I sometimes wish I stayed inside my mother, never to come out.

Het maanlicht scheen op zijn zilveren vacht en weerkaatste in zijn lichtgrijze ogen als hij opkeek naar de hemel. Naar Starclan. Zou zijn vader op hem neerkijken? Zou zijn geest die ene hele felle ster zijn, of dat kleintje dat zo ver van de anderen leek te staan? Of misschien was hij wel eentje van die groep daar, van die vele sterren bij elkaar. Pearlypaw ging verliggen en sloot zijn ogen, zijn snuitje nog steeds naar boven gericht. Het was bijna alsof hij de koude van het maanlicht kon voelen, zoals je de warmte van de zon ook op je snuit voelde branden. Een enkele traan gleed vanuit zijn ooghoekje, maar hij weigerde om er meer te laten vallen. Er was nu niemand die het zag, tuurlijk; maar hij moest ook sterk zijn voor zichzelf. Hij kon aan zichzelf niet toegeven dat hij verdriet had, dat hij op sommige momenten terug kitten wou zijn, opgekruld bij zijn moeder en zijn siblings. Toen was alles makkelijk. Alles was makkelijker geweest als hij er niet geweest was. Op sommige momenten wou hij gewoon dat hij nooit geboren was, dan had hij nooit moeten leiden, nooit moeten afzien.

+Chimepaw eerst

De maan leek een vreemde aantrekkingskracht te hebben. Zo kon het niet laten om elke nacht even naar het figuur in de hemel te staren. Geen andere kat leek deze aantrekkingskracht te voelen. Vreemd. Iets zei haar ook dat de maan belangrijker was dan de sterren, dat Starclan rondwandelde op de maan. Zou dat kunnen? Iedereen zei dat Starclan de sterren waren maar het voelde zo veel beter om te geloven dat de maan hun gebied was. Zachtjes kwam ze overeind uit het lange gras. De bruine tabby keek even om zich heen en liet haar ogen vallen op een kat in de verte. Aan de extreem lichte tabby vacht en de kleine bouw herkende ze haar broer in de kat. Beide waren ze bijzonder klein, zij was zelfs eerder Windclan grootte dan Riverclan formaat. Zachtjes wandelde ze zijn kant op. Wat was hij daar aan het doen? Iets glimmends rolde over de wang van de kater. Huilde hij? Voorzichtig sloop Chimepaw dichter naar haar broer toe tot ze naast hem stond. Hij zat met zijn ogen dicht dus wist ze niet goed of hij haar had opgemerkt. "Pearly?" zei de kattin met een lichtelijk bezorgde toon in haar stem.

De plotselinge stem van zijn zusje deed hem opspringen. De bezorgde ondertoon die weerklonk in zijn naam zond een pijnlijke steek door zijn hart en zoals iedereen wist maakte pijn hem niet verdrietig of zielig; het maakte hem kwaad. Woedend misschien zelfs. Zijn lichtgrijze ogen keken nu naar de poes, die gelukkig even groot was als hem. Het had niet geholpen als hij naar haar had moeten opkijken. "Wat, Chime?", snauwde hij naar zijn zusje, zijn wenkbrauwen gefronst. De enkele traan over zijn wang was nog niet weggeveegd en de pijn schemerde door in zijn ogen waar het maanlicht in weerkaatst werd.

(kort, sorry :'))

Pearlypaw had haar duidelijk niet horen aankomen. Hij reageerde in eerste instantie namelijk vrij geschrokken. De schrik verschoof echter al snel naar irritatie. Het was algemene kennis dat je zijn pijn en verdriet niet moest erkennen. Hij werd boos. Dat nam echter niet weg dat ze hem geen aandacht wilde geven. Altijd al het verdriet en alle pijn wegstoppen kon toch ook niet goed zijn? Het was toch beter om daar over te praten? Het maakte haar niet uit dat hij dat niet wilde. Zij wilde dat en daar ging niet zomaar iets aan veranderen. "Wat, Chime?", snauwde de zilveren tabby haar met een frons toe. Voorzichtig zette ze een stapje richting de kater en likte, zo snel als ze kon, de traan van zijn wang af. Vervolgens liep ze voor hem langs en liet haar staart onder zijn kin door glijden. "Wat is er?"

Zijn bloed kookte, zijn pluizige vacht stond rechtovereind en zijn klauwen waren uitgeslagen. Hij gromde gevaarlijk en moest zichzelf tegenhouden om niet in de staart van zijn zus te happen. Maar dan nog, hoe erg zou dat nu helemaal zijn? Ze speelde met vuur en ze moest leren dat je dat niet deed. "Laat. Me. Alleen.", grauwde hij, zijn stem zwaar van de ingehouden agressie. Chimepaw, laat hem nu alleen! Hij wou haar geen pijn doen, maar hij wist niet of hij zich zou kunnen inhouden als ze zo doorging. Starclanverdomme een verdwaalde traan van zijn wang aflikken alsof ze zijn moeder was. En dan nog. Als Honeyscent dat had gedaan had hij haar ook afgesnauwd. Zo'n dingen deed je niet! Was ze dan zo dom? Zo onnozel? Kende ze hem dan zo slecht of vond ze het gewoon leuk om hem te kwellen?

Chimepaw merkte hoe Pearlypaw's vacht rees. Ze zag hoe zijn klauwen waren uitgeslagen en hoorde zijn gegrom. Nu had ze een gevoelige snaar geraakt, dat was zeker. Normaal gesproken zou ze hiervan geschrokken zijn. Nu gek genoeg niet. Sterker nog, er kwam wat adrenaline in haar bloed terecht. Dit was interessant. "Laat. Me. Alleen.", snauwde de kater haar toe. Met een ruk draaide de kattin zich om zodat ze vlak voor Pearlypaw kwam te staan. Hun neuzen waren minder dan een muizenlengte van elkaar verwijderd. Haar ogen waren lichtelijk vernauwd. "Nee", zei ze met een zelfverzekerde toon in haar stem. Waar kwam dit nou weer vandaan? Zo had ze nooit gereageerd maar nu kwam het er zomaar uit, alsof het niets was.

Pearlypaw klemde zijn kaken op elkaar en spande al zijn pezige spieren aan. Hij zou kunnen weggaan, zich omdraaien en gewoon weglopen, maar dat was laf en hij deed niet aan vluchten. Ze pushte zijn grenzen en probeerde erdoorheen te breken, maar zijn grenzen waren rotsvast in steen gehouwen en zo makkelijk zou je hem niet kunnen veranderen. En wie niet horen wou, wel.. Die zou moeten voelen. Het kwam opeens, opeens knakte er iets in hem, en met een stevige haal sprong hij naar voren, hij ging op zijn achterpoten staan en probeerde met uitgestoken klauwen zich vast te grijpen aan haar schouders. Hij toonde zo zijn zachte buikvlees, maar dat deed er niet toe. De pijn zou alleen maar helpen; misschien zou het hem kwader maken, misschien zou het hem uit deze waas snappen, maar in ieder geval zou hij iets voelen. En dan zou hij weten dat hij inderdaad nog altijd leefde, ook al leek dat niet altijd zo. Ook al wou hij dat niet altijd.

Met grote ogen keek Chimepaw toe hoe haar broer naar voren gesprongen kwam en op zijn achterpoten ging staan. De klauwen van de kater glommen in het maanlicht. Ze had makkelijk achteruit kunnen springen, weg van zijn klauwen. De bruine tabby stond echter als aan de grond genageld. En gek genoeg vond ze dat niet eens zo vervelend. Ze siste toen de kater zijn klauwen in haar schouders sloeg. Met pijn zichtbaar in haar ogen probeerde ze Pearlypaw aan te kijken. Ze zou niet terug vechten. Winnen kon ze niet en dit was wel een kans om het goed duidelijk te maken aan de zilvergrijze kater. "Je doet hier jezelf meer pijn mee dan mij", siste Chimepaw tegen haar broer. Ondanks de sissende toon viel er geen woede in haar stem te horen. Ze wilde hem vooral duidelijk maken dat hij zijn verdriet niet kon weg poetsen alsof het niets was.