A road that takes you back

 

♥ a little note of music

De zon kroop zachtjes omhoog. Het verwarmde een dikke vacht. Een briesje floot onverstaanbaar door de stalagmieten en maakte een zoemend en sissend geluid. De oren die aan de dikke vacht toebehoorden bewogen zachtjes heen en weer. De flank met de dikke vacht op bewoog snel op en neer. De zon piepte nu wat verder over de dikke vacht. Je kon een kop herkennen, tegen de grond gedrukt. Sterke poten die een beetje trokken. Witte vacht die zachtjes fluisterden tegen elkaar. Een klein stompje dat wiebelde. Het was een kat. Een kat zonder staart weliswaar.

Branchtrove sliep niet. Hij kon niet slapen. Gedachten wervelden in zijn kop als dikke mist. Hij moest meteen denken aan de mist die er had gehangen op de liefdesnacht. Die nacht leek door donkere wolken overstelpt te zijn. Dezelfde donkere wolken die er hadden gehangen toen Bunnykit stierf. Een zucht rolde over zijn lippen. Hij hield zijn ogen gesloten. Het licht dat zijn grote lichaam verwarmde mocht de pracht van zijn ogen nog niet zien. De ogen die voor vele poezen een aantrekkingskracht hadden, maar alleen maar naar de zachte gouden ogen keek. Nu was alles veranderd. De mooie ogen keken niet meer naar hem. Ze wendden zich af van hem en de zijne keken er alleen maar met pijn naar.

De pijn was in zijn tweede zucht te horen. Het licht maakte hem niet alleen irritant, maar nu ook de katten. Hij opende toch zijn ogen. De zwaar gebouwde kater bleef nog liggen. Stil lag hij te luisteren naar de ochtendgeluiden van de groep katten. Als je heel goed luisterde kon het gemurmel en gegeeuw een liedje worden. Niet dat katten zongen, maar moeders neurieden vaak tegen hun kinderen. Branchtrove sloot zijn ogen weer. Hij hoorde inwendig het liedje dat zijn moeder altijd zong. Een steek stak in zijn hart. Een zachte stem klonk van ergens ver weg. Was het de stem van zijn moeder of zijn zuster?

Hij opende zijn ogen weer. Het leek wel alsof hij heel traag leek te knipperen. Branchtrove gromde zachtjes en hees zich dan toch overeind. Zijn haar piekte. Hij wilde het snel afhandelen, maar de drang naar een deftig uiterlijk werd hem te veel. Toen zijn tong elk plekje had glad gestreken rekte hij zich uit. Met zijn zachtgroene ogen zocht hij twee van zijn lievelingetjes. Zonder de moeder wakker te maken neusde hij de twee wakker. Hij murmelde zachtjes tegen hen en gaf hun allebei een paar likjes. "Dag schatjes, papa houd van jullie." Zijn kop draaide zich om naar een ander nest. Hij keek naar Sandflower en dan naar de hoopjes. Zou hij het zeggen? Nee, de nieuwe deputy was nu hun vader en hij wou het niet verpesten.

Hij wist niet wie hij nog moest bedanken. Silverstar durfde hij niet te benaderen, Redpetal... zijn hart brak. Hij stond al een eindje verder van haar. De kater liet het hoofd hangen. De wind speelde door zijn lange haren. Het was ongeduldig. Hij ook, al nam hij zijn tijd. De groene blik met de donkergroene spikkeltjes in keken nu neer op zijn zuster. Ze leek echt op hem, maar had een zachte lila toets. Ze was mooi, waarom ze nog geen kater aan haar zij had was hem een raadsel. Hij bracht zijn roze neusje naar haar oortje en streek er zacht tegenaan. "Opstaan! Het is tijd."

Zijn laatste post was een goede vriend van hem. Ze hadden de laatste tijd erg veel gesprekken gehad en hij wist het zeker. Hazelfray was te vriendelijk. Branchtrove stak een poot tussen de ribben. Hij porde zachtjes en bracht zijn mond dicht bij het bruine oortje. "Kom je?" Met een brok in de keel trippelde hij naar de uitgang van de Cavern. Dit zou nooit zijn thuis worden. Hij wachtte braaf tot de twee wakker waren en zich bij hem hadden gevoegd. Zijn poten tintelden, maar zijn hart brak. Het zou een moeilijke weg zijn. De weg terug. Waarom hij zo lang had gewacht wist hij niet. Maar hij had geen twijfels meer. Toen de twee bij hem stonden keek hij nog even om. Zijn ogen richtten zich op Redpetal. Hij zuchtte zachtjes en fluisterde onhoorbaar: "Sorry." Misschien dat het meedreef op de wind en als een zachte roep haar oren zou doen trillen. Of misschien verdween zijn woord voor eeuwig. Hij draaide zich om en stapte weg. Terug, terug naar het begin.

[ Twirldance, Hazelfray, Avidkit, Cedarkit, Redpetal first ]
pls dont shoot me

De definitieve keuze was al gemaakt, maar toch voelde het niet zo. Hij had Branchtrove altijd gezegd hem te volgen tot in de hel, en nu het puntje bij paaltje kwam, deed hij dit nog steeds. Echter betekende dit zijn familie achterlaten. Zijn familie, die hij door dik en dun altijd gesteund had. Maar hij kon niet zonder Branch. Dit was eindelijk zijn kans, zijn beurt om Branch voor zichzelf te hebben. Het was een egoïstische beslissing, iets wat helemaal niet bij hem paste, maar liefde maakte hem blind. Of hij uiteindelijk gelukkig zou worden van deze keuze, was nog maar de vraag. Echter zag hij dat nu niet in.
Hoewel hij wist dat Branch erop uit getrokken was om afscheid te nemen van zijn kittens, bleef Hazel nog even liggen. Hij was bang voor wat er komen zou en durfde nog niet op te staan. Hij was nooit de dapperste geweest. Een stel lippen aan zijn oor deed hem doen rillen. Het was Branch, die vroeg of hij meekwam. Hij knikte, waarna hij opstond. Zijn blik gleed naar zijn zusjes. Een bepaalde witte vacht miste. Hij had toch al gefaald hier, hij was geen bescherming voor zijn zusjes, ze hadden vast een hekel aan hem (vooral Red dan toch), het was beter zo. Toch deed de beslissing veel pijn, maar het stond vast. Zijn blik gleed naar Twirldance. Zij was zijn nieuwe zusje nu. Hij glimlachte kort naar haar, al deden zijn ogen niet mee. Terug naar huis.