Blame it on the rain

Butterpact was voor de verandering eens een keer bij zijn broer gaan liggen. Normaal gezien ging hij altijd zo dicht mogelijk in de buurt van de ingang van hun den liggen zodat hij zeker vroeg genoeg wakker zou worden om Clantaken te verrichten, maar deze keer irriteerde hij zich zo erg aan de regen die dankzij de wind zelfs voorbij de ingang van hun den kwam dat hij de raad van zijn broer had opgevolgd en naast hem was komen liggen. En hij ging het natuurlijk nooit toegeven aan de tabby tom, maar hij vond het ook wel eens prettig om een warme vacht tegen het zijne te voelen zodat hij kon opwarmen. ’s Winters vlakbij de ingang liggen had immers het nadeel dat het wel eens heel koud kon worden, maar meestal was het er toch zo vol in de den dat er altijd wel iemand tegen hem aan kwam liggen. Zijn broer had echter een lekker dikke en warme vacht, dus dat was natuurlijk fijner om tegenaan te kruipen dan zo’n kat die bijna geen pels had. Zoals hijzelf dus. Hij wist niet waar Breakingpoint de warme pels vandaan haalde, maar hij wilde het ook hebben. In elk geval werd hij dus wakker omdat zijn broer het nodig vond om hem in zijn slaap een trap te geven. Met een zucht stond de grijze tom op waarna hij zichzelf begon te wassen en daarna naar buiten ging. Hij merkte dat het echt al middag was en na snel iets gegeten te hebben, ging hij het territory in. Jeetje. Normaal gezien sliep hij nooit zo lang! De tom schudde zijn kopje zodat hij zich kon concentreren en merkte algauw op dat hij niet alleen was in het territory. Zijn blik viel op Pearlypaw en even grinnikte hij. Hij had wel gedacht dat de grijze tabby nooit lang in het camp zou kunnen blijven. ‘Zonder mentor of begeleiding buiten het camp, hè? Dat zijn toch echt wel strafpunten, hoor. Dadelijk zorgt Butterstar er echt nog voor dat je voor eeuwig in de nursery blijft of je zelfs verhuist naar de elders’ den. Stel je toch eens voor wat een luxeleven je dan zou hebben. De hele dag teken uit hun pels halen en zo.’ Grijnzend ging hij langs de tom zitten en gaf hem een stootje.

Butterpact keek de tom schuin van opzij aan en was verbaasd dat de tabby moeite deed om een grijns te onderdrukken. De meeste apprentices waren echt al geïrriteerd als hij zijn aanwezigheid kwam aantonen. Dat kwam natuurlijk ook wel grotendeels omdat hij een bepaald imago omhoog had gehouden als apprentice zijnde en daarom niet altijd iedereen even blij was met hem in de buurt. Maar hij zwoer dat hij langzaamaan begon te veranderen en bepaalde dingen anders begon in te zien, ook al zou niemand hem waarschijnlijk op zijn woord geloven en hem vierkant uitlachen als hij dat tegen hun zou zeggen. En dus hield hij maar wijselijk zijn mond terwijl hij er zelf achter probeerde te komen op welk vlak hij nu juist bezig was met veranderen. Hij trok kort met zijn oortje toen Pearlypaw antwoord gaf. ‘Misschien wil ik wel helemaal niet jouw begeleider zijn,’ kaatste hij terug en hij grijnsde toen de tom hem een stootje teruggaf. Hij mocht de tom wel. Hij had het altijd wel interessant gevonden hoe Pearlypaw keer op keer zijn best had gedaan om toch even uit de nursery te mogen en mokkend weer terug was gegaan als hij betrapt werd. En hij vond het natuurlijk ook onwijs leuk om zich weer voor de geest te halen hoe Butterstar hem bedreigd had nadat hij een Clanmeeting had proberen te joinen. ‘Maar goed, ik zal wel net doen alsof je toestemming van mij had om buiten het camp te gaan. Ik offer mezelf wel weer op.’ En hij keek de tabby aan alsof dat een hele eer was. En misschien was dat ook wel zo. Haha, arrogantie. Daar had hij misschien wel nog een klein beetje “last” van. Of ja, de anderen vooral. ‘Maar hoe bevalt het apprentice zijn? Moet vast een hele verademing zijn dat je niet meer in die nursery zit.’