∆ Fire [Training]

Zodra ze haar ogen sloot, zag ze datzelfde beeld weer. Ze had gehoopt dat het weg zou trekken, of dat ze er ongevoelig voor zou zijn tegen deze tijd. Maar niets was minder waar. Het beeld van haar overleden moeder stond duidelijk in haar gedachten gegrift, en ze wist het er niet uit te krijgen. Elke keer leek het levendiger te worden, alsof ze zich met iedere flashback een nieuw detail herinnerde dat ze aan het scenario toe moest voegen. De nare wonden, het bloed dat in haar vacht had gekleefd, de levenloze blik in haar ogen, de hondentanden aan haar halsband die in haar hals prikten, de geur, die vreselijke geur, de expressie op het gezicht van haar vader. Ze kon niet eten, niet drinken en niet slapen. Ze piekerde over alles, en zelfs wanneer ze in slaap wist te vallen, had ze nachtmerries. Ze had het gevoel vast te zitten, en ze had geen idee hoe ze uit deze vicieuze cirkel moest komen. Ze schrok niet eens meer op toen ze haar naam door de toren hoorde galmen. Ze kon amper opbrengen opgelucht te zijn dat het Hellhound was, en niet Claw of Shark. Ze keek uit het raampje, de ochtend was nog niet gevallen. Met trillende poten duwde ze zichzelf omhoog en wist zichzelf via de trap naar beneden te werken. Ze was vel over been, haar vacht was dof en hier en daar miste ze plukken haar. In stilte verscheen ze voor Hellhound, niet wetend wat te zeggen.  

Tussen de mentor en de leerling hing een geladen stilte, en O was niet echt van plan om die te breken. Ze wist niet of ze wel in staat was om zoiets te doen; ze kon zich de laatste keer dat ze gesproken had niet goed meer herinneren. Ze kon het zich tevens niet voorstellen dat er geluid uit haar keel zou komen, niet met hoe rauw en droog deze nu aanvoelde. Haar ogen prikten, half van het slaapgebrek en half van de tranen die ze had gelaten. Diep van binnen voelde ze de neiging om haar gezicht in Hellhound's vacht te duwen en het er allemaal uit te schreeuwen, maar ze was zich er ook wel van bewust dat niemand behalve zij daar behoefte aan had. Ondanks het feit dat de kater meer dan goed voor haar was geweest, had ze niet het gevoel dat hij zin had om met haar rouwproces te dealen. Het was niet zijn schuld, het was niet zijn probleem. Hij was haar mentor, moest haar trainen en daar bleef het bij. Ergens brak die gedachte haar hart, maar het was nou eenmaal zo. De kater zuchtte, zette een pas in en O volgde gehoorzaam. Waar ze heen gingen, wist ze niet. Er was maar één gedachte, één beeld dat iedere seconde van elke dag in haar kop hing. Hij bracht haar naar een plek die ze nooit eerder had gezien. Lichtelijk verbaasd keek ze rond. Het leek op het soort plekje dat ze voor zichzelf had gemaakt bij de rogueplaatsen. De rode kater zei niets, en O wist niet wat ze moest denken. Ineens had ze het gevoel dat ze niet meer hoefde te doen alsof ze sterk was, dat was ze immers niet. Als een vloedgolf leken de emoties van die dag over haar heen te spoelen, en de kattin begon onophoudelijk te snikken. Tranen sijpelden als een stortregen over haar wangen. Nu kon ze zichzelf zijn.

De dijken die ze om zich heen had gebouwd, wisten geen stand meer te geven tegen het water dat uit het niets leek te komen. De woorden van Shark hadden zich in haar hoofd herhaald sinds ze die twee taken voor hem had gedaan. 'Dus raap jezelf alsjeblieft een beetje bij elkaar en doe gewoon als je in bijzijn van anderen bent alsof er niks aan de hand is. Dat doen we allemaal.' Het had haar een raar, misselijk gevoel gegeven. Iedereen wist hoe ze zich voelde, hoe ellendig haar situatie was. Het kon echter niemand wat schelen, ze was enkel een last voor de rest. Ze moest haar bek houden en haar kop opheffen, doen alsof er niets aan de hand was om de rest van de wereld maar te behagen. En dus had ze dat gedaan, soort van, tot zover het lukte. Ze had niemand haar tranen laten zien, had gedaan wat er van haar gevraagd was en hield haar mond braaf dicht. Totdat ze hier was, alleen met haar mentor. De enige kat in de Elite die ze vertrouwde. Hij kwam naast haar zitten, gaf haar een lik over haar kop. Een soort affectie die ze nooit eerder had gekregen, van niemand. Haar gezicht duwde ze in zijn rode vacht, en ze nam zijn geur in zich op. Om één of andere reden voelde ze zich veilig, vooral toen hij sprak. De kalme maar ietwat koude toon waarmee hij normaal sprak, was weg. Toen haar ademhaling weer stabieler werd, en haar gesnik kalmeerde, keek ze naar hem op. Ze wilde sorry zeggen, maar Claw zei altijd dat je dat nooit moest doen. Ze wist niet waarom. "Wat gaan we vandaag doen?" vroeg ze toen. Ze had wat afleiding nodig.

Haar neusgaten vulden zich met de geur van Hellhound, en even bedacht ze zich dat de kater dit waarschijnlijk helemaal niet wilde. Hij was tenslotte nog altijd een rasechte Bloodclanner, en ze kon het zich goed voorstellen dat hij geen behoefte had aan dit soort affectie. Toch voelde het goed, veilig, vertrouwd. Drie dingen die ze al lang niet meer had gevoeld, en ze wilde het niet opgeven. Niet nu al. Ze was zich bewust van haar zwakte. Er waren genoeg katten in de hele Elite die anderen verloren hadden, broers, zussen, ouders, geliefden en zelfs kittens. Ook Hellhound had katten verloren. Zij was de enige die het niet kon verwerken, die haar verdriet niet kon verbergen voor de rest van de groep. Waarom was ze niet als hen? Waarom was ze zo verdomd zwak? De rode kater verwijderde zich van haar, en even miste ze de aangename warmte. Hij kwam aanzetten met een haas en vertelde haar dat ze niets zouden gaan doen totdat ze wat had gegeten. Gehoorzaam knikte ze, ze had niet de intentie om hem tegen te spreken. Aarzelend nam ze enkele happen, kauwde en slikte het voedsel door. Ze knikte op Hellhound's commentaar, hij had immers gelijk. Als ze ziek zo worden, zou de Elite haar als oud vuil aan de kant gooien. "Je hebt gelijk," zei ze zachtjes. "Ik weet gewoon niet zo goed meer wat ik doen moet." Haar moeder was weg en ze miste haar, al wist ze niet waarom. Jinx had aangeboden haar uit de Elite te helpen als ze oud genoeg was, en het maakte haar bang. Wat als hem iets overkwam?  

Het eten voelde ontzettend droog aan in haar bek, maar toch deed het haar goed. Nu ze eindelijk iets at, merkte ze pas hoeveel honger ze eigenlijk had, waardoor ze uiteindelijk de gehele prooi naar binnen wist te werken. Had ze Hellhound al bedankt? Er was niemand die zo nauwlettend op haar paste, die zoveel medelijden naar haar toe toonde als hij. Ze waardeerde het enorm, en ze wilde tevens dat hij dat wist. Ze zou hem later wel bedanken, eerst stond er blijkbaar een geladen gesprek op de planning, mede over haar toekomst in de Elite. De rode kater merkte op dat het leven doorging, wat er ook gebeurde. O knikte loom, daar was ze zo onderhand wel achtergekomen. Ze luisterde voorzichtig naar de woorden van Hellhound, en merkte vervolgens dat ze zich beter voelde. Ze wilde zich niet zo ellendig voelen als ze nu deed, niet vanwege haar moeder. De kattin die nooit een poot naar haar had uitgestoken. De woorden die daarop volgden, maakten haar echter weer bang. Ze wilde hier niet blijven, en ze wilde al helemaal geen Member worden. Ze schudde haar kop. "Ik kan het niet. Ik zal nooit Member worden," werkte ze er zachtjes uit. Ze keek Hellhound even aan, maar wendde haar blik al snel weer af. Moest ze het zeggen? "Jinx... Mijn vader gaat me helpen," mompelde ze. Natuurlijk was het gevaarlijk om te vertellen, maar ze kon Hellhound vertrouwen, toch?  

O wilde de blik in zijn ogen niet zien wanneer ze het hem vertelde. Ze dúrfde de blik niet te observeren. Hij werd vast boos omdat ze zoiets zou proberen, zelfs nadat hij haar ervan verzekerd had dat het haar dood zou worden. Misschien was het ook wel een ontzettend dom idee. Maar dit, wat ze hier in de Elite had, dit was geen leven. Ze was ongelukkig, bang, iedere kat hier zag haar als een klein onderkruipsel zonder waarde. En waarde had ze ook niet, niet voor de Elite. Ze kon niet vechten, ze was niet intimiderend, ze had geen blinde haat jegens de clans. Ze hoorde hier niet thuis. Zoals ze al verwacht had, schudde de kater afkeurend met zijn kop. Nogmaals verzekerde hij dat vluchten haar dood zou worden. O keek even verward naar de grond. Ze wist eigenlijk niet hoe ze dit hele idee uit zou gaan voeren. Haar vader had haar beloofd om haar uit de clan te helpen, maar een concreet plan was er niet. Vanuit haar ooghoeken keek ze de kater weer aan. "Ze komen niet achter me aan als ze denken dat ik al dood ben," zei ze zachtjes. Ze kon uit 'jagen' gaan met haar vader, simpelweg verdwijnen en Jinx zou terug gaan om te vertellen dat ze het niet gered had. Dat één of andere hond haar aan stukken had gescheurd. Het was niet alsof iemand het erg zou vinden dat ze weg was.

Het was een controversieel plan, dat was zeker waar. Het was gevaarlijk, er was een redelijke kans dat het finaal mis zou gaan en dat alle betrokkenen ervoor gestraft zouden worden. Dat was iets dat ze niet van een ander kon vragen, niet van Hellhound en ook niet van haar vader. Maar ze wist wel dat het het waard was om te proberen. Wat zou er gebeuren als Claw doorkreeg dat ze nooit een kittypet zou kunnen doden? Waarschijnlijk had hij al zo zijn vermoedens, en haar tijd begon te dringen. Ze moest zichzelf bewijzen, of ze zou niet meer bij de Elite horen. Ze sloeg haar ogen neer toen Hellhound haar vertelde dat het bijna onmogelijk was om niet gevonden te worden. Ze was dan ook zeker van plan het onmogelijke te doen. "Ik kan hier ver vandaan gaan," miauwde ze, niet wetend hoe ver ze zou moeten gaan om haar achtervolgers af te schudden. "Of ik kan bij de tweebeners wonen." Ze wist niet waarom de tweebeners katten hielden, hoe ze deze kozen en hoe ze hen behandelden, maar het was vast beter dan hier. "Ik kan hier niet blijven. Ooit zal Claw wel merken dat ik hier niet hoor, en dan zorgt hij dat ik verdwijn. Ik ben hier ook niet veilig," zei ze fluisterend - alsof iemand mee kon luisteren - in een laatste poging om Hellhound en zichzelf te overtuigen.

Dit was geen situatie die je in het zwart-wit kon bekijken, zoveel was duidelijk. Er was geen één mogelijkheid die helemaal goed zou komen, die niemand in gevaar zou brengen. Ze kon doen wat de Elite van haar wilde, maar dan zou er een kittypet moeten sterven. En waarvoor? Zodat zij een halsbandje kon dragen. Aan de andere kant kon ze blijven en zou ze waarschijnlijk riskeren om Claw's woede over zich heen te gaan. Ze wist niet of hij haar enkel pijn zou doen of of hij haar ook echt zou doden. Zolang ze niet van plan was om te vechten en te doden voor de Elite, had ze niet het gevoel dat Claw haar nog lang in de Elite tolereerde. Om te ontsnappen zou gevaarlijk zijn, misschien wel onmogelijk. Maar als het haar en Jinx zouden lukken om te veinzen dat ze dood was, dan hoefde ze zich nergens meer druk om te maken. Ze hoefde niemand pijn te doen, en niemand zou haar pijn doen. Iedereen kon verder met zijn leven, hoe diegene dat zelf wilde. Het enige probleem was het grote risico. Ze fronste naar Hellhound toen hij haar vertelde zich niet te verlagen naar het niveau van een kittypet. Die katten deden in haar ogen niets verkeerd. Ze voelden in ieder geval niet de drang om iemand zonder reden om te leggen, maar dat was een discussie die ze nu niet wilde hebben. "Ik wíl hier niet meer blijven," zei ze nogmaals. Ze was hier niet gelukkig. Waarom begreep hij dat niet? "Ik ga nog liever dood."

In haar ogen waren kittypets één van de weinige redelijke groepen katten die in dit gebied leefden. Ze deden gewoon hun eigen ding, leefden hun rustige leven en aan het eind van de dag was er niemand die echt last van ze had. Ze deden anderen nooit pijn, en toch werden ze gezien als één of andere vreselijke plaag. Enkel omdat ze gezien werden als 'zwak'. Haar vader was een kittypet geweest, soort van. Om één of andere reden had zijn tweebener niet zo'n groot nest gehad als de anderen, misschien was hij ook gewoon een buitenbeentje geweest. Misschien waren tweebeners wel niet zo anders dan katten. Bij haar laatste opmerking leek er iets om te slaan in Hellhound. Zijn ogen werden groot en namen een kille blik aan waarin ze hem niet meer herkende. Toen zijn klauwen zichzelf de grond in boorden, deinsde ze achteruit. Op dat moment liet ze al haar vertrouwen in de rode kater varen. Hij zou haar niet helpen. Haar vader had gelijk gehad, het was een slecht idee geweest om hem dit te vertellen. Ze was te naïef geweest. De kater opperde dat ze zouden gaan trainen, en O durfde geen enkel woord meer te spreken.

Het voelde verschrikkelijk, maar er was niets dat ze nu kon doen. Hoe ze het ook wilde wenden of keren, er was hier een machtsdynamiek die hen uit elkaar had. Wat er ook gebeurde, hoeveel ze hem ook vertrouwde, ze maakte geen schijn van kans tegen hem. Hij was fysiek sterker dan zij, hij wist meer over haar dan zij over hem en hij was haar mentor. Ze zou hem nooit compleet kunnen vertrouwen, er zou altijd de mogelijkheid zijn dat hij wél naar Claw zou stappen. Dat hij haar wel zou straffen. Hij had immers een plicht te vervullen naar de Elite, en ze zou een idioot zijn om te denken dat hij dat niet zou doen. Ze was geen uitzondering op zijn regel, ze was alleen maar een hindernis. Ze was van plan haar mond te houden voor de rest van de dag en om te doen wat er van haar gevraagd werd. Zoveel was ze hem wel schuldig. Ze schrok op toen er ineens twee vreemde katten uit de bossen opdoemden. Haar ogen gleden naar Hellhound, hij wist vast wel wat te doen. Ze luisterde naar hem terwijl hij de anderen verzocht om weg te gaan, op diezelfde rustige toon waarmee hij altijd sprak. Toch leek het erop dat ze niet voor rede vatbaar waren. "Hm, dat verzoek moet ik toch echt afslaan, het is nu immers ons gebied," sprak de vreemde kater, terwijl hij een aantal stappen naar voren zette. O slikte, hopend dat diplomatie genoeg zou zijn om dit conflict op te lossen.