OPEN I can do this alone

Amberpaw stampte boos het camp uit. Hmpf, wat dachten ze wel niet. Ze had geen hulp nodig - niet van hun en niet van iemand anders. Ze kon het wel alleen - was dat niet wat mama dacht toen ze hun achterliet? Ze waren oud genoeg nu om alleen te overleven. Maar wat moest ze nu doen? Ze zou kunnen gaan jagen, maar daar was ze te kwaad, te opgewerkt, voor. Daarbij joeg ze alle prooi weg met haar gestamp. Ze kon trainen, maar er was niemand in de buurt om mee te oefenen en ze wist te weinig om iets alleen te doen. Ze kon aan haar conditie werken.. En ze meteen de woede weglopen. Dus trok de jonge poes maar een sprintje, zo snel als ze kon - en de wind die door haar lichtbruine vacht waaide koelde haar woede wel wat af, gelukkig.

-Open, soort van vervolg op dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t32244-i-m-weak-and-what-s-wrong-with-that

Er leek even een korte breuk in de wolken te zijn, waardoor de regen even verminderde tot een zacht gemiezer. de jonge poes zag haar kans schoon en besloot, met toestemming van haar mentor, even een korte wandeling te maken. Niet perse met een reden, afgezien van het feit dat ze even het bedrukte kamp wilde ontsnappen. De sfeer was al even somber en duister als het wolkendek dat boven hen allemaal hing, soms werd het haar gewoon even te veel. Daarbij knaagden er dingen aan haar waar ze alleen over moest denken, dat ging lastig met een heel kamp en diens inwoners om haar heen. Helaas leek ze ook hier haar rust even niet te kunnen vinden, want ze was nog maar net het kamp uit of een kat kwam met een rotvaart haar kant oprennen. Routpaw, die redelijke verstopt was tussen het hoge gras, schrok zich een ongeluk en kon nog maar net met een kreetje van schrik opzij springen. "Whaa!" sprak ze waarna ze haar evenwicht verloor en niet al te charmant op de grond klapte.

Amberpaw stopte abrupt toen ze een kreet hoorde en daarna de slag van iemand die op de grond belande. Oh, geweldig, dat ook nog. De jonge poes keek om en zag Routpaw op de grond liggen. Ze stapte terug, want eer ze gestopt was, was ze toch nog even verder gelopen, en keek wat verontschuldigend naar de medicine cat apprentice. "Sorry, gaat het wel?", mompelde de lichtbruine tabby, duidelijk ergens anders met haar hoofd. Haar poten jeukten om verder te lopen en in de wind van haar snelheid had ze niet gemerkt dat haar ogen begonnen te tranen. Amberpaw keek weg van de andere poes en hoopte dat ze zich niet bezeerd had. Anders kreeg ze dat ook nog op haar dak.

Wat versuft bleef ze even liggen, zich afvragend de hoeveelste keer dit wel niet was dat ze voor iemand's neus op de grond was geklapt. Onhandig? Nee, hoe kwam je daar bij? "Sorry, gaat het wel?" haastig krabbelde ze overeind en schudde de half natte aarde zo goed mogelijk uit haar vacht. Oh, het was Amberpaw! Een lichte blos verscheen op haar wangen. "H-hey Amberpaw, ja, eh, ja alles i goed," hakkelde ze wat onhandig en glimlachte wat beschaamd, waarna ze nogmaals de aarde uit haar vacht probeerde te kloppen. "Eh, vanwaar de haast?"


-beetje kort, sorry!

Als antwoord haalde de jonge poes enkel haar schouders op en keek van haar weg. Routpaw keek haar geschrokken aan, had ze iets verkeerd gezegd. Nerveus ging ze nogmaals over haar gesproken woorden heen en legde toen haar oren in haar nek. "S-sorry," Oh starclan, zo hoorde een Medicine cat apprentice toch niet te spreken? Een lichte zucht rolde over haar lippen, hoe kon toch Lizardpath ooit verwachten dat ze net als haar een goede medicine cat werd? "Ehm, als je niet iets beters te doen hebt, kunnen we misschien samen wat kruiden zoeken?" stelde ze aarzelend voor. Er zat Amberpaw duidelijk iets dwars, en Routpaw wilde niets anders dan helpen. Echter leek de poes dat niet echt op prijs te stellen.

Amberpaw klemde haar kaken op elkaar en dacht er even over na. Eigenlijk zou ze liever verder rennen, weg van haar problemen en weg van die katten die ze familie noemde. Maar ergens wist ze ook dat dat niet zou helpen, dat dat alleen maar meer problemen zou brengen. Daarom knikte ze, ook al was het tegen haar zin. En dat zag je in haar groene ogen als ze de medicine cat apprentice aankeek. Ze kon zich er niet toe aanzetten om nu weer te lachen, want dan was het alsof er niets gebeurd was en dat was nu eenmaal niet zo. Ze was boos en dat was niet zo snel opgelost. Daarbij, hoe vreemd zou het wel niet zijn voor Routpaw moest ze eerst zo boos zijn en dan plotseling weer glimlachen? Ook al wist de lichtbruine tabby heus wel dat ze, als ze niet boos meer was, de glimlach nooit voor altijd tegen kon houden. Dat werkte nu eenmaal nooit.