There's a girl in this harbour town

De kater had een liedje in zijn hoofd, een van de twolegs die rommel naar de afvalhoop in het Shadowclan territorium bracht had het gespeeld op een monster wat afval at en uitspuugde. Het deuntje was blijven hangen, en eens in de zoveel tijd neuriede hij het weer. Het deuntje, en dat deuntje had hem hier gevolgd als een soort souvenir van thuis. Het bracht een glimlach naar zijn gezicht, en deed hem met de ogen gesloten danspasjes maken in de cavern. Hier een draai, daar drie stappen opzij, dan heen en weer bewegen met het lichaam. Deze grot leek er wel voor gemaakt, dansen. De ruimte was groot genoeg ervoor, en overal waren partners. Tall draaide een rondje en opende zijn ogen, om zijn poot met een buiging uit te strekken naar de vuurrode poes die voor hem was. "Mag ik deze dans van u?" Vroeg hij, met een Frans accent, en keek omhoog met een jongensachtige blik. Hoe zou ze kunnen weigeren, in een grot gemaakt voor dansen?

+ Firedance 1st

Zijn blik bleef, al moest hij zeggen dat het lastig was tegenover een Thunderclanner. Op de een of andere manier hadden die katten een abonnement op kijken alsof de wereld verging. Eerlijk, die apprentice bij het Thunderpath, deze kat, en zelfs Silverstar had zo'n blik in zijn ogen alsof elk gesprek het laatste was. Betekende echter niet dat je ze niet moest uitnodigen om te dansen, en dus stond hij hier. Maar.. Het plan liep fout. Error. Error. De poes draaide zich om zonder überhaupt iets te zeggen. Tall fronste. Dit was een niet eerder vertoonde situatie. Was dit een 'nee', een 'ja' of een 'volg de mysterieuze poes naar een onbekend land waar jullie voor eeuwig zullen dansen'? Een voor een de opties afwegende kon de kater zich niet indenken dat dit een 'ja' was, aangezien ze dan toch gewoon mee had kunnen dansen en zijn poot had gepakt. Aan de andere kant was het onmogelijk dat ze niet zou willen dansen want, zoals hij al had bedacht, deze grot was gemaakt om in te dansen! Om die reden moest het wel zo zijn dat hij de poes moest volgen om bij een onbekend land te komen waar ze voor eeuwig zouden dansen. Een interessant vooruitzicht, en wie was hij om te weigeren? Met enthousiasme in zijn ogen sprong hij achter de poes aan, het liedje nu hardop neuriënd. "Dus," Mauwde hij toen hij naast haar liep, en keek haar aan met zijn twinkelende ogen. "Waarheen?" Want dat zou de reis versimpelen.

Plotseling stond zijn reisgids stil, wat voor Tall het teken was om te snappen dat het niet een makkelijk te bespreken punt was. Viel ergens te begrijpen, een land waar je eeuwig kon dansen, dat deelde je niet zomaar met iedereen. Voor je het wist waren er talloze anti-dansers die er de boel zouden doen versaaien. Een beetje zoals bij Kevin Bacon het geval was, stel Tall wist wie dat was. Haar stem, schor van de gedachte hieraan alleen al, deed bijna medelijden in hem opwellen, maar haar woorden beletten dat. Als hij, net zoals deze rode poes zo knap deed, niet wilde verraden wat er zou gebeuren, moest hij zich onopvallend gedragen. Vandaar dat hij begrijpend knikte, en knipoogde naar de poes. Gotcha, doen alsof er niets aan de hand was, en ze niet samen reisden. Alleen trokken ze minder aandacht dan samen. Zo bleek ook wel toen ze nog een keer duidelijk maakte dat ze 'echt niet samen gingen reizen of ergens naartoe zouden gaan'. Uhu.
Toch werd de kater ook een beetje afgeleid van zijn gevonden afleiding, aangezien de poes voor hem, naast dat ze een geweldig toneelspeelster was, ook oprecht ergens mee leek te zitten. Dat konden ze nit hebben, iedereen wist toch dat als je verdriet bracht naar het land van de dans, het de droom zou vernietigen? Duidelijk dat dit probleem dus eerst opgelost zou moeten worden. Vandaar dat de kater even onderzoekend naar de poes keek, in zijn geheugen groef naar informatie over Thunderclan, en daar een conclusie uit probeerde te trekken. Opeens ging er een lichtje branden. Die witte poes, en deze poes, ongeveer dezelfde leeftijd? "Je was vrienden met de poes die zelfmoord pleegde," Mauwde hij zacht, en keek verontschuldigend. Dat was minder footloose dans en meer wals, had hij moeten weten.

Dit was plots een stuk pijnlijker dan het had hoeven zijn. De poes leek nog meer te verkillen dan eerst - hij had het niet voor mogelijk gehouden, en meldde hem toen droogjes dat hij verkeerd geraden had. Dat was ten eerste een aanslag op zijn vertrouwen in zijn logisch redeneren, en ten tweede een killer voor de sfeer. Meteen zette hij, ten teken van excuses en schaamte, een stapje achteruit en keek de poes even gepijnigd aan. "Dat spijt me," Mauwde hij naar waarheid. Hij had het graag goed gehad, dan was dat tussen hen uit geweest en had hij de poes misschien zelfs kunnen helpen. Daar was nu weinig kans op. "Te onnadenkend van me," Vervolgde hij, hiermee willen laten zien dat hij door had sociaal onhandig te zijn. Nu in het kwadraat door de misstap.

Hoewel het niet een van zijn sterkste momenten was, leek de poes juist op te leven. Niet in de meest positieve zin, meer in de moordende zin van het woord, maar het was een verbetering in vergelijking tot het intense verdriet van net. Voor de kater kon aangeven dat ze het er niet over hoefden te hebben had ze het al gezegd. Na genoteerd te hebben dat dit dus ook een tactiek was voor info verkrijgen, en even stil te zijn geweest in verwarring door de plotse eerlijkheid van de kat voor hem, knikte Tall. Juist. Andere verdwenen kat. "Het spijt me erg wat er met hem gebeurd is," Mauwde hij, wat zachter omdat hij zich niet kon voorstellen hoe de poes zich moest voelen. Of, eigenlijk wel, maar dat vond hij altijd zo egoïstisch om te zeggen. Het kon bijna niet anders of deze vlammende poes tegenover hem voelde iets vergelijkbaar aan toen Never de clan verliet, of toen zijn ouders dood terug gesleept waren naar het kamp. Vandaar dat hij weer even stil was, voor hij nog toevoegde. "Die jonge kater had een mooie toekomst voor zich in de clan," De laatste drie woorden enkel omdat Tall zelf ook nooit zou willen horen dat iemand over verdwenen katten in de verleden tijd praatte. Als er hoop was, was er hoop. Dat mocht je iemand niet afnemen.

Het duurde even voor het duidelijk werd voor hem dat de poes ook eigenlijk had ingestemd met het plan om ergens heen te gaan. Dat kon komen door de overnethousiaste toon die ze gebruikte - not, of doordat hij gewoonweg niet verwacht had nog een kans te krijgen na zijn blunder van daarnet. Even keek hij dus ook lichtelijk verbaasd, en glimlachte toen oprecht. "Cool," Dit had hij toevallig ontdekt toen hij zijn gezellige gesprek met Panthergrowl gehouden had en gesurfd had op stenen. Erg ver lopen zou het dan ook niet zijn, maar een manier om het water over te komen was wel nodig. Hij ging er niet van uit, zo op het eerste gezicht, dat de poes naast hem kon zwemmen. Daar zou hij, terwijl ze de uitgang van de cavern naderden, over na moeten denken.