what am I even doing here?

<sub>Swallowpaw had al de hele journey nog geen woord tegen een andere kat gesproken. Ze had zonder enig vertoon van emotie de twee dode thunderclanners gezien; een kitten -Bunnykit- en een queen -Snowdance-. Ze wist dat Snowdance een geliefde queen was, en kon haar zich ook alleen maar herinneren als een vrolijke haarbal. Waar was het verkeerd gegaan, waarom had ze zelfmoord gepleegd? Althans, zo spraken de verhalen. En je kon die verhalen beter maar met een korreltje zout nemen, want helaas waren andere katten erg goed in overdrijven, of in ieder geval sommige situaties spannender maken. Toen er weer een pauze werd ingelast zuchtte ze. Als ze niet gewoon een paar Elders zouden kunnen dumpen bij een twoleg zou de reis vast sneller gaan. Tevens waren die oudjes toch volkomen nutteloos. Kittens waren nog tenminste nuttig, voor later. Ze zuchtte nogmaals, en ging zitten. Met toegeknepen ogen ging ze de grote groep rond. Het zag er allemaal zo gezellig, zo vredelievend uit. En waarom, waarom was zij dan aan de buitenkant, zich niet bemoeiende met andermans zaken? Omdat ze dat vroeger wél deed, en zo had ze een mooi groot litteken op haar linkerschouder, en dat had haar toch niet erg gemotiveerd. Dus zou er maar iemand naar haar toe moeten komen.
- open c:</sub>

_{"Ze willen dat we gaan jagen."  Swallow keek op en zag daar Sandpaw staan. Ohja, die was ook nog aangevallen en had nog maar één oog over. Wacht, waren die ongevallen niet allemaal familie van elkaar? Typisch. Nonchalant likte Swallowpaw rustig aan haar poot, en keek de zandkleurige poes koeltjes aan. "Gezellig," miauwde de zwarte poes droogjes, en stond loom op. Veel tijd om die grote vieze littekens te bekijken gunde ze zichzelf niet; die arme poes had wel andere dingen aan haar hoofd dan alleen maar gestaar. Ze keek afwachtend naar de ander, wachtend op een sein waar ze met z'n tweeën heen zouden gaan. "Nog mooi gebied gevonden om überhaupt iets anders te vinden dan twolegs en hun kittypets?" Swallowpaw kon er niks aan doen dat het er nogal gemeen en sarcastisch uitkwam. Je moest haar echt beter kennen voordat je haar echt aardig zou vinden. En ze was nou immers afstandelijk tegenover anderen. En al helemaal de familie van Hazelfray.}

_{Swallowpaw knikte kort toen Sandpaw een plek voorstelde. Hmm, ja, daar zouden ze best wel wat kunnen vinden. Zwijgend liep ze naast de poes, en richtte haar blik op de grond. Een gesprek startten was vroeger niet lastig geweest, maar nu... waar moest ze het in vredesnaam over hebben? Over Cole? Want ze wist dat Sandpaw een band had met haar broertje. Maar nee, dat was een te gevoelig onderwerp voor haarzelf. Ze miste haar broertje elke dag, al sinds ze er voor koos om mee te gaan met de clan. Haar clan, waar zij zich toch om de een of andere manier thuis voelde. Ze had er ook voor kunnen kiezen om naar Claw te gaan, en bij zijn clan aan te sluiten. Maar dat had ze niet gedaan. Ze keek naar de zandkleurige poes, en zuchtte. Zij had ook iemand verloren. Haar zusje en nichtje. "Hoe ga jij er mee om, met verloren familie?" probeerde ze. Hopelijk was dit niet zo'n emotioneel type die elke keer dat je over een pijnlijk onderwerp begon in huilen uitbarstte.}

<sub>Swallowpaw zuchtte bij de woorden van Sandpaw. Ja, die had nog familie hier. Katten die om haar gaven. Maar Swallowpaw zelf? Zij was sinds Bloodclan het buitenbeentje geweest. De meesten namen niet eens de moeite om haar aan te kijken. "Niemand heeft mij nog nodig." mompelde ze. En in haar gedachten was het waar. De enige die nog om haar gaf -dacht ze- was Cole. En zij had hem verlaten. De zwarte poes zuchtte nogmaals. Ze voelde zich veilig bij deze poes, en hoopte dat ze haar ook niet zou beoordelen op haar volgende woorden. "Soms vraag ik me af of ik goed heb gedaan om mee te gaan op deze journey," ging ze verder. Want zou Cole niet bezorgd zijn over waar zij nu was? En nu zou ze nooit weten wie haar vader was.
- flut</sub>

_{Oké, daar had Sandpaw wel een punt. Swallowpaw was een van de weinigen die niet een ernstige verwonding had opgelopen tijdens de journey. Het lelijke litteken op haar schouder was van moons geleden, en je zag het misschien wel, maar pijnlijk was het niet meer. De zwarte poes knikte kort, en grimaste. Vooruit met de geit, ze zou blijven. Maar zich thuis voelen deed ze niet. Misschien dat dat nooit meer zou zijn. Ook vanwege de dingen die ze anderen had aangedaan. Verwond, gemarteld. Alleen vanwege de mentale pijn die ze destijds had gehad. Swallow keek spottend Sandpaw aan toen zij over een 'greater good' begon. Pfff, het moest dan wel een goeie zijn want inderdaad,  veel katten hadden hun leven er voor gegeven. "Nou, die 'greater good' mag dan maar snel komen, want veel geduld heb ik niet meer." Het was een flauw grapje, maar dat was zij nou eenmaal. Een droge, flauwe grapjas. Toen Sandpaw op het hek die toegang tot het park gaf sprong, volgde de zwarte poes haar voorbeeld. "Zie of ruik jij al iets?"}

_{Swallowpaw knikte instemmend toen Sandpaw zei dat hier genoeg prooi was. Dat klopte, ze hoorde allerlei volgeltjes zingen, en het klonk zo onbezorgd. Helaas voor hen, waren er nu échte katten die die vogeltjes maar het liefst in de maag zou willen hebben. Die luie, dikke kittypets hadden waarschijnlijk nooit de moeite gedaan om een vogel te vangen. "Ik ruik merel, ergens daar achter die struiken.." hoorde ze de zandkleurige poes fluisteren, en Swallow knikte ingespannen. "Aan jou de eer." fluisterde ze terug. De zwarte poes was te druk geweest om naar het lied van de vogeltjes te luisteren, en had die merel dus niet opgemerkt. Dus was het meer dan terecht dat Sandpaw de eer zou krijgen.}