But temptation ot trouble on my tongue, troubles yet to come.

‘En dénk eraan, Dragonkit. Je gaat je niet misdragen. Je laat de elders van de andere Clans met rust en…’ Ja ja ja. Kreeg hij deze preek weer, hoor. Alsof hij elke keer wat verkeerd deed als hij uit de nursery kwam. Dat één van de elders in ThunderClan in allerijl naar de medicine cat moest gaan omdat hij muizengal in zijn ogen had gekregen was echt niet zíjn schuld, hoor. Hij was gewoon aan het luisteren naar een verhaaltje, had iets zien liggen en had daar hard met zijn poot tegen geslagen… Wist hij veel dat zijn skills in verband met mikken heel goed waren. Hij had zichzelf er maar een mentaal schouderklopje voor gegeven, want sindsdien was hij niet meer welkom in de elders’ den en hij zwoer dat hij tijdens de reis een paar keer iemand had horen sissen. Ook zonder om te kijken had hij geweten wie het was geweest. Wat een dramaqueen, zeg. Hij had het niet eens expres gedaan en haar botten waren toch te oud om haar nog helemaal door het bos te slepen, dus warrior zou ze toch al niet meer worden. Dan kon het ook geen kwaad als haar ogen wat slechter werkten. Er werd toch altijd al het werk voor haar gedaan, dus hij begreep niet waarom hij opeens niet meer naar de nursery mocht gaan door zo’n klein incident. Nadat Dragonkit echter braaf een knikje had gegeven naar zijn moeder – en zijn ogen naar haar gerold toen ze niet keek, maar dat waren details! – was ze eindelijk weggegaan en had hij weer tijd om zich te richten op belangrijkere zaken: knappe she-cats van zijn leeftijd spotten. Die momenteel in de nursery zaten waren of te oud of veel te jong voor hem. En dus was zijn missie om iemand te vinden die niet steeds kwaad zou worden om zijn – vond hij zelf toch – best goede puns en openingszinnen. ‘Deed het pijn toen je naar beneden viel omdat StarClan je van hun gebied duwde?’ Zoals dat dus. En dan een verleidelijke blik like één, twee… Ja, zo ja. En nu zou ze wel toe moeten happen! Toch?

Ahh. Ze was bezig met te verwerken wat hij had gezegd. Ze was bezig met te verwerken dat zo’n knappe verschijning zoals hijzelf naar haar toe was gegaan om haar de aandacht te geven waar ze stiekem al een hele tijd naar verlangde. Geen enkele tom in haar Clan had waarschijnlijk het geduld om op zo’n goede zin te komen als hijzelf. En hij moest toegeven: deze zin gebruikte hij enkel bij de chicks die hij echt de moeite waard vond. Maar hij kon aan haar blik zien dat ze gevleid was, dat ze het fijn vond dat iemand dit nog eens tegen haar zei, dat ze de liefde en de aandacht die hij haar wilde geven best wel kon gebruiken en dat… “Auw!” Tranen schoten in zijn ogen – hoe niet bepaald cool was dat? – toen ze haar pootje op zijn neus legde. Ze mocht haar enthousiasme tonen, maar moest dat nu echt weer op zo’n manier? Zijn hart brak echter in duizenden stukjes toen hij haar opmerking hoorde en hij sperde zijn grijze ogen wijd open toen hij haar hoorde lachen. De trut! De rotte prooi! De naar de ingewanden van een vis ruikende… wacht. Had hij ooit vis gegeten? Hm. Maar roken alle ingewanden van prooien niet hetzelfde? Nou ja, anyways. Ze was fout bezig. En dat zou ze weten ook. “Haal je poot van mijn neus, stinkend wezen,” jammerde hij. En zo zielig als hij was, stak hij een zwak pootje naar haar andere poot uit om haar onderuit te halen. “Je moet blij zijn dat ik aandacht aan je wil besteden. Vind je het gek dat andere Clans zo ver mogelijk uit jullie buurt blijven? Jullie stinken als de pest.” En hij opende zijn kaak om in haar pootje te bijten. Dit vereiste grove maatregelen!