∆ Fire [Training]

"Hm, dat verzoek moet ik toch echt afslaan, het is nu immers ons gebied," reageerde de kater waarop hij een paar passen naar voren zette. Hellhound draaide een keer met zijn oren voor hij zijn ogen waarschuwend vernauwde. Die waarschuwing bleek echter genoeg om iets te triggeren bij de kater. De bruine kater sprong met uitgeslagen klauwen zijn kant op. Dit zorgde er echter wel voor dat zijn buik niet beschermd was. De rosse kater wachtte een fractie van een seconde voor hij zelf ook op sprong, zijn klauwen langs de buik van de kater halend. Zelf voelde hij de klauwen van de kater in zijn schouders. Een luid gesis kwam van de bruine kater terwijl Hellhound enkel een keer zwaar bromde voor ze uit elkaar gingen. De buik was een veel gevoeligere plek dan de schouders, daarbij had de rosse kater ook nog het geluk dat hij een lange vacht had. Het zag er niet naar uit dat ze hier uit zouden komen zonder een gevecht. Dit was precies wat hij niet wilde hebben. Ophelia kon niet goed vechten en wilde dat ook niet maar deze twee katten leken er anders over te denken. In plaats van de kater nam deze keer de zandkleurige kattin het tegen hem op. Een furie van klauwen en tanden, hier en daar wat bloed. Door het gevecht met de kattin, ookal had hij het voordeel, verloor de rosse kater het zicht op de bruine tabby die nu richting Ophelia stapte.

Op het moment dat hij vanuit zijn ooghoeken zag dat Ophelia werd weggesmeten ontwaakte hetgeen wat je de erfenis van zijn vader zou kunnen noemen. Hij werd boos. Dat deed hij niet snel maar als hij eenmaal boos was kon je het beste wegrennen ook. Zijn vacht rees, zijn ogen vernauwde en zijn oren legde hij in zijn nek. Een flinke haal over de kop van de kattin was genoeg om haar zicht aan een kant te ontnemen en met een beuk tegen haar blinde kant belandde ze op de grond. Vrij snel krabbelde de zandkleurige kattin overeind en besloot het hazenpad te kiezen. Ze was zodanig zwaar gewond dat verder vechten haar dood zou zijn en dat leek ze door te hebben. Hij draaide zijn kop richting Ophelia die net de klauw van de tabby kater kon ontwijken. Hellhound blies een keer hard om de aandacht van de kater op hem te richten. Met een kille blik staarde hij in de groene ogen van de kater. De Rogue had door dat zijn maatje weg was maar leek ook wel vertrouwen te hebben in zijn eigen vaardigheden. Hij zag er immers ook wat sterker uit dan de kattin. Met een flinke sprong, maar niet al te hoog om zijn buik te beschermen, bewoog hij zich richting de kater. Hij voelde zijn klauwen tegen de pels komen en rolde met de kater mee opzij, weg van Ophelia. Voor enkele seconde's stonden de twee katers tegenover elkaar, enkel elkaar aanstarend. De ander inschatten, wat waren de sterke en zwakke punten, wat was het beste plan van actie.

Liefst zou hij het gevecht op dit punt eindigen. Niemand onnodige wonden en niemand verdere problemen. Hij wist echter prima dat deze kater niet zomaar zou opgeven en dat dit een gevecht werd tot op het minste het randje van de dood. De bruine tabby zette een stapje zijn richting in om vervolgens op hem af gesneld te komen. Hellhound zette zich schrap en ving de kater mooi op om hem vervolgens verder weg te kunnen smijten, verder weg van Ophelia. Vervolgens ging hij er zelf met uitgeslagen klauwen en tanden die blikkerde in het zonlicht op af. Het was geen makkelijk gevecht maar zowel in techniek als tactiek stond Hellhound ver boven de ander. Het enige waar de ander zijn voordeel in vond was brute kracht. Het scheelde weinig maar de bruine tabby was daadwerkelijk sterker dan hem. Het gevecht duurde een eeuwigheid en beide katers begonnen er behoorlijk gehandhaafd uit te zien. Zijn lange vacht was zijn geluk, een deel van de klappen werden namelijk daardoor opgevangen. Voor de bruine tabby gold echter wat anders en begon het er uit te zien dat hij in ieder geval zou doodbloeden. Hijgend drukte Hellhound de Rogue op de grond. Een pijnlijke dood wilde hij voorkomen dus was het bruut zijn de beste oplossing. Het was geen mooi zicht, het doorbijten van een nek, maar wel de meest pijnloze manier. Bovendien had deze kater Ophelia pijn gedaan en dat kon hij niet verdragen. Hijgend bleef hij boven het dode lichaam van de ander staan. Na enkele momenten draaide hij zijn ogen richting Ophelia. Hij had echt wel door hoe ze nu over hem zou denken. Dat had hij maar al te goed. "Laten we de training hier maar eindigen. Ga terug naar het kamp." Na die woorden gezegd te hebben draaide hij zich om en liep opnieuw zijn 'nest binnen. Het zou even duren voor hij al het bloed uit zijn vacht had gewassen. Zowel zijn eigen bloed als dat van de andere kater. Zijn wonden wilde hij schoonmaken en bedekken met spinnenwebben die hij er binnen nog had liggen.

[Aan jou de keus of ze luistert of niet]

Bij het horen van een plof draaide Hellhound zich direct om en sprintte hij weer naar buiten. Was de kattin toch teruggekomen? Zijn groene ogen werden groot toen hij Ophelia plat op de grond zag liggen. Er waren echter geen andere katten gezien. Zo snel als hij naderde kon hij gelukkig een ademhaling zien. Waarschijnlijk flauwgevallen. Grote kans dat het uit schok was. Zo'n situatie had ze na zijn weten nog nooit echt meegemaakt. Ook was dit waarschijnlijk de eerste dode kat die ze zag sinds haar moeder. Voorzichtig kroop hij onder de kattin langs om haar zo op zijn rug te kunnen dragen. Hij moest haar terugbrengen naar het kamp. Hij kon haar niet zomaar hier achterlaten en was en vrij zeker van dat ze het niet geweldig zou vinden als hij haar terug zou meenemen zijn 'huis' in. Voorzichtig stond hij op en begon te lopen, op een manier dat Ophelia niet van zijn rug af zou vallen. Hier zou hij onder lijden, dat mocht zeker zijn. Dit was alles behalve goed voor zijn wonden maar wel het beste pad van actie.