Comfort

Met toch wel een bang hartje had Crowfur de toestemming aan zijn dochter gegeven om bij de andere kittens te gaan zitten. Het ding was dat er best veel WindClan kittens verzameld zaten op één plek. Natuurlijk waren er weer van die andere Clan kittens die zich tussen hun mengden en begonnen te praten tegen hun, maar hij wist dat zijn dochter binnenkort de leeftijd van apprentice zou bereiken en achtte haar wel verstandig genoeg om haar afstand te houden van kittens die het slecht met haar voorhadden. Maar natuurlijk zou hij als goede vader zijnde ook wel een oogje in het zeil houden. En dus gaf hij haar maar het idee dat ze het helemaal zelfstandig mocht doen, maar bevond hij zich op een dichtbij genoeg zijnde afstand om het te kunnen horen als één of andere tom van een andere Clan haar probeerde te versieren. En je ging hem niet vertellen dat ze dat niet deden, want hij had hier daarnet een ThunderClan kitten zien rondlopen die heel flirterig aan het praten was tegen een kitten van een andere Clan. Crowfur had hem bijna bij zijn nekvel willen pakken en willen vragen wat de bedoeling was, maar hij wilde geen onnodige aandacht op zichzelf vestigen. Dat moesten de ouders maar doen. En dus draaide hij zich een kwartslag om terwijl hij zijn oortje naar Leopardkit richtte om te horen wat er tegen haar werd gezegd. Hij hoopte dat Lightkit, de kitten van Stormfrost en Leafwind, met zijn dochter zou gaan spelen. De twee leken het goed met elkaar te vinden en Lightkit leek wel wat steun te kunnen gebruiken nu Stormfrost zich als een zak tegen haar gedroeg en niet eens naar haar en de rest van zijn kroost omkeek. Bah. Hij haatte dat soort ouders! Crowfur werd uit zijn gedachten gehaald door Crowcall die naar hem toekwam. Ze hoefde niet eens wat te zeggen, want hij zag al wel aan haar gezicht dat het helemaal mis was en liet haar tegen zijn schouders steun zoeken toen ze eenmaal dichtbij hem stond. Hij ademde haar nu toch wel redelijk vertrouwde geur en liet een sussend geluidje ontsnappen. ‘Heeft hij besloten om toch niet te blijven?’ Hij moest het zeker weten. Misschien vatte hij het verkeerd op en was dit van opluchting. Maar… nee. Hij had de blik in haar ogen gezien. Dit was zeker weten van verdriet. Hij liet zijn wang tussen haar oren steunen en streelde troostend met zijn staartpunt, voor zover hij haar kon bereiken op deze afstand met zijn redelijk korte staart, langs haar flank.

Crowfur slikte even toen hij haar hoorde snikken. Je zou denken dat hij meer bezig was met haar te troosten, maar dat was hij niet. Hij wilde niet rude zijn of zo, maar er schoten de hele tijd beelden door zijn kopje heen. Beelden waarin ze bij Fourtrees waren. Niet Crowcall en hij, maar zijn ex en hij. Zij stond ook tegen hem aan te huilen terwijl ze hem vertelde dat ze kits van hem had en dat ze die niet kon houden. Dat zij ze wel aan hem moest geven omdat ze anders verstoten zouden worden. De dag dat het allemaal veranderde en dat hij een hekel aan haar begon te krijgen, dat hij zag wat voor karakter ze eigenlijk echt had. Maar goed. Hij moest die gedachten nu wel uit zijn kopje halen, want Crowcall was haar niet. En dit was niet dezelfde situatie. Crowcall en hij hadden geen relatie en niets duidde erop dat ze dat binnen de kortste keren zouden krijgen. Toch? Ja. En dus probeerde Crowfur zich uit alle macht weer op het gesprek te richten, maar hij had haar antwoord gemist. Verdorie. Hoe had hem dat nu weer kunnen gebeuren? Hij wist wel hoe. Door aan iemand te denken die eigenlijk zijn aandacht niet eens waard was. Maar het was die verdomde journey met zijn ex die hem weer liet denken aan alles wat er fout was gegaan. Crowfur klemde zijn kaken op elkaar en dwong zichzelf een antwoord te geven op Crowcall. Hij kon toch al wel raden wat ze gezegd had. “Er is niets wat je kon doen,” mauwde hij zachtjes tegen haar. “Je hebt je best gedaan om hem te laten blijven, maar misschien werd het gewoon allemaal te veel voor hem. Je moet in gedachten houden dat hij ook niet meer de jongste was, Crowcall. Misschien zou deze reis te veel van hem hebben geëist, hoe vervelend dat dan ook is voor jou om te accepteren.” Hij gaf haar een lik over haar kopje. “Maar dat je vader weg is neemt niet weg dat je andere katten hebt die om je geven en er voor je kunnen zijn. Als er ook maar iets is, hoe klein dan ook, dan ben ik er voor je.” Hij was eigenlijk van plan geweest om Leopardkit te introduceren aan Crowcall, maar dat kon wachten. Zeker als hij zich al half kon inbeelden hoe Leopardkit ging reageren. “Je bent niet alleen, oké?” fluisterde hij zachtjes.

Crowfur kon zien dat Crowcall de woorden maar amper op kon nemen omdat ze te erg bezig was met haar eigen gedachten. Hij herkende zichzelf een beetje in haar toen het net gedaan was tussen hem en zijn ex. Hij had toen ook dagenlang verdriet gehad en was toen zo erg in gedachten verzeild geraakt dat hij eigenlijk totaal geen aandacht meer had voor zijn omgeving. Het was zijn eigen kitten die hem weer terug naar de wereld had geholpen en hem had laten inzien dat hij zijn aandacht er echt wel bij moest houden. Zijn dochter had haar moeder niet meer, maar hem nog wel. En nu werd het hem nog moeilijker gemaakt door samen met de vier Clans op reis te vertrekken waardoor hij dag en nacht met zijn ex opgescheept zou zitten. En het zou haar waarschijnlijk amper iets doen dat haar dochter aan het groeien was en dat ze zelfs kleine karakteristieken over begon te nemen van haar. En hoewel Crowfur het nooit hardop zou zeggen, wilde hij wel graag dat die karakteristieken zouden verdwijnen en ze zijn karakter over zou nemen of een eigen karakter zou creëren. Het was zo al lastig genoeg voor hem. Hij wilde haar alle liefde geven die hij had, maar de slechte kanten van zijn ex wilde hij niet in haar zien. Niet dat hij haar zou verlaten als het er niet uit zou gaan, maar hij hoopte toch wel lichtelijk op verandering. Crowcall haalde hem weer uit zijn gedachten door haar vraag te stellen en even wist Crowfur niet wat hij moest voelen. Er ging enthousiasme door hem heen bij het idee om samen met haar op reis te vertrekken en haar vader te gaan zoeken, maar ook twijfel. En dan de realiteit die insloeg als een bom: zijn dochter. Hij kon het niet. Hij kon niet met haar gaan zoeken, ook al zou hij wel willen. Dan zou hij Leopardkit achter moeten laten en dat was het laatste wat hij wilde. Hij keek Crowcall met een spijtige blik aan. “Je weet dat dat niet gaat, Crowcall,” sprak hij zachtjes. “Zowel jij als ik hebben hier prioriteiten. We kunnen onze Clan echt niet zomaar achter laten.” Hij drukte zijn neusje even tegen de tip van haar oor. “Je weet dat het een onbegonnen en gevaarlijke klus is om je vader terug te gaan halen. Katten hebben ons nodig hier. Leopardkit heeft mij nodig. Ik kan haar niet meenemen en er is geen haar op mijn pels die eraan denkt om haar achter te laten. Niet met haar in de buurt. Voor de rest heeft ze niemand die voor haar kan zorgen zoals ik dat kan. En voor de rest accepteert ze ook niemand. Ze heeft al geen moeder meer en ik wil niet dat ze haar vader ook nog eens kwijtraakt."

Crowfur klemde gefrustreerd zijnde zijn kaken op elkaar. Hij wist dat het haar vader was en hij wist hoe moeilijk ze het had met het feit dat hij achter had willen blijven, maar kon ze niet voor één keer denken aan hém? Of aan de anderen wie om haar gaven? Hij vond het echt een vreselijk idee dat ze helemaal terug naar de territory van de Clans moesten gaan om een kat te gaan halen die had besloten om niet eens mee te gaan. Dacht ze nu echt dat de mening van haar vader zou veranderen omdat zij hem kwam halen? Het was een onmogelijke opdracht. En dan moesten ze de tom ook nog eens naar hier krijgen. Weer langs al die wegen waar ze waren gegaan. Weer in een gebied waar het het ene moment rustig kon zijn en de hel het volgende moment kon losbreken. Zag Crowcall dan niet in dat het te gevaarlijk was? Dat ze haar eigen leven én die van haar vader op het spel zou zetten? Wie weet was haar vader niet eens meer in hetzelfde gebied, maar was hij naar een gebied gegaan waar hij veiliger was. Wie weet had hij wel een plaats gevonden tussen de rogues. En als haar vader niet mee wilde aan en haar nog eens afwees, werd het des te moeilijker voor Crowcall om het te begrijpen en te verwerken. Bovendien had ze, als hij het goed begrepen had tenminste, nu haar prioriteiten liggen bij de andere kittens van haar vader waar ze voor moest zorgen. “Néé.” Hij keek haar strak aan. “Je gaat niét zelf. Dat zou echt een onverantwoordelijke actie zijn, Crowcall.” Hij onderdrukte een zucht. “Je vader heeft je zijn kittens toevertrouwd. Hoe oneerlijk zou het tegenover hun zijn als je opeens weg zou gaan en misschien niet eens meer terug zou komen? Ik weet dat het moeilijk voor je is, Crowcall, maar denk ook aan hoe anderen zich bij je vertrek zouden voelen.” Hij haalde diep adem. “Je vader heeft bovendien zelf gekozen om in de oudere territories te blijven en om eerlijk te zijn lijkt hij me geen kat die snel onderuit gaat. Wie weet vindt hij écht wel zijn eigen plaatsje in het oude gebied.” Zijn aandacht werd even getrokken door een beweging vanuit zijn ooghoeken en hij trok met zijn oortje toen hij een struik zag ritselen. Hij richtte zijn blik even strak op de struik, maar concludeerde dat het gewoon een prooidier moest zijn. Hm. Daar kon hij dadelijk wel op jagen, eerst Crowcall overtuigen. “Net zoals ik het niet kan maken om Leopardkit achter te laten, kun jij het niet maken om je broertjes en zusjes zomaar achter te laten.” Hij keek haar meelevend aan. “Denk je soms dat ik niet weet hoe graag je hem terug hier wilt hebben? Ik weet hoe lastig het voor je moet zijn, maar denk je soms dat… dat ik je kan missen hier?” Hij voelde de huid onder zijn pels warm worden, maar hield zijn blauwe blik strak op haar.

Er waren weinig momenten geweest in zijn leven dat Crowfur zijn hart figuurlijk voelde breken als hij naar iets verdrietigs keek. Zijn verdrietige ex-partner, zijn zielige dochter en nu onverwachts een huilende Crowcall deden de truc echter wel, hoewel dat eerste geval al snel omgeslagen was in woede toen deze haar voorstel had gedaan. Eerst had ze zielig gedaan waarna ze hem had proberen te overtuigen de kitten gewoon af te staan. Crowfur kon zich geen leven zonder Leopardkit indenken. En ja, ze was niet de gemakkelijkste kitten, maar hij was ook niet de gemakkelijkste tom en dat wist heel de WindClan. Dus op dat vlak pasten ze wel goed bij elkaar. Alleen begon ze een paar kuren van haar moeder over te nemen, maar Crowfur dacht dat dat uiteindelijk ook wel goed zou komen. De ravenzwarte kat liet zijn blik naar Crowcall glijden en merkte dat ze aan het nadenken was. De tranen stonden nog steeds in haar ogen en Crowfur moest zijn poten hard tegen de grond drukken om niet naar haar toe te lopen en zijn pels dicht tegen het hare te duwen. Ze waren immers gewone vrienden en hoewel ze al eerder een emotionele uitbarsting had gehad in zijn bijzijn, was het nu ook weer niet zo dat hij om die reden haar steeds dicht tegen zich aan mocht drukken. Hoewel hij het eerlijk gezegd wel prettig vond om haar dichtbij zich te hebben en hij het minder prettig zou vinden als een andere tom het bij haar zou doen. Verward zijnde knipperde hij met zijn ogen, maar Crowcall opende haar bek om te spreken en Crowfur dwong zichzelf om zich op haar woorden te concentreren in plaats van zijn rare gedachten. Opluchting verspreidde zich door zijn lichaam toen hij kon concluderen dat Crowcall zich bedacht had en toch hier zou blijven. “Ik weet dat het nu niet geloofwaardig klinkt, maar ik denk dat dat de juiste keuze is.” En hij kon het niet laten om zachtjes te snorren, een geluid dat hij eigenlijk niet zo vaak maakte. “En het zal zeker in het begin nog lastig zijn en je gaat vaak het idee hebben dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt, maar als je dat denkt, moet je gewoon denken aan wat je hier hebt. Ik laat je niet in de steek. Je mag altijd naar me toekomen als je het moeilijk hebt, ook als het ’s nachts is en ik de volgende dag een training heb.” Twijfelachtig liep hij wat dichter naar haar toe en liet zijn kopje toch even langs haar wang glijden. “Niet huilen,” mompelde hij zachtjes. “Daar ben je veel te mooi voor.” Zijn huid onder zijn pels voelde warm aan en hij klemde zijn kaken op elkaar. Waar was hij nu weer mee bezig?

Crowfur had geen idee wat er allemaal in zijn binnenste gebeurde. Allereerst was hij in het bijzijn van iemand anders dan Leopardpaw aan het snorren en schaamde hij zich er niet voor, wat op zich al vreemd was. En ten tweede had hij net lichamelijk contact gemaakt met iemand anders dan Leopardpaw. Normaal gezien liet hij geen enkele kat in zijn buurt komen en vermeed hij daden die ook maar iets in de richting van affectie konden wijzen, zeker als het om she-cats ging. Maar het was vanzelf gebeurd, alsof het zo hoorde. Alsof hij zijn kopje langs die van Crowcall hoorde te schuren, alsof dat iets was wat ze normaal gezien ook deden. Ze waren totaal niet meer de katten die ze tijdens hun eerste ontmoeting waren; hij was veel losser geworden en zij had hem een kans gegeven. En ergens was hij daar wel blij om. Ergens was hij blij om het feit dat ze hem niet van zich afgeduwd had nadat hij voor geen reden tegen haar uit was gevlogen. Eigenlijk ging het met hem en zijn Clanmates steeds beter als hij het zo bekeek; hij was niet meer echt tegen ze uitgevlogen en deed nu juist echt zijn best om een goed contact met hun te krijgen. Hij nam aan dat katten konden veranderen als ze dat wilden. Toch zou hij altijd zijn haat tegenover RiverClan blijven behouden, maar dat was een verhaal die hij op een andere dag kon vertellen aan haar. Eerst was het de bedoeling dat ze volledig overtuigd zou zijn dat hier blijven de beste optie voor haar was, waar hij al redelijk zijn best voor had gedaan en nu zijn vruchten begon af te werpen. Hij grinnikte toen ze haar opmerking maakte, maar voelde zijn huid warm worden onder zijn pels. “Zo knap ben ik nu ook weer niet,” murmelde hij vervolgens. Het was niet dat hij zichzelf lelijk vond, maar zichzelf knap vinden? Nee, dat ging hem een brug te ver. “Maar toch bedankt,” zei hij en hij gaf haar een klein knipoogje. Een kleintje maar. Hij keek haar een beetje twijfelachtig aan, een awkward stilte tussen hun bevindend voor enkele seconden. Toen glimlachte hij naar haar en liet kort zijn staart op haar schouder rusten. “Wat dacht je ervan om een wandeling te gaan maken?” vroeg hij. “Gewoon zodat je je hoofd wat kan leegmaken.” En misschien kon hij nog wat dingen vertellen die hem dwars zaten.

Crowfur wist niet waarom, maar zijn hart leek een kleine salto te maken toen Crowcall instemde om mee te gaan. Hij hield zichzelf voor dat dat kwam omdat hij een paar dingen wilde vertellen aan haar die hem zwaar lagen, maar hij wist niet eens zeker of het daar wel volledig aan lag. Het was namelijk te vergelijken met… nee. Néé. Hij wilde het daar niet mee vergelijken, want zo was het niet. Hij had Leopardkit nu en hij had verantwoordelijkheden. Hij mocht niet meer zo stom zijn als een paar moons geleden en het kon ook gewoon niet. Niet tijdens deze reis, nooit niet. En bovendien had hij haar te weinig gezien om het allemaal precies te beoordelen. Misschien bracht deze reis een soort van sentimenteel gevoel naar boven waardoor hij dacht dat het zo was, maar het eigenlijk niet zo was en hij zichzelf alleen maar in de problemen zou brengen als hij er nu naar zou reageren. Crowfur schudde zijn kop en deed een stapje opzij zodat Crowcall naast hem kon komen wandelen. Wat had hij verwarrende gedachten, zeg. Doordat de zwarte tom een stapje opzij had gedaan, kon hij langs een boom kijken en zag Tallshadow staan die naar de lucht aan het kijken was. Crowfur trok even kort met zijn oortje, maar besloot de tabby te laten voor wat het was. Het was Tallshadow, hoe erg kon het zijn? En dus richtte Crowfur zijn aandacht weer op zijn metgezel terwijl hij een willekeurig pad uitkoos om te volgen. Toen hij dacht dat er niemand in de buurt was, boog hij zich wat naar haar toe zodat zijn bek zich niet ver van haar oortje bevond. “Leopardkit’s moeder is hier,” fluisterde hij zachtjes. “Ze is meegekomen op de reis.” Hoe kon het ook anders? Leopardkit’s moeder was net zoals elke kat een lid van de Clan en dus was het niet meer dan normaal dat ze meegekomen was. “Het lijkt er niet op dat ze ondertussen de rank gekregen heeft waar ze voor wilde gaan.” Er klonk een bittere ondertoon in zijn stem. “Ik hoop dat ze Leopardkit tijdens deze reis niet benadert. Ik heb mijn poten al vol genoeg aan haar zonder dat haar ook nog eens veel te vroeg de waarheid verteld wordt.” Damn. Hij ging dit eigenlijk voor zich houden om Crowcall niet te veel te belasten, maar het voelde zo vertrouwd om zijn problemen met haar te bespreken, net zoals dat andersom waarschijnlijk ook wel het geval was. Hij besloot haar echter er niet in te gaan betrekken als Leopardkit’s moeder daadwerkelijk tot kinderachtig gedrag over zou gaan, hield hij zichzelf voor.

Als hij terug kon gaan in het verleden, dan zou hij… Dan zou hij niets gedaan hebben. Want het was nu eenmaal zo dat als hij terug zou gaan in het verleden en alles ongedaan zou maken, hij Leopardkit nu niet zou hebben. En hij kon zich geen leven zonder zijn dochter voorstellen. Sure, misschien was hij een vrolijkere tom geweest als al die ellende hem niet was overkomen, maar aan de andere kant had het hem ook wijzer en harder gemaakt. Het had ervoor gezorgd dat hij beter ging uitkijken wie hij kon vertrouwen met zijn geheimen en wie niet. Het had ervoor gezorgd dat hij zich in eerste instantie had afgesloten voor zijn Clanmates, maar langzaam maar zeker een manier had gevonden om zichzelf te uiten naar zijn Clanmates toe. En die manier van uiten had ertoe geleid dat hij nu met Crowcall kon praten over zijn problemen zonder dat hij bang hoefde te zijn dat ze hem ging verraden. Zij deed immers ook dingen waarvan ze liever wilde dat anderen ze niet wisten en waarvan ze wist dat haar geheimen veilig bij hem waren. Crowfur haalde zijn schouders op toen ze haar woorden sprak. “Misschien kan ze spijt krijgen,” sprak hij. “Of misschien ziet ze hoe hard Leopardkit wel niet op haar lijkt en zal ze haar terug op willen eisen. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ouder zijn of haar kitten laat zitten en nadien weer terug contact wil hebben omdat zijn of haar doel niet bereikt is.” Hij zuchtte. “Het probleem is dat als het nu zou uitkomen, Leopardkit terug naar RiverClan zou moeten gaan. En dat gaat nu een stuk makkelijker omdat de Clans bij elkaar zijn. Dat was nog een reden waarom ik heel deze reis een nadeel vond.” En voor Crowcall had het ook zeker niet goed uitgepakt, want zij was nu haar vader kwijt omdat hij had gekozen achter te blijven op het gebied. Ze hadden er beiden niets door gewonnen, maar een hoop verloren. Of konden een hoop verliezen, in zijn geval. “Ik wilde gewoon dat we nooit op deze stomme reis waren gegaan,” mopperde hij. “Het werd juist wat makkelijker voor me omdat Leopardkit opgroeide in een veilige omgeving zonder de invloeden van andere katten om haar heen. Nu moet ik constant uitkijken dat er niks wordt gedaan waardoor mijn geheim onthuld wordt. Het zou een stuk makkelijker zijn als ze nu gewoon apprentice was geweest, maar dat duurt nog wel even.” Eén moon viel behoorlijk mee, maar niet als je je bedacht dat zijn leven in duigen kon vallen door één verrader, door een paar zinnen waardoor hij Leopardkit kwijt zou kunnen raken.