Ontmoeting met een clanlid

Steelpaw keek verschrikt van Bluestar´s stem die sprak ''Wat is hier gebeurd? Had ik de leerlingen niet bevolen bij het kamp te blijven! Dit is ongeloofelijk gevaarlijk!'' Steelpaw boog zijn hoofd en schaamde zich ervoor. Hij zei zacht"Sorry Bluestar en ik ben er inderdaad achtergekomen hoe gevaarlijk bliksem is" Hij rilde bij de gedachte van de schok toen hij een halve seconde bliksem door hem heen voelde schieten. Hij schaamde zich en zei"Honeypaw heeft gelijk zand helpt tegen vuur als we nou er eerst om heen zand doen dan verspreid zich het zich niet meer." Steelpaw keek naar Honeypaw en toen weer naar Bluestar. Inderdaad was het erg dom geweest om hier naar toe te gaan. Alleen Steelpaw is moeilijk zover te krijgen dat hij iets niet doet. Hij wachtte niet langer af het was tijd voor actie anders lag het bos in puin. Hij begon zand in het vuur te trappen zoals hij een hond ooit had zien graven en hij strooide zand op het vuur.

''We kunnen het proberen, Honeypaw,'' Bluestar zuchtte. ''ik weet namelijk niet of we dit vuur anders geblust krijgen.'' Zachtjes schopte Bluestar met haar voorpoten wat zand tegen het vuur aan. Een moment leek het te werken maar de vlammen kwamen lichtjes terug. ''Volgensmij werkt het, Honeypaw.'' Bluestars blijdschap was niet te onderdrukken. Toen draaide ze zich om, en schopte met haar achterpoten zand tegen het vuur aan. ''We moeten eerst de randen doen, om te voorkomen dat het vuur verder uitspraaid. Dit was een gevecht, maar geen gevecht waarin je tijd had voor je afkomst of krijgersbloed. Dit was een gevecht op leven en dood, waarbij niks of niemand gespaard bleef. Vuur was gevreesd bij alle clans, en op ons territorium moest de Donderclan daar onder leiden. Bliksem was niet te stoppen, en inslagen konden inderdaad een fataal zijn. Niet alleen voor een territorium zelf. Daarom hield Bluestar de katten altijd in het kamp als er onweer dreigde. Straks werden ze zelf geraakt, ze kon er niet aan denken een van haar leerling-krijgers zo te verliezen. ''Dit doen jullie nooit meer,'' Een scherpe, strenge toon klonk in haar stem. Ze keek een beetje boos naar de leerlingen, ''ik hoop dat jullie hier van kunnen leren. In plaats van nog een keer deze stomme fout te maken.'' Bluestar spitste haar oren, misschien kwam Ravenpaw terug met de patrouille. Op het moment konden ze iedere poot gevruiken.

Ravenpaw schrok op van Bluestars stem en kromp ineen toen ze lichtelijk boos klonk. ''Wat is hier gebeurd? Had ik de leerlingen niet bevolen bij het kamp te blijven! Dit is ongeloofelijk gevaarlijk!'' hoorde hij haar zeggen. "Het spijt me Bluestar." miauwde Ravenpoot beschaamd. Nog steeds bang van het vuur dat zich nu ook over het gras verspreidde. ''Ravenpaw haal de avond patrouille, ze zitten nu ongeveer bij de slangenrotsen!'' zei Bluestar tegen hem. Ravenpaw knikte kort en rende zo snel zijn poten hem konden dragen opweg naar de slangenrotsen. Tot zijn schrik zag hij dat het vuur zich al over een heel deel van hun territorium had uitgespreid. Blaadjes sloegen in zijn gezicht en sommige takken lieten schrammen achter terwijl hij door het bos rende. Hijgend kwam de zwarte kater aan bij de slangenrotsen. Paniekerig keek hij om zich heen zoekend naar de avond patrouille. Maar ze waren nergens te vinden. Hij zocht in de bossen maar vond geen spoor van de avond patrouille. Even rook hij de geur van de krijgskatten maar de rest was al weg gespoeld door de regen. Hij besloot weer terug te gaan naar de andere, die kon hij nu beter helpen dan ronddwalen opzoek naar de avond patrouille.

'De avond patrouille kon ik nergens vinden!' riep Ravenpaw tegen Bluestar toen hij de bosjes uit kwam springen. 'Ik heb overal gezocht!' De katten waren bezig met zand op het vuur gooien. Het hielp, dat wel. Maar was dit genoeg om het hele vuur te blussen? Zodat het territorium niet verder zou worden verbrand? Hij wist wel dat aarzelen niet hielp en besloot mee te helpen met het zat om het vuur gooien. Met zijn voorpoten groef hij los zand uit en met zijn achter poten trapte hij dat in het vuur.

Bluestar zei ''Dit doen jullie nooit meer,'' Een scherpe, strenge toon klonk in haar stem. Ze keek een beetje boos naar de leerlingen, ''ik hoop dat jullie hier van kunnen leren. In plaats van nog een keer deze stomme fout te maken.'' Steelpaw zei"Dit maal heb ik echt iets geleerd, statisch kan je goed vissen vangen en zo´n schok met nauwelijks aanraking deed al pijn dus ik ben blij dat ik niet helemaal op die boom stond tijdens de inslag." Hij begon iets sneller te graven en de misselijkheid kwam omhoog en hij spuugde in het vuur. Het braaksel kwam spetterend in het vuur terecht en hij zag het doven en zei"Heey dat helpt dus ook." Hij ging door met graven en probeerde zo weinig mogelijk toe te geven aan het gevoel van misselijkheid dat in zich borrelde. Het vuur verspreide niet meer maar het bleef zwaar.

'Volgensmij werkt het, Honeypaw.' Honeypaw zette haar oren wat overeind en keek blij op, als het werkte dan was het goed nieuws. Honeypaw begon snel zand en modder over de randen van het vuur te trappen. Het bleef kleven aan haar poten maar het kon haar niks schelen, het vuur moest uit. Er was nu geen tijd om na te denken, het was tijd om zo snel mogelijk het vuur te blussen. Ze hoopte dat Ravenpaw snel terug kwam met de patrouille, anders zouden ze het gevecht met het vuur verliezen. 'Dit doen jullie nooit meer,' Bluestars stem klonk scherp en streng. Honeypaw kromp ineen en kneep haar ogen even lichtjes dicht, ze wist dat ze dit niet had mogen doen. Ze legde haar oren plat in haar nek en knikte berouwvol. Ze begon zwijgend weer verder te gaan met zand over het vuur te trappen. 'ik hoop dat jullie hier van kunnen leren. In plaats van nog een keer deze stomme fout te maken.' Vervolgde ze. Honeypaw boog haar kop berouwvol. 'Ja Bluestar..' Miauwde ze zachtjes. Alsof ze ooit nog eens in de buurt van bliksem zou komen, dit was al erg genoeg, maar goed, wat als ze er niet waren? Dan had het vuur ze kunnen verrassen in het kamp, dan hadden ze geen kans meer om het te blussen. Zwijgend trapte ze meer zand over het vuur, haar vacht schroeide alleen maar meer maar toch had ze het idee dat het hielp.

Ravenpaw merkte dat het vuur minder werd, en de regen die opnieuw met bakken uit de lucht viel hielp ook bij het blussen van het vuur. Een sprankje hoop laaide in Ravenpaw op, misschien zou het ze toch lukken het vuur te blussen zodat de clan niet in gevaar zou komen. Wel zou een deel van het bos verbrand zijn en zou het een tijd duren voordat hier nieuwe bomen zouden staan. Ravenpaw ging steeds sneller verder het trappen van zand in het vuur. Er stonden nog maar een paar bomen in brand. Het vuur op het gras was uit, het gras was weliswaar verbrand, maar dat was in ieder geval veilig. Ravenpaw schrok toen een grote tak naar beneden kwam vallen. Hij wilde weg springen maar zijn poot kwam vast te zitten onder de tak. Hij krijste het uit van pijn en probeerde de tak van zijn poot af te duwen met behulp van zijn anders poot. Uiteindelijk rolde de tak van zijn poot af. Hij hing slap en deed verschrikkelijk veel pijn, maar dat weerhield hem er niet van om verder te gaan met het blussen van het vuur. Met pijn in zijn poot ging hij verder met het zand.

De regen spoelde over Bluestars vacht, haar blauwe blik gleed over de donkere gestalte van de krijgs-leerlingen. ''Het vuur word nu gedoofd door de regen, de sterrenclan zijn dank. De natuur neemt het over. Snel terug, NAAR HET KAMP!'' De laatste woorden moest de krijgspoes wel schreeuwen, een keiharde donder galmde door het territorium. Een flits verlichtte de hemel, het onweer zat nou recht boven hun. Bluestar rende in de richting van het kamp, zeker van haar zaak dat de leerlingen haar bevelen hadden gehoord, en zouden opvolgen. Ze had al bedacht dat de leerlingen geen straf kregen, ze hadden genoeg geleerd van dit avontuur. Ze stonden oog in oog met de dood. Vuur betekende dood, niks kon het stoppen behalve water. En het water was onbereikbaar door de zee van vlammen, gelukkig regende het. Bluestars vacht was tegen haar huid aangeplakt, het gaf een onbehaagelijk gevoel. Ze schudde even met haar vacht. En stopte om zeker te weten dat de leerlingen haar hadden gehoord, en gevolgd. Ze wachtte tot ze alle leerlingen voorbij had zien springen. ''Naar het kamp!'' Schreuwde ze nog een keer, en ze kneep haar ogen dicht. Hopend een glimp van de leerlingen op te vangen. Het onweer leek steeds weer heviger te worden. Maar het bleef eigenlijk het zelfde. Toen zag ze Ravenpaws gebroken poot pas, ze keek naar de leerling. En zonder te aarzelen ondersteunde ze hem, ''vlug. Honeypaw ren vooruit, en vraag de eerste en beste krijger voor hulp!''

Steelpaw hoorde de donder in slaan en dat vreselijke geluid maakte hem doodsbenauwd.
''Het vuur word nu gedoofd door de regen, de sterrenclan zijn dank. De natuur neemt het over. Snel terug, NAAR HET KAMP!'' Schreeuwde Bluestar. Dat hoefde ze niet nog een keer te zeggen want Steelpaw schoot met een afzet van zijn achterpoten weg. De zonnerotsen waren al ver achter hem toen hij nog een donderslag hoorde hij remde af en wachtte tot hij wist dat een van zijn clan genoten had gezien. Zijn angst is donder maar voor een vriend zou hij daar nu terug gaan. Hij hoopte zo dat er snel iemand voor bij rende zodat hij met een gerust gevoel naar het kamp kon rennen. Hij dacht een vage schim te zien bij de tegenovergestelde richting waar hij vandaan kwam. Een stemmetje in zijn hoofd schreeuwde "RENNEN!" Steelpaw schoot verder richting het kamp.

Opgelucht keek Honeypaw naar de sissend dovende vlammen. Het was voorbij, het vuur was weg. Het gevaar was geweken. Ze rilde over haar hele lijf maar het gevaar was over. 'NAAR HET KAMP!' Die woorden liet Honeypaw zich geen tweede keer zeggen, als een pijl uit een boog sprong ze weg, ze wou weg van deze plek, weg van de dreiging. Het onweer hing nog steeds dreigend in het rug. Ze keek even om naar Ravenpaw en Steelpaw maar ze sprong daarna achter Bluestar aan, ze wou haar orders zo snel mogelijk opvolgen, ze wou Bluestar niet bozer maken en trouwens, naar het kamp gaan klonk als muziek in haar oren. Doorweekte bladeren sloegen tegen haar aan en doornen trokken aan haar vacht. Haar poten brandden van vermoeidheid maar ze rende door. Bluestar was ze nu uit het oog verloren, maar ze wist de weg naar het kamp nog wel. Plots hoorde ze Bluestars stem weer. 'Naar het kamp!' Ze sprong erop af en knikte even dankbaar en respectvol naar Bluestar. Weer lichtte de hemel op door een bliksemschicht. Ze kromp even ineen tijdens het rennen. De grond maakte sompige geluiden onder haar poten, het was modderig geworden door de regen. Maar uiteindelijk kwam de veilige doorntunnel van het kamp in zicht. Ze spurte erdoorheen en ze kwam glijdend tot stilstand in het kamp, ze keek om of de anderen snel volgden. Haar adem was zwaar van vermoeidheid en ze schudde haar vacht uit.

Ravenpaw keek om, het vuur werd inderdaad gedoofd door de regen. ''Het vuur word nu gedoofd door de regen, de sterrenclan zijn dank. De natuur neemt het over. Snel terug, NAAR HET KAMP!'' hoorde hij Bluestar schreeuwen. Hij was alleen bang dat rennen moeilijk werd. Maar veel zin om strompelend naar het kamp te gaan had hij niet. Bluestar kwam naast hem staan en ondersteunde hem. ''vlug. Honeypaw ren vooruit, en vraag de eerste en beste krijger voor hulp!'' zei de leider van de Donderclan. Hij besloot dat hij maar moest rennen. Het maakte niet uit hoeveel pijn dat zou doen. Hij wilde niet als een watje overkomen. 'Bluestar, het gaat wel.' miauwde hij. Zijn groene ogen staarde haar even aan. 'Ik ga rennen, we kunnen niet naar het park toe strompelen.' hij keek vastberaden naar Bluestar. Hij rende weg, keek even achterom om te kijken of Bluestar hem achterna kwam en rende de richting in waar Honeypaw en Steelpaw waren verdwenen. Elke stap die hij maakte brandde in zijn rechter voorpoot, maar het maakte hem niets uit. Hij rende over het verbrandde gras. De brand lucht werd mee gevoerd door wind. Maar na een tijdje verliet de geur zijn neusgaten en werden die gevuld door de geur van nat bos. De doorntunnel van het kamp naderde en eindelijk was hij er. Honeypaw stond er al. Hij kwam tot stilstand. Hij trok zijn pijnlijke voorpoot op om er voor te zorgen dat hij hier niet op hoefde te steunen. Hij keek Honeypaw even aan. 'Gaat alles goed met je?' vroeg hij.

Honeypaw ademde nog steeds zwaar maar was vastbesloten om een krijger te zoeken voor hulp. Ze wou net de open plek over steken toen ze een stem achter zich hoorde. Ze draaide zich om en zag het zwarte gestalte van Ravenpaw. 'Gaat alles goed met je?' Vroeg hij. Honeypaw dacht na en antwoorde dan, 'Nou ja.. gezien de omstandigheden gaat het wel goed met me,' Ze haalde haar staartpunt even onderzoekend over haar verschroeide vacht maar ze keek daarna weer op, 'Maar hoe gaat het met jou! Je kreeg die tak op je poot, ik denk dat daar even naar gekeken moet worden,' Miauwde ze bezorgd, haar staartpunt bewoog nerveus heen en weer. Het zag eruit alsof Ravenpaw veel pijn had, die tak was ook wel behoorlijk groot. Zelf was ze doorweekt, haar vacht plakte aan haar lichaam. Ze schudde de nattigheid even uit haar vacht maar de regen begon gelijk weer met het nat maken van haar vacht. Misschien vatte ze wel kou, maar ze had mazzel dat dat het enige zou kunnen zijn. Het had geen zin om haar vacht proberen te drogen. Een lichtflits lichte het kamp weer op, maar de donder klonk iets minder luid. Ze keek bezorgd in Ravenpaws groene ogen.

Steelpaw kwam als laatste het kamp binnen glijden terrwijl hij achter zich keek om te verzekeren dat het gestalte hun niet volgde en Steelpaw knalde vollop tegen de wand van de tunnel en gaf over. Hij kwam door de klap weer raar lopend het kamp binnen en zei "Gaat het goed met jullie. Met mij en de vogeltjes hier gaat het wel" Hij raaskalde en plofde neer net voor de ingang van de apprentice den en viel luid snurkend in slaap.

Hij droomde over vogels die rond hem vlogen en dat hij stond te surven op een monster en naast hem vloog een kat met 4vleugels in plaats van 4 poten. Hij keek raar naar de kat en sprong toen op zijn rug en ging windsurven.
Even later werd hij wakker en keek naar de 2 katten die er nog steeds stonden. Hij keek naar Ravenpaw´s poot en zei "Daar moet je echt iemand naar laten kijken. Misschien kan ik beter mee gaan met al dat kotsen en stuiptrekkingen sinds die schok."

Ravenpaws bezorgde blik verdween toen Honeypaw zei dat alles goed met haar ging. Het zag er ook niet uit dat ze iets had, met uitzondering van de verschroeide haren die ze mee droeg. Ravenpaws haren waren ook verschroeid, maar dit zag je niet echt. 'Maar hoe gaat het met jou! Je kreeg die tak op je poot, ik denk dat daar even naar gekeken moet worden,' hoorde hij Honeypaw bezorgd miauwen. Ravenpaw richtte zijn blik op zijn poot die er nog steeds slapjes bij hing. 'Het gaat wel denk ik. Ik heb er mee gerend, er is vast niets ergs met mijn poot.' miauwde hij. Hij schrok op van de lichtflits die de lucht verlichtte. Het onweer trok gelukkig weg. Ravenpaw ging zitten. Hij wilde slapen, graag zelfs. Maar dit zou hij niet doen voordat Bluestar en Steelpaw in het kamp zouden zijn aangekomen. Hij richtte zijn blik op de doorntunnel en dan weer naar Honeypaw die hem bezorgd aan keek. 'Het gaat echt wel.' miauwde hij tegen haar, hij wilde niet dat ze zo bezorgd naar hem keek. Hij schrok op van Steelpaw die het kamp in kwam. De kat viel snurkend in slaap voor de apprentice den. Toen hij wakker werd richtte hij zijn blik op Ravenpaws poot. 'Het gaat wel, het is niets ergs. Jij kan beter iemand naar je laten kijken.' zei hij en hij keek Steelpaw even aan.

Steelpaw keek de kat aan en zei"Naar wat de schok of mijn hoofd." Grapte Steelpaw. Hij schoof zijn hoofd bij het zeggen van die woorde naar links en rechts en wankelde als een dronken zeeman. Hij stond op en ging naast Ravenpaw staan en zei "Heeft een van jullie Winterpaw gezien zij studeerde toch voor medicijn kat of was ze daarmee gestopt." Hij keek vragend naar de 2 katten en ging er rustig bij zitten en begon zijn poot schoon te likken en hield zijn staart dichtbij zich. Hij keek naar het zwarte topje en blies er naar. "Het groeit volgens mij nooit meer aan." Hij keek bezorgd naar zijn staart en toen naar Ravenpaw en keek naar de poot en fronsde hij vondgewoon dat daar naar gekeken moest worden en zei toen tegen Honeypaw"Dat van het zand was een geweldig idee van je zonder jouw was het bos verbrand goed gedaan"

'Het gaat wel denk ik. Ik heb er mee gerend, er is vast niets ergs met mijn poot.' Miauwde Ravenpaw. Honeypaw keek hem aan, 'Nou goed dan.. Maar je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen,' Reageerde ze. Ze keek op van geritsel in de doorntunnel. Ze keek naar Steelpaw die het kamp binnen strompelde en legde haar oren wat achteruit. 'Hopelijk gaat het wel goed met hem..' Miauwde ze zachtjes. Ze wou eerst naar hem toe lopen maar daarna merkte ze dat hij sliep. Honeypaw ging zitten en ze krulde haar staart om haar voorpoten heen. Zelf wou ze ook gaan slapen, vermoeidheid gleed over haar heen als wolken in de hemel. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze Steelpaws stem opnieuw hoorde. Ze knikte bevestigend in zijn richting, 'Het lijkt me inderdaad beter dat je daar even naar laat kijken, je weet maar nooit. Ben je nog steeds misselijk dan?' Vroeg ze aan Steelpaw. 'Ik denk dat Winterpaw ergens in het kamp is, Bluestar zei toch dat ze iedereen in het kamp had gehouden?' Miauwde ze. Ze stond weer op. 'Ik ga denk ik maar even beschutting zoeken, de regen is mij een beetje te koud.' Vervolgde ze, ze bibberde van de kou. Ze liep richting de apprentice den en ze zag er opgelucht uit toen de regen stopte met neertikken op haar vacht. Ze schudde haar vacht nogmaals uit en ze zette deze op tegen de kou. Ze probeerde haar voorpoten te verwarmen met haar staart. 'Het groeit volgens mij nooit meer aan.' Miauwde Steelpaw. Honeypaw keek op toen Steelpaw tegen haar begon te praten, 'Niet waar, de regen had het vuur gedoofd' Miauwde ze aarzelend.

'Ik ga morgen wel kijken.' reageerde Ravenpaw dan maar. Nu had hij geen zin. Hij wilde slapen en dat een paar manen lang doen. Hij gaapte even kort. "Dat van het zand was een geweldig idee van je zonder jouw was het bos verbrand goed gedaan" hoorde hij Steelpaw zeggen tegen Honeypaw. 'Heb jij dat bedacht? Goed gedaan!' zei Ravenpaw verwonderd, hij was er niet bij toen ze besloten het vuur met zand te bestrijden. 'Niet waar, de regen had het vuur gedoofd' miauwde ze aarzelend tegen Steelpaw. 'Doen niet zo raar, het vuur is gedooft door het zand, de regen hielp alleen.' bracht Ravenpaw tegen Honeypaw in. Hij stond en strompelde met moeite naar de Apprentice den waar Steelpaw voor lag. 'Steelpaw, ga je nu naar Winterpaw of morgen met mij?' vroeg hij aan de kater. Hij keek de kat even aan en keek dan naar Honeypaw die ook naar de Apprentice den was gelopen.

"Morgen met jouw en Honeypaw het bos groeit wel weer aan het is vruchtbaarder door de as en ik had het over mijn staart kijk dan, er missen stukjes vacht en de top is zwart geblakerd." Hij wees naar zijn staart en er misten stukken vacht en de top was zwart en waar vacht miste zat er ook zwart of vuurrood. Hij wiegde zijn staart heen en weer en zei "Straks wil Sunpaw me niet meer, ik mis plukken vacht op me staart en voorpoot en 2 littekens een op me rechter achterpoot en een op me wang." Zijn wang litteken was ontstoken geweest en stak fel af op zijn wang hij had Purplepaw terug gepakt en een stukje van haar oor gescheurd. Hij lachte toen hij daar aandacht en hij zei in gedachten"Wie niet horen wil moet voelen" Hij lachte nu hardop.

Ravenpaw knikte toen Steelpaw zei dat hij morgen met hem mee ging naar Winterpaw. Hij kende de poes niet, maar hij had opgemaakt uit het gesprek dat ze een leerling medicijn kat was. "Straks wil Sunpaw me niet meer, ik mis plukken vacht op me staart en voorpoot en 2 littekens een op me rechter achterpoot en een op me wang." hoorde hij Steelpaw zeggen. Ravenpaw keek de kat aan. 'Tuurlijk wilt ze je nog wel, we zijn krijgskatten. Nouja, dat worden we. Je zou vast wel meer vacht verliezen in de volgende manen. En je litteken verzameling zou ook wat groter worden. Gebeurd ons toch allemaal?' miauwde Ravenpaw tegen hem. Hij kende Sunpaw niet, maar hij wist wel zeker dat de poes hem niet voor die reden niet meer wilde. Ravenpaw hinkte de Apprentice den in en ging liggen in zijn nest. Hij likte zichzelf eerst nog even droog en sloot dan zijn ogen. Het was genoeg geweest voor vandaag.

Honeypaw haalde haar schouders op, 'Alsnog had de regen het vuur gedoofd' reageerde ze zacht. Ze likte haar vacht nog even vakkundig droog, ze begon het al weer warmer te krijgen. Ze schudde haar vacht voor de laatste keer uit en ze liep naar haar mosnest in de apprentice den. Ze krulde zich zo warm mogelijk op en ze gaf toe aan haar vermoeidheid en aan de warmte van haar nest. Ze hoorde Steelpaw's stem nog vaag door haar slaperigheid heen. 'Straks wil Sunpaw me niet meer, ik mis plukken vacht op me staart en voorpoot en 2 littekens een op me rechter achterpoot en een op me wang.' Miauwde hij. Honeypaw tilde haar kop verwonderd op. 'Natuurlijk wil Sunpaw je nog wel,' Reageerde ze, 'Het gaat niet om het uiterlijk bij liefde, maar om hoe je van binnen bent.' Ze sloeg haar staart om zich heen en ze trok haar pootjes onder zich, ze probeerde het zo warm mogelijk te krijgen. De regen, het vuur en het onweer leken nu ver weg. Het was nu veilig, vertrouwd en warm. Ze glimlachte en ze sloot haar ogen. Haar bewegende oren verrieden dat ze nog wel wakker was en meeluisterde.

Ravenpaw luisterde al een tijdje niet meer naar het gesprek. Hij was druk bezig zich zelf in slaap te krijgen. Wat niet lukte. Bibberend wilde hij zich oprollen, maar dat deed te veel pijn door zijn poot. Geërgerd ging Ravenpaw in zijn nest zitten. Hij vroeg zich af of Honeypaw en Steelpaw al sliepen. Ravenpaw stapte uit zijn nest en hikte naar voren. Het was al nacht, de donderwolken waren weg getrokken en de halve maan scheen op het kamp. Maar nog steeds waaide er een koel briesje. Té koel voor de vacht van Ravenpaw. Die ondanks de was beurt nog steeds niet helemaal droog was. Toch bleef de kat zitten. Het was stil in het kamp. Soms zag je misschien een kat zijn den in lopen maar meer was het niet. Ravenpaw gaapte weer. Hij was moe, maar besloot niet naar zijn nest te gaan. Slapen kon hij toch niet. Hoe graag hij dat ook zou willen.

Onderwerp: Re: Ontmoeting met een clanlid