(Open) Would you like to play?

Gapend rekte het kleine pluizige poesje zich uit. Ze kon nooit zo goed slapen, ze miste een warm moederlichaam om tegen aan te kruipen. En haar moeder zou ze nooit meer terug zien, hoewel dit lastig te begrijpen was voor zo'n jong poesje. Mama kwam vast wel weer terug... toch? Ze opende haar blauwe oogjes en keek even om haar heen. Er waren enkele andere kittens aan het spelen, en hoewel ze spelen erg leuk vond waren sommige leeftijdsgenootjes helemaal niet lief tegen haar. Dus keek ze vaak liever toe. Ze gaapte nog eens en sloeg haar staartje om zich heen. Ze wist niet goed wat ze moest doen, de meeste aardige katten waren nu niet hier. Verveeld begon ze op een takje te kauwen, eigenlijk had ze best wel honger. Maar zelf op zoek gaan naar eten was ook geen optie, ze waren hier zo streng. Met een verdrietig gezichtje staarde ze wat voor zich uit.

+ Open voor iedereen ^^ wees lief voor d'r pls

Het oude kamp; Brat kwam hier niet meer zoveel. Ze was meer te vinden bij de Four-trees of ergens op de oude clan gebieden. Maar vandaag besloot ze er toch een langs te gaan, want ze had toch niks beters te doen. De grote rode poes stapte rustig het kamp binnen, het viel haar gelijk op dat er niet veel katten waren. Minder dan ze gedacht had, haar cyan blauwe ogen keken rustig rond. Haar ogen vielen al snel op een hoopje vacht, het beeste zat doelloos voorzich uit te staren. Helemaal alleen, Brat besloot op het beestje af te gaan. Brat stopte recht voor de kitten en verlaagde haar kop wat zodat ze wat op haar hoogte was. 'Zeg eens kleine, waar is je moeder?' sprak ze op een emotieloze toon. Terwijl ze de kleine kitten strak aankeek, het was een jong ding ; zeker niet ouder dan 2 moons.

Terwijl ze daar zo eenzaam zat vielen langzaam haar oogjes dicht. Jonge poesjes waren nou eenmaal sneller moe dan volwassen katten. Toch schoot haar kopje direct omhoog toen een stem haar weer wakker maakte. Een grote rode poes bevond zich vlak voor haar neusje. Oef, dat was even schrikken. "Zeg eens kleine, waar is je moeder?" zei de grote poes op een koude toon. Even dreigde paniek haar kleine lichaampje over te nemen. Moeder...? Betekende dat mama? Ja toch, of niet? Waar was mama? "Uhm..." begon ze stotterend. Kom op, ze moest niet laten blijken hoe verward ze was. Ze probeerde zichzelf wanhopig te herpakken. "Weet ik niet.." bracht ze toen aarzelend maar toch met enige zelfverzekerdheid uit. Het was voor haar al heel wat dat ze iets durfde te zeggen tegen zo'n grote poes.

Het gaf Brat een beetje een raar gevoel, om terug te zijn in de Barn. Een plek waar ze zo vaak gelegen had, wat een rot tijd was dat. Ze haatte het hier, het herinnerde haar aan de tijd dat ze zwak was.  Maar gelukkig hoefde ze hier niet meer te zijn; haar jongste dochter was eindelijk een young- one geworden. En ze was niet van plan om nog eens kittens te nemen, alsjeblieft niet. Ze haatte het om moeder te zijn. Brat werd uit haar gedachtes getrokken toen ze het gestotter van het kleine ding hoorde. Jezus z'n moeilijk vraag was het toch niet? "Weet ik niet.." antwoorde de kitten uitendelijk wat aarzelend maar met een hint van zelfverzekerdheid. Brat's ogen verzachte zich, ze had waarschijnlijk ook geen vader die naar haar om keek. 'Dus je bent helemaal alleen?' vroeg ze toen, op een iets wat zachtere toon.

De grote rode poes leek niet erg vriendelijk, en irriteerde zich waarschijnlijk aan haar gestotter. Aurene schaamde zich, maar ze kon er ook niets aan doen. Uiteindelijk verzachte de blik van de poes toch wel iets, en ontspande Aurene zich weer wat. Maar ze wist niet goed wat ze kon verwachten, jonge poesjes zoals zijzelf hadden nog lang niet genoeg kennis om andere katten en hun bedoelingen te kunnen inschatten. "Dus je bent helemaal alleen?" vroeg de poes toen aan haar. Was dat zo? Was ze echt helemaal... alleen? Weer voelde ze paniek vanbinnen opborrelen. Alleen was zo... alleen. Hoe kon ze nou in haar eentje overleven? "J-ja ik denk het..." gaf ze voorzichtig toe. Het was een vreemd gevoel om het zo te moeten uitspreken. Ze wilde helemaal niet alleen zijn, dat kon toch niet, ze kon de wereld nog lang niet aan.

Brat schudde zachtjes met haar hoofd toen de poes toegaf dat ze alleen was, dit kon toch niet? z'n jong ding helemaal alleen, in z'n gevaarlijke plek als dit? Brat zuchtte, had ze geen queen die voor haar zorgde? Die ene rat Howl- had laats kittens gekregen kon ze zich niet daar bij aansluiten? Ze zou er wel met Claw over praten, al betwijfelde ze dat hij het zou toelaten. Brat ging naast de kitten zitten en sloeg haar staart rond de kitten heen, om wat warmte te bieden. 'Je hoeft niet bang te zien' verzekerde ze het poesje, ze nam het haar niet kwalijk; ze was best intimiderend. 'Wat is je naam?' vroeg ze toen op een vriendelijke en rustige toon.

Toch nog wat angstig volgde ze met haar ogen elke beweging van de grote poes. Ze was ook nog compleet in de war over 'alleen'. Kwam mama nooit meer terug dan? Had ze haar in de steek gelaten? Plotseling leek de poes van stemming te veranderen. Een beetje wantrouwig keek Aurene toe hoe ze ineens opstond en naast haar ging zitten. Toen voelde ze een ineens iets heerlijk zachtst rond haar lichaampje. De poes had haar staart om haar heen geslagen. Meteen voelde ze zich weer wat veiliger, en de woorden die de poes daarna uitsprak hielpen daar ook bij. "Je hoeft niet bang te zijn." Aurene knikte braaf, ja, ze was al minder bang nu. "Wat is je naam?" vroeg de poes toen aan haar. "Aurene, mijn naam is Aurene." zei ze zelfverzekerd, blij dat ze nu wel een antwoord had op een vraag. Ze nestelde zich voorzichtig een beetje in de warme staart.

Aurene, was haar naam. En wat een naam - maar goed alle namen waren beter dan de gene die zij had ,Brat; its a stupid name. Maar toch had ze er niet over nagedacht om haar naam te veranderd, ze vond het op een vreemde manier ook wel passend. Plus all the best names were taken. 'Mooie naam' complimenteerde ze de kitten terwijl er een klein grijnsje rond haar lippen vormde. 'Ik denk dat je mijn naam nu ook wilt weten?' sprak ze grijzend terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield. Ze dacht er even over na om een neppe naam te verzinnen, en een beetje met de kitten te dollen. Maar besloot het niet te doen, te kinderachtig.

Ze begon voorzichtig te glimlachen toen de grote poes zei dat ze haar naam mooi vond. Zelf wist ze niet wat ze ervan moest vinden, het was niet erg... stoer. Maar tenslotte was ze dan ook absoluut niet stoer. "Ik denk dat je mijn naam nu ook wilt weten?" vroeg de poes toen aan haar. Aurene merkte op dat ze zelfs grijnzend keek, misschien was ze toch niet zo eng als ze daarstraks had gedacht. Bijna vergat ze antwoord te geven op de vraag, maar toen knikte ze gauw. "Uhh ja.. hoe heet u dan?" zei ze nieuwsgierig en zo beleefd mogelijk. Je hoorde enigszins respect te hebben voor iedereen die ouder was dan jijzelf, dat had ze nog wel geleerd.

Het merkte Brat al gauw op dat ondanks haar jonge leeftijd het jonge ding nog best beleefd was, iets waar veel katten van konden leren. Het was een trend voor jongere katten om een vuile bek te hebben tegen hun ouderen. Brat draaide met haar oor terwijl ze haar bek open deed om de vraag van de kitten te beantwoorden. 'Ik heb helaas niet z'n mooie naam als jij' sprak ze grijzend, terwijl ze haar staart wat dichter tegen de kitten aandrukte. 'Brat' sprak ze uit; 'Dat is mijn naam'

Nieuwsgierig wachtte Aurene het antwoord van de poes af. "Ik heb helaas niet z'n mooie naam als jij," begon de poes weer te spreken. Ze voelde hoe haar staart nog net iets dichter om haar heen gedrukt werd, het was een aangenaam gevoel. Ze geloofde niet dat de poes geen mooie naam zou hebben, alle namen waren mooi! "Brat, dat is mijn naam." zei de rode poes, Brat dus. Aurene schudde haar kopje. "Uw naam is ook mooi hoor." zei ze met een glimlachje. Ze vond het wel wat hebben. Aurene klonk zo.. tuttig? Ze likte even kort haar pootje. Er knaagde nog iets vanbinnen aan haar, want nu was ze wel redelijk veilig maar hoe lang bleef dat nog zo. "Wat.. wat gaat er nu met mij gebeuren?" miauwde ze toen vragend.

De kitten vertelde haar dat ze ook een mooie naam had, maar Brat wist wel anders. Maar ergens voelde het toch wel fijn om een oprecht compliment te krijgen, ze kreeg ze niet vaak namelijk. "Wat.. wat gaat er nu met mij gebeuren?" werd er toen gevraagd, haalde haar schouders op. 'Simpel' sprak ze luchtig; 'Je hebt niemand, dus je moet alleen zien te overleven, of je red het niet en gaat dood' het kwam er wat botter uit dan ze wilde maar her was de waarheid, Dit was de Elite en niemand zou een poot naar je uitsteken; zij had alle ervaring. Je kon de Elite wel verlaten maar de meeste konden niet lang van die vrijheid genieten.


kortt

Brat haalde haar schouders op, maar de mededeling die Aurene daarna kreeg was toch niet de meest gezellige boodschap ever. "Simpel, je hebt niemand, dus je moet alleen zien te overleven, of je red het niet en gaat dood." zei de poes toen. D-dood...? Ze ging dood? Voor de zoveelste keer vandaag borrelde er alweer paniek van binnen op. "Oh.." zei ze een beetje beteuterd. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze hier op moest zeggen. "Dus... dus ik ga dood?" vroeg ze toen plompverloren. Het was allemaal wat lastig om te bevatten voor een jong poesje zoals zij, een plan had ze niet echt. Ze wiebelde nerveus met haar oortjes en staarde Brat een beetje angstig aan.

Met een angstige blik vroeg de kitten of ze dood ging, Brat keek de kitten strak aan. En vernauwde haar blik, 'Als je niet sterk in je schoenen weet te staan wel ja' haar klonk haar stem serieus, het was een harde wereld. Je redde het niet als je om andere begon te geven, ze verraadde je toch. Aurene zou het zeker niet begrijpen - nog niet. Maar ze kwam er wel achter, dat niemand te vertrouwen was. Niet je beste vriend, niet je liefste kit, niet je eigen siblings of ouders. Nee, je was alleen in de wereld.

zo kort sorry >.<

De grote poes Brat keek haar strak aan, en Aurene vreesde voor het antwoord wat ze zou geven op haar vraag. Eigenlijk wilde ze het helemaal niet horen. Toch luisterde ze naar de woorden die volgden. "Als je niet sterk in je schoenen weet te staan wel ja." sprak de poes. Aurene bleef haar aanstaren met ogen zo groot als schoteltjes. Ze stond op de rand van breken. Een enorm gedeelte van haar wilde ontzettend graag huilen, en even welden tranen in haar oogjes op. Dit kon ze niet aan, ze zou het nooit overleven, ze ging hartstikke dood. Bijna rolden de eerste tranen over haar wangen, maar toen verspreidde zich een nieuw gevoel door haar lichaampje. Vastberadenheid. Ho eens even, zo makkelijk liet ze zich toch niet verslaan? Ze was een Bloodclanner verdorie. Woest knipperde ze de tranen uit haar oogjes en keek Brat weer aan. "Dus ik zal moeten trainen." zei ze toen zonder een moment te aarzelen. Ze moest bewijzen dat ze sterk was, dat moest. Want anders ging ze dood.

Maakt niet uit of het kort is joh xP

Haar woorden hadden duidelijk de juiste effect op de kitten, op een paar tranen na. Maar het grijze poesje herpakte zich al snel en liet een andere emotie zien, eentje die Brat bij het poesje los probeerde te maken."Dus ik zal moeten trainen." sprak ze zonder gestotter zoals ze eerder deed. Brat knikte, het was zeker een goed begin. Al moest er ook niet te veel getraind worden, want dan putte je je zelf uit en dan was er een grote kans dat je ziek zou kunnen worden, en dat wil je niet. 'Als je wilt kan ik je wel wat dingen leren?' vroeg ze met een rustige stem aan het kleine poesje. Al zou ze rustig beginnen, want het poesje was teer baar, en ze wilde geen dode kitten op haar naam hebben. Of de straf die dan zou volgen.

De grote rode poes knikte en Aurene voelde zich stiekem toch een beetje trots op zichzelf. Eindelijk zei ze eens iets verstandigs! Of nou ja, dat dacht ze dan ten minste. Maar hoe kon ze nou trainen? Ze was pas twee maanden oud, ze at bij wijze van spreke pas net vlees en was niet heel kundig in stoeien en dat soort dingen. "Als je wilt ik je wel wat dingen leren?" vroeg Brat toen ineens aan haar. Oh! Hoewel ze niet graag een bloeddorstig monster net zoals de rest van de Bloodclan wilde worden, kon ze best wat hulp gebruiken. "Oh uh, graag!" zei ze, en keek de poes met een schuin kopje aan. "Wat kan u me leren?" besloot ze toen beleefd te vragen, want ze was eigenlijk best wel nieuwsgierig. Alleen zag ze wel behoorlijk op tegen anderen pijn doen, het zat simpelweg niet echt in haar karakter.

De kitten leek blij met haar vraag en stemde ook gelijk in, en vroeg met een schuin koppie wat ze haar kon leren. Brat greens, oh zoveel. Maar ze had het hier over een kitten van nog geen 3 manen dus zoveel kon ze er ook niet mee beginnen, in ieder geval zeker geen vechttechnieken. Maar ze kon de kitten wel wat informatie geven, over bijvoorbeeld; van wel alles wat zich buiten het kamp bevond. En meer. 'Laten we beginnen met je intelligentie' begon ze rustig. 'Vertel me; wat weet je eigenlijk allemaal al?' ze gaf de kitten een rustige blik, maar verwachtte niet veel. Het ding had waarschijnlijk pas net haar ogen open, veel gewette over de wereld zou ze zeker nog niet hebben.

"Laten we beginnen met je intelligentie." sprak de poes tegen de kleine Aurene. Inteli-wat? Intelliligentie? Wat mocht dat wezen? Wat het ook was, ze wilde het graag leren. "Vertel me; wat weet je eigenlijk allemaal al?" vroeg Brat, en Aurene dacht even hard na met een gepeinigd gezichtje. Dat was een goeie vraag, ja. Ze begreep ook niet precies wat de poes bedoelde, dus dan zat het vast niet goed met haar intellili-nog wat. "Uhm.. niet zo veel." gaf ze met tegenzin toe. Ze was nog maar een kitten, wat kon ze op deze leeftijd nou weten? Ze probeerde nog eens goed na te denken, maar ze kwam tot de conclusie dat ze nauwelijks kennis had. Nu ja, hoe moest ze nou overleven zonder iets van haar omgeving af te weten?

Er moest veel uitgelegd worden zo te horen- want de kitten 'wist niet zo veel'  oh waarom had ze hier mee ingestemd? ze had het geduld hier echt niet voor. Even legde ze haar poot op haar hoofd en begon lang uit ze zuchten - 'Ik vroeg wat je wel wist, niet wat je niet wist' het kwam er wat hader uit dan ze gewild had, maar daar moest kitten maar mee dealen. Ze leefde in de Elite en iedereen was hard hier, ze moest er maar aan wennen. Brat legde haar poot weer op de grond- naast de kitten. Ze had nu al spijt, ze was helemaal niet goed met kittens. Ugh ze had hier beter over na moeten denken.