Not quite home..

De slanke kater bedankte de jonge warrior toen die hem neerlegde tussen de paarse bloemen en keek hem na toen hij wegging. Hij had gevraagd om hem hier even alleen te laten; in dit gebied dat we leek op thuis, maar toch niet hetzelfde was. Neverland zuchtte en strekte zich wat meer uit. Zijn groene blik was op de hemel gericht. Het was dag, de zon scheen alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Zouden ze hier dezelfde sterren zien als thuis? Zou Starclan ook hier over hen waken? Het was nog niet eens zeker of ze hier wel zouden blijven. Maar het leek er toch al wat meer op. Geen donderpaden meer, geen tweebenenen en geen honden. Ja, dat was beter. De senior warrior zuchtte even en sloot zijn ogen. De sterke geur van de paarse bloemen was overal rondom hem, maar zonder dat zou hij zich bijna kunnen inbeelden dat hij weer thuis was. Tussen het gras dat zachtjes heen en weer waaide, het lentezonnetje op zijn rosse snuit, een zacht windje door zijn haren. Was het maar zoals toen.. Maar nu was alles anders.

+Sinclaw

Sinclaw had een hekel aan alles dat niet voor zichzelf kon zorgen.
En haar irritaties waren gerezen zodra de Windclan elder die zo nodig mee had moeten gaan inplaats van achterblijven en sterven wat hen sneller had gemaakt nu ook nog eens alleen gelaten wou worden om na te denken over thuis. Ugh, het was misselijkmakend op zn zachts gezegd. Daarom was Sinclaw in stilte van een enorme afstand de kater die hem moest ondersteunen gevolgd en wachtte tusen de paarse bloemen in stilte tot deze vertrok. Langzaam bewoog de Shadowclan warrior zichzelf voort richting de Windclanner. Haar gele ogen gericht op zijn rosse vacht, ze was zich er vaag van bewust dat deze kater de broer was van Everstar en vader van het kroost van de idioot van Windclan en deputy Oceanbreeze. Het was misselijkmakend grappig dat zo'n zielig beest vriendjes was met zulke ogen pieten. Misschien moest ze Everstar en Oceanbreeze maar een gunst doen. "We gaan thuis nooit meer terug zien." Mompelde ze koeltjes en emotieloos eenmaal over de kater heen hangend. "Tenminste, jij zeker weten niet." Iet wat koeltjes grijnsde ze terwijl ze haar kop schuin bijdraaide. "Want geef nou zelf toe. Zelfs al kunnen we weer naar huis, denk je dat er iemand op zit te wachten om een luie zak aardappels zoals jou te dragen? Het lijkt me niet bepaald fijn. En natuurlijk de enige reden dat je nog meegenomen bent is omdat je Everstars broertje bent. Maar denk je dat zij blij is met een incapabele idioot die zijn eigen poten niet weet te vinden?" Rustig gaf ze zichzelf een lik over haar poot hem aanstarend. "Zielig toch eigenlijk?"

Een schaduw viel over zijn snuit heen en de magere kater opende dan ook zijn groene ogen. Hij keek op naar de Shadowclan poes die over hem heen gebogen stond, een minachtende blik in haar gele ogen. Ze begon te praten, bracht al zijn twijfels en al zijn angsten onder woorden - dat hij niet goed genoeg was, dat hij iedereen maar tegenhield, dat iedereen hem maar lastig vond, dat hij waardeloos en nutteloos was en dat iedereen beter af was zonder hem. En als een Shadowclanner die hij niet eens goed kende dat al zag, dan moest dat wel zo zijn. Neverland zuchtte hakkelend. Er was geen angst in zijn groene blik, zijn magere en verminkte lichaam lag er ontspannen bij. Als ze hem af wou maken - dat ze dat maar deed. Hij kon zich al niet verdedigen toen hij nog op vier poten stond, nu maakte hij zeker geen schijn van kans. En wat deed het er ook toe. Hij wist niet waarom Starclan hem gered had van het monster. Dit leven was erger dan de dood. In Starclan zou hij tenminste rust en vrede kunnen vinden; dan zou hij zijn Rosekit weer zien, dan zou hij Everstar af en toe nog eens tegenkomen sinds hij leader was. En sowieso zou iedereen hem ooit weer tegemoet komen in de clan van de doden, want iedereen moest ooit sterven.. Misschien was het beter zo. Misschien was dit de redding die Starclan op hem af had gestuurd.

De kater reageerde anders dan ze verwacht had. Betekende,
de kater reageerde helemaal niet op haar, alsof hij al halverwege de dood zelf was. Goed dan,
als hij het haar zo simpel wou maken had ze er geen problemen mee. "Geloof je in Starclan Windclanner?" Mompelde ze, hem nieteens waardig genoeg vindend om zijn naam uit te spreken."Laat me maar zien of ze bestaan." Mompelde ze langzaam voor ze haar tanden in de kater zijn nek sloeg om genadeloos hard door te bijten. Haar gele ogen emotieloos en strak terwijl ze ondertussen op alles in haar omgeving lette. Het was haar al eerder opgevallen dat er meerdere roofvogels hier vlogen. Voor zijn lichaam gezocht zou worden (en gevonden als zij klaar was) zou die al lang uit elkaar gescheurd zijn door de vogels. En zou zij spoorloos verdwenen zijn.

Neverland sloot zijn ogen. Hij was niet dom. Hij wist wat er te gebeuren stond, en hij wist ook dat het geen enkel nut had om zich te verzetten. het zou het alleen maar pijnlijker maken voor hem, zijn lichaam zwaarder toegetakeld dan nodig. Hij wou niet dat Oceanbreeze of Everstar of zijn kittens zijn lichaam toegetakeld zouden vinden, zijn rosse vacht rood gekleurd van het bloed, zijn groene ogen levenloos voor zich uitstarend. Hij dacht niet aan de roofvogels die boven hen vlogen en die zijn lichaam ongetwijfeld wel aan stukken zouden scheuren. Het deed er niet meer toe. Hij kreunde toen de poes haar scherpe tanden in zijn nek zette, en hoewel hij zichzelf had gezegd dat hij zich niet zou verzetten spanden al zijn spieren zich aan. Alle spieren die dat nog konden. Zijn achterpoten bleven op de grond liggen, slap en mager, maar zijn klauwen schoten uit, zijn snuit vertrok zich, zijn poten strekten zich uit en zijn oren lagen in zijn nek. Maar zo snel als het ging, haar tanden gleden door zijn taaie nek als een mes door de boter haar ogen koud en emotieloos, alsof het er voor haar niet toe deed. Alsof ze een prooidier doodbeet; en zelfs dat had Neverland altijd met meer respect gedaan. Starclan gedankt voor zijn leven als het zijn laatste adem uitblies. Met zijn slanke poot voorzichtig zijn oogjes toegedaan, om het met respect op te pakken. Hij had zijn clan altijd met eer gevoed, had gevecht; ook al wou hij dat niet, ook al was hij er vreselijk slecht in. Hij had gedaan wat hij kon. Hij had een goed leven geleid. Hij was blij dat hij kittens had kunnen krijgen tijdens zijn leven, ook al was het niet helemaal zoals hij verwacht had; de poes veel jonger dan hem, de zus van de niet al te geliefde deputy die nu in Starclan - of in Dark Forest - rustte, en natuurlijk had hij toen ook zijn Rosekit moeten zien gaan. Hij had spijt dat hij hen niet zou kunnen zien opgroeien, maar misschien kon hij dat nog. Hij wist niet hoe het werkte in Starclan. Hij zou het meteen weten. Neverland voelde de harde aarde onder zich, rook de sterke geur van de paarse bloemen om hem heen, voelde het vreemde zonlicht op zijn snuit, de onbekende wind door zijn vacht. Hij was blij dat hij hier nog geraakt was. Dat hij met deze nieuwe hoop voor de clans zijn leven kon afsluiten. Hier waar hopelijk nog vele katten zouden leren jagen en vechten, hun clan voeden, verdedigen, daar liet hij zijn leven. Met een zucht blies de rosse kater zijn laatste adem uit. Zijn achterpoten waren vergeten, waren gewoon een dood deel van zijn dood lijf; al zijn pijn, zijn verdriet, zijn angst maar ook zijn liefde, zijn geluk en zijn nieuwsgierigheid, dat zou allemaal deel van hem uitmaken in Starclan. Waar zijn rosse vacht met sterren besprenkelt wordt en waar hij in vrede zal wachten tot het ook de tijd is voor zijn geliefden; hoe lang hij ook zou moeten wachten. Hoe langer, hoe liever.

Hij probeerde haar nieteens tegen te werken. Hij liet zichzelf zo gaan. Simpel en clean. Hoewel ze genoot van deze manier en zou het de rommel opruimen een stuk makkelijker maken was het toch een beetje raar. Zodra hij dan ook op gaf met leven kwam ze iet wat omhoog en keek een beetje ontsteld om haar heen voor ze zichzelf iet wat uitschudde. Ze had nogsteeds een plakkerige vacht van de modder waar ze hiervoor doorheen gerold was om haar geur uit te wissen en rekte zichzelf uit. Haar oren schoten naar achter met een kleine grijns wetende dat er al enkele roofvogels in de beurt cirkelde, haar actie hadden gezien en boog zich over de kater heen met grof geweld zijn nek openscheurend zodat tandafdrukken niet te achterhalen waren en het al leek alsof er een vogel aan had gezeten. Vervolgens checkte ze nog even snel of er geen haren of duidelijke geuren van haar waren achtergebleven en zodra dit niet het geval bleek te zijn nam Sinclaw langzaam dezelfde passen achteruit, rustig en beheerst zodat alle planten in tact bleven voor ze zich omdraaide en verdween tussen de naderende bosrand.
Hier zou ze zichzelf schoonmaken en zich later met wat prooi bij de rest van de clans voegen.
Ondertussen zouden de vogels zich tegoed doen aan Neverlands lichaam. Als starclan dan al bestond hoopte ze dat hij net zo mank daar in moest doorleven. Miserabel beest dat het was.

-Open voor clankatten
Note, het is dus enige tijd later en de vogels zijn al bezig geweest aan z'n lichaam.
Er is niets van Sin te ruiken

Zwijgend staarde ze voor zich uit in de grot waar ze nu verbleven. Het voelde absoluut niet als thuis, maar ze besefte dat geen enkele plek ooit als thuis zou voelen, behalve het thuis waar ze vandaan gekomen waren. En misschien zelfs dat niet weer. Wat zich daar allemaal had afgespeeld... Ze sloot haar ogen even en probeerde nergens aan te denken, of alleen aan praktische zaken. Ze zou weer een ceremonie moeten geven, binnenkort. Nu ze ergens waren aangekomen was het een goed moment. Maar de gedachte dat ze de clan toe zou moeten spreken, iets waar ze eerst nooit problemen mee had gehad, vervulde haar nu met tegenzin. Ze zuchtte en besefte dat ze met haar broer moest praten. Hij wist de zaken altijd goed op een rij te zetten en daarnaast wist ze dat ze hem alles kon vertellen. Alles.
Hij bleek niet in de grot te zijn en ze vroeg even rond, tot ze een jonge warrior vond die zei dat hij Neverland eerder naar een heuvel had gebracht en dat hij had gevraagd even alleen gelaten te worden. Everstar bedankte de kat met een knikje en ging op pad.
De heuvels leken nog het meest op thuis, maar naast gras en heide bloeiden hier grote hoeveelheden bloemen die de heuvels volledig paars kleurden. Het had mooi kunnen zijn als Everstar daar op dit moment oog voor had gehad. Ze volgde het spoor dat de warrior haar gewezen had, niet te snel lopend. Als Neverland even alleen wilde zijn, wilde ze hem wat tijd geven en niet meteen zijn rust verstoren.

Ze zag roofvogels in de verte. Sommigen cirkelden rond, terwijl anderen al waren neergedaald naar de grond. Hun kreten vervulden Everstar met afschuw en vrees. Nog voor ze het bloed rook, nog voor ze hem zag, begreep ze al dat dit verkeerd was. Heel, heel erg verkeerd. Ze begon te rennen. Ze rende zoals ze had gerend toen hij door het monster was aangevallen. En net zoals toen was ze te laat, veel te laat. Woedend joeg ze de vogels weg die zich om hem heen verdrongen en ze vlogen op, maar bleven in de lucht boven hen hun rondes vliegen, in de hoop dat ze vanzelf weer zou vertrekken.

Ze zakte naast hem neer. Haar keel werd dichtgeknepen door verdriet en ze kon geen woord uitbrengen, ze kreeg zelfs zijn naam niet over haar lippen, niet meer dan een verstikte snik. Ze staarde naar hem, of wat er van hem over was, het was niet iets wat ze wilde zien, maar ze kon haar blik niet van hem afwenden. Dit kon niet. Dit mocht niet. Hij mocht niet weg zijn. StarClan, alsjeblieft, laat dit niet waar zijn, dacht ze. Alsjeblieft. Maar ze wist allang dat StarClan niet naar haar gebeden luisterde. Ze legde haar kop tegen de zijne, en voor het eerst sinds vele seizoenen stroomden de tranen over haar wangen. Alsjeblieft.

Everstar was op zoek naar haar geliefde broertje en stiekem was Dinspots wel nieuwsgierig waarom. Eerder die dag had Neverland aan hem gemeld dat hij even weg was, en dat als iemand hem zocht, dat hij eigenlijk liever alleen had willen zijn. Din had de opdracht om dit door te geven schouderophalend aangenomen, en meldde dit nu aan Everstar. Echter luisterde die niet naar haar broer's wens om alleen gelaten te worden en ging die gewoon de richting op waar hij haar naartoe gewezen had. Nieuwsgierig wiebelde de kater met zijn oren. Wat was er gebeurd tussen de twee? Of waren er belangrijke clanzaken die besproken moesten worden? In ieder geval was het iets waar hij meer over wilde weten, en doodleuk begon hij zijn leidster te achtervolgen. Hij was redelijk zachtjes als hij dat wilde zijn, dus echt opmerkbaar was hij niet. Maar toen de geur van bloed zijn neusvleugels bereikte werd hij toch wat onvoorzichtiger. Ook hij vond 't interessant, misschien op een net andere manier als Everstar want hij was niet zo bang voor wat er gebeurd was. Toen hij het lijk echter zag kreeg toch hij ook een korte rilling. Gatver, dat zag er niet zo mooi uit. En de woede van de leader was er niet één die hij over zich heen wilde krijgen. Hij besloot daar maar af te wachten, wat ze ging doen. Uiteindelijk zou hij haar wel te hulp schieten, maar nu nog even niet, voordat ze hem dalijk nog verdacht.

De geur van bloed was sterker dan die van Neverland. Het was doordringend, het maakte haar misselijk. Ze drukte haar gezicht in zijn vacht om zo nog iets van zijn vertrouwde geur op te vangen. De vogels boven haar hoofd krijsten. Ze wilde dat ze weg zouden gaan. Ze wilde stilte. Ze wilde dat Neverland niet dood was. Even trok ze haar kop terug en keek naar hem, naar haar lieve, slimme, dromerige broertje. De enige andere die nog over was van hun familie, die haar altijd bij had gestaan, met wie ze altijd had kunnen praten, die ze altijd had willen beschermen. Zijn zachte stem, zijn afwezige blik als hij weer aan andere dingen zat te denken, ze zou hem nooit meer horen, ze zou die blik nooit meer zien. Nu was er niemand meer. Niemand meer.
De aanwezigheid van Dinspots ging compleet aan haar voorbij, maar toen ze Lionroars stem hoorde, verstijfde ze. Ze keek niet naar hem op, ze gaf hem geen antwoord. Zijn woorden waren koud en hard, zonder enig medeleven. Zij verdiende die kou misschien, maar Neverland niet. Neverland verdiende dit niet. Ze deed niets, zei niets. Ze kon niets terugzeggen. Ze had geen woorden meer. Met een snik kneep ze haar ogen dicht en begroef haar gezicht in Neverlands bebloede vacht. Ze had geen broer meer.

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Heh. Niemand had het opgemerkt dat ze zomaar naar buiten was geglipt... Eigenlijk wel hoor, maar de shadowclanners gaven niet zoveel om haar. Misschien die ene grijze stinkerd ofzo, maar meer dan dat kwam er niet als aandacht voor der. Sinds Neverland was verdwenen leek Everstar zich daar op te focussen. Hij was immers lam, loser dat het was. Ookal had de poes hem gezien onder de auto en zijn verbrijzelde achterlichaam gewoon bijna had kunnen aanraken, was ze nu gewoon een beetje te hoog van zichzelf om echt nog medeleven te voelen voor haar zogenoemde vader. hah! Burnet had niet zo'n vader en dat wist ze. Haar vader was supercool en niet zo'n loser die onder een monster liep alsof het niks uitmaakte~
Daarom dartelde ze nu kalm rond. Ze zat immers op de helft van de leeftijd van een apprentice en dat betekende dat ze binnenkort... Of nja, over enkele moons waarschijnlijk ook apprentice mocht worden... En als ze hier zouden blijven zou het enkel een voordeel zijn als zij haar gebied kende. Toen de geur van bloed echter aan haar neus prikte, lichte dat toch ene nieuwsgierigheid op... En met een kleine, uitdagende grijns op haar smoelwerk schoot ze in actie.

Ze schoot ernaartoe, ze kon verschrikkelijk goed ruiken en dat wist ze. Het was echter toen alles rondom haar minder dicht begroeid was dat ze kon zien waar ze heen ging; een kater die aan stukken was gescheurd. Ho. Ze stopte even en keek met grote ogen naar het taferaal... Hij rook naar... Wait... Neverland? Ze slikte even en schudde haar kop... Nee, dat kon niet waar zijn. Ergens wist ze dat ze nu verschrikkelijke gevoelens moest voelen... maar na al die shock en die hoogheid van haarzelf kwam er niks meer; het was gewoon de zoveelste dood van windclan en dat maakte je lam... Maar op dit zekere moment kon ze er enkel naar kijken... Wat was er gebeurd?

-Ik mocht van Bunny ;w;