Annoying {Training 3}

Er waren een aantal manen voorbij sinds de drama. Bronzemask had het voor een deel verwerkt, maar ze wist niet of dat ook gold voor de anderen. Al haar (achter)neefjes en nichtjes gingen er anders mee om. Amberpaw uitte het met koppigheid. Puddleshine met woede. En van Quietstep wist ze het niet eens. Waarom deed Starclan haar dit aan? Zij had niks verkeerds gedaan, toch? Haar gesprekken met Sweetheart waren afgelopen. Het was pure omkoperij en vol leugens. De kattin wilde graag leider worden, dat is op zich oké. Maar niet als je Everstar wil vermoorden! Wat dacht ze wel niet. Maarja, Everstar zou haar toch niet geloven. Afijn, terug naar nu. Het regende hard, dat betekende meer prooi. De droogte was ineens voorbij gegaan. Misschien had Starclan haar gebeden gehoord. Zoals elke ochtend stond Bronzemask bij de kampingang, geduldig wachtend op haar nichtje. Die nu steeds groter werd. En dat puberale gedrag is een ongewild extraatje. Puddleshine was helemaal niet zo geweest toen hij bij haar in de leer was. Och wat was ze een oude tante. Een oude tante die haar nichtje elke dag vroeg op laat staan voor de training. Maar dat was de enige manier om haar een goede warrior te maken, toch?

Amberpaw had haar kaken op elkaar geklemd. Haar vacht plakte aan haar slanke lichaam en leek nu eerder donkerbruin dan het lichtbruine dat het normaal was. Goed. Zo leek ze minder op haar moeder dan anders. Haar groene ogen keken nors om zich heen tot ze haar mentor spotte. Elke ochtend had Bronzemask haar opgeroepen voor een training en elke ochtend had Amberpaw er een punt van gemaakt om te laat te komen. Zo ook vandaag. Waarom? Misschien omdat ze niet meer gewoon wou volgen wat iedereen haar opdroeg. Dat had ze toch ook gedaan bij haar moeder, en tot wat had dat geleid? Misschien had ze gebleven als ze had gedacht dat Amberpaw haar nodig had. Misschien was ze hier dan nog geweest. De misschiens bleven altijd maar ronddwalen in haar hoofdje, het enige wat er voor haar meestal toe deed. En dan waren er de dagen dat de waaroms hun lelijke hoofd opstaken. Oh, dat waren geweldige dagen. Dat merkte iedereen in haar omgeving direct, omdat ze op zo'n dagen niet zo nors was als normaal - dan was ze zielig, een schande voor hun clan, een kleine kitten die zichzelf al -paw mocht noemen puur en alleen door haar leeftijd.

Het duurde lang, te lang, vond Bronzemask. Ze was weer te laat. Een doorweekte en chagrijnig kijkende Amberpaw kwam op haar aflopen. "Goedemorgen Amberpaw." Miauwde ze nonchalant terwijl ze het kamp uitliepen. "We beginnen met uithoudingsvermogen." En met die woorden rende ze vooruit, door het natte gras. Ze keek even om of haar oh zo geweldige leerling haar bij kon houden en ging nog een klein beetje sneller. De modder spetterde overal waar ze haar poten neerzette en hun vachten werden natuurlijk vies. Maarja, je kan moeilijk over elk plasje water heenspringen. Dat moesten de afstammelingen van de Skyclan maar doen. Maar zij waren van het rennen.

Amberpaw rolde even met haar ogen toen haar mentor weg sprintte, maar rende toch achter haar aan. De warrior was vanzelfsprekend sneller dan haar en had ook duidelijk een beter uithoudingsvermogen, maar de apprentice was ook nog in training. Ze duwde zichzelf vooruit. Modder spetterde op haar lichtbruine vacht, maar dat deerde haar niet. Ze kneep haar groene ogen tot spleetjes en rende door. Misschien zou haar vacht dan minder op die van haar moeder lijken. Misschien maskeerde het de geur die nog altijd wat van haar weghad. Misschien leidde het haar gedachten af.

Het gebruikelijke 'rollen met je ogen' van Amberpaw negeerde ze totaal. Dat werkte meestal het beste, negeren. Ze had altijd nog hoop dat dit gewoon een puberale fase is en na een tijdje weg zou gaan. Wat miste ze die vrolijke enthousiaste kitten genaamd Amberkit. De bruine tabby deed gelukkig wel haar best en Bronzemask was onder de indruk van haar doorzettingsvermogen. Nog even renden ze door maar toen ze bij The Heatherfields aankwamen verlangzaamde ze haar pas totdat ze uiteindelijk stil stond voor het hoge gras. In Greenleaf waren hier altijd veel kleurrijke bloemen te zien maar nu was het grauw en somber. Ze nam even de tijd om haar adem weer op een normaal tempo te brengen en keek haar nichtje toen aan. "Vandaag wat vechttechnieken." Hijgde ze enthousiast. Zij vond de vechttraining altijd het leukste als apprentice. Haar enthousiasme verdween echter toen ze besefte dat Amberpaw het waarschijnlijk 'saai' vond. "In deze houding kan je jezelf goed verdedigen en tegelijkertijd snel aanvallen." Miauwde ze terwijl ze stevig op vier poten ging staan met haar kop laag en haar staart hoog. Een dreigende pose, die vaak werd gebruikt in een op een gevechten. "Probeer maar."

Vechttraining? Mooi, misschien kon ze zich daarop uitleven. Het gras om hen heen was maar troosteloos, grauw van de regen. Goed. Dit was geen moment voor vrolijke landschappen. Ze wachtte even, bestudeerde haar mentor lichtjes toen die in de houding stond, en probeerde het toen na te doen. Het had geen zin om hier moeilijk over te doen; ze wou toch ook gewoon leren hoe ze een warrior moest zijn. Zij zou tenminste een échte warrior zijn, die de clan boven alles zou zetten. Nooit zou ze hem zo laf verlaten, haar familie achterlaten, zoals mama wel had gedaan. Nee, ze was beter dan haar. Amberpaw had haar tabby poten stevig in de grond geplant, haar kop laag bij de grond. Haar groene ogen waren toegeknepen tot spleetjes en haar staart zwaaide lichtjes heen en weer in de lucht. Ze had haar tanden op elkaar geklemd. Als Bronzemask zou vragen om aan te vallen, zou ze niet aarzelen.

De apprentice had haar pootjes stevig in de grond staan, haar kop laag, haar staart zwaaiend, haar tanden op elkaar geklemd en haar ogen toegeknepen tot spleetjes. Het zag er goed uit en ze knikte haar leerling goedkeurend toe. "Oké, als ik 'go' roep mag je me aanvallen met de technieken die we geoefend hebben." Miauwde ze terwijl ze haar nichtje diep in haar ogen aankeek. "Nagels ingetrokken." Herinnerde ze haar op een strenge toon. "Go!"

Zonder dat ze het gemerkt had had de jonge tabby haar nagels uitgeslagen, maar toen haar mentor haar eraan herinnerde klapte ze ze - met lichte tegenzin - toch terug in. Bronzemask gaf het teken. Amberpaw aarzelde een milliseconde, maar sprong toen op. Haar poten staken naar voren en ze probeerde ze op de schouders van haar mentor te planten, zodat ze haar op de grond kon duwen en misschien - als ze haar nagels uitgeslagen had tenminste - kon krabben. Er was woede in haar groene ogen, maar het deed ook deugd om die los te laten. Al haar bewegingen waren snel van de irritatie die zich al zo lang in haar kleine lichaampje opbouwde, onvoorspelbaar door de woede, bijna roekeloos omdat ze zich zo verloren voelde. Amberpaw was er vrij zeker van dat als ze nu in een gevecht zou raken, ze zou vechten tot de dood. Want wat deed het ertoe; sterven deed iedereen.

Bronzemask had het wel gemerkt. Amberpaw had haar nagels al uitgeslagen maar trok ze snel in toen zij haar daarop aansprak. Toen ze het teken gaf sprong de lichtbruine tabby richting de schouder van haar mentor. Met naar voor stekende poten en windclan snelheid, klapte ze tegen haar schouder aan. Voordat Amberpaw ze echter goed vast kon pakken rolde Bronzemask op haar zij zodat haar leerlinge er hopelijk afvloog. Ze merkte dat Amber talent had voor vechten, maar ze was wel heel serieus hierin zeg. Het leek net alsof ze iemand wilde vermoorden.

Amberpaw moest moeite doen om haar tanden niet te gebruiken in dit schijngevecht. Ze moest onthouden dat het niet voor echt was, dat ze haar mentor geen pijn mocht doen - ook al wou ze dat nog zo graag. Dat zou nu eenmaal niet bepaald positief voor haar uitdraaien.. En daarbij, ergens had de jonge poes het ook gewoon niet in zich. Ze zou zich schuldig voelen, ze zou zich doodschamen, ook al zou het goed voelen op het moment zelf. Ze mocht bot zijn, en gemeen en ruw, maar ze had eigenlijk ook maar een klein hartje. Bronzemask rolde om toen ze tegen haar schouder sprong, waardoor Amberpaw in een soort koprol verder vloog dan verwacht. Ze rolde even door, niet al te zacht maar ook niet zo hard dat ze zich echt bezeerde - al zou ze er wel wat blauwe plekken van overhouden. De lichtbruine tabby probeerde haar lichaam tot stoppen te brengen en toen dat lukte draaide ze zich zo snel als ze kon weer om. Zonder een pauze te laten sprong ze opnieuw op haar tante af, dit keer laag proberend te gaan om zo haar poten vanonder haar lichaam te slaan.

Het werkte inderdaad; Amberpaw kon zich niet vasthouden en rolde een staartlengte achteruit. Toen ze eenmaal gestopt was draaide ze zich om en sprong opnieuw richting Bronzemask, echter richtte ze zich deze keer op haar poten. Dit lukte aardig goed. De senior warrior verloor even haar evenwicht waardoor ze wankelde en niet goed kon zien wat haar leerlinge op dit moment deed. Dit was Amberpaw's kans.

Dit keer leek Bronzemask haar beweging niet verwacht te hebben, en met het enthousiasme van de jonge kitten die ze ooit was maakte Amberpaw daar gretig gebruik van. Haar groene ogen waren toegenepen, haar tanden op elkaar gebeten. Ze vond dit om eerlijk te zijn wel leuk. Ze hield van de kracht die ze kon zetten om te proberen haar mentor omver te werpen, ze hield van de snelle bewegingen en van de adrenaline die door je aderen stroomde als haar tante een tegenaanval deed, ze hield van de euforie als ze iets goed deed. De slanke poes probeerde om helemaal onder haar mentor terecht te komen, zodat ze daarna op kon springen. Daarvoor dook ze naar beneden, tussen de poten van de bruine tabby door, waarna ze hard omhoog stootte met haar kopje - hopelijk tegen de buik van de poes.

Ze merkte aan de geur van Amberpaw dat ze haar enthousiasme voor een momentje terug kreeg. Ze rook zelfs een vlaagje van plezier. Amberpaw was ondertussen onder haar buik terecht gekomen. Dit was een gevaarlijke beslissing als dit een echt gevecht was geweest. De buik was namelijk de meest nare plek om verwond te worden. Als iemand echt doorscheurde zou diegene iemand kunnen doden. Dat deed Bronzemask niet. Ze was een respectabele warrior. Natuurlijk mocht ze de andere clans niet maar ze zou niemand doden die de warrior code volgde. Een rogue of Bloodclanner was een ander verhaal. Die geloofden niet in de warrior code, of überhaupt in Starclan. In haar hoofd dacht ze weer aan Brindleleaf. Zou zij nog in Starclan geloven nu ze zoveel had meegemaakt? Een rogue was geworden en de clan in de steek had gelaten? Een grote klap tegen haar buik haalde haar uit haar gedachten. Amberpaw had slim gebruik gemaakt van haar positie om met haar kopje tegen haar mentor te stoten. Ze stootte een korte 'oef' uit en rolde toen via de zijkant weg van haar nichtje, zorgend dat ze niet op haar nichtje belandde, want dan was ze plat en dat was sowieso niet eerlijk vanwege het verschil in gewicht. Al begon Amberpaw al meer op een young warrior te lijken dan op een apprentice. Ze was slank en lang, en een beetje slungelig. Toch zag je inmiddels de spieren goed liggen, vooral op haar poten. Daar renden Windclanners natuurlijk mee en dat was logisch. "Oké stop!" Riep ze hard, boven de regen uit. "Heel goed gedaan, Amberpaw. Je bent erg voorruit gegaan." Hijgde de poes terwijl ze trots naar de lichtbruin gestreepte tabby keek.

Amberpaw stond al klaar om opnieuw op haar mentor te springen toen die riep om te stoppen. Ze moest zich echt tegenhouden om toch niet te springen en met haar nagels uitgeslagen om zich te verankeren in de grond keek ze hijgend haar mentor aan. Ze had het goed gedaan, was blijkbaar vooruit gegaan. Goed. Haar ogen hadden een wilde blik in hen en haar lichtbruine vacht stond bijna agressief omhoog. Dit was te leuk. Dit was gevaarlijk leuk. Ze moest dit vaker doen.

(kort, sorry xD)