you won't fall down

Ongetwijfeld voelde ze zich de laatste tijd beter. Een aantal maanden geleden had ze het niet gedacht, maar ze leek zich te ontdoen van de vreselijke beelden van haar overleden moeder. Zira raakte langzaam maar zeker op de achtergrond en de zwart-witte kattin kon zichzelf weer zijn. Helaas kwam met het verstrijken van de tijd ook het dichterbij komen van haar Final Assessment. Ze had niet lang meer voordat er van haar gevraagd zou worden dat ze een kittypet zou vermoorden, puur om zijn halsband af te nemen en haar intrede te maken als officieel lid van de Elite. Bij de gedachte alleen al trokken rillingen over haar rug. Ze wist dat ze het niet zou kunnen, vooral niet nadat ze gezien had wat Hellhound met die rogue had gedaan. Nu sjokte ze rond de tweebeenplaatsen, prooi in haar bek en doorweekt door de oneindige regenval.  

Perdi

Een stem in haar kop vertelde haar om terug te gaan naar het plekje dat ze een lange tijd geleden voor zichzelf had gecreëerd. Een bescheiden nest in de bosjes waar ze heen ging als ze het in het Bloodclankamp niet meer trok. Toch was ze te bang om die plek nu te bezoeken, voornamelijk sinds haar laatste aanvaring met Claw. Om één of andere reden had de kater geweten dat ze veel buiten het kamp rondhing en hij was er absoluut niet blij mee geweest. Dus bleef ze in het kamp, in de Young One's Tower, waar ze hoorde. Ze durfde die plek niet te verlaten, tenzij Hellhound bij haar was. Haar mentor, waar ze zich eerst veilig bij voelde, maar nu alles behalve. Ze liet haar prooi op de grond vallen en kromp geschrokken ineen toen ze een plotselinge stem hoorde. Door de regen was het moeilijker om geuren op te merken en deze kat had ze niet aan zien komen. Ze draaide zich om naar de bron van de stem, waar ze een lapjeskat zag die haar vroeg of ze ergens mee kon helpen. Snel schudde O haar kop. "Nee, hoor. Alles gaat goed," miauwde ze haastig, waarop ze haar prooi wat naar zichzelf toe schoof. Haar laatste ervaring met rogues was alles behalve goed geweest, dus nu was ze ook doodsbang voor deze hier.  

Eigenlijk vond ze het nu wel genoeg geweest met die regen. Van de droogte had ze relatief weinig last gehad, gezien ze in die tijd in zo'n diep dal gelegen had dat de droogte maar een kleine ergernis had geleken. De regen daarentegen zat haar ontzettend dwars. Het maakte het een stuk minder aantrekkelijk om het kamp te verlaten en de katten van de Elite werden er ook niet vrolijker op. Gelukkig zat ze nog aardig droog op haar plekje hoog in de toren van de Young Ones. Ze vertelde de vreemde calico dat het goed ging en hoopte dat het daarmee gedaan zou zijn. Hoeveel ze het ook waardeerde, soms had ze geen behoefte meer aan het altruïsme van anderen. Ze zouden haar niet kunnen helpen, hoe graag ze ook wilden. Daarbij had ze ook de behoefte niet om haar verhaal aan een stel vreemden te vertellen. Toch bleef de oudere kattin doordrammen, zeggend dat het er niet uitzag alsof het goed ging. O haalde haar schouders op, hopend dat de poes gewoon wegging. Ze wilde een ruzie, want ze wist wel hoe makkelijk dat ging met een rogue. De poes vroeg of O haar verhaal wilde doen en snel schudde ze haar kop. Toen realiseerde ze zich dat dat nog wel eens onbeleefd over zou kunnen komen. "Nee, sorry, liever niet," miauwde ze op haar zachte, hese stem. "Maar ik waardeer het aanbod," voegde ze er haastig aan toe. Hopelijk zou de poes begrijpen dat ze haar verhaal niet wilde doen.

Moeizaam klemde ze haar kaken op elkaar en week haar blik af. Ze was nooit echt succesvol in het verbergen van haar emoties: ze voelde ze altijd zo intensief. Haar leven was waarschijnlijk een stuk makkelijker geweest als ze haar emoties beter kon verbergen. Shark, Jinx en haar mentor hadden haar er allemaal weleens op aangesproken: laat niet zien hoe je je voelt, anders overleef je de Elite niet. Het was haar maar moeilijk afgegaan en ze vroeg zich af hoe anderen het deden. Als ze zich verdrietig voelde, huilde ze automatisch, zo simpel was het. Ze kon de tranen niet terugdringen en de snikken niet binnenhouden. Haar lichaam liet het gewoonweg niet toe. Waarom konden zoveel andere katten wel wat zij niet kon? De lapjeskat voor haar glimlachte, en ze wist niet zeker of het een vriendelijke of een kwaadaardige glimlach had moeten zijn. Gelukkig liet de vreemde kattin weten dat het oké was om het niet te zeggen als ze dat niet wilde. O knikte even, niet wetend wat ze verder tegen de kattin moest zeggen. De poes vervolgde toen dat het vast wel goed kwam, waarop O even glimlachte. "Dat denk ik ook," zei ze, de eerste keer dat ze het ook echt geloofde. "Wat is je naam eigenlijk?" vroeg ze toen. De poes leek haar wel vriendelijk en het scheelde altijd om wat contacten te hebben op verschillende plekken. Vooral als ze buiten de Elite zaten.  

Haar aandacht werd getrokken door de poot van de kattin tegenover haar. Ze begon op ruwe wijze met het bewerken van een pol gras. Opgekropte agressie. Er ging bij O alvast één rode vlag omhoog. Ze werd alerter, begon nauwkeuriger op het gedrag van de poes te letten. Ze mocht dan naïef zijn, dom was ze niet. Het was niet lang geleden dat haar training verstoord werd door een vreemd stel rogues, waarvan één overleden was aan de klauwen van haar mentor, Hellhound. Ze zag het lichaam nog steeds voor haar en het had haar hele perceptie van zowel rogues als haar mentor veranderd. Ze was banger geworden voor beide. Nu zag de Bloodclan angst als een zwakte, maar diezelfde angst maakte haar wakkerder, oplettender. Ze had sneller door wat katten hun intenties waren en kon hier beter op reageren. Nu leek de poes ook iets minder vriendelijk dan O in eerste instantie had gedacht. De calico kattin stelde zich voor als Perdi en O knikte even. "Ik ben O, ook fijn jou te ontmoeten," miauwde ze met een glimlachje op haar gezicht. Ze keek even om zich heen. Zo nu en dan hoorde je dat rogues in groepen leefden, al had ze er nooit een ontmoet die dat daadwerkelijk deed. "Ben je hier alleen?" vroeg ze toen. Het leek haar maar eenzaam, zo alleen. Maar alles beter dan een leven in de Elite.  

De meeste katten keken op van haar naam. Eén letter, O. Wie noemde zijn of haar eigen kind nou zo? Het was dan ook niet haar echte naam, zoveel was duidelijk. Ze had een hekel aan haar echte naam. De naam die voor haar was gekozen, omdat haar moeder die naam veracht had. Ophelia, zowel de woord als de kattin, werden uitgespuugd alsof het scheldwoorden waren. Haar moeder had haar nooit willen hebben en dat had ze al die tijd ook duidelijk laten merken. Ze wilde niet aangesproken worden met de naam die Zira haar had gegeven. Toen ze haar volgende vraag stelde, verscheen er een wat donkerdere blik in de ogen van de calico, waarop O nog meer op haar hoede geraakte. De poes antwoordde dat ze geen spijt had van haar eenzame bestaan, iets wat O lichtelijk verbaasde. "Is het niet eenzaam soms?" vroeg O toen, nieuwsgierig naar het leven van de gemiddelde rogue. Natuurlijk was dit omdat ze zelf van plan was als eenling te gaan leven, maar dat hield ze nog voor zich. Eigenlijk was haar vraag overbodig. Zelf zat ze wel in een groep, maar ze voelde zich alsnog eenzaam.

Er vormde zich ineens een bezorgde frons op O's gezicht. Was dat nou een traan die over Perdi's wang liep? Had ze iets verkeerds gezegd? Het laatste wat ze wilde, was om de rogue te kwetsen. O begreep niet precies wat er aan de hand was. Moest ze ernaar vragen? Het leek haar niet dat Perdi nou echt tegen een vreemde wilde zeggen wat er aan de hand was, maar het was duidelijk iets ergs. Misschien was er zojuist wel iets vreselijks gebeurd, of dacht de kattin gewoon terug aan iets naars van vroeger. Ze had niet het gevoel dat het haar plek was om ernaar te vragen, hoewel ze het wel graag wilde. De vraag die ze stelde, maakte het daarbij vast niet beter. Als je al verdrietig was, was eenzaamheid nou niet echt het leukste onderwerp om over te praten. De poes vertelde dat ze zich soms wel alleen voelde en vervolgens brak ze haar zin af. Altijd beter dan wat?  vroeg O zich in haar kop af, wetend dat ze de vraag beter niet hardop kon stellen. Vervolgens begon Perdi over het weer, waarop O knikte. Het was duidelijk dat ze er niet over wilde praten en O diende dat te respecteren. Perdi had haar hetzelfde immers gegund. "Ja, ik hoop dat het snel ophoudt," miauwde O met een zucht. Ze staarde even naar haar poten, niet wetend wat te zeggen. "Mag ik vragen waar je woont?" miauwde de poes toen. Ze begreep het wel als Perdi die informatie niet wilde delen, maar het was leuk om het te weten, O zou haar immers een keer op kunnen zoeken.

Het was niet bepaald gebruikelijk voor katten in haar omgeving om hun emoties te tonen, tenzij die emoties richting het spectrum van woede lagen. Het was raar om katten te zien die meer op haar leken. Die vrolijk, bang of verdrietig konden zijn, zonder de drang te voelen om diezelfde emoties te verbergen onder honderd lagen van apathie en irritatie. Ze begreep niet hoe anderen het voor elkaar kregen, hoe ze met gemak verborgen wie ze echt waren, wat ze echt voelden. Of misschien voelden ze wel helemaal niets, misschien waren ze allemaal een stel gevoelloze psychopaten. Toch gaf ze hen liever het voordeel van de twijfel. O trok vrolijk met haar oortjes toen Perdi aangaf dat ze in een weide woonde, vlakbij een andere roguegroep. Ze had nog niet van een andere roguegroep gehoord en was nu lichtelijk benieuwd. "Klinkt leuk," miauwde O toen zachtjes, met een glimlachje op haar gezicht. Hoe graag wilde ze geen plekje voor zichzelf? Een waar de Elite haar nooit zou zoeken. Waar ze kon overnachten en waar ze haar eigen prooi kon verzamelen. Waar ze even veilig was voor de rest van de wereld, totdat ze klaar was om er weer op uit te gaan. O knikte even toen Perdi aangaf dat er met de regen waarschijnlijk niet zoveel van over was, maar toch kreeg de zwart-witte kattin een uitnodiging. Iets dat ze ten zeerste waardeerde. "Ik zou dolgraag eens langskomen!" miauwde ze op melodieuze toon. Ze vond het heerlijk om te zien hoe iedere rogue een gebied claimde en het zijn of haar eigen maakte. Een klein stukje land dat hen representeerde als individu.

De poes voor haar leek zich al wat meer op haar gemak te voelen, waardoor O zich ook weer wat meer begon te relaxen. De kattin voor haar leek haar wel gewoon aardig, al kon je dat natuurlijk nooit zeker weten. Vooral niet omdat ze de poes nu pas een aantal minuten kende, meer niet. Ze werd regelmatig gewaarschuwd om niet met rogues om te gaan, om bij ze uit de buurt te blijven en om vooral geen vrienden met ze te worden. Ergens was ze blij nooit naar die commando's geluisterd te hebben. Een paar van de meest vriendelijke, interessante katten die ze ontmoet had waren rogues geweest, en nooit had ze er spijt van gehad. Er werd haar altijd verteld dat ze egoïstisch waren en dat ze haar pijn zouden doen om zo informatie over de Elite te krijgen, maar niets was minder waar, naar haar gevoel. Rogues hadden haar geholpen waar ze dat nodig had, terwijl Bloodclanners nooit een vinger naar haar hadden uitgestoken. De calico vroeg vervolgens waar O woonde, waarop ze haar even verbaasd aankeek. De meeste katten roken meteen dat ze afkomstig was van de Elite. "O, ik woon een eind verderop," miauwde ze. "Bij de boerderijen... van de Bloodclan." Het laatste kwam er nogal zachtjes uit, alsof ze zich ervoor schaamde.

Het was nooit in haar opgekomen dat Perdi wellicht niet van hier was. De meeste katten uit het gebied waren redelijk bekend met de Bloodclan, en ergens was O blij dat Perdi dat niet was. Ze had niet direct een vooroordeel klaar staan, daarbij was ze ook niet boos op of bang voor O, zonder te weten wie ze überhaupt was. Het maakte haar aanzienlijk vrolijker. Het was een nieuwe kans, als het ware. Een schone lei om haar eerste indruk op uit te schetsen. "Ehm, de Bloodclan. Ze noemen zich ook wel de Elite," legde ze uit, niet doorhebbend dat ze haar eigen clan 'ze' noemde, in plaats van 'we'. Perdi vroeg of het vergelijkbaar was met een roguegroep en even haalde O haar schouders op. "Het is een vrij... agressieve groep rogues. Ze zitten de clans graag dwars. Als je er eenmaal in zit, kom je er niet weer uit," vertelde O verder. Ze lette op haar woorden, bang dat een verkeerde uitleg Perdi alsnog zou doen laten twijfelen. "Ik ben in de groep geboren," zuchtte ze toen. Het was duidelijk dat ze zich daar niet op haar plek voelde.