I am in misery, there ain't nobody who can comfort me.

Zijn moeder keek hem aan met vernauwde ogen en Dragonkit deed zijn best om zo onschuldig mogelijk terug te kijken. “Wat heb je gedaan?” vroeg ze aan hem. Hij haalde zijn schouders op. Een gil klonk achter hun en Dragonkit zag dat de ogen van zijn moeder nog erger vernauwden. Andere katten zouden denken dat ze… haar behoefte deed of zo. ‘Mam, niet doen,’ zei hij dan ook vriendelijk. ‘Dadelijk denken ze iets raars van je.’ En dat had hij niet mogen zeggen, want plotseling stond zijn moeder half tegen hem te schreeuwen dat ze dat sowieso toch wel van hem dachten en dat het dan niks meer uitmaakte hoe zij zou kijken omdat ze met hem als zoon opgescheept zat. ‘Maar je houdt dus nog wel van me?’ vroeg hij op een lieve toon nadat ze klaar was met haar – half schreeuwende – preek. De doodse blik die ze hem toewierp liet de glimlach van zijn gezicht glijden en hem zijn oren in zijn nek leggen. Hij zette zijn grote onschuldige oogjes op. Zijn moeder zuchtte, rolde met haar ogen en gaf hem een lik tussen zijn oren. Ja, ja, score! En nu zo onschuldig mogelijk blijven kijken zodat zijn moeder zeker niet door zou hebben dat… “Ik weet wat je aan het doen bent en het werk niet, Dragonkit. Je blijft voor de rest van de avond in mijn blikveld.” Dragonkit trok met zijn gezicht. “Dat zag ik.” Dragonkit keerde zijn moeder de rug toe en trok weer een gezicht. “Denk je echt dat ik dom ben of zo?” Moet ik daar eerlijk antwoord op geven? Om echter te zorgen dat ze geen tweede keer hoefden te verhuizen uit dit gebied en dit eerder dan ze gepland hadden, zei hij niks omdat hij wist hoe kwaad zijn moeder kon worden. En dus haalde hij zijn schouders op en liep mokkend wat van haar weg. Hij had echt geen zin om in haar buurt te blijven, hoor! Zijn oogjes bewogen echter geïnteresseerd toen hij de aanwezigheid van een andere kat opmerkte. Het was een tom en hij leek rond zijn leeftijd te zijn. ‘Hallo!’ piepte hij, blij zijnde dat hij eindelijk met iemand anders dan zijn chagrijnige moeder kon spreken.

Ahh! Eindelijk een interessant figuur in zijn leven! Was hij echt even blij dat zijn moeder zijn gedachten niet kon horen. Dan zou hij waarschijnlijk een klap om zijn oren hebben gekregen en mocht hij de rest van de reis niet meer van haar zijde wijken. Ze had het al eens één keer gedaan en dat was toen hij één moon oud was. Hij had net wat kruiden in de medicine cat’s den opgegeten waar hij echt high van was geworden en zijn moeder was een week lang boos op hem geweest. En hoewel het soms zeer deed dat ze hem de zwakste schakel van de kroost noemde – die overigens alleen maar bestond uit hemzelf, maar waarschijnlijk bedoelde ze dan heel de nursery – was er toch niet echt iets wat hij deed om haar blijer te maken. Daar voelde hij simpelweg geen behoefte voor en al zeker niet op zo’n interessante reis met zo veel interessante katten. De tom draaide zijn kopje toen de WindClanner tegen hem begon te praten en hij snorde zachtjes, blij zijnde dat hij eindelijk iemand had gevonden om mee te praten zodat zijn moeder hem hopelijk voor de rest van de dag met rust zou laten. “Hoe vind jij de reis?” vroeg hij aan de tom terwijl hij dicht naar hem toeging. Dit was eigenlijk de eerste keer dat hij niet naar iemand toeging om zijn straf te ontlopen of… oh wacht. Jawel. Dat deed hij wel, never mind. Maar hé. Hij werd deze keer in elk geval niet afgewezen en de tom leek ook oprecht in hem geïnteresseerd te zijn! “Mijn moeder kan echt zo ontzettend zeuren. Ik zal blij zijn als ik mijn dag eens met iemand anders kan spenderen.” Bam! Niet alleen had hij een aanzet gegeven voor de tom om samen de dag door te brengen, maar ook had hij uit zichzelf aangegeven dat hij enkel en alleen naar de tom was gegaan om van zijn moeder af te zijn. Dus als de tom later zielig wilde gaan doen dat Dragonkit alleen daarvoor naar hem toe was gekomen, had hij zichzelf allang in veiligheid gebracht. Slim was hij hè? Ja hè? Ja hè? Ja!