We are the reckless, we are the wild youth.

Boy, wat was het toch weer lekker weer vandaag. Niet alleen de lucht stond op onweren, ook het gelaat van de rood-witte poes. Ze had zich verscholen onder een enorme eik die eenzaam in het veld stond, net buiten hun territorium. De jonge poes was overvallen door het noodweer terwijl ze aan het patrouilleren was en het enige toevluchtsoord dat in velden of wegen bekend was, was deze boom. Dus had ze zich daar zeiknat neergezet en wachtte nu enkel af totdat de storm voorbij zou passeren. Hoewel ze nog pissig was door haar natte vacht, kon ze toch met bewondering naar de lucht kijken. Het was midden op de dag, maar de wolken deden denken dat het nacht was. Geen straal zonlicht kwam door het dek heen, het enige licht was afkomstig van het onregelmatige geflits van onweer, waarop al gauw gedonder klonk, zo hard dat ze het in haar borstkas kon voelen natrillen. De jonge poes klom op de laagst hangende tak en verschuild achter de bladeren keek ze toe hoe de natuur als een wild beest tekeer ging.

-Baby eerste post!

De jonge krijger was eigenlijk een beetje op zichzelf uit, hij had geen territorium geen thuis en was als maar aan het reizen. Al dit keer met een nieuwe naam die hij vaak de tweebenige hoorde zeggen, dus dacht hij dat het wel stoer zou zijn als hij dat woord als zijn eigen naam zou gebruiken want ja.. Hij wist niet wat het betekende maar als die grote beesten het zeiden was het vast cool, zijn blauwige ogen keken in het rond. Het regende, steeds hoorde hij het getik van de takken en het gruis van de wind. Er was een storm, al kende hij wel iets. Er zou een stilte en kalmte naar deze storm komen dus dat was oké, in stilte liep hij verder. Alles waaide, alles stormde over het gebied heen. Zijn zicht was half verdwenen door de nattige regen, toch droeg hij een grimas op zijn gezicht. Hij haten de regen, al zag hij dit als een spel. Hij kon plenzen in de plassen en kon even genieten van het water, al haten hij het feit dat het koud en nat was. Zijn pels was doorbroken door de regen, al tuurde hij rond. Hij zag wat, iets in de verte. Hij kneep zijn ogen samen, een boom. Al zag hij daaronder een gedaante, een kat achtige volgens zijn gevoel. Hij tippelde erop af en hoopte dat hij mee onder de boom kon schuilen, zijn blauwige ogen waren nog steeds gericht naar zijn première doel. Hij kwam langzaam iets dichter en dichter, toen hij dicht genoeg was vestigde hij zich voor de kat. Nog net niet onder de boom, het was een witte kattin met oranje vlekken. Hij lachten even, eindelijk had hij eens leven op deze wereld ontdekt behalve muizen en andere prooi dieren. Hij zei nog niks maar bleef even lachen, na een kortte tijd stopte hij en keek haar stiletjes aan. "Mooi weer eh?" Begon hij, zijn ogen waren even gericht op de donderwolken boven hun. "Het is niet vaak dat ik een kat tegen kom." Grinnikte hij daarna, waarna hij kort even zijn poot ophaalde. De regen tikte tegen de grond, het was duidelijk te horen en te voelen. Het zand onder hun poten was nu modder, hij zakte half weg al wist hij dat het geen drijfzand was dus voor nu was het veilig.

Ze had zich net wat ontspannen toen er een geluid anders dan de regen klonk. Farai richtte meteen haar oren weer alert op het landschap voor haar, waar ze nu een donker figuur haar kant op zag bewegen. Koeltjes bleef ze zitten, haar natte staart keurig om zich heen geslagen. Dat was echter, totdat ze de kat zag. Even leek haar hart te stoppen met slaan, die donkere vacht, die blauwe ogen, het was allemaal zo bekend. Ze stond op en wilde net de naam van haar verloren broertje schreeuwen toen ze zag dat het hem niet was. Maddox was niet hier, zou hier niet meer komen ook. Deze kater leek enkel zwart doordat zijn natte vacht aan zijn lichaam kleefde, zijn ogen hadden niet eens dezelfde tint blauw. Zachtjes ging ze weer zitten, zichzelf vervloekend om haar hoop. De kater lachte toen hij voor haar stond, net nog in de regen. Farai keek hem droogjes aan. "Mooi weer eh?" als om zijn woorden kracht bij te zetten doorkliefde een bliksemschicht de lucht. "Nou, echt prachtig,"miauwde ze uiterst sarcastisch. "Het is niet vaak dat ik een kat tegen kom."ze keek hem schuin aan, niet echt een duidelijke emotie in haar donker blauwe ogen. "Tsk, wees blij,"miauwde ze geamuseerd. "Meeste katten zijn toch een stel zielige hoopjes ongeluk," ze keek even naar hoe hij nog steeds niet onder de boom stond. "En jij? Ben je een soort watermonster die van regen houdt ofzo?"

De jonge grijzige kater keek naar de kattin voor zich en gniffelde even bij het zien van de kattin, hij wachtte even. Zij reageerde anders, hard en kort. Ze was wel vrij pittig, hihihihihi. "Nou, echt prachtig," miauwde de wit oranje kattin uiterst sarcastisch. Hij lachten bij haar antwoord, geweldig dit kon nog een leuk gesprek worden. Wink Wink, "Tsk, wees blij," miauwde ze op het volgende op een geamuseerd toon. "Meeste katten zijn toch een stel zielige hoopjes ongeluk," Sprak ze rustig, hij keek haar aan met zijn heldere ogen. Hij was een kleine kater en had vele nadelen maar ook voordelen, een daarvan. Hij kon snel wegglippen, nadeel hij kon een gewicht van een andere kat moeilijk houden. "Oh en wat weet jij er van?" Vroeg hij vragend met een oor tegen zijn hoofd aangeplakt, want ja vele katten waren.. Uuh.. Hij grinnikte weer, hij nam een zwiep met zijn staart. "En jij? Ben je een soort watermonster die van regen houdt ofzo?" Sprak de kattin voor hem daarna, hij grinnikte. Hij was oud voor zijn gedrag, "ben je bang dat dit watermonster op je afkomt." Miauwde hij plagend waarna hij weer grinnikte, zijn staart zwiepte heen en weer. Hij kende deze kattin niet maar hij had er een vertrouwelijk gevoel bij, zijn grote blauwen ogen keken haar aan. Ergens wel doordringend, hij wilde haar ziel door kijken al kon hij dat jammer genoeg niet wilde hij wel graag zoiets als kracht hebben. Hihihihihi.

"Oh en wat weet jij er van?" Heh, wat wist zij ervan? "Meer dan je zou denken, geloof me meneertje."Sprak ze droogjes. Na genoeg 'incidenten' was ze tot de conclusie gekomen dat katten over het algemeen stukken vuil waren, totdat het tegendeel bewezen was. Vooral katers dan. Toch gaf ze ieder een kans, het was echter knap lastig om echt tot haar te komen. Integendeel tot genoeg poezen was ze een gesloten boek waar niemand ook maar zijn poten op moest leggen. Dat hoofdstuk had ze achter zich gelaten. Ze draaide haar rood-witte kop naar hem om en vroeg hem wat hij voor moest stellen, terwijl hij daar verzopen en koud in de regen stond. Hij grinnikte enkel geamuseerd, waardoor de poes met haar oren draaide en hem vragend aan keek "ben je bang dat dit watermonster op je afkomt."miauwde hij plagend. Ze grinnikte enigszins duister en keek hem met een scherpe blik aan. "Oh kleine, ik ben nergens bang voor," ze ging staan en hief haar kop ter hemel. "Nog voor jou, nog voor dit weer!" ze greens breed, het had ook wel iets moois dit onweer.

Onderwerp: Re: We are the reckless, we are the wild youth.