[Training] Until Dawn

Haar eigen nest in de Apprentices den zat in elkaar. Het was een vreemd idee om een eigen nest te hebben als je gewend was om met je moeder en siblings te slapen. Ze had een plek gekozen die ze zelf heel mooi vond maar niemand anders wilde hebben. Door een gat zou namelijk gedurende het grootste deel van de nacht de maan op haar nest schijnen. Iets was ze zelf geweldig vond maar de rest absoluut niet leek te willen. In een snel drafje trippelde Chimepaw naar de rand van het kamp waar Sagefeather al op haar zat te wachten. Met een vriendelijke glimlach op haar snuitje benaderde de kleine Apprentice haar mentor. "Hoi Sagefeather, wat gaan we doen?" vroeg Chimepaw zo nieuwsgierig als ze was. Dit was haar eerste training en die bestond bij eigenlijk iedereen wel uit het verkennen van het gebied. De vraag was misschien wat dom maar ze had het niet kunnen laten om hem toch te stellen.

De grijsbruine kattin glimlachte naar haat terug en stond op voor ze haar vraag beantwoordde. "Sinds je net Apprentice bent geworden, lijkt het me het handigst als we beginnen met een rondleiding door ons territorium," vertelde de kattin. Met een wenk van haar staart draaide Sagefeather zich om en liep de uitgang van het kamp door. In een vrolijk drafje volgde de jonge kattin haar mentor. Zo heel vaak was ze het kamp nog niet uit geweest. Dat was natuurlijk ook logisch gezien ze nog maar net Apprentice geworden was. Met Pearlypaw was ze een paar keer ontsnapt maar ze waren nooit ver gegaan en altijd teruggegaan. Chimepaw had een erg goed besef van de regels van de clan. Bovendien wist ze dat het gevaarlijk kon zijn buiten het kamp voor een kitten. Niet dat ze nu veel meer dan dat was maar goed, ze had nu haar mentor die haar kon beschermen als het nodig was. "Naar welke grens gaan we eerst Sagefeather?"

Een paar seconde, meer was er niet voor nodig. Binnen een paar stappen was ze verder het kamp uit dan dat ze ooit geweest was. Met Pearlypaw was ze nooit heel ver gegaan als kitten. Nooit waren ze zo ver gegaan dat het gevaarlijk zou kunnen worden voor hun. "We zullen stroomopwaarts met de rivier meelopen, en vanaf daar zal ik je alle gebieden en grenzen laten zien," vertelde Sagefeather haar. De rivier was het kenmerk van hun clan. Het was hun trots. Het was hun voedselbron en de plaats waar ze hun unieke vaardigheid konden beoefenen. "Aan de overkant van de rivier zie je de Sunningrocks. Thunderclan heeft het recent van ons afgenomen." zei de kattin toen ze waren aangekomen op hun eerste bestemming. Chimepaw haalde diep door haar neus adem om de geuren in zich op te nemen. Als automatisme opende ze haar bek ook een beetje, de geuren werden beter te onderscheiden. "Probeer de geur van Thunderclan alvast te onderscheiden van de onze," vertelde Sagefeather. "Het ruikt naar bos, naar bomen. Niet naar vis zoals wij," mompelde Chimepaw met een bedenkelijke blik in haar zilvergrijze ogen. Nadat ze voor haar gevoel die geur lang genoeg in zich had opgenomen draaide ze zich weer naar de bruine tabby. "Waar gaan we nu heen?" vroeg ze haar mentor met een nieuwsgierige twinkeling in haar ogen.

"Probeer de geur te onthouden voor later," vertelde haar mentor nadat ze geknikt had op Chimepaw's onderscheiding van de twee verschillende geuren. "We gaan nu richting de Highlands," vertelde de bruine tabby. Chimepaw knikte en volgde al snel het tempo van haar mentor naar een ander deel van het gebied. "De rivier heeft verschillende vertakkingen. Hier is niet echt vis te vangen, maar wel andere prooien zoals kikkers en waterratten," vertelde Sagefeather. Rivier heeft vis, zijtakken hebben kikkers en waterratten, dat moest ze onthouden. Langzaam maar zeker begon Chimepaw haar pootkussentjes te voelen en de spieren in haar poten. Ze was niets gewend en dus ook al een beetje vermoeid tegen de tijd dat ze bij de Highlands aankwamen. "Dit zijn de Highlands. In het geval van overstroming zal het Riverclankamp hierheen verhuizen. Voor nu is het echter een jachtgebied voor kleine landdieren," vertelde de Warrior. Hoewel het grootste deel van de prooi die ze aten vis was vond Chimepaw de landdieren iets interessanter. Ze zagen er leuker uit. "Zijn er bepaalde geuren die je kan onderscheiden?" Opnieuw nam Chimepaw de geuren in zich op waarbij haar bekje ook een stukje open ging. "Ik ruik prooi maar ik kan niet echt onderscheiden wat en waar," reageerde de bruine tabby met een lichtelijk teleurgestelde gezichtsuitdrukking.

"Oké, probeer je op één geur te concentreren," vertelde Sagefeather haar. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan. De geuren leken overal vandaan te komen en overal te lopen. De moest zich concentreren op de sterkste punten in plaats van de overige sporen. "Volg hem naar waar hij het sterkst is, maar blijf stil en blijf laag in het gras." Chimepaw knikte bevestigend voor ze alle geuren nog een keer in zich opnam. Eerst moest ze de geur nog pinpointen. Het duurde even voor er wat gebeurde, maar toen dat gebeurde leek er een nieuwe wereld voor haar open te gaan. In een fractie van een seconde leken alle overige geuren te verdwijnen tot er nog maar een geur over bleef. Haar zilvergrijze ogen draaide naar het punt waarna ze zich geruisloos door haar pootjes liet zakken. Hiermee had ze al zo veel geoefend als kittens. Ze had zowel Apprentices als Warriors het haar laten voordoen zodat ze kon zien hoe het moest. Het was prima tijdverdrijf geweest en bewees zich nu ook nog eens enorm handig. Pootje voor pootje begon ze in de richting van de geur te bewegen. De geur was relatief dichtbij, dat was een geluk. Het moment dat ze dacht dat haar poten deze sluiphouding niet meer konden houden verscheen er een klein, bruin bolletje vacht in het gras. Dit gaf haar nieuwe energie. Nog een paar passen dichterbij... Met een gigantische sprong kwam Chimepaw boven het gras uit. "Au!" riep ze waarna ze een boze blik wierp op de steen tussen het gras. Ze was recht op een scherp randje gaan staan. Nu deed haar poot pijn en was de muis al lang ver weg. Geweldig...

Aan de ene kant viel het ook wel te voorspellen dat er iets zou gaan gebeuren. Het ging namelijk té mooi. Zo goed hoorde het de eerste keer ook niet te gaan dus strafte het leven haar daarvoor. Dat straffen gebeurde dus door de scherpe steen op haar pad. Ach als je het positief bekeek wist je ook meteen dat ze voortaan ook moest kijken waar ze haar pootjes wegzette. Van fouten kon je leren. Dat hadden de Warriors en Apprentices uit het kamp haar wel eens verteld. "Oh, gaat het? Laat me je poot eens zien," vroeg Sagefeather met een lichtelijk ongeruste toon in haar stem. Chimepaw tilde haar poot op en draaide haar pootkussentje naar boven. Het bloedde heel zachtjes door een schrammetje. Met een vragende blik keek ze naar de Warrior voor haar. Sagefeather zou vast wel weten wat ze nu moesten doen. Gewoon door? Iets er op doen en door? Terug naar het kamp? Chimepaw geloofde er in dat haar mentor dat wel zou weten.

"Kun je er nog op lopen?" vroeg haar mentor. Voorzichtig liet Chimepaw haar pootje richting de grond zakken tot ze het gras weer tussen haar pootkussentjes voelde. Vervolgens liet ze er langzaam maar zeker meer gewicht op komen door een beetje schuin naar voren te leunen. Het prikkelde een beetje maar daar wat het meeste ook wel weer gezegd. Het grootste deel van haar reactie was waarschijnlijk de schrik geweest. "Ik denk dat het me wel moet lukken," reageerde ze met een opgeluchte glimlach op haar gezicht. Het zou vreselijk zijn geweest als ze haar eerste training zou moeten stoppen omdat ze domweg op een steentje was gaan staan. Niet alleen zou het kostbare tijd zijn, ook zou Pearlypaw haar er waarschijnlijk mee uitlachen.

Er ging een vlaag van opluchting door de jonge Apprentice toen ze kon bevestigen dat ze gewoon weer verder zou kunnen. "Mooi," reageerde haar mentor met een glimlach. De grijze kattin wenkte haar en de twee vervolgde hun weg door het gebied weer. De tweede plaats waar ze aan waren gekomen was een kloof. "Dit is de Gorge. Die scheidt ons gebied met dat van Windclan," vertelde de kattin. "Probeer ook hun geur al te onderscheiden van de onze," opperde de kattin haar vervolgens. Chimepaw deed haar best maar kreeg niet veel van de geur mee. De wind droeg hun geur het Windclangebied in en niet andersom. Zachtjes schudde ze een keer met haar kop. Ze kon de Windclan amper ruiken op het moment. "Als je hier stroomafwaarts loopt, zul je aankomen bij de watervallen. Wees hier altijd voorzichtig, de val is lang en de stroming is sterk." Hierop knikte Chimepaw bevestigend, het was hier bijzonder gevaarlijk en dat moest ze dus goed in haar oren knopen.

De twee katten vervolgde hun pad langs de rivier. In de verte klonk het geluid van kletterend water. Al snel kwamen ze dan ook bij een waterval aan. Dit was de eerste keer dat Chimepaw een echte waterval zag. De kattin kon het dan ook niet helpen om er een beetje overdonderd bij te staan. "Dit is dan de waterval. Nogmaals, pas goed op als je hier probeert te zwemmen," vertelde Sagefeater. Als Chimepaw het zo bekeek leek het haar so wie so geen slim plan om op deze plek te gaan zwemmen. Die val zou je niet zomaar overleven. Dat kon alleen maar met geluk en niet een beetje ook. "Heb je zin om een eind verderop alvast je eerste zwemles te hebben?" vroeg de Warrior haar vervolgens. De grijze oogjes van de jonge Apprentice lichtte op bij die vraag. Zwemmen was de grootste trots van de Riverclan en Chimepaw stond dan ook te popelen om het te leren. "Ja, graag!"

Chimepaw volgde haar mentor naar de rivier en wachtte geduldig af toen Sagefeather haar poot in het water stopte. "Oké, de rand van de rivier is vrij ondiep, maar het water is ontzettend koud. Probeer eerst eens aan de temperatuur te wennen," vertelde de Warrior. De bruine tabby zette voorzichtig een pootje in het water. Koud. Meteen zette ze haar andere voorpoot ook in het water. In een keer liep ze door tot het water haar buik nog net niet raakte. Ze had Apprentices wel eens horen zeggen dat het minder koud was als je er in een keer snel in ging dan als je er langzaam in ging. Na een keer diep ademhalen wandelde de jonge kattin verder de rivier in. Zo koud! Haar poten voelde inmiddels al wel minder koud aan dan eerst, het zou wel komen. Chimepaw bleef horizontaal op en neer lopen op het punt dat haar schouderbladen net onderwater verdwenen. Eerst maar eens wennen. Lopen ging al verrassend moeilijk als het water zo hoog stond.