Comfort

Het was lichtelijk ironisch te noemen dat eerst Crowcall aan het flippen was om iets wat er in haar leven was gebeurd en dat nu hij diegene was die steun bij haar zocht, ook al had hij haar daarnet zo goed als gekalmeerd. Het was ook totaal niet zijn bedoeling geweest om haar lastig te vallen met zijn zorgen, maar het was zo… vertrouwd. Alsof hij alles tegen haar kon zeggen zonder daar beoordeeld over te worden. Bovendien had hij het gevoel dat ze een bepaalde hechte band met elkaar deelden juist omdat ze hun geheimen met elkaar deelden en problemen met elkaar bespraken. Het ging ook allemaal zo makkelijk, alsof hij er geen enkele moeite voor moest doen. Alsof ze, door hem één keer lang aan te kijken met haar prachtige amberkleurige ogen, de informatie zo uit hem kon trekken. Hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde zijn aandacht te richten op wat ze zei en zich niet bezig te houden met zijn onnozele, totaal niet relevante gedachten. Hij grinnikte toen ze het gedeelte over Everstar vertelde en moest eerlijk toegeven dat hij het daar wel mee eens was. Op dat vlak zou Everstar misschien net zoals Butterstar zijn: liever glashard ontkennen dat er zich een potentiële half RiverClanner in hun midden bevond dan de kitten zomaar opgeven. Hoewel hij liever niet wilde weten wat voor straf er achteraf voor hem zou volgen als Everstar het te weten kwam, voelde hij zich wel oprecht geruster door wat Crowcall vertelde. Hij verstijfde echter toen ze het een soort van opnam voor de moeder van Leopardkit. Misschien was het niet letterlijk opnemen voor haar, maar toch voelde dat zo voor hem aan. Hij haalde zijn schouders op. “Is het egoïstisch van me als ik haar liever niet in de buurt van Leopardkit wil hebben, al zou ze tot inkeer zijn gekomen?” Ja, waarschijnlijk wel, maar hij kon amper vergeten hoe ze Leopardkit bij hem had gedropt alsof ze oud vuil was geweest en daarna achter een rank was gaan jagen waarvan ze nog niet eens zeker wist of ze hem ooit wel überhaupt zou gaan krijgen. Het feit dat ze nog geen vooruitgang had geboekt en Butterstar het tijdens de Gathering nooit over haar had gehad, zei genoeg. “En wat als ik nu alleen gelukkig wil zijn met Leopardkit?” Hij keek Crowcall aan. “Ik wil niet je bubbel doorbreken, maar binnenkort gaan de Clans toch weer uit elkaar en dan zitten we daar. Everstar en Butterstar gaan, zelfs al zou het uitkomen, nooit toestaan dat ze elkaar ontmoeten en je weet wat stiekeme ontmoetingen teweeg kunnen brengen.” Hij richtte zijn blik weer naar de grond. “Bovendien kan ik amper vergeten hoe ze me daar bij Fourtrees achterliet met een pasgeboren Leopardkit, aangevend dat ze liever achter een rank wilde jagen dat voor haar dochter wilde zorgen. Zoiets vergeet je niet, Crowcall. Ze heeft toen niet gekozen voor Leopardkit, dus ik zou niet begrijpen waarom ze nu weer een tweede kans zou kunnen krijgen.” Zijn blik werd weer kil en hij keek haar weer terug aan, afwachtend wat ze ging zeggen. En hij merkte dat, toen hij zijn blik met de hare liet kruisen, hij automatisch een beetje ontspannen en de blik in zijn kille blauwe ogen zachter werd.

Jouw situatie was anders en het karakter van je vader misschien ook wel wilde hij het liefste tegen haar zeggen, maar hij wist dat dat niet veel uithaalde. En bovendien wilde hij haar niet kwetsen, niet nadat ze haar vader nog maar pas had achter moeten laten en dit onderwerp ontzettend gevoelig bij haar lag. Het was niet omdat ze het zelf opbracht dat hij haar daarom maar moest gaan afkraken. Bovendien wist hij hoe emotioneel ze was als het ging over ouders ontmoeten buiten de borders om en ouders in een andere Clan hebben. Zijn ouders hadden in dezelfde Clan gezeten en dus had hij dat probleem nooit ondervonden, maar hij kon zich voorstellen dat het frustrerend was als je elkaar enkel en alleen op Gatherings mocht zien en jezelf zelfs dan nog in moest houden omdat je niet wilde dat je Clanmates je scheef gingen bekijken. Hij wist er misschien ook ergens wel alles van omdat hij tijdens zijn apprenticeschap en een heel klein deel van zijn warriorschap zijn relatie met zijn ex zo goed mogelijk verborgen had moeten houden. Hij stelde zich voor één keer voor hoe het moest zijn in haar geval om zo jong zwanger te raken en dat uit te moeten leggen aan haar Clanmates. Toen schudde hij zijn kopje, want hij wilde geen zaken in haar perspectief bekijken. Dat mocht niet. Het was zinloos. Erover nadenken was zinloos. “Daar heb je gelijk in,” zei hij met een knikje. “Zodra ik het haar verteld heb, ga ik de keus ook aan haar laten. En dan ga ik haar niet waarschuwen voor haar moeders karakter, maar ik ga haar wel eerlijk vertellen wat er is gebeurd zodat ze voor zichzelf kan concluderen of ze haar moeders persoonlijkheid een kans geeft of niet.” Als het aan hem lag, ontmoetten de twee elkaar nooit meer. Maar het lag niet aan hem en het was niet eerlijk als hij de keuze al voor zijn dochter zou maken terwijl zij niet eens de kans had gekregen om voor zichzelf uit te maken wat ze wilde. En haar karakter van nu wees al wel uit dat de she-cat later prima zelf kon beslissen wat ze wel en niet wilde. Hij zuchtte. “Crowcall, de kans dat de Clans bij elkaar blijven is vrij klein. We leven al heel lang gescheiden en ik denk niet dat zo’n reis als deze dat kan veranderen. Zodra StarClan een duidelijk seintje geeft over onze eindbestemming zullen de Clans weer zo snel mogelijk opsplitsen. De warrior code wordt te zeer gerespecteerd om zomaar van zoiets af te wijken en dat weet je goed genoeg.” Hij deed een stap naar voren en raakte haar oortje met zijn neusje aan. “Ik weet hoe graag je het wilt, maar helaas kunnen we niet alles krijgen wat we willen. Soms moeten we ook vrede nemen met dingen die we minder leuk vinden.” Hij streek met zijn flank even langs de hare en voelde een raar gevoel door zijn binnenste gaan. Verward zijnde deed hij een stap achteruit. “Maar nu we toch bij elkaar zijn, kun je die tijd misschien zo veel mogelijk koesteren en mooie herinneringen maken die je met je mee kan nemen als we op onze eindbestemming zijn en weer uit elkaar gaan."

Crowfur voelde een steek in zijn hart toen hij Crowcall bedroefd zag kijken en haar woorden hoorde. En opeens vond hij het stom van zichzelf dat hij de bubbel, hoe stom deze hij ook van haar vond, voor haar moest doorprikken door met woorden aan te komen zeggen die zij toch wel wist, maar die ze expres probeerde te negeren omdat ze zo graag wilde dat haar eigen theorie verwezenlijkt kon worden. Was het al niet erg genoeg dat ze haar vader had verloren zonder dat hij haar er ook nog eens streng op ging wijzen dat haar hoop niet terecht was en dat het simpelweg niet realistisch was? Hij was er vrij zeker van dat hij haar daar niet constant op hoefde te drukken en dus besloot hij om dat bij deze ook niet meer te doen. Hoe moeilijk dat dan ook was, want hij wilde liever haar tegenspreken dan haar in dromen laten hangen die toch nooit uit zouden komen. En dus schudde hij enkel glimlachend zijn kopje toen ze het over Tallshadow had en zijn functie als leader. Ze vergat dat er nog drie andere leaders waren en dat deze het ook voor het zeggen hadden. En Butterstar kennende zou wel door blijven dringen op het feit dat er vier Clans in het woud waren en dat dit niet veranderd mocht worden door één of andere reis die voorgesteld was door StarClan. “Hé,” sprak hij plotseling en hij verbaasde zichzelf door naast haar te gaan staan, zich een halve kwartslag te draaien en zijn staart op te tillen zodat deze kracht zette onder haar kin. Hij hield zijn kopje schuin naar opzij zodat hij haar recht kon aankijken in haar amberkleurige ogen. Een klein glimlachje speelde om zijn lippen toen zijn ogen de hare vonden en hij kon niet negeren dat zijn hart een raar sprongetje maakte. “Zelfs al zouden de Clans opsplitsen en zou Tallshadow niets kunnen veranderen aan het feit dat we vier Clans blijven, wil ik je er toch even op wijzen dat als er één ding is dat niet gaat veranderen het ons samen is. Ik zal je altijd blijven steunen en altijd bij je blijven. Het feit dat we bij elkaar in de Clan zitten, maakt dat een stuk gemakkelijker.” Hij haalde diep adem. “Je hebt al veel katten verloren en ik durf geen belofte te maken dat dat er niet meer worden, maar je moet weten dat ik altijd bij je zal blijven. Dichtbij je als je me nodig hebt en wat verder als je het prima alleen af kan handelen. Er zullen misschien een hoop dingen veranderen, maar onze vriendschap zal blijven.” En hij wist niet waarom, maar hij kon het oogcontact dat ze hadden niet verbreken, noch zijn staart weghalen van haar kin.

Oké, misschien loog hij. Misschien wist hij wel wat dit was. Misschien wist hij wel hoe dit voelde. Want hij kon het niet ontkennen: hij had het al eerder meegemaakt. Alleen was dat toen heel anders geweest. Toen was er altijd een mix van angst, spanning en opwinding geweest omdat er altijd die verdomde kans liep dat ze betrapt zouden worden. Maar nu zou het geen probleem zijn. Waarom was het dan zo moeilijk voor hem om het te benoemen zoals het was? Was het om Leopardkit? Hij had nu natuurlijk veel meer verantwoordelijkheden dan toe. Hij kon zich niet zomaar in situaties storten waarvan hij niet wist wat het resultaat zou zijn. Hoewel dat een beetje een domme gedachtegang was, want dan was nu immers waar heel het warriorleven om draaide: je in situaties storten waarvan het behaalde resultaat onduidelijk zou zijn. Toen ShadowClan zich op WindClan stortte tijdens een border figth hadden zij ook gedacht WindClan te kunnen verslaan, maar toch was er een ander resultaat geweest dan verwacht. En was dat niet waar het leven voornamelijk om draaide? Om risico’s nemen en daarmee ook de kans te lopen hard op je bek te vallen? Zou dit het waard zijn om op zijn bek te vallen tho? Ja, ik denk het wel antwoordde een stemmetje in zijn hoofd toen ze haar kopje opeens tegen zijn schouder duwde, maar niet voordat Crowfur de tranen in haar ogen zag. “Had ik je niet gezegd dat schoonheden niet mogen huilen?” mauwde hij plagerig tegen haar terwijl hij haar een lik over haar oor gaf. En bijna beschermend drukte hij zich wat dichter tegen haar aan en keek over haar kopje heen… om het gestalte van Tallshadow verderop te zien staan. De tom was hun kant op aan het kijken en leek ergens niet blij mee te zijn. Misschien omwille van het feit dat StarClan geen gehoor gaf aan zijn gebeden? In elk geval was het heel awkward om Crowcall te troosten terwijl de ShadowClan leader een eindje verderop half naar hun staarde en Crowfur wendde zijn blik af terwijl hij deed alsof hij Tallshadow’s starende blik niet in de gaten had. Je kon zeggen wat je wilde over hem, maar hij bleef een idioot.

Crowcall leek ook op te merken dat Tallshadow er was en Crowfur keek haar heel even aan terwijl hij een gezicht naar haar trok. Daarna keek hij weer naar boven en zag dat Tallshadow nog steeds naar hun aan het staren was. Als hij de ShadowClan leader niet beter kende, had hij waarschijnlijk zijn tanden ontbloot om hem weg te jagen. Niet dat dat ook maar iets uit zou halen, maar het was het gebaar dat soms telde, niet dan? In elk geval leek Tallshadow zich te beseffen dat de aandacht op hem werd gevestigd en verscheen er een rare glimlach om zijn gezicht die als creepy beschouwd had kunnen worden ware het niet dat zowel Crowfur als Crowcall de ShadowClan leader goed genoeg kenden om te weten dat hij geen rare kat was die hun wilde vermoorden. Toch merkte hij dat zijn houding wat gespannen was en dat hij zijn staart net iets dichter om Crowcall sloeg toen de tabby tom hun naderde. “Dude, je weet dat het niet netjes is om naar anderen te staren?” Hij keek de tom wat onderzoekend aan. Daarna begon hij te grinniken en werd zijn houding wat meer ontspannen. “En dat er blaadjes aan je vacht hangen?” Om nog maar niks te zeggen van een middelgrote spin die over Tallshadow’s achterpoot naar boven kroop, maar voor de lol besloot Crowfur om daar niks over te zeggen. Hij wilde eigenlijk wel eens weten wat de tom nu weer gedaan had. Hij merkte nu ook pas hoe dicht Crowcall en hij wel niet bij elkaar stonden en hoe awkward het wel niet was dat Tallshadow dat gezien had. En dus deed hij, met een lichtelijk gevoel van spijt, een stap naar achteren zodat er wat afstand tussen hun gecreëerd werd, maar nog dicht genoeg in haar buurt om haar te beschermen voor als het nodig mocht zijn. Vriend of niet, hij moest toch voorzichtig blijven met katten die niet in hun Clan zaten.