Snails are evil

Deerkit vond dat ze prima zelf kon lopen, nou ja, hinkelen. Haar poot was nog steeds niet genezen, en de medicine cats hadden gezegd dat er ook heel weinig tot geen kans was dat het ooit zou gebeuren. Dat ze een Elder zou worden en dat ze daar maar mee moest leren leven. Natuurlijk kon Deerkit dat niet. Zij wilde potverdorie iets doen voor haar Clan! Ze wilde meevechten in elk gevecht en andere katten helpen. Maar ja, nu kon dat niet meer. En dat was dan dat. Met deze gedachtes hinkelde ze een beetje achter de rest aan. Het was best vermoeiend, maar ze durfde niet op te geven. Want ze moest sterk blijven. Sterk, zodat iedereen kon zien dat ze prima een warrior kon worden. Ze schrok op toen er vlak bij haar in de buurt iemand neerstortte. Niet zomaar iemand, maar nota bene haar vader! En ze was haar moeder haar verloren, en ze kon al niet meer warrior worden. En nu nog dit. Zo snel als ze kon hinkelde ze naar de grote kater toe, en keek met angstige oogjes naar Lurkingshade. "P-papa?" piepte ze, bang dat het dit allemaal slecht was afgelopen. Met een pootje duwde ze tegen de grote poot van haar voorbeeld aan. "Sta op, papa," miauwde ze zachtjes, en ze snikte. Nee, hij moest wakker worden! Dit was allemaal een grap, toch? Hij zou zometeen opspringen en zeggen dat alles goed was."Word nou wakker... papa!" huilde ze en ze drukte haar kopje tegen zijn poot. Tranen stroomden over haar wangetjes, en ze ging naast haar vader liggen. Die verdorie nu moest opstaan! Het was niet meer leuk, oké? "Word wakker..."

deer thinks he's dying whoops

Het ene moment liep je vrolijk in de zon, pasjes te zetten zodat je niet in de schaduw kwam, en hoofd hooggeheven met de hoop dat je zo'n cool ding op je hoofd zou kunnen hebben als dat Twolegs hadden, het andere moment zag je een groep katten en wist je dat het fout zat. De pas werd een draf, en de draf een sprint. Slippend kwam de kater tot stilstand, en bekeek het tafereel, Lurkingshade, op de grond, schuim uit zijn bek. Foxfire, ernaast, volledig helemaal niet logisch bezig, en Deerkit, ernaast, vragende of papa please wakker kon worden. "Fox," Mauwde Tall, en knikte naar de kitten, waarna hij het lichaam naderde. Nu was het handig geweest als Bitterpaw hier was. Ace zou niet helder kunnen denken.

Het ging opeens allemaal heel snel. Eerst lag Deer tegen papa aan, huilend, maar opeens werd ze de andere kant opgedraaid en verbijsterd keek ze naar de oranje met witte warrior. Wat moest dit wel niet voorstellen? Ze kon twee dingen doen, of boos worden, of gewoon weer terug kruipen naar haar papa en tegen zijn lichaam aanliggen. Maar voordat ze een keuze had gemaakt, kwam er een derde kat op het toneel, die Deers aandacht trok. Puffincliff trok Deer tegen haar aan, en al snikkend drukte Deerkit met haar pootjes in de grote poes haar vacht. "P-p-papa..." snikte ze luid, en traantjes stroomden eindeloos over haar wangen. Eerst mama die weg was, en nu papa. Dit was niet leuk meer, ze wilde terug. "Dit stom," snotterde ze, terwijl ze met grote ogen naar de vierde kat keek, die kennelijk ook van papa hield.  

Alsof de drama van een kitten nog niet genoeg was, besloot Starclan om ook Acefray het toneel te laten betreden, en Tall moest met lede ogen toekijken hoe zijn beste vriend in stukjes brak. Het was hem wel opgevallen hoe close de twee waren geworden, zeker toen hijzelf leider was geworden, steeds minder tijd kreeg voor wat hij en Ace altijd deden, en Lurk de taak van het socializen met de kater op zich nam. De kater had gezien hoe zijn PIC opleefde wanneer hij met de kleine kat rondliep, en hoe de blik in zijn ogen langzaam verandert was naar iets wat Tall herkende met een weemoedig gevoel in zijn buik. Hoe hij het de ander gegund had, ook al sprak zijn broederzijn het tegen vanwege Running. Dit echter, had ook zijn broedergevoel niet gewenst. Dit had niemand gewenst. Wat te doen werd nu ook een stuk lastiger, want Ace hier nu zomaar wegplukken was ronduit verschrikkelijk, maar er moest wel iets gebeuren.

Oke, zo was het lang genoeg geweest om beleefd en respectvol te blijven, en de tijd voor actie was gekomen. Zijn blik ging naar Puffincliff, en toen veelzeggend naar de sneue Acefray. Met zijn ogen gebaarde hij haar zich voor nu even te ontfermen over de grote kater, dan kon Tall bezig met het verplaatsen van Lurking's lichaam in de richting van de medicine cat.. apprentice, aangezien Ace dit duidelijk niet kon. Zou Puffin zijn blik begrijpen?

Ze snapte niet waarom die grote kater -die overigens veel weg had van een groot kussen die Deerkit normaliter zou knuffelen- zo verdrietig was. Like, papa of mama hadden het nooit over die grote haarbal gehad? Hoe kon die dan zo hecht zijn aan haar papa? Ze snapte het niet, en gelukkig leidde het haar af van haar verdriet. Toen Puffincliff weer wat zei keek ze met grote oogjes naar boven. "Waarom moet grote vachtbol ook huilen?" vroeg ze nieuwsgierig. De vraag van de zwart-witte poes was haar totaal ontgaan, aangezien ze zo in de war was. Want, als die kater zo close was met haar papa, waarom kende Deerkit hem dan niet? Dat was gek.

Tall keek met gebroken hart toe hoe zijn vriend, die oprecht van de ander had gehouden, teruggedrongen werd door Puffin en ruimte voor hem moest maken. Zachte woorden stegen op uit de keel van de ander, die neerkwamen op dingen die Tall wist, die iedereen wist, maar die duidelijk belangrijk waren voor zijn vriend en de kater zichzelf dus alsnog voelde knikken. "Natuurlijk," Mauwde hij terug, een beetje angstig voor hoe zijn P.I.C. hiermee zou dealen. De stem en sfeer deed hem terugdenken aan lang vervlogen tijden, die hem niet bevielen en zo nu en dan nog steeds zijn nachten overheersten. Maar Ace zou vast sterk genoeg zijn, ditmaal niet vervallen in onheil, voor zijn clan en ter nagedachtenis van Lurk. Hopelijk.
Langzaam liep Tall dichter naar het lichaam van Lurk toe, wat verplaatst zou moeten worden, netjes gemaakt, waarna een wake kon plaatsvinden en de lavendel over hem uitgestrooid. Daarna zouden de elders hem begraven.

De kater draaide zich bij het horen van de commotie om, ten aanzicht van Foxfire die zich naar Ace begaf. Deze kater, gebroken op de grond liggende, boorde zijn ogen in die van hem en sprak woorden die het hart van Tall braken. Die blootlegden waar een medicine cat zich aan moest onderwerpen, en waar Ace al die tijd mee had moeten dealen. Tall was er sinds zijn benoeming te weinig voor hem geweest, hij wist het, en voelde het nu meer dan ooit. Hoewel het scheen dat contact tussen leider en med cat vaak bovengemiddeld was, had het bij hen juist een soort kloof veroorzaakt. Ace naar Lurk gedreven en zodoende geïsoleerd. Hoe stom ook, de kater voelde zich schuldig, en keerde zich met betraande ogen af, zich weer richtende op zijn taak, niet de puf hebbende Foxfire tot de orde te roepen. Waarom zou hij? Wat wist hij beter in situatie dan wie dan ook? Hij deed ook maar wat.