Wanna be a victim, ready for abduction

Thornfang onderdrukte een zachte zucht terwijl hij om zich heen keek. De katten hadden zich, de meesten per Clan, allemaal afgezonderd en waren tegen elkaar aan het praten. Het zou vast niet meer lang duren totdat de leaders aan zouden tonen dat ze hun tocht zouden voortzetten. Hij was benieuwd waar ze naartoe zouden gaan. Hij was benieuwd of ze echt een beter leven zouden krijgen als ze hier weg zouden gaan en wat het nieuwe leven hun dan te bieden had. De donkergrijze tom liet zijn blik over de katten dwalen en zocht met zijn ogen naar zijn dochters. Hij voelde een soort van rust over zich heenkomen toen hij zag dat ze nog allemaal bij elkaar zaten. Alhoewel… Hij telde de kopjes en direct schoot er een gealarmeerd gevoel door hem heen toen hij merkte dat Stainedkit daar niet tussen zat. Hij liep naar de kittens toe en wilde iets zeggen, maar bedacht zich dat ze zich dan waarschijnlijk zorgen gingen maken. Ze zagen er allemaal moe en gebroken uit, dus meer drama konden ze er echt niet bijhebben. En aan zijn partner wilde hij het al helemaal niet vragen, want de kans dat ze Stainedkit had opgemerkt, was vrij klein. De tom opende zijn bek en merkte haar geur op. Omdat hij haar vader was, kende hij haar geur natuurlijk als geen ander en snel besloot hij om het spoor te volgen. De tom voelde zijn maag omkeren toen hij merkte dat het geurspoor een Thunderpath naderde. Zou Stainedkit echt zo wanhopig zijn geweest dat ze het Thunderpath overgestoken was? Hij hoefde namelijk niet te raden wat ze aan het volgen was geweest: de geurspoor van voedsel was tot hier te ruiken. Hij had niet eens geweten dat ze zo honger had. Waarom was ze niet naar hem toegekomen? Hij stak het Thunderpath over… en toen hoorde hij haar angstige kreten. Hij hoefde geen twee keer na te denken om te weten wie het was, want hij zou de angstige stem van één van zijn dochters overal herkennen. Snel zette hij zich af met zijn achterpoten en rende in de richting van de angstige kreten. De tom bewoog verbaasd zijnde met zijn oortjes toen hij merkte dat zijn dochter achter iets metaalachtigs zat. Duidelijk iets gemaakt door Twolegs. ‘Papa is hier, rustig maar,’ zei hij tegen haar terwijl hij dwong om zichzelf onder angstige blik rustig te houden. Hij boog zich voorover en begon aan de draadjes te knabbelen. Hij onderdrukte een vloek toen hij merkte dat het niet ging. ‘Ik krijg je hier uit, dat beloof ik,’ zei hij tegen zijn dochter terwijl hij zijn klauwen ontblootte en hard tegen het metaal in begon te slaan met zijn nagels. Al zou hij al zijn nagels breken, zijn dochter zou eruit komen!

Het was lang geleden sinds hij zich echt nog eens doodsangstig had gevoeld. Ja, toen zijn dochters op het punt stonden om levend begraven te worden onder al die modder had hij het gevoeld, maar dit was toch wel een nieuw level van doodsangst. Zijn dochter zat opgesloten in een ding waarvan hij de naam niet eens wist en zijn nagels braken door er tegen te slaan. Maar de scherpe pijn in zijn poten en het bloed dat langs zijn poten stroomde, kon hem niet weerhouden om verwoede pogingen te doen zijn dochter te bevrijden. Hier moest hij echter gedwongen mee stoppen toen een Twoleg met een monster vlakbij zijn dochter stopte. En eerst wilde hij de Twoleg aanvallen, maar plotseling stond er een hond voor zijn neus die twee keer groter was dan hijzelf. Toen hij de hond naar zijn dochter hoorde grommen en daarna naar hem, verloor hij de controle over zichzelf en haalde hij uit. Zijn nagels hadden echter niet het gewenste effect omdat ze gebroken waren. Net zoals zijn hart toen hij zag dat Stainedkit in het monster werd gezet. Hij hoorde haar piepen en wilde naar voren rennen, maar dat stomme beest blokkeerde zijn weg. De hond opende zijn kaken en Thornfang zette zich schrap voor de pijn, maar niets kwam. Nee, de hond trok zichzelf terug op de fluittoon van de Twoleg en sprong ook in de buik van het monster. Als verdoofd keek Thornfang toe hoe het monster opeens weg begon te rijden. En net toen hij zijn bebloede poten wilde verzetten om achter hun aan te rennen, hoorde hij een stem die hem nog een erger verdoofd gevoel gaf. Hij keek over zijn schouder en zag dat Wolfkit, zijn andere dochter, naar hem toerende, schreeuwend dat ze achter Stainedkit moesten gaan. Voordat Thornfang ook maar boos kon worden omdat ze hem gevolgd was of antwoord kon geven, rende zijn dochter blindelings het Thunderpath op. Hierdoor kwam Thornfang ook in beweging en rende met grote sprongen achter zijn dochter aan. Omdat ze nog maar een kitten was en lang niet zo snel als hem, kon hij haar makkelijk inhalen. De angst sloeg hem om het hart toen hij een ander monster aan hoorde rijden, maar deze keer vanaf de andere kant en recht op Wolfkit af. Thornfang pakte zijn dochter bij haar nekvel beet en sprong uit de weg. Hij voelde de wind rukken aan zijn pels toen ze beiden op de grond vielen en Thornfang hield zijn lichaam nog even beschermend over dat van zijn dochter. Daarna begon hij haar wild over haar kopje te likken. “Ben je helemaal gek geworden?” Zijn stem sloeg over. “Dadelijk raak ik jou ook nog kwijt! Wat moest ik doen als ik twee dochters verloor op één dag? Je moet nadenken voordat je iets doet, Wolfkit.” Emotioneel zijnde gaf hij haar nog een paar likken. “Luister, er is nu niks wat we voor Stainedkit kunnen doen. Dat monster is te snel en bovendien mag jij sowieso niet van mij met mij meegaan om haar te gaan halen. We gaan nu samen terug naar de groep en ik ga Stainedkit straks wel in mijn eentje zoeken. Ik beloof dat ik mijn best doe om haar terug te halen.” Hij gaf haar nog een lik. “Maar vertel alsjeblieft niks tegen iemand anders. Dan wordt het één grote chaos en is de kans dat we Stainedkit terugkrijgen onbestaande.” Als dat nu al niet het geval was…