Dying roses

Nadat de grote tom voor zichzelf een konijn van de prooi stapel afplukte liet hij zijn groene kijkers door de grot heen gaan. Het begon al donker buiten te worden waardoor er in de cave een grote schaduw begon te vallen. Saberpaw moest dus zijn ogen tot spleetjes knijpen om goed te kunnen zijn. Zijn dikke gestreepte vacht was nat van de regen waar hij zonet door heen gelopen had. Nu leafbare hier was en er veel zieke waren werkte de apprentice dubbel zo hard. Hij was nou eenmaal zo opgevoed, zijn moeder Blacktear was een strenge kattin maar was erg respectvol onder zijn clangenoten en als hij net als haar wou worden moest hij ook zijn best doen. Zijn dikke zwiepte achter hem toen hij veder liep, het levenloze lijf van de konijn bungelend tussen zijn kaken. De grote tom zocht iemand waarmee hij dit kon delen, en voor hij het wist ontmoette zijn groene ogen twee bijzonder gekleurde. Een glimlach sierde zijn lippen toen hij met zijn gespierde bouw op de kat aftippelde. Hij herkende haar als Littlepaw, een clangenoot van hem. “Hallo Littlepaw” Mauwde hij vriendelijk nadat hij het konijn tussen hen beide neerlegde. “Zin om samen dit konijn te delen?” Vroeg hij terwijl hij kort met zijn pluizige puntige oren wiebelde.

- Littlepaw

_{Iets wat eenzaam zat de kleine poes bij haar zelf, maar dat vond ze helemaal niet zo erg hoor. Ze hield er van om even alleen gelaten te worden, kon ze even tot rust komen. Ze was dus niet helemaal blij toen er een kat op haar aansprak. Maar uit beleefdheid liet ze het niet zien. Ze herkende de kat als een mede apprentice; en clan genoot. Erg goed kende ze hem niet, al leek hij haar wel aardig. Hij vroeg of ze een konijn met hem wilde delen, waarop zij vriendelijk glimlachte en knikte. 'Maar natuurlijk!' sprak ze op altijd vriendelijk en pure stem. Terwijl ze haar poot tegen zijn schouder drukte iets wat moest dienen als een speelse por. 'Zelf gevangen zeker?' grapte ze toen. Al wist ze dat het vast niet zo zou zijn, het kon wel; natuurlijk. Maar die kans was klein. Het was vast en zeker gejaagd door een echte warrior.}

Nadat de grote bruin gestreepte tom had gevraagd als Littlepaw met hem een konijn wou delen knikte de mooi gevlekte she-cat en gunde hem een net zo vriendelijke glimlach die ook op zijn lippen stonden. Zijn clangenoot drukte haar voorpoot op zijn gespierde schouder als een speelse por en mauwde toen 'Zelf gevangen zeker?' Saberpaw grinnikte en zakte door zijn poten om naast de she-cat te liggen. “I wish” Lachte hij, “Ik denk dan dat Silverstar of Thornface me vandaag nog een warrior zou maken als het zo was, kijk hoe groot die is! Hij is vast door een Windclanner gevangen” Hij trok eens scheve glimlach op voor hij het konijn naar zijn clangenoot toeschoof. “Lady’s first~” Sprak hij vriendelijk, ja manieren had hij wel geleerd van zijn moeder.

_{. “I wish” Lachte hij, “Ik denk dan dat Silverstar of Thornface me vandaag nog een warrior zou maken als het zo was, kijk hoe groot die is! Hij is vast door een Windclanner gevangen” Ha! De wit-zwarte poes deed moeite om niet in lachen uit te barsten haar lach was nogal... hard en ze wilde hem niet afschrikken of raar gevonden worden. Dus nee beter niet- misschien als ze een vriendschap hadden opgebouwd? De kleine poes glimlachte bij de gedachte van een vriendschap- iemand waar ze mee kon praten, en die er voor haar was. Ja het was een mooie gedachten “Lady’s first~” sprak de kater vervolgens - Little knikte en keek naar de konijn die hij haar voor had geschoven; En nam een klein hapje. Zoals ze altijd deed, klein maar fijn toch?}

De zwarte witte she-cat glimlachte bij zijn woorden wat hem een warm gevoel gaf. Hij werd altijd blij bij de gedachten dat andere door hem werden opgevrolijkt. Nadat hij het prooi naar de ander geschoven had nam ze een hapje. Saberpaw glimlachte en nam vervolgens zelf een hap. Met zijn kaken scheurde hij een mals stuk er vanaf en legde dat bij zijn witte poten waarna hij er kleine stukje van af at zodat Littlepaw rustig aan het konijn kon knabbelen. Nadat hij zijn eerste paar happem doorgeslikt had keek hij naar zijn clangenoot. “Hoe staan je trainingen ervoor?” Vroeg hij, dat was nou eenmaal beleefd om naar te vragen en hij was oprecht nieuwsgierig.