But I set fire to the rain.

Ferndust onderdrukte een zucht. Ze begon steeds minder en minder moed te krijgen om deze reis te voltooien. Het liefste wilde ze naar Tallshadow gaan en zeggen dat ze het niet meer aan zou kunnen. Dat hij haar maar achter moest laten omdat ze toch geen toevoeging was voor deze reis en voor zijn Clan. Dat haar wil om te vechten verdwenen was toen Bitterpaw aankondigde dat ze nooit meer zou kunnen zien aan één kant en dat ze beter kon intrekken in de elders’ den. En het ergste van alles was dat het haar eigen fout was. Zij was diegene die die dag uit het camp was gegaan, naar Twolegplace was gegaan en Claw had opgezocht. Ze had hem niet opgezocht, maar… ergens ook weer wel. Ze had zich moeten omdraaien toen ze zijn blik had gezien. Ze had zich moeten omdraaien nadat ze haar woorden tegen hem had gesproken. Ze had hem eigenlijk praktisch gesmeekt om haar te verwonden, om haar te doden. En ze wilde dat ze dood was geweest. Ze wilde dat hij haar oog op een verkeerde manier had geraakt zodat ze niet alleen blind zou zijn, maar ook had kunnen doodbloeden. En ze wilde dat Tallshadow haar niet gevonden had, want als het aan de tabby lag, zou hij haar altijd redden. Inmiddels was ze wel een beetje over die rare gevoelens voor hem heen gekomen en zag ze hem gelukkig als een vriend. En ze wist niet of de ontmoeting met Crywolf daar voor een deel tussen zat of niet. De ontmoeting met Crywolf liet haar namelijk beseffen dat er ook nog andere goede toms in ShadowClan waren. Niet per se relatiemateriaal, maar katten die haar konden steunen als ze merkte dat het fout zou gaan. Want hoewel hij zijn woorden niet bepaald subtiel had uitgekozen en tegen haar uitgesproken, was het nu ook weer niet dat hij een denigrerende houding naar haar had gehad. Maar ze merkte genoeg katten op hier in het grote veld die dat wél hadden. En dus richtte ze haar blik veel liever naar de grond, ook al werd ze nerveus van dat ze haar omgeving minder kon waarnemen dan ze nu al deed. Ze schrok dan ook op toen ze pootstappen hoorde en draaide zich een kwartslag toen ze merkte dat de kat haar aan haar blinde kant naderde. Toen ze zag wie het was, schoten haar ogen vol met tranen. ‘Ga weg,’ zei ze met een rauwe stem. ‘Ik ben het niet waard.

Ferndust haalde mismoedig haar schouders op toen hij aangaf dat hij niet via haar blinde kant had moeten komen. Misschien niet, maar daar moest ze zich toch echt aan gaan aanpassen. Er waren meerdere katten die het deden en hoewel ze het vervelend vond, zou het misschien ook gezien kunnen worden als een goede oefening om haar zintuigen te trainen. “Ik moet er maar aan wennen,” mompelde ze. “Ik kan moeilijk tegen iedereen zeggen dat ze me vanaf de andere kant moeten benaderen. Bovendien kun je moeilijk zien waar mijn blinde kant zit als ik naar de grond kijk.” Nee, ze kon haar deputy niks kwalijk nemen. Alleen zichzelf. Want als ze haar bek gewoon had gehouden en zich had omgedraaid toen ze daar kans voor deed, had ze helemaal geen blinde kant gehad. Dan had Claw haar gewoon laten gaan en dan had ze warrior kunnen worden. Ze glimlachte zwakjes naar Acorndust toen hij zijn woorden sprak. “Je praat al net zoals Tallshadow,” zei ze, maar ze merkte dat haar stem iets vaster klonk dan daarnet en dat haar houding iets rechter was. Het gaf haar een goed gevoel dat Tallshadow, Acorndust, Bitterpaw en Crywolf alvast vertrouwen in haar leken te hebben. Maakte het dan echt zo veel uit dat andere Clan cats dat niet hadden? Ze liet haar blik glijden naar een WindClanner die een blik op haar wierp en snel de andere kant op keek. Ze herkende hem als de WindClanner die haar had uitgedaagd bij Crywolf en voelde zich goed over het feit dat hij duidelijk had geleerd om een ShadowClanner met rust te laten. “Ik kan helemaal niks meer, Acorndust,” mompelde ze. “Eerst had ik een heel leven voor me liggen en toen besloot ik ShadowClan te verdedigen tegenover BloodClan en was alles voorbij.” Ze keek weer naar de grond. “Je wilt niet weten hoe vaak ik wel niet droom over die groene ogen van Claw. En die immens grote klauw waarmee hij me blind heeft gemaakt. Halfblind.” Ze rilde even. “Ik wilde dat ik gewoon mijn mond had gehouden en weg was gegaan toen ik daar nog de kans voor had.”

Misschien wilde ze het wel niet toegeven, maar het gaf haar eerlijk gezegd een veilig gevoel dat er Clanmates waren die er oprecht voor wilden zorgen dat ze zich beter voelden en haar wilden troosten als ze dat nodig had. Acorndust was ook zo’n kat en Ferndust kon niet anders dan beamen dat Tallshadow een goede deputy had uitgekozen om zichzelf op te volgen na Innerstar’s dood. In tegenstelling tot veel andere Clanmates had Ferndust er namelijk nooit aan getwijfeld dat Tallshadow een geweldige opvolger van hun voormalige leader zou worden en dat hij op termijn de juiste beslissingen zou maken. Soms was het gewoon nooit goed genoeg voor sommige katten. Ferndust was echter blij om te zien dat Tallshadow zichzelf er niet onder liet lijden en hij vooral gewoon zichzelf bleef, ook al lieten sommige Clanmates hun ongenoegen echt wel uiten naar hem. Ze dacht dat dat bij Acorndust nogal meeviel en dat de meesten hem wel inmiddels geaccepteerd als deputy zijnde. Op de één of andere manier waren Tallshadow en zij een soort van aan elkaar verbonden: hij omdat zijn Clanmates hem moeilijk konden accepteren als leader en zij omdat ze nu opeens halfblind was geworden waardoor de meeste Clan cats haar nu wel als een mikpunt van hun getreiter zagen. Of om over te roddelen. Ferndust had heus wel in de gaten dat sommige katten zich van haar weg keerden om vervolgens op harde fluistertoon tegen elkaar te praten over haar zichtbare aandoening, over de lelijke krassen die zich over haar oog hadden verspreid. En daar hadden ze misschien wel het recht toe, want ze had zichzelf eens gezien in een plas en dat was allesbehalve aangenaam om naar te kijken. Bitterpaw had haar best gedaan, maar de meeste littekens zouden waarschijnlijk wel blijven. Ferndust voelde een klein glimlachje om haar lippen spelen toen Acorndust aangaf dat hij trots op haar was. Ze draaide haar kopje een klein beetje zodat ze hem aan kon kijken. “Ik ben blij om dat te horen,” zei ze oprecht zijnde tegen de deputy. Ze zag dat hij diep in gedachten was en besloot om even niks te zeggen, maar toen sprak hij opeens weer en Ferndust draaide haar oortje nieuwsgierig zijnde zijn kant op. “Ik zou niets liever willen,” mauwde ze. “Ik ben toch niet iemand die graag stilzit.” Ze had tot dusver wel voor Vileplume kunnen zorgen als de chagrijnige she-cat het tenminste toeliet, maar voor de rest had ze ook niet veel taken die ze kon vervullen. “Zou…” Ze haalde diep adem. “Zou het misschien een mogelijkheid zijn dat ik met mijn aandoening om kan leren gaan?” Haar goede oog keek hem hoopvol aan. “Dat ik toch nog wat trainingen kan volgen en…” Nu keek ze eerder wat verlegen naar haar poten. “… dat ik misschien toch nog de kans krijg om ooit warrior te worden? Het is immers maar één oog dat geraakt is. En je gaf zelf aan dat er nog mogelijkheden waren en dat het niet was alsof ik niets meer kon.” Ze kon er niks aan doen dat haar stem nu wat wanhopiger klonk en ze een traan in haar goede oog op voelde komen.