En afpakken hebben ze nooit geprobeerd." Legde Lola uit. "Waarschijnlijk omdat ze nog steeds bang zijn voor mijn vader." Voegde ze er met een kleine giechel aan toe. "Daarbij, ik kan zelf ook wel een beetje vechten." Knipoogde ze, voor goede lol. Het was eigenlijk wel wonderbaarlijk ja, dat niemand had geprobeerd het af te pakken. Niet eens een klein deel.

Lola had haar kop geschud bij de vraag dat ze zonet had gesteld. Wat Shallow eerder meer nieuwsgierig maakte. Waren ze bang voor haar?
Het zou wel komisch zijn, en ook geweldig dat de zwartwitte kattin sterker was dan ze eruit zag. "Te groot, dat misschien wel, maar andere familie woont er nog steeds met mij. En afpakken hebben ze nooit geprobeerd. Waarschijnlijk omdat ze nog steeds bang zijn voor mijn vader." Legde ze uit met een giechel. Shallow besloot maar te zitten. Ze wou hier nog niet weg. Ze had haar zo lang niet kunnen spreken. "Daarbij, ik kan zelf ook wel een beetje vechten." De Young One trok haar wenkbrauwen op. "Oh! Kan je mij leren vechten?" Vroeg ze plotseling met een enthousiaste en brede glimlach op haar gelaat. Tuurlijk, Fortuna leerde haar genoeg. Maar ze wou dolgraag willen weten hoe het zou kunnen zijn als ze Lola had gehad als haar mentor. "Maar geen klauwen of tanden, ik wil niet dat we elkaar pijn doen." Voegde ze voorzichtig toe.

Lola zag Shallow's wenkbrauwen omhoog gaan. "Oh! Kan je mij leren vechten?" Vroeg Shallow enthousiast. "Maar geen klauwen of tanden, ik wil niet dat we elkaar pijn doen." Voegde ze voorzichtig toe. Lola knikte, al was ze toch een beetje twijfelachtig. Ze had immers nog nooit een les of iets dergelijks aan iemand gegeven. "Natuurlijk, al weet ik niet of ik een goede leraar zal zijn." Glimlachte ze. "Vertel me nu eerst maar eens wat je al kent en niet, straks sta ik nog voor gek omdat ik je iets leer wat je al weet." Lachte de zwart-witte kattin. Ze zag het haarzelf zo doen, maar dat was omdat ze in haar korte leven haarzelf al vaak voor schut had gezet.

Lola knikte vervolgens, gelukkig was ze ermee eens met dat ze elkaar geen pijn moesten doen. Want ze wist wel dat vechttrainingen met klauwen en tanden waren, en daar had ze een klein krasje aan gekregen. Maar gelukkig had ze wat aardigere mentors gekregen. Daar was ze wel dankbaar voor. "Natuurlijk, al weet ik niet of ik een goede leraar zal zijn." Glimlachte ze. "Vast wel, je bent geduldig en aardig en duidelijk en... Geweldig!" Zei ze met een bredere glimlach op haar gelaat. "Vertel me nu eerst maar eens wat je al kent en niet, straks sta ik nog voor gek omdat ik je iets leer wat je al weet." Vervolgde ze uiteindelijk. "Nou, niet veel. Ik ben wel goed in ontwijken, maar terugslaan kan ik echt niet. Die katten zijn ook al twee keer groter dan mij." Lachte ze lichtjes. "En ik heb ook niet de beste klauwen, maar ik k-" Ze spitste haar oren toen ze een vreemd geluid in haar opnam. Haar ogen meteen gericht op een paar dichte struiken. Haar eerste gedachte was om achter Lola te schuilen. Maar ze was al bijna een volwassene, duidelijk best lang een Young One. Haar final assesment zou dus niet lang duren. Dus dan besloot ze maar om zelf de consequenties daarvan te vinden. Langzaamaan en voorzichtig maakte ze haar weg richting de struiken. Waarna ze terug naar de zwartwitte poes keek voordat ze naar de andere kant liep en een paar twolegs zag. Een twolegkitten had haar al opgemerkt en een enthousiast, hoog geluid gemaakt. Shallow had geen idee wat ze moest doen. Dus trippelde ze weg van de onbekende twolegjonkie. Maar die bleef echter achter haar aan. Een klein miauw ontsnapte uit haar bek maar al snel waren haar zorgen voorbij toen het haar alleen over haar kopje wou aaien. Dit was zo erg nog niet.

Shallow moedigde haar aan. "Vast wel, je bent geduldig en aardig en duidelijk en... Geweldig!" Lola giechelde even. Waarschijnlijk was het alleen Shallow die dat over haar zou zeggen, maar ze zeurde niet. Want de grijze kattin was waarschijnlijk een van de weinige echte vrienden die ze hier ooit zou vinden, en ze moest haarzelf dus gelukkig voelen dat ze Shallow had gevonden. Nou, Shallow had haar gevonden. "Nou, niet veel. Ik ben wel goed in ontwijken, maar terugslaan kan ik echt niet. Die katten zijn ook al twee keer groter dan mij." Lachte ze lichtjes. Lola glimlachte, met een grotere vijand kon ze wel helpen. "Ik heb ooit van mijn half-oom geleerd hoe je een grotere vijand kan vloeren. Dus ik kan je die techniek wel leren." Stelde de zwart-witte kattin voor. "En ik heb ook niet de beste klauwen, maar ik k-" Shallow stopte abrupt in haar zin, en Lola kon wel raden waarom. Een vreemd geluid kwam ook haar oren binnen. Maar het was iets wat ze herkende. Het was hoe twolegs met elkaar communiceerden. Lola was geen fan van ze, en wilde net voorstellen om te gaan, toen Shallow zich voortbewoog naar een paar dichte struiken. Ze keek nog even achterom, voordat ze haar weg vervolgde, en Lola liep haar wat schuw achterna. Al snel zat een jong van de twolegs haar vriendin achterna, en aaide haar over haar kopje. Zelf had de zwart-witte kattin nog nooit een aanraking gehad met deze wezens, ze was altijd uit de buurt gebleven, maar nu leken ze haar niet zo erg. "Dus eh, Shallow?" Zei ze op vragende toon. Lola wist niet wat ze nu moesten doen.