[shirohae] - the rain stops

Ze had gezegd aan haar apprentice dat ze deze nog wou spreken en nu was het moment wel gekomen. Ze waren nu al een paar dagen onderweg en het werd wel tijd dat Mistgaze met Rousepaw zou praten over wat ze allemaal te zeggen had. Ze wou ook gewoon graag weten hoe het ging met haar apprentice, of ze zich wel goed voelde en hoe ze alles had ervaren. Het was niet niks geweest om opeens een grote reis te moeten maken met alle vier de clans. Mist had niet altijd veel tijd gehad om met Rousepaw echt te gaan zitten en praten, maar ze deed haar best. Rousepaw was haar eerste (en waarschijnlijk ook enigste) apprentice die ze had. Continue had ze het idee dat ze niet genoeg deed, dat Rousepaw meer aan haar moest hebben dan ze nu had. Was ze wel een goede leermeester geweest voor de poes? Oh man.. ze zou het zo meteen ongetwijfeld daar ook over moeten hebben. Ze liep naar de poes toe en tikte haar zachtjes aan, om haar niet te laten schrikken. "Kom je mee? Dan gaan we even samen praten op een rustig plekje, ik denk dat we dat al veel te lang niet gedaan hebben."

[Rousepaw alleen!!]

Het begin van de reis leek goed te verlopen. Vele malen beter dan de vorige keer dat ze vertrokken waren, dat was een regelrechte ramp geweest. Het verschil was voornamelijk dat deze reis hadden kunnen voorbereiden. Er waren ongeveer even veel zieken als de vorige keer maar in dit geval verslechterde de conditie van de katten niet met de dag. Het voornaamste probleem bij de meeste was een te grote hoeveelheid enthousiasme om weer terug te gaan of wat heimwee bij degene die het oude gebied nooit hadden gekend. Voor haar voelde het ook allemaal wel wat dubbel. Het had zo lang geduurd voor ze gewend was geraakt aan het nieuwe gebied en juist dan zouden ze weer terug gaan. Niet dat ze er niet naar uit zag om het oude gebied weer terug te zien. Het was alleen zo... anders. De zilver tabby werd uit haar gedachten getrokken door een tikje op haar schouder. Mistgaze. Oh Starclan als dit maar goed zou komen. Haar mentor had gezegd haar nog te willen spreken op de terugreis en Rousepaw had zo het idee dat nu dat moment zou zijn. "Kom je mee? Dan gaan we even samen praten op een rustig plekje, ik denk dat we dat al veel te lang niet gedaan hebben." Rousepaw gaf een knikje terwijl ze mentaal de zorgen van zich af probeerde te schudden. "Natuurlijk," sprak ze op een zo neutraal mogelijke manier. De kattin volgde haar mentor naar een afgelegen plekje waar ze rustig zouden kunnen spreken. De theorieën waarover ze zouden kunnen gaan praten spookten door haar hoofd. "Waar wil je het precies over hebben Mistgaze?" vroeg ze. Waarschijnlijk klonk een deel van haar zenuwen toch door in haar stem, ze merkte het zelf. Wat dan weer betekende dat Mistgaze dat ook wel zou merken. Oh Starclan.

[I just had to - Sorry dat het niet stilgezet kan worden maar die code flipte helemaal]

Ze gingen met z'n tweeën zitten op een rustig plekje, wat verder van de andere katten. Rousepaw was rustig meegelopen met haar. "Waar wil je het precies over hebben Mistgaze?" Mistgaze moest een beetje lachen, ze kon de gespannen toon van de poes een beetje horen in haar woorden. "Maak je niet zorgen, ik ga je niet afbranden omdat je een slechte apprentice bent geweest of zo. Integendeel..." ze was even stil. Rousepaw was zo groot geworden tijdens dit alles, ze hadden allebei zoveel geleerd. "Ik wou het graag hebben over jou, over hoe het met je gaat. Deze reis is niet niks geweest, voor heel Thunderclan. Maar we hebben er veel van geleerd. Wat ik eigenlijk wil vragen, hoe is het nu met je?" Ze wachtte kort om Rousepaw ruimte te geven om te antwoorden, waarna ze vervolgde. "Ik heb zitten denken, gesprekjes gevoerd met wat katten. Belangrijke katten." ze knipoogde eventjes. "Ik heb aangegeven bij Silverstar dat jij klaar bent om je volledige medicine cat naam te ontvangen en hij was het dik en dwars met mij eens. Je hebt alles geleerd van mij wat ik je kan leren, we hebben zelfs beide iets nieuws geleerd tijdens deze reis. Je bent er klaar voor Rouse, als we terug zijn kunnen we langs highstones om met Starclan te gaan dromen." Een warme lach verspreidde zich over de poes haar gezicht. Rousepaw was uitgeleerd bij haar, maar er stond hen nog zo veel te wachten.

Het feit dat haar vraag Mistgaze wat liet lachen stelde haar al wel deels gerust. De sealpoint kattin zou niet lachen als het echt over iets ernstigs zou gaan. "Maak je niet zorgen, ik ga je niet afbranden omdat je een slechte apprentice bent geweest of zo. Integendeel..." Rousepaw draaide een keer met haar oren. Waarom moest haar mentor nou weer een stilte laten vallen, alsof ze nog niet genoeg in spanning zat op het moment. "Ik wou het graag hebben over jou, over hoe het met je gaat. Deze reis is niet niks geweest, voor heel Thunderclan. Maar we hebben er veel van geleerd. Wat ik eigenlijk wil vragen, hoe is het nu met je?" De zilvertabby opende haar mond om te antwoorden. De beginnen van verschillende woorden werden gevormd maar ze sprak geen klank daadwerkelijk uit. Hoe moest ze daar nou weer antwoord op geven? "Het euh... gaat denk ik wel weer okay." Haar antwoord klonk waarschijnlijk vrij verward. Vooral omdat ze ook alles behalve een idee had hoe het nou precies met haar ging. Het ging niet slecht maar om al dit gedoe goed te noemen was ook niet helemaal je van het. "Ik heb zitten denken, gesprekjes gevoerd met wat katten. Belangrijke katten." Daarmee bedoelde ze waarschijnlijk Silverstar en Thornface. Maar waarom gaf haar mentor na die woorden een knipoog?Dit hele gesprek was tot nu toe niets anders dan verwarrend voor haar geweest. "Ik heb aangegeven bij Silverstar dat jij klaar bent om je volledige medicine cat naam te ontvangen en hij was het dik en dwars met mij eens. Je hebt alles geleerd van mij wat ik je kan leren, we hebben zelfs beide iets nieuws geleerd tijdens deze reis. Je bent er klaar voor Rouse, als we terug zijn kunnen we langs highstones om met Starclan te gaan dromen." De verbazing en verwarring overspoelde haar. Opnieuw wist ze de weg met haar woorden niet. Aan de ene kant was het ook wel logisch. Ze was de apprentice leeftijd al lang voorbij, zelfs als je keek naar dat ze pas op haar elfde moon deze rang had gekregen. De laatste paar moons had ze niet echt veel nieuwe dingen meer geleerd van haar mentor. Ze had vooral het zelfde gedaan als Mistgaze; het verzorgen van alle zieke katten. Maar was ze er klaar voor? Zelf zou ze de laatste zijn die dat zou zeggen. "Ik... euhm... ik heb hier geen woorden voor. Ben ik er echt klaar voor Mistgaze?" Ze was altijd zo zeker van zichzelf, behalve als het om dit ging. Het waren van die momenten dat ze enorm aan zichzelf twijfelde. Waarschijnlijk was het haar perfectionistische kant die door liet schijnen. Of het feit dat ze anderen zo min mogelijk in gevaar wilde brengen. Als zij fouten zou maken waardoor anderen het niet zouden redden... Ze zou zulke dingen niet goed trekken. Vandaar dat ze haar vraag nog een keer aan haar mentor stelde. Mistgaze was zelf ook ooit van apprentice naar Medicine Cat overgegaan. Zij zou het beter weten. Dus als zij het zei?

Het ging wel goed met Rousepaw. "Ik ben blij dat het goed met je gaat, ik kan niet zeggen dat de laatste paar maanden lekker rustig waren. En ik denk dat we nog veel te doen hebben als we terug zijn, ik zou niet durven in te beelden hoe Thunderclan territorium er nu uit moet zien." Mistgaze probeerde zich het kapotte kamp een beetje voor te stellen, maar het lukte haar niet. Haar oude herinneringen kwamen omhoog poppen en lieten haar een beetje glimlachen. "Ik... euhm... ik heb hier geen woorden voor. Ben ik er echt klaar voor Mistgaze?" Ze was duidelijk verbaasd. "Je hoeft er ook geen woorden voor te hebben. Ik denk echt dat je er klaar voor bent. Ik weet dat je er klaar voor bent en elke clangenoot zou hetzelfde zeggen. Je hebt dit dik verdiend, Rouse.." ze tikte haar apprentice kort aan. "Ik hoop dat ik een goede leermeester voor je bent geweest, maar vanaf nu is alles wat we leren een les voor ons beide." Ze zaten op gelijk niveau, ze waren gelijken. Mistgaze was trots op haar apprentice, die zich zo groot had gehouden en zo volwassen was geworden.

"Ik ben blij dat het goed met je gaat, ik kan niet zeggen dat de laatste paar maanden lekker rustig waren. En ik denk dat we nog veel te doen hebben als we terug zijn, ik zou niet durven in te beelden hoe Thunderclan territorium er nu uit moet zien." Zacht schudde Rousepaw met haar kop. Ze had precies het zelfde. Wat was er nog zoals het er vroeger uit zag? Wat had zich inmiddels hersteld aan natuur en wat zou nooit meer terug komen? "Je hoeft er ook geen woorden voor te hebben. Ik denk echt dat je er klaar voor bent. Ik weet dat je er klaar voor bent en elke clangenoot zou hetzelfde zeggen. Je hebt dit dik verdiend, Rouse.." Er verscheen een klein lachje over haar lippen. Het deed haar wel goed om zulke dingen te horen. Het zachte tikje dat Mistgaze haar gaf liet de glimlach nog net iets verbreden. "Ik hoop dat ik een goede leermeester voor je bent geweest, maar vanaf nu is alles wat we leren een les voor ons beide." De zilvertabby gaf haar mentor zachtjes een kopje naast haar hoofd voor ze weer opnieuw voor haar mentor ging zitten. Of ze nou haar huidige of vroegere mentor zou zijn, Mistgaze zou altijd haar mentor blijven in haar ogen. "Dankjewel Mistgaze, dit betekend echt heel veel voor me." Het kwam er haast stamelend uit maar de oprechtheid viel in haar stem te horen. Het deed haar goed, maakte haar enorm blij. Aan een volledige naam wennen zou waarschijnlijk nog het grootste probleem zijn. Ze had geluk dat haar prefix uniek was en dat ze alleen daarop ook wel reageerde. Maar ze had zo'n dertien moons -paw als suffix gehad. Een andere zou behoorlijk wennen zijn. Alleen wat zou het worden? "Ik ben nieuwsgierig naar mijn nieuwe naam," sprak Rousepaw weer op haar normale manier. Het 'wow' gevoel was weer een beetje over maar ze voelde nog steeds een soort adrenaline door haar aders razen.