Big butterfly?

Bij starclan wat wou ze dat ze kon zeggen dat ze zich ontspande. Wat wou ze dat ze gewoon even zoals de andere queens zichzelf tegen haar kits aan kon krullen en kon relaxen. Inplaats daarvan moest ze constant gefocust blijven op alles wat er gebeurde in haar omgeving. Zo ook werdt haar aandacht getrokken door een grotere roofvogel die boven hun groep cirkelde. Met een luide mauw gaf ze een waarschuwing door aan de andere queens voor ze richting Steppingkit bracht die volledig onbezorgd opstaarde, de vogel ook in de gate had maar eerder dacht dat het een speelobject was. Met een snelle blik stelde ze vast dat haar andere kits bewaakt werden door queens of warriors en stapte zelf over Stepping heen. "Nee lieverd, vogel komt niet met je spelen." Mompelde ze zachtjes haar een lik over haar kop gevend.

Een afkeurende blik werd naar het kleine mormel gestuurd vanaf de zijkant. Roseburn was totaal niet blij met de nieuwe kittens van haar moeder. Ze was ervan overtuigd geweest dat zij het laatste nestje geweest waren, dat hun moeder tevreden gesteld was met haar, maar blijkbaar had ze het fout. Opnieuw was haar moeder naar een andere kater toegetrokken, en het beviel haar helemaal niets. Bovendien was dat andere nest zo onintelligent als ze maar kwamen. Ze waren dan ook nog heel jong, maar dat maakte haar niets uit. Ze mocht hen niet, allemaal niet. Misschien kon ze Twirldance, de ThunderClan warrior die een kitten op één van de donderpaden gedropt had, inhuren om nog een keer zo'n ongelukje te hebben. Haar blik veranderde langzaam naar jaloers toen ze zag hoe haar moeder een lik gaf over de kop van de kitten. Het was oneerlijk hoe Butterstar haar en haar siblings vergeten leek te zijn, maar zo blij was met haar nieuwe kroost.

Haar bezorgde blauwe ogen richtte zich op Steppingkit voor ze omhoog staarde naar de vogel die duidelijk leek te snappen dat hij niet meer zo onopvallend was als het beest gehoopt had. Zuchtend schudde ze haar kop even heen en weer voor ze naar de kitten keek.
"Natuurlijk wil ik wel spelen, zo lang je maar bij mij in de buurt bijft" Mompelde ze zachtjes en trok even met haar oortjes, het gevoel hebbend alsof ze aangestaard werd en dat ze haar kop bij draaide zag ze Roseburn hen aanstaren. Haar dochter. "Misschien wil je grote zus ook wel met je spelen lieverd." sprak ze zachtjes en warm Steppingkit richting roseburn draaiend en de calico kat recht aankijkend. Ze hielt met heel haar hart van Roseburn het was enkel jammer dat Rose dit zeer zeker niet zo zag..

Kort was haar blik richting de vogel die boven hen cirkelde gegleden. Helaas had moederlief hem ook al ontdekt, anders zou die misschien zorgen voor de verdwijning van Steppingkit. Hard gegil deed haar doen opkijken. Haar zusje kierde het plotseling uit, en meteen richtte ze haar aandacht weer op het jonge ding. Toen deze resoluut haar richting op kwam lopen, vlamde er een flinke irritatie in haar op. God nee, ze had echt geen zin om haar tijd te verspillen aan het opvoedden van één van die dingen. De bloedlijn van Butterstar zou dan ook nooit door haar worden doorgezet. Er werd aan haar gevraagd of ze wilde spelen. Een ongelovige blik kwam in haar ogen, maar ze dwong zichzelf een glimlach op haar lippen te persen. Als ze iets geleerd had van Criedwolves, was het haar gezichtsuitdrukkingen in controle te houden. "Waar dacht je aan?" miauwde ze en keek kort op richting haar moeder, die ook meegelopen was. Blijkbaar was de enige aandacht die ze nog waardig was als ze omging met het jongere nest.

Butterstar wou niet weten hoe Roseburn precies over haar dacht.
Wat haar vader in het onschuldige hoofd van haar dochter had ingewerkt. Als ze een ding had kunnen veranderen, zou het wel geweest zijn dat ze nooit Rose aan haar vader had toevertrouwd. Ze zag haar jonge lieve dochter niet meer in de kat die voor hen stond. Ze was hard en doorgedacht. Ze wist precies welk woord ze kon zeggen om zichzelf overal uit te werken of om haar moeder te breken.
En toch. Toch was butter zo trots op de kat die daar stond. Hielt ze zo veel van Roseburn en wou ze haar dicht bij zich houden maar met elke stap die ze probeerde te zetten raakte ze Rose alleen maar meer kwijt.. Ze wist dat Rose niet eerlijk was het moment dat deze Steppingkit aansprak maar kon geen woord hiertegen zeggen en inplaats daarvan nam ze plaats op de grond in een zittende positie en sloeg haar staart om haar poten de twee rustig aankijkend een iets gepijnigde blik in haar ogen. Wat wou ze graag dat ze dingen kon aanpassen. Dingen die onmogelijk te veranderen waren..