A strange place

Met platte oortjes keek Lightkit naar de schaduwen die zich voor haar bewogen. Ze hoorde stemmen roepen die ze niet eens kon verstaan, maar het klonk angstaanjagend en de kitten was zo goed mogelijk bij haar pleegvader gebleven of bij een andere kat die haar kon beschermen als er iets mis zou lopen. Ze schrok toen ze verderop een hond hoorde blaffen en schrok nog harder toen ze het harde gerommel onder haar poten voelde dat aantoonde dat er een monster over een Thunderpath dicht in de buurt reed. De kitten vond het hier helemaal niet leuk, maar er was haar gezegd dat ze hier wel doorheen moesten. Ze had geen andere keus dan gewoon haar ogen dicht te knijpen als ze gevaar hoorde dreigen en te hopen dat, welk gevaar ze ook tegen zouden komen, de grote groep katten hun eigen wel konden verdedigen. Maar dan had je natuurlijk van die akelige verhalen van katten die overreden waren of zelfs door iets vreemds geraakt waren waardoor ze stierven. Lightkit wilde niet dat dat haar zou overkomen. Ze had zelfs geruchten gehoord over een kitten die ontvoerd was door een Twoleg! Bang wordend van haar eigen gedachten gaf Lightkit snel een lik over haar borst terwijl ze haar bruine oogjes angstig naar opzij richtte toen ze voor de zoveelste keer een hond hoorde blaffen. Deze keer klonk het echter veel dichterbij en Lightkit besloot om zich om te draaien en weg te rennen. Ze had gehoord dat één van de katten van één van de Clans was gedood door een hond, maar ze wist niet of dit waar was. “Panthersoul!” Opgelucht zijnde zag ze de warrior in de verte verschijnen en snel rende ze naar hem toe. Alsof hij een levensgrote hond opeens aan zou kunnen. Ze verborg zich snel bij zijn poten en drukte haar kopje tegen zijn buikvacht aan. “Panthersoul, ik vind het eng hier. Ik wil terug naar huis!” jammerde ze.

Hoewel Panthersoul niet bepaald de oudste warrior was en daarmee ook niet de meeste ervaring had die een senior warrior wel zou hebben, voelde Lightkit zich toch wel gerustgesteld door de aanwezigheid van de tom en was het daardoor des te fijner dat hij op haar reageerde en haar probeerde te kalmeren. Je had natuurlijk ook van die katten die geïrriteerd van je raakten en een poging deden om je weg te duwen, maar zo was Panthersoul gelukkig niet. Aandachtig luisterde Lightkit naar wat hij te zeggen had en mokkend moest ze toegeven dat hij gelijk had. In eerste instantie had het haar een geweldig idee geleken om verlost te zijn van de nursery en op een waar avontuur te gaan, maar nu vond ze het toch niet zo leuk meer. Niet nu er al zo veel katten naar StarClan waren gegaan en de kans dat er een hond uitbrak en hun aan ging vallen steeds groter werd. “Maar waarom kunnen we nú niet verdergaan, Panthersoul?” Ze keek hem met haar lichtbruine oogjes smekend aan. “Dadelijk breekt er een hond uit en dan zijn we allemaal dood. Ik wil niet aangevallen worden door een hond!” Het maakte haar bang dat kittens daadwerkelijk dood konden gaan in deze omgeving. Op de één of andere manier had ze altijd heel erg naïef geloofd dat kittens niet konden sterven en altijd beschermd zouden worden van de dood als ze nog zo jong waren, maar de pijnlijke realiteit was haar duidelijk geworden toen ze had vernomen dat een ShadowClan kitten verdwaald was geraakt en vervolgens ontvoerd was geweest door een Twoleg. “Mag ik de rest van de reis in jouw buurt blijven lopen?” Ze keek hem met haar oren in haar nek aan. “Ik wil niet ontvoerd worden door een Twoleg of gebeten worden door een hond. Ik krijg alleen al bij het idee nachtmerries. Ik kan mijn moeder nergens vinden en ik weet niet waar mijn pleegvader is.” Tranen welden op in haar ogen en het kostte Lightkit de grootste moeite om niet ter plekke in huilen uit te barsten.