Dad?

Oh Starclan, hoe kregen de leiders het voor elkaar om alle vier de clans zover te krijgen om naar een ander territorium opzoek te gaan? En hoe kreeg hij zichzelf zo ver om zichzelf én zijn zusje daar te krijgen? Zijn pootjes hadden al pijn gedaan na de eerste dag lopen en hij kon zich niet eens voorstellen hoe Burningkit zich moest voelen. Zijn arme zusje. Ze was al enkele manen ziek, hij wist niet eens meer zo goed wanneer ze ziek was geworden. Waren ze tien drie manen oud? Of jonger? Hij gaf Burningkit een schouder om op te leunen voor zover dat mogelijk was. Hij mocht dan wel veel groter dan haar zijn, maar haar dragen lukte hem niet. Daar was hij nog veel te klein en nog veel te zwak voor. Hij weigerde echter gedragen te worden en als Burningkit gedragen werd, dan was het door hun moeder Runningvole. Zij was de enige waarbij hij dat toeliet, anderen vertrouwde hij niet. Daarbovenop had hij ook nog aangeboden een van de bundeltjes met kruiden te dragen voor Acefray, hij had immers Burningkit opgehaald en gezien dat Acefray bezig was met het klaarmaken van goed draagbare bundeltjes. Toen had hij aangeboden te helpen, want dat leek hem een van de weinige dingen die hij als kitten kon betekenen voor de clan.
Hij had een warrior gevraagd hoe lang ze nog gingen lopen voordat er een pauze werd ingelicht, niet omdat hij zoveel last had van zijn pijnlijke poten, maar omdat hij zag dat Burningkit een korte slaap nodig had, of in ieder geval wat rust. Hij was bezorgd om haar, zoals hij zich altijd al om haar had gekommerd, maar deze keer wel heel erg. Ze was immers ziek en hij was bang dat de omstandigheden haar gezondheid alleen maar zouden verslechteren. Daarom deed hij er alles aan om haar droog en warm te houden en haar genoeg rust te geven. Ze had het nodig en hij had haar nodig. Eindelijk werd er dan ook een rustpauze ingelicht. De kater zocht voor hem en zijn zusje een fijn plekje, een rustig plekje waar Burningkit even haar oogjes dicht kon doen. Ze kroop tegen hem aan en sloot haar ogen, terwijl hij nog even een vlugge lik over haar hoofd gaf. Wat hield hij toch van haar. Zijn gouden kijkers gleden vervolgens door de groep katten. Velen waarvan hij ze niet kende, van de andere drie clans. Zoveel nieuwe geuren, zoveel nieuwe gezichten. Het was.. een beetje teveel?

+ ACEE

Burningkit lag tegen hem aan en hij liet zijn gouden kijkers op haar vallen. Oh, ze leek zoveel op hem.. en hij leek zoveel op haar. Ze hadden duidelijk de goede genen geërfd van hun moeder, maar waar hij zijn grootte vandaan had gekregen dat was de vraag. Zijn vader. Vast en zeker. Maar wie zou het zijn? Shadowclan had veel grote katers, in ieder geval tegenover de Windclan momerls dan. Hij liet zijn blik verbaasd op een kat vallen toen deze voor hen was komen staan. Of eigenlijk, hij ging liggen. Zijn oren gleden wat meer omhoog toen hij zijn naam hoorde, gepaard met die van Burning. Burning werd ook wakker, al was het maar lichtjes. "Wat moet je Acefray?" Sprak hij, wantrouwering bijna, terwijl hij voelde hoe Burningkit wat dichter tegen hem aan kwam liggen. De kater sprak over hun vader. Hoe durfde hij? Hij had het recht niet te verklappen wie hun vader was! De zwart met witte kater knipperde even kort met zijn ogen en keek naar Burningkit en knikte naar haar, in een poging haar gerust te stellen. Ze wilde vast heel graag horen wie hun vader was. Hij ook, maar aan de ene kant was hij ook bang. Bang Burningkit te verliezen. Hij liet zijn blik weer op de medicine cat vallen. "Wie?"

Lightkit zou zijn zusje ten alle tijden beschermen, zelfs tegen de zogenaamde vader die Acefray ging opnoemen. Hij ging rechtop zitten en stak zijn borstje lichtelijk vooruit, terwijl hij zijn goudgele ogen op Acefray gericht had. Hoe wist de kater het überhaupt? Had hun moeder het hen verteld? Durfde ze het zelf niet te vertellen? Hij liet zijn blik even over de Shadowclan katten glijden, zijn moeder leek niet in de buurt te zijn. Hij slikte toen hij de woorden hoorde, hoorde hoe Burningkit ook verrast inademde. Zijn ogen gleden even over Acefray heen. Wat? Híj? De medicine cat? "Maar.." Wat voelde hij? Was het teleurstelling? Of was het gewoon een shock voor hem, omdat hij een warrior had verwacht en geen medicine cat? Hij zweeg en haalde zijn gouden kijkers niet van zijn vader af. De blik in zijn ogen sprak boekdelen: waarom?

De kater luisterde geduldig naar de woorden van zijn vader. Hij onderbrak hem niet, noch onderbrak hij het oogcontact dat hij met zijn vader probeerde te houden. Op de lik van zijn vader had hij niet gereageerd, helemaal niet. Zijn zusje leek er direct anders over te denken, ze keek met grote ogen naar haar vader. Misschien, heel misschien was ze blij dat hij het was, maar ze had er noch de kracht noch de energie voor om dat verder te uiten. Ze was zwak en moe. Nadat Acefray klaar was met spreken keek de zwart met witte kater naar zijn pootjes. Hij zuchtte en keek weer naar Burning. Ja, misschien was hij wel enigszins blij dat Acefray het was. Acefray was geen verkeerde kat, niet zoals sommige monsters die in Shadowclan rondliepen. Hij kon zijn zusje bij haar achterlaten, niet alleen omdat hij haar geen kwaad zou doen, maar ook omdat hij erin geloofde dat de Medicine Cat haar kon redden. En nu wist hij zeker dat de kater daar alles aan zou doen om zijn zusje weer op het goede been te brengen. Zijn kijkers gleden weer naar Acefray. "Ik ben blij dat jij het bent," sprak hij eindelijk, na een lange stilte. Veel vrolijkheid of enthousiasme was niet te halen uit zijn stem, niets zelfs, hij was geen kat die hyper in het rond ging springen en het van de daken ging schreeuwen dat hij eindelijk wist wie zijn vader was. Echter was er wel enige dankbaarheid in zijn ogen zichtbaar. Eindelijk, eindelijk wist hij wie zijn vader was.

Voordat hij het wist kwam de medicine cat dichterbij en duwde hij zijn immense kop zorgzaam tegen de twee kittens aan, waarna er een soort van knuffel ontstond van de fluffy kater. Hij verzonk bijna in al dat fluff. Oh god. Burningkit leek ervan te genieten, though, waardoor Light zelf ook wat meer relaxte. Hij luisterde naar de woorden van zijn vader en knikte instemmend bij zjin woorden over Burningkit. Haar ogen brandden nog steeds als een vuur, sterk zoals ze was. Hij was trots op zijn zusje, heel trots. "Dat is in ieder geval wel het plan," sprak hij, grinnikend, over de trots worden van Shadowclan. Hij zou zijn familie eer aan doen. Even liet hij zijn blik weer over Acefray glijden  - voor zover het kon want Ace's fluff blokeerde een groot deel van zijn zicht. Nu begreep hij waar hij zijn grootte vandaan had. Deze kater was zó groot. "En ik kan niet wachten om.." Hij herstelde zichzelf. ".. op de dag dat wij apprentice worden." Zijn blik gleed even van Acefray naar Burningkit, terwijl hij haar bijna zacht aankeek. Hij wist maar al te goed dat ze de komende ceremonie niet sterk genoeg zou zijn om apprentice te kunnen worden, maar voor haar bleef hij de hoop erin houden. Ze wilde het zo graag.

Light voelde zich weliswaar licht awkward bij de kater, aangezien hij deze in al die vijf manen nooit echt goed had leren kennen en eigenlijk altijd een rare gozer had gevonden en nu bleek het zijn vader te zijn? Het was even een schok voor de zwartwitte kater, maar aangezien zijn zusje er blij mee leek te zijn ging hij er rustig in mee. Als Acefray echt de waarheid sprak, dan had hij deels zijn moeder in de steek gelaten.. maar kon Light hem dat kwalijk nemen? De clan ging voor liefde en hij had geen keuze gehad. Zachtjes knikte hij bij de woorden van de kater. "Dat weet ik," zei hij, opmerkend over dat er letterlijk niets zou zijn wat hem niet zou lukken. Hij was er vrij zelfverzekerd over dat hij een goede warrior ging worden en dat zijn apprentice trainingen soepel gingen verlopen. "Starclan zal het ons vast niet kwalijk nemen jouw kinderen te zijn." Ace kon er toch ook niks aan doen, immers? Zijn moeder was al zwanger geweest voordat hij medicine cat werd, toch?