Maybe it was all too much.

Het was moeilijk. En het werd steeds moeilijker. Soms zaten er dagen bij dat hij de drang prima kon weerstaan en dat hij nergens last van had, maar soms dwongen zijn gedachten hem middenin de nacht om naar het Thunderpath te wandelen en daar stil te blijven staan. Maar steeds als hij het dan van plan was, als zijn poten net iets verder waren dan eigenlijk veilig voor hem was, sprak steeds die zachte stem weer tegen hem. Die zachte stem waarvan hij wist dat hij het zich inbeeldde, maar die hij desondanks niet kon negeren. Hij wist precies hoe haar stem klonk. Hij wist precies hoe ze klonk als ze een vraag stelde, hoe ze klonk als ze boos was of ongerust en hoe ze klonk als ze hem gerust probeerde te stellen. Dat laatste was het enige wat hij zich nog het sterkste kon herinneren omdat ze die toon ook tegen hem gebruikt had toen hij haar voor de laatste keer had gezien, de laatste keer had geroken en de laatste keer een liefdevolle lik had mogen geven. En weer had hij de verleiding niet kunnen weerstaan. Het was heel erg vroeg, maar hij wist dat er binnenkort wel een patrol zou naderen. Hij stond niet op hun territory, maar het school toch niet veel. Net als toen met het Thunderpath. En hij wachtte tot hij haar stem weer zou horen spreken tegen hem, want hij had die stem dringend nodig. Hij had het nodig dat ze tegen hem sprak, dus waarom kwam ze niet opdagen? Waarom zei ze hem niet dat hij mouse-brained was en dat hij zich om moest draaien? Dat hij best zonder haar iets van zijn leven kon maken en dat dit het niet waard was? Maar nee, haar zachte stem bleef uit en Evan ontmoette de groene ogen van een kat die hem naderde. Hij was alleen, maar dat zou waarschijnlijk niet meer lang duren. En Evan? Die bleef rustig wachten tot de tom hem hopelijk uit zijn lijden zou verlossen. Want dat was dat hij op dit moment het liefste wilde.

+ Eerste post Tomtitgaze