Ontmoeting met een clanlid

Al snel was Ravenpaw doorweekt. Ook hij schrok van de lichtflits die door het heelal raasde. 'Zou de Sterrenclan boos zijn?' vroeg hij zich af. Hij richtte zijn blik op Honeypaw wiens haren overeind stonden. 'Ik denk dat we beter ergens kunnen gaan schuilen' stelde de poes voor. Ravenpaw knikte instemmend. Hij sprong van de zonnerotsen af en rende het sparrenbos in. Even keek hij achterom om te kijken of Steelpaw en Honeypaw hem volgde. Daarna keek hij weer voorzich opzoek naar een grot waar ze kunnen schuilen. Na een paar minuten vond hij een klein afdakje van rotsen. Ravenpaw rende hierop af en ging onder het afdakje staan. Hij keek naar het struikgewas opzoek naar de twee andere katten. Hij drukte zich tegen de rotswand aan toen een lichtflits door het luchtruim schoot en een boom raakte die nu in brand stond.

Honeypaw schudde haar vacht rillerig uit, ze haatte dit. Ze begon het ook koud te krijgen, zeker nadat ze ze opgewarmd was door de zon. 'Zou de Sterrenclan boos zijn?' Vroeg Ravenpaw. Honeypaw rilde even, 'Wat zou er dan gebeurd moeten zijn dat ze zo boos werden?' Miauwde ze, hadden ze wat fout gedaan? Plots sprong Ravenpaw van de rotsen af het sparrenbos in. 'Wacht op ons!' Miauwde Honeypaw, ze sprong van de Zonnenrotsen af en wachtte even op Steelpaw. Daarna spurtte ze vooruit als een prooidier op de vlucht voor een kat terwijl de lucht weer rommelde. Ze had haar oren platgelegd terwijl ze zich door de struiken wrong, achter Ravenpaw aan. Ze keek opgelucht toen Ravenpaw blijkbaar een schuilplek had gevonden. Ze schudde haar vacht even uit en rende daarna zo snel mogelijk onder het afdakje. Ze wou niet iedereen extra nat spetteren. Ze zette haar vacht op tegen de koude wind, ondanks dat ze nu aardig beschut stonden. Ze keek angstig naar de flitsen in de lucht en haar nekharen stonden nog steeds recht overeind. Ze kroop nog wat naar achter onder het afdakje. Haar honingkleurige vacht zat onder de modder en de takjes van de wilde run naar de kleine grot. Ze hapte geschrokken naar adem terwijl de bliksemflits de boom raakte. Takken ontvlamden door het hevige natuurgeweld. Ze sperde haar ogen geschrokken open. 'Hopelijk vatten de andere bomen niet ook vlam..' Miauwde ze geschrokken.

Steelpaw was voor het schuillen van de regen een boom in gesprongen en bleef daar zitten plots hoorde hij een geluid en verstijft bleef hij zitten schuilend voor wat er buiten was. Hij nam een aanloop om weg te springen een paar seconde later raakte een keiharde klap de boom waar hij nog met een paar milimeter op zat en hij voelde een niet dodelijke schok omdat het via zijn vacht kwamen hij in de lucht was. Hij viel op de grond en voelde een paar ongevaarlijk maar prikkende schokken door hem heen gaan terwijl hij kreunde. Hij lach op de gronden de boom waar hij zojuist zat had het erger. Hij had alleen een pijnlijke schok gehad en was niet in brand gestoken. Hij wist wat het was donder. Als hij op de grond had gestaan en niet op een paar haren na in de lucht was hij levend gebraden. Omdat donder niet gelijd zonder grond. Hij had een bliksem slag nauwelijks overleefd maar nu lag hij daar met stuiptrekkingen te kronkellen en lag toen stil op zijn ogen na die open en dicht gingen en zijn borstkas die op en neer ging.

Ravenpaw was opgelucht toen Honeypaw verscheen en bij Ravenpaw onder het onderdakje kwam staan. Nog een lichtflits ging door de lucht maar dit keer raakte hij geen boom. Steelpaw was in de boom geklommen en er net wilde afspringen toen de boom werd geraakt. Steelpaw viel op de grond en lag te stuiptrekken. 'Steelpaw!' riep Ravenpaw geschrokken. Hij rende op de kat achter die op de grond lag. Hij drukte zijn neus tegen zijn nek. Gelukkig ademde hij nog. 'We moeten naar het kamp!' riep hij naar Honeypaw. Hij richtte zich dan weer op Steelpaw die nog steeds lag te stuiptrekken. Hij schrok van een boom die op de grond viel nadat hij geraakt werd en keek in paniek om zich heen. Hoe kwamen ze in het kamp?

Steelpaw keek naar Ravenpaw en zei schokkerig "Nee dat ... hoeft niet. Die schok deed ....pijn maar nu ... voel ik me .... ik voel me ... geweldig ik heb een kick gekregen." Hij probeerde op te staan en zijn vacht werd helemaal pluizig hij was statisch geladen gelukkig maar zacht. Het leek net alsof hij dronken was want hij slingerde van links naar rechts en hij kwam tegen Ravenpaw aan en deelde een lichte schok uit en hij zei "Sorry misschie.... Ik heb een geweldig idee. Wacht hier ik ga prooi vangen" Hij sprong de rivier in die vlak naast de rotsen was en er dreven een paar vissen naar boven toen hij het water in sprong. De vissen roken naar vuur hij pakte ze alle 3 en kwam de kant op en zei"Het doet pijn maar is zo erg cool." Zijn vacht was niet meer statisch geladen en hij struikelde op de grond en bleef liggen en ademde schaars.

Honeypaw sprong achter Ravenpaw aan, regen trok opnieuw in haar vacht. Het spoelde de modder er tenminste uit. 'Steelpaw! Gaat het?' Miauwde ze geschrokken terwijl haar staart nerveus heen en weer sloeg, het zat gewoon in haar natuur. Ze sprong wat achteruit toen ze een schokje kreeg. 'Je geeft een hele nieuwe betekenis aan Thunderclan' lachte ze. Ze zette een paar stappen achteruit zodat ze nu niet meer in de regen stond. Ze keek Steelpaw na en hield haar kop scheef. Ze rekte zich even uit, ze was alsnog slaperig geworden van het liggen op de Zonnerotsen, voortaan zou ze eerst jagen en daarna past gaan relaxen op de zonnerotsen. Zo nu en dan kreeg ze nog een druppel op haar neus maar ze begon al wel wat te drogen. Ze besloot te wachten tot Steelpaw terug kwam. Ze hoorde de varens ritselen en ze keek op in de richting van het geluid. Een bruine vacht verscheen tussen de struiken, samen met een statische lucht. Dat moest Steelpaw wel zijn, nieuwsgierig kwam ze naderbij. Ze zag de vissen. 'Die ruiken vreemd' Miauwde ze, en ze hield haar hoofd even scheef. Toen merkte ze dat Steelpaw erg schaars ademde. Ze slikte, wat moest ze doen? Ze vocht tegen paniek. 'Kom we brengen je terug naar het kamp..' Miauwde ze.

Ravenpaw keek Steelpaw raar aan. Hij had zo juist een schok gehad maar besloot nu te gaan jagen? Hij was een gek, zoals Honeypaw al zei er zat een steekje bij hem los. Zijn vacht was pluizig door de schok. Hij sprong in de rivier om hier te gaan vissen. Niet veel later komt hij eruit met drie vissen. "Het doet pijn maar is zo erg cool." zegt hij als hij de kant op klimt. Ravenpaw schrikt als hij struikelt en op de grond valt. 'Gaat het echt wel?' vraagt Ravenpaw als hij Steelpaw schaars hoort ademen. Ravenpaw merkte dat de storm nog lang niet stopte. Beter gezegd, het werd steeds erger en Steelpaw had hulp nodig. En snel. Hij keek op naar Honeypaw en knikte. 'Hij moet naar het kamp.' zegt hij. Maar eigenlijk had hij geen idee hoe hij en Honeypaw hem daar moesten krijgen.

"Nee, dat hoeft niet. Ik blijf vannacht hier." Hij stond op en wankelde naar de rotsen en ging op een droge plek liggen. Zijn kop bewoog met een zenuwtik vier keer naar achter waar bij hij de laatste keer zijn hoofd stoten. Hij zei met een pijnlijk lachje "Ik ben gewoon schokkend goed en heel hot." Hij hijgde even en sloot zijn ogen en opende ze later weer. "Stel je voor als ik niet zo snelle springer was dan eindigde ik net zoals die boom." De boom stond in lichterlaaien en de regen streed er tegen. Hij rilde bij de gedachten en ging tegen de rotsen aan liggen. "Je moet het altijd zonnig bekijken. Gelukkig duurde de pijnlijkste schok maar een flits." Alweer moest hij pijnlijk lachen. Hij draaide zich op zijn buik en er kwam verteerd prooi dier uit zijn mond.

"Nee, dat hoeft niet. Ik blijf vannacht hier." hoorde hij Steelpaw zeggen. 'Maar.. je hebt hulp nodig.' zegt hij. Hij loopt naar hem toe en gaat naast hem zitten. 'Ja heel hot.' mompelt hij Steelpaw na. Hij kan een klein grinnikje niet onderdrukken. Steelpaws humor is iniedergeval niet veranderd. Hij trekt zijn wenkbrauw op bij de volgende grap die de kat maakt. Als Steelpaw zich op zijn buik draait geeft hij over. Ravenpaw besluit niet naar zijn braaksel te kijken en gaat liggen. Hij legt zijn kop op zijn rug en staart naar het onweer dat langzaam wegebt. Ravenpaw zucht een keer en sluit dan zijn groene ogen. Geschrokken opent hij deze weer als er een flits door de lucht gaat. 'Gaat het echt wel?' vraagt hij dan aan Steelpaw.

Honeypaw trok haar wenkbrauw op toen Steelpaw zei dat hij zich goed voelde. 'Als jij het zegt..' Miauwde ze voorzichtig. Ze besloot weer te gaan schuilen, ze was te moe om zich echt heel erg druk te maken. De varens knisperden terwijl ze er onder ging staan. Ze schudde haar vacht even uit. 'Bah ik haat regen' Miauwde ze met een vies gezicht. Het vuur van de brandende boom rustte als een zwaar blok op haar gedachten, wat als het zich verspreidde? Dan zou de rest van de clan in de problemen kunnen zitten. Ze zwiepte nerveus met haar staart. Op dit moment zou ze het liefste veilig in de apprentice den willen zitten bij de rest van haar clan. Het flitste en rommelde zo nu en dan nog wel maar het werd minder. Ze schrok uit haar gedachten op toen ze kokhalzen hoorde en ze keek om naar Steelpaw. Ze kwam voorzichtig onder de varens uit. 'Steelpaw, misschien moet je uit de regen, het lijkt me niet goed dat je zo koud wordt' Miauwde ze voorzichtig. 'Misschien kunnen we naar het afdakje gaan dat Ravenpaw had gevonden, kun je lopen?'

Steelpaw stond op en strompelde naar het afdakje en braakde nogmaals. Steelpaw ging liggen bij het afdakje. Hij zei in een wazi gelal "Ik heb nu 8 keer de dood in de ogen gekeken nog 2 keer en ik krijg een grote vogel van hem" Steelpaw was zichzelf niet meer hij praatte koeterwaals. "Hij keek naar de vissen die nu verspreid over de grond lagenen hij zei "Huh die zijn zeker met de regen naar beneden gezwommen." Hij stond nog rechtop en zei nu een beetje bij verstand"Mocht ik sterven zeg Spottedtail,me zus dat ze aardig voor je moet zijn en tegen Sunpaw dat ze niet moet rouwen" binnen een halve seconde was hij bewusteloos neergevallen. Van hem af kwamen rookachtige geuren. Zijn hartslag ging weer normaal en zijn staart sloeg heen en weer in zijn slaap. Alleen nu zag je duidelijk dat waar zijn staart de boom raakde er verschroeide haren op zaten en daarom heen allemaal zwart geblakkerde haren.

Ravenpaw kijkt naar Honeypaw en dan naar Steelpaw. Hij kletste wat dingen aan elkaar en opeens viel hij bewusteloos neer. 'Honeypaw, we moeten hem naar het kamp brengen. Heel snel.' zegt hij als hij opstaat en naar Steelpaw toe rent. 'Zijn hartslag is wel normaal. Gelukkig.' mompelt de zwarte kat tegen zichzelf en half tegen Honeypaw. Steelpaws staart slaat onrustig heen en weer in zijn slaap en sommige van zijn haren zijn verschroeit. Ravenpaw schrikt op als er een boom achter hem omvalt. Het is de brandende boom die nu helemaal in brand staat. Hij valt tegen een andere boom die nu ook begin te branden. Vonken vallen ook op het gras. 'Het vuur verspreid zich!' roept Ravenpaw in paniek.

Honeypaw hield haar kop even scheef, 'Wat zeg je?' Miauwde ze verward, totdat ze besefte dat Steelpaw wartaal uitsprak. Ze liep voorzichtig naar Steelpaw toe toen hij stil viel, ze keek even verschrikt toen ze zag dat hij bewusteloos was, al bewoog zijn staart alsof hij sliep. Ze keek Ravenpaw aan. 'Ja, hoe sneller hoe beter, het liefste was ik nu al in het kamp, daar is het veilig' Ze knikte bevestigend terwijl ze dit zei. 'Maar hoe..' Ze werd onderbroken door een hels gekraak. Ze draaide zich verschrikt om en zag nog net de brandende boom met een luide klap tegen een andere boom aanvallen. Het vuur weerkaatste in haar grote angstogen, de andere boom vatte ook vlam. Dit was niet goed, ze wou liever geen dood sterven in het vuur. Ze sprong terug naar Steelpaw, 'We moeten hier zo snel mogelijk weg voordat het vuur ons insluit' Miauwde ze naar Ravenpaw, 'Maar hoe krijgen we Steelpaw mee?' Ze had haar oren plat gelegd en haar staartpunt zwiepte nerveus heen en weer. Ze prikte met haar poot in Steelpaws vacht, de kleine schokjes die ze voelde negerend. 'Steelpaw.. Steelpaw wordt wakker!' Miauwde ze, paniek schemerde door in haar stem, al wou ze niet in paniek raken. Ze sprak luid, vurig hopend dat Steelpaw wakker werd, ze waren veel sneller als hij zelf kon lopen.

Steelpaw was in een groen veld met vele katten achterhem en ze deden hem na. Hij deed zijn rechterpoot voor en de rest ook. Hij begon te lachen en begon een raar dansje tedoen.

Steelpaw werdt wakker en schok Honeypaw had hem wakker gemaakt en nu knipperde Steelpaw tegen de 2 in brand staande bomen en net op dat moment verspreide het vuur van de gevallen boom rond de zonnerotsen en hij schreeuwde "Snel we halen het niet, het vuur is te snel we moeten de rivier in of over de vlammen heen springen. Steelpaw keek om zich heen en het vuur had bijna alles omsingeld en hij raakte een beetje in paniek en toen kwam er een idee naar boven. Hij sprong over de brandende struiken heen naar de rivier en sprong erin en schudde zich uit bij het vuur waardoor er een kleine opening ontstond na 3 keer schudde konden er katten door en Steelpaw riep"Kom snel anders kan het niet meer"

'Ik heb geen idee hoe.' zegt Ravenpaw tegen Honeypaw. Het vuur brandde op zijn zwarte vacht en hij krijste het uit van de pijn toen het vuur zijn staart brandde. Gelukkig bleef het niet branden. Het vuur weerkaatste in zijn grote groene ogen. Het vuur begon zich steeds sneller te verspreiden. Een verbrandde boom viel om, net naast hen neer. Ravenpaw sprong van schrik op. Zijn staart was dik van angst en zijn nek haren stonden recht overeind. Het onweer was gestopt maar het was nog steeds donker. Het regende niet meer, waardoor het vuur niet zou worden geblust door de regen. Ravenpaw duwde tegen Steelpaw aan. Op een gegeven moment werd hij wakker. Een klein sprankje hoop kwam in Ravenpaw op. "Snel we halen het niet, het vuur is te snel we moeten de rivier in of over de vlammen heen springen.' hoorde hij Steelpaw zeggen. Opeens was de kat weg. Hij hoorde dat hij in de rivier sprong. Toen schudde hij zich uit bij het vuur waardoor er een opening ontstond. Ravenpaw rende hier snel doorheen. Hij stond nu buiten de kring van vuur en wachtte zenuwachtig op Honeypaw en Steelpaw.

Honeypaw wist niet waar ze heen moest, ze voelde paniek opborrelen. De vlammen kwamen steeds dichterbij, haar vacht begon al een beetje te schroeien. Naast haar hoorde ze Ravenpaw krijsen. Haar nekharen stonden recht overeind. De eerste brandende boom viel met een luid gekraak ter gronde. Ze sprong geschrokken blazend een paar muislengtes achteruit, de warmte van het vuur sloeg in haar gezicht. Waar was het eens zo vertrouwde bos gebleven? Ze was nu ingesloten, bang. Plots spurtte Steelpaw en daarna Ravenpaw weg. Ze legde haar oren plat in haar nek, was ze alleen? Maar vlak daarna zag ze wat ze gedaan hadden. Er was een opening in het vuur gekomen, alleen waren de vlammen hard bezig met deze weer te dichten. Met een 2 maal zo dikke staart sprong ze door het gat heen, ze voelde de vlammen aan haar poten schroeien. Ze tuimelde een paar keer toen ze de grond raakte, maar ze was veilig. Ze keek om naar de ring van vuur die zich langzaam sloot en ze blies haar adem opgelucht uit. Daarna sperde ze haar ogen weer geschrokken open en wende ze zich tot Ravenpaw en Steelpaw. 'We moeten het kamp waarschuwen! het vuur verspreid zich!' Miauwde ze geschrokken, het kamp wist nog niks van dit vuur, wat als ze erdoor verrast werden?

"Maar als we daar heen gaan fikt dit helemaal om we moeten proberen het te doven" Plots begon de het weer te regenen het vuur bleef branden maar het was vertraagd. Steelpaw schreeuwde het uit en sprong het water in. "Ik moet meer op mijn staart letten." Hij begon een paar seconden naar zijn staart te blazen om zeker te zijn dat het niet weer vlam vat. Zijn staart was nu aan het einde zwart geblakerd. "Wat gaan we doen. Proberen te doven of waarschuwen." Steelpaw was kleddernat en ging even naar de bosjes om donderclan territorium aftebakenen tegen het vuur. Hij kwam terug en zei"Ik heb een idee. De snelste van ons drie haalt hulp terwil de rest proberen het te blussen. Een ding is zeker door mijn schok kan ik beter niet verre afstanden lopen of rennen."

Ravenpaw haarde opgelucht adem toen Steelpaw en Honeypaw weer naast hem stonden. . 'We moeten het kamp waarschuwen! het vuur verspreid zich!' hoorde hij Honeypaw miauwen. 'We moet het kamp inderdaad waarschuwen!' de zwarte kat stemde in met Honeypaw, dit terwijl hij heen en weer hupste op zijn poten omdat hij niet stil kon staan uit paniek. Zijn grote groene angst ogen staarde naar het rode vuur dat ondanks te regen zich nog steeds uitspreidde. Zijn staart was dik opgezet, zijn rug en nekharen stonden overeind en zijn oren lagen plat in zijn nek. 'Wie is de snelste van ons?' vroeg hij dan. Steelpaw kon inderdaad door de schok niet ver komen. Hij keek naar Honeypaw. Wie zou sneller zijn hij of Honeypaw. Zijn hart klopte snel in zijn borst van angst en het vuur kwam angstaanjagend dicht bij.

''Wat is hier gebeurd? Had ik de leerlingen niet bevolen bij het kamp te blijven! Dit is ongeloofelijk gevaarlijk!'' Bluestar was aan komen lopen, het vuur spreidde zich uit door het droge gras langs de rivierzijde. Een flits, kort daarna volgde een harde knal. ''We moeten bladeren hebben, bladeren om water in te doen. ''Ravenpaw haal de avond patrouille, ze zitten nu ongeveer bij de slangenrotsen!'' Paniek gonsde door Bluestars aderen, er waren veel leerlingen bij gekomen, en veel monden te voeden. Nu kon het territorium niet verschoeid worden, met prooi enal. De blauwe blik van de breedgeschouderde krijgspoes gleed over Ravenpaw, ''waar wacht je op. Vlug!'' Tussen de vlammen door, zou Bluestar kunnen zweren dat ze een Rivierclan krijger had gezien. Maar daar vergde ze geen aandacht aan. Zachtjes bewogen haar oren heen en weer, ze had bladeren gezocht en was vastbesloten water te krijgen. Ze sprong tussen de vlammen door, ze leek een eeuwigheid weg te blijven. Maar toen sprong ze weer over een net oplaaiend stukje vlam. Die een nieuw droog stuk had gehaald. ''Met ons drieën is dit hopeloos, Ravenpaw moet opschieten..''

Honeypaw draaide nerveus met haar oren, 'Ik denk dat ravenpaw het beste kan gaan want..' Maar ze werd onderbroken door een herkenbare stem. Ze keek achterom en zag het statige gestalte van Bluestar staan. Ze legde haar oren achteruit en mompelde een excuus, ze was vandaag erg vroeg gaan jagen en was niet van plan om zo lang weg te blijven. Ze zwiepte nerveus met haar staart en opende haar mond om wat te zeggen maar ze sloot hem daarna weer. Ze keek om zich heen en daarna naar haar poten. Wat konden ze doen? Er was hier alleen maar zand en brand, en natuurlijk planten maar die konden niet helpen met blussen. Ze kneedde de aarde nerveus met haar poten maar daarna keek ze op. Ze begon aarzelend te spreken, 'Misschien kunnen we zand proberen.. Het is het enige naast water wat we binnen pootbereik hebben..' Haar stem stierf af en ze klonk de hele tijd nerveus, wat als ze iets heel doms had voorgesteld? Ze had haar oren nog steeds achteruit gelegd en ze keek weer naar de grond, paniek knaagde nog steeds aan haar, maar ze probeerde er niet aan toe te geven.

Onderwerp: Re: Ontmoeting met een clanlid