Babe ll Walkingkit

Met een slome pas bewoog de kattin zich voort; op weg naar de grot. Waar iedereen- 'gezellig' bij elkaar lag. De poes kon er gewoon niet aanwennen, om met zoveel katten bij elkaar te slapen. Het voelde... verkeerd. Maar hey, dit is wat de leaders wilde. En wie was zij om hun tegen te spreken? Ze was maar een warrior. En het zou niet zo erg zijn als er geen ziekte boven hun hoofde hing, die al veel levens had genomen. En alleen maar verspreid werd door zo dicht op te leven. Maar Honestly? Dood leek niet zo erg, voor Bitter in ieder geval niet. Ze had toch niks voor te leven, geen familie of vrienden. Enkel een leeg gevoel. De kattin zuchtte en probeerde haar sombere gedachtes weg te drukken; zoals ze altijd deed. Haar ogen gleden rond de grot; het was druk zoals altijd.

Walking~

Twee diep blauwde ogen staarde rond door de clan cavern. Verschillende soorten groepen katten waren bij elkaar gekropen en genoten van een hapje prooi. De kou buiten brachten de laatste paar katten binnen en voor je het wist vielen er witte vlokjes naar beneden. Walkingkit keek nieuwsgierig naar de uitgang. Nog nooit had hij sneeuw gezien: natuurlijk wel gehoord in verhaaltjes die zijn vader hem vertelde maar de jonge tom had het nog niet werkelijk zelf meegemaakt. De tom kroop overeind, zijn staart zwiepend terwijl hij zichzelf een grove lik over zijn borst gaf. Zijn gevlekte vacht was stoffig en wild door het spelen en tja een kitten zoals hem die graag op avontuur was was er natuurlijk geen tijd voor een uitgebreide wasbeurt. Walkingkit trippelde veder maar toen hij net richting de uitgang liep om de sneeuwvlokken te bewonderen kwam er een grote witte she-cat op zijn pad. De tom stopte snel met lopen en viel op zijn bips voor zijn diep blauwe ogen die van de ander ontmoette. Ze droeg de zelfde geur als hem en zijn papa, ze was dus een clangenoot. De bengal kitten knipperde met zijn ogen en krabbelde iets achteruit, ze was een warrior en hij wou natuurlijk geen boze krijger achter hem krijgen. “Sorry mevrouw” Mauwde hij verontschuldigend. Hij wou haar niet storen ze zag er namelijk nogal droevig uit.

De bengal kitten keek op toen de witte she-cat snoof. Haar rode ogen gaf hem de kriebels, het zag er eng maar indrukwekkend uit. Al kon de kleine tom er in lezen dat ze zich niet super top voelde waardoor hij zijn oren een beetje liet wiebelen. Zou er wat aan de hand zijn? Voordat de kitten het kon vragen bromde de warrior wat en liep weg. Walkingkit schrok lichtjes van haar snelle beweging maar liep al snel achter de witte she-cat aan. “Mevrouw..” Begon hij, zijn diep blauwe ogen gericht op zijn clangenoot. “Ik wil u niet storen maar is er misschien wat aan de hand?” Vroeg hij, hij was dan nog jong maar al best hoe zeg je dat.. uh wat veder dan de meeste kittens. De tom keek de witte warrior aan, zijn blik zacht en onschuldig maar vastberaden. Hij wou zijn clangenoot helpen!