STORYLINE EVENT || Flood!

De nacht duurde al lang, langer dan ze had gewild maar goed. Nu waren ze onderweg terug naar huis en een iets van onbehagelijk gevoel kroop op in haar maag. Ze wou naar haar kittens. Veilig opkrullen in haar nest en de jongen dicht bij zich houden.

Maar de regen bleef aanhouden. En zij en haar warriors waren allen doorweekt tot op het bot. Het was een stillere tocht dan normaal en vele katten hadden iets om over na te denken. Zij ook.. Innerstar was dood.. Inner was een kat waar ze in een zekere zin van gehouden had en absoluut respect voor had gehad. Haar moeten missen zou zwaar zijn, zeker voor Shadowclan, maar ergens ook voor haar. Daarnaast, Tallshadow die zijn naam niet had gekregen van Starclan. Silverstar die zijn thuis opnieuw kwijt was met zijn clan. Het was allemaal veel om te behappen. Hoewel Riverclan sterk genoeg was geweest tijdens de droogte en de regen als zege aannam was het duidelijk dat Windclan en zeker Thunderclan zwaarder getroffen waren door deze weersomstandigheden..

Heel even, voor een seconde, had ze Starclan willen danken hun goed gezind te zijn. Maar zodra het kamp in zicht kwam werd het duidelijk dat Starclan niet klaar was geweest met hun. Een dikke angstgeur hing over het kamp. Waren ze aangevallen? Nee.. Nee dat was het niet.
Zonder dat ze het echt doorhad was ze sneller gaan lopen tot dat haar poten leken te vliegen maar moest slippend tot stilstand komen. De ingang van het kamp was niet te zien. Er was enkel.. water.

Riverclan was overstroomd..

Paniek was het eerste dat door haar hoofd schoot. Moederlijke instincten al wat ze voelde maar haar leidersinstinct dwong de overhand en draaide haar kop bij naar de warriors. "De sterkste zwemmers. Nu." Het was duidelijk dat er paniek in haar stem lag. "Zwem naar binnen. Zoek als eerste de elders den en de nursery door. Haal iedereen er uit die er nog in zit. Zoek onderwater, mocht er iemand vastzitten." Met haar hart in haar keel draaide ze zich bij. "Jullie." Ze knikte naar een klein groepje. "Verdeel je, verken de omgeving. Ga naar de highgrounds. Kijk of er al katten uit zijn gekomen kam het hele territorium uit indien nodig!" De bevelen kwamen snel, haar stem gehaast voor ze haar lichaam terugdraaide. Een laatste benauwde en doodsbange blik op Panthergrowl voor ze zelf het water in dook. Haar angst boeide niets meer. Als haar kits nog binnen waren, niet enkel haar jongste nest, maar haar oudere kinderen ook. Niets boeide meer. Zo lang ze hun maar in veiligheid kon brengen.

-OPEN VOOR IEDEREEN

De kater volgde de kattin nauw aan haar zijde. De Gathering had geen goed nieuws met zich meegebracht. Er was veel gebeurd, vooral ten nadele van de andere Clans. RiverClan leek het goed getroffen te hebben, maar toch knaagde er iets aan hem. Hij hield Chivy goed in de gaten, zodat hij er zeker van was dat er niets met haar gebeuren kon. De kater stapte met flinke pas voort. Ook Butter leek last te hebben van de spanning, of misschien had hij haar wel aangestoken. Hoewel hij probeerde er zo relaxed mogelijk uit te zien, was zij zijn beste vriendin en kon het niet anders dan dat ze opmerkte hoe gespannen hij werkelijk was. Een frons lag op zijn gezicht terwijl hij voortliep. De sfeer die over RiverClan gebied was heengevallen, beviel hem niets.
Toen ze bij het kamp aankwamen, bleek er echter wat er aan de hand was. Zijn hart leek te steken toen hij zag hoe hun huis volledig blank stond. De rieten wanden hadden het dan uiteindelijk toch begeven. Het was logisch, met deze hoeveelheid water, maar het kwam toch tot grote schok. Hij had er immers niet aan gedacht, maar nu het eenmaal gebeurd was, leek het zo logisch. De kater draaide zijn kop met lichte paniek richting Butterstar toen deze bevelen uit begon te delen. Hij telde zichzelf mee als sterke zwemmer, en wilde bijna het water in duiken, toen hij zag dat ook de leider zichzelf het water in gooide. De kater gromde gestresst. Butter kon niet zwemmen! Waarom zette ze dat nu altijd zo koppig opzij! Hij sprong haar direct achterna. Het water was hier nog niet diep, maar hoe verder ze hun ondergestroomde kamp in zouden zwemmen, hoe dieper het zou worden en na een tijd zou je niet meer kunnen staan. "Butter!" riep hij waarschuwend. God, besefte ze zich dit wel? Niemand had er wat aan als ze zichzelf de dood injoeg! Bovendien zou ze er ook niet van staan te popelen dat RiverClan haar grootste geheim wist, en die zou zeker uitkomen als ze dalijk maar wat zat te spartelen en hij haar moest redden.

De kleine tom lag onrustig in zijn nest terwijl de spatten van de regendruppels zijn oren vulde. Zijn ogen waren gesloten maar de kitten kon de slaap maar niet vatten. Zijn slanke lichaam was veranderd in een skelet met een zielige zwarte vachtje en lag nu rillend opgekruld tegen de nestrand. Sinds de dood van Creamyfrost had de kitten amper wat gedaan, hij durfde zich amper buiten te vertonen en hoevaak het hem verteld werd dat het niet zijn schuld is wist de zwarte tom dat ze dat alleen zeiden om hem geen schuldgevoel te geven. Iedereen wist stiekem in hun achterhoofden dat hij het was. Ravenkit wist heus wel dat door zijn schuld zijn vriend overleden was. De kitten hees zijn kop op toen er een druppel water op zijn snoet belande en vragend knipperde hij met zijn blinde ogen. Meerde druppels volgde. De tom kroop weg voor hij zich overeind werkte en met zijn voorpoten langzaam uit het nest stapte. De nacht was allang gevallen en de meeste warriors waren nu bij de Gathering of sliepen. Geen kat die op hem lette nu en daar maakte de kleine tom gebruik van. Terwijl hij de natte plek op zijn pels likte waar de druppels opvielen glipte Ravenkit de nusury uit. Meteen trok de kit zijn neusje op toen de regendruppels met een rap tempo op zijn lichaam vielen en geschrokken rende hij door tot hij een beschutte plek had gevonden. Het regende pijpenstellen, en de grond werd bedekt met enorme plassen water die zijn zwakke lichaam hadden doorweekt. Het water kwam nu al tot zijn hals. Snel schudde hij zijn vacht uit en liep door. Niet precies wetend waar hij op dit moment eigenlijk was. Ravenkit snoof de lucht op, zijn neus vullend met de geur van muffe nesten en meerde luchten van allemaal soorten kruiden. De kitten slikte eventjes, dit was de plek waar Creamyfrost gestorven was. De plek waar hij nooit meer naar toe wou gaan. De medicine cat den. De zwarte kittenn draaide zich regelrecht om en begon de uitgang te zoeken maar toen hij zijn poten een paar muizenlentes naar voren had laten stappen voelde hij een natte plas. Water stroomde de den binnen en omringde in een rap tempo zijn poten. Angstig zette de kitten een stap naar achteren maar het water bleef hem volgen tot deze steeds meer omzich heen begon te kronkelen. Ravenkit's zwarte vacht werd kouder door het water en met een brok in zijn keel ging hij zo snel mogelijk naar de rand van de den. Op eerste instantie leek het hier veilig maar na een tijdje leek zelfs het water zich hier te bevinden. Water slokte de den op. Ravenkit begon zachtjes te piepen en angstgeur omringde zijn lijfje. Hoe moest hij hier vandaan komen? Hij  kon niets zien, het enige wat hij wist was dat er elke seconde meer water de den binnendrong. De kitten legde zijn voorpoten op de rand en begon omzich heen te voelen tot hij uiteindelijk een par scheurtjes had gevonden in de wand zelf. Zo snel en goed mogelijk probeerde de tom zich omhoog te heizen. Kruiden vielen uit de wanden waar Ravenkit zich mee omhoog hees tot hij een wat grote plek had gevonden. De kitten wurgde zich in de gat, zijn zwarte vacht en staartje uitstekend. Hopelijk kwam het water niet te hoog...

Note: Ravenkit bevind zich in de medcat den. Hij is verstopt tussen de wanden waar de kruidens normaal gesprokken liggen hij is ongeveer op plafond hoogte (Belangrijk: water staat dus erg hoog hier!!)

Hij was veel te laat wakker geworden. Veel, veel te laat. Was hij maar mee geweest naar de fourtrees.. Misschien had hij dan nu niet recht in de ogen van zijn vader, van Starclan, gekeken. Zijn poten trappelden tevergeefs en hoewel hij wel boven bleef kon hij toch niet weg. De grijze kater had zijn ogen maar geopend toen hij al dreef, toen water in sneltempo de apprentice den uitstroomde. De anderen konden zwemmen, of waren al vroeger wakker geworden, en zij waren waarschijnlijk op tijd kunnen vluchten. Hij zag toch niemand anders.. Niet dat dat zijn eerste prioriteit was. Het water leek voor even gestopt, maar dat hielp hem weinig. Pearlypaw zat opgesloten in de apprenticeden, zijn snuitje tegen de wand aangedrukt. De hele ingang zat onderwater. Op zich niet zo'n groot probleem.. Als hij deftig kon zwemmen. De kleine kater wist genoeg om boven te blijven, maar te weinig om onder water te durven gaan. Hij wou niet roepen om hulp, want dat was zwak - maar hij wou ook niet bepaald verdrinken. Starclanverdomme, wat nu? Wat moest hij doen? Met wat geluk kwam iemand kijken of er hier iemand vastzat, maar dan leek hij ook zo zwak, met zijn snuit tegen het plafond gedrukt en zijn poten wanhopig spartelend om toch maar boven te blijven.. Zijn magere lichaam hielp veel bij snelheid maar het zorgde er wel voor dat hij niet zo makkelijk kon drijven als de gemiddelde Riverclanner. Nog een geluk dat zijn vacht lang en waterdicht was, want het water was ijskoud en niet bijster aangenaam..

Note: Pearlypaw zit in de apprenticeden. De ingang van de den zit onder water maar tegen het plafond is een luchtbel, waar hij in zit. Er kunnen nog andere apprentices ook zijn. Pearlypaw kan niet goed genoeg zwemmen om zichzelf te bevrijden en zal geholpen moeten worden :')
Tag: (andere apprentices, een redder?) Niemand

Ze lag in de Nursery en dacht aan al de Riverclan Katten op de Gathering. Het liefst was Crystalshell zelf ook gegaan maar ze was nu heel hoog zwanger en kon het zichzelf niet veroorloven zo'n reis te maken. Plotseling hoorde ze geschreeuw van buiten het den en ze keek op. Wat in Starclans naam? Dacht de grijze kattin voordat ze besefte wat er aan de hand was. Het kamp stroomde op rap tempo vol met water. Doodsbang voor haar ongeboren kittens keek de aanstaande queen om zich heen. De kittens van Butterstar! Het waren er vier en het zou moeilijk zijn ze allemaal zwemmend naar buiten te brengen maar er zat niks anders op. Vlug stond ze op, rende naar het andere nest en tilde Moonkit, Steppingkit, Coyotekit en Slowkit op. Ze waren niet al te zwaar maar als ze moest zwemmen met een doorweekte vacht... Dan werd het riskant. Maar op dat moment dacht Crystalshell daar niet aan. Ze rende richting de uitgang van de Nursery, die al aardig vol begon te stromen. En zwom met krachtige slagen en met de kittens in haar bek naar de uitgang van het kamp. Terwijl ze die kant uitging zag ze haar leider maar ze was te moe om haar aandacht te trekken. Na wat uren leek kwam de zwangere queen het water uit en zette ze de vier kittens naar. "Butterstar... ze zijn veilig!" Probeerde ze te schreeuwen, maar er kwam alleen een zwak gegrom uit haar bek. Haar spieren deden verschrikkelijk veel pijn. Maar de kittens waren veilig. Alle zes de kittens trouwens.... Toen viel ze uitgeput neer naast de jongen

Note: Ze heeft Butter's kittens uit de Nursery en is van uitputting neergevallen.
Tag: Butterstar als ze haar gezien heeft, Kittens van Butter en eventueel iemand die haar komt helpen

Crumblepaw had zichzelf voorgenomen niet naar de Gathering te gaan om de Clan te beschermen. Door alle rampen die waren gebeurd de laatste tijd - de hevige bosbrand in Thunderclan, de droogte daarvoor en de nog andere problemen - wist hij dat er iets stond te gebeuren. Iets slechts, zoiets als een zesde zintuig dat vertelde wat de meeste dieren wel hadden als er iets vreselijks stond te gebeuren, dus lag de cyperse kater al onrustiger in zijn nest dan normaal te woelen en had hij de slaap nog steeds niet kunnen vatten, al zag hij aan de lage maan dat de ochtend bijna zou aanbreken. Hij gromde gefrustreerd en tilde zijn kop op, maar op het moment dat hij zijn lichaam opnieuw wilde neervleien in het nest, voelde de kater het opnieuw - die prikkelende spanning die als een rilling rond zijn ruggengraat liep. Zijn hart kneep door een of andere manier samen en hij spitste zijn oren om elke geluidje en elke beweging op te nemen. Een seconde was het oorverdovend stil en hoorde Crumblepaw niks anders dan het ritmische gedruppel van regen op het dak van het leerlingenhol, de kalme ademhaling van katten en het rustige borrelen van de rivier. Een tel daarna zwol er een soort van gerommel aan, steeds luider en dieper, maar voor de cyperse kater goed en wel besefte wat er gebeurde klotste er een ferme, krachtige golf water in het hol waardoor zijn vacht in een klap doorweekt was. Het kamp overstroomde. Het drong te laat tot hem door, want zijn waarschuwende kreet werd gesmoord door een slok water die hij binnenkreeg door de volgende, grotere hoeveelheid water die naar binnen stroomde met zo'n geweldige snelheid dat hij tegen de wand van het leerlingenhol werd gesmakt, en meteen onder water gesleurd werd. Instinctief trappelde hij naar boven, maar zodra hij aan de oppervlakte was gekomen zag hij dat de ingang al volledig onder water stond en de lucht die hij ademde weinig was. Het hol was bijna volledig overstroomd, en pas nu begon de paniek tegen zijn borst te drukken. "H-... Help," mompelde hij, zijn hoofd zo goed mogelijk boven water houdend, al bleef de hoeveelheid water stijgen en werden zijn spieren steeds slapper door de ijzige, bijtende kou. Het voelde alsof zijn poten niet meer wilde werken toen hij wanhopig trappelde om boven water te blijven, dus voelde hij steeds meer slokken water binnenkomen in zijn keel. Ergens naast hem zag hij een witte vlek die Pearlypaw moest zijn, maar het werd troebel voor zijn ogen en hij voelde zijn ledematen nauwelijks meer.


Note: Hij zit in de Apprentice Den [Pearlypaw] die is bijna volledig volgelopen met water. Zijn achterpoten zijn al volledig verkleumd door de kou.

Stormwind had bezoek gehad van Moondreamer in de nursery terwijl hij op de kittens paste nu Butterstar naar de Gathering was. Moondreamer was op een gegeven moment in de avond weer naar haar nest vertrokken om te gaan slapen, maar Stormwind zou bij zijn babies blijven totdat Butterstar weer terug was om zijn plek over te nemen. Buiten goot het met regen en Stormwind draaide zichzelf rond zijn kittens terwijl hij met zijn ogen gericht op de ingang van de nursery in slaap viel door het tikken van de regen. Het was zo rustgevend. In zijn dromen was hij op een vis aan het jagen, eentje die heel groot was! Stormwind zwom door de wilde rivier alsof het niks was, hij kon elk water temmen. De heldhaftige kater doodde de enorme vis in het water en trok hem daarna aan de kant waar Butterstar op hem stond te wachten en hem een lik gaf. Stormwind genoot zo van zijn droom dat hij niet eens meteen merkte dat het beetje regen dat de nursery in was gelopen steeds meer werd en dat hij langzaamaan een nat pak kreeg. Het werd nu wel heel nat en de kater schrok omhoog met een wilde schok. Toen hij naar zijn buik keek om te kijken hoe zijn kittens het deden schrok hij nog veel erger! Ze waren weg! Allemaal weg!

In een krachtige hijs kwam hij omhoog en keek hij rond. De nursery was leeg, katten waren vertrokken en water kwam steeds hoger. Had niemand hem wakker gemaakt? Was hij niet wakker geworden? "Waar zijn mijn kittens?!" bulderde de kater woest uit terwijl hij de nursery uit kwam zetten. Maar zijn woede om zijn kittens zakte hem meteen in zijn poten toen hij zag hoe Riverclan er uit zag. Alles was nat, alles was aan het inzakken. De regen had meer slecht dan goeds gebracht. Stormwind drukte het gevoel van paniek weg. Zijn natte vacht plakte koud aan zijn lichaam vast en dat herinnerde hem er aan hoe snel je kon onderkoelen door water. Als zijn kittens ergens waren, zouden ze vast veilig zijn. Het water was nu nog niet hoog genoeg om ze meegespoeld te kunnen hebben. Maar het feit dat iemand zomaar zijn kroost bij hem wegpakte bezorgde hem woedende gevoelens. De kater moest nu eerst denken aan andere dingen. Katten in nood. Later zoeken naar de kittens.
Met snelle passen banjerde Stormwind naar de apprentice den, die lag lager dan de nursery en had meer kans om sneller vol te lopen. Toen Stormwind daar kwam kon hij de apprentice den nog amper zien. Hij moest checken of er nog katten binnen waren. Stormwind voelde zich als een vis in het water toen hij eenmaal zwom en moest duiken om de ingang van de apprentice den te kunnen vinden toen hij zijn laatste adem uit zijn longen drukte zwom hij naar boven toe waar hij zijn lichaam langs die van een apprentice voelde glijden! Toen hij bovenkwam en kon zien wie het was zag hij dat Pearlypaw nog vast zat. "Adem inhouden Pearlypaw, ik kom hierna voor jou Crumblepaw!" Stormwind gaf de apprentice even de tijd om adem te happen en pakte hem vast bij zijn nekvel en trok hem onderwater. Het was zwaar trekken aan de apprentice die niet goed kon zwemmen en Stormwind dacht dat buiten adem zou raken voordat ze bij de kant zouden komen. Maar hij redde het, op het nippertje. Hij duwde Pearlypaw op de kant. "Jij gaat nu naar hogere grond." beval Stormwind op strenge toon. Hij gaf zich even de tijd om op adem te komen, maar hij kon niet teveel tijd voor zichzelf nemen omdat Crumblepaw ook nog vast zat. Met snelle bewegingen zwom de kater weer terug naar de den, dook onder en kwam weer boven. "Hou je adem in en beweeg een beetje mee met je poten, Crumblepaw." daarna dook Stormwind weer onder met het nekvel van de andere apprentice in zijn bek. Hij trok hem door de opening heen. Stormwind voelde dat zijn spieren begonnen te verzuren en zijn lichaamstemparatuur steeds minder werd, hij zou dit niet veel langer vol kunnen houden. De grijze kater duwde de apprentice voor zich uit naar de kant toe. Met veel pijn, moeite en gehijg kreeg de kater zichzelf ook nog op de kant. Hij was buiten adem en kapot van het zwemmen en trekken aan gewicht wat niet echt meewerkte.

Terwijl de grote kater uit stond te hijgen keek hij rond. In de verte zag hij een groepje katten bij elkaar staan, daar moest hij naartoe. Stormwind wenkte Crumblepaw en liep de kant van de katten op. Met slome passen liep hij naar de katten, al zijn spieren deden pijn en als hij nog niet afwist van het bestaan van een spier dan zou hij het nu weten, want hij voelde ze allemaal tegelijk branden. De katten kwamen dichterbij en hij herkende Crystalshell uit een van de velen. Bij haar lagen vier trieste hoopjes. Maar Stormwind herkende ze. Dat waren zijn hoopjes! Met zijn laatste kracht nam de kater een sprintje naar de kittens toen en drukte zijn neus tegen ze allemaal aan. Om ze te troosten, maar ook om te kijken of ze nog wel leefden. Daarna werd zijn blik net zo koud als zijn lichaam nu was. "Pak nog een keer mijn babies van mij af terwijl ik lig te slapen en ik doe je wat, Crystalshell." sprak de kater met doordringende stem. Het moest duidelijk zijn, hij was doodsbang geweest dat zijn kittens dood waren.

Tag: Eerst Pearlypaw dan Crumblepaw en als laatste Crystalshell & de kits.
Kort: Stormwind red de apprentices in de den, loopt uitgeput naar de katten die zich verzameld hebben en is een angry daddy naar Crystalshell  

Silvercloud was één van de warriors geweest die in het kamp was gebleven en zoals ze wel vaker deed als het een gathering was, zat ze in het midden van de open plek te wachten op de terugkerende katten. Even dacht ze dat de katten eraan kwamen, omdat het lawaai rond het kamp luider werd. Dit was echter geen geluid van katten, maar van stromend water. Water dat het kamp omgaf stroomde snel het kamp in en gaf de katten in het kamp niet eens de kans om hogere grond op te zoeken. Silvercloud werd eerst een stukje meegenomen door het stromende, waarna ze zichzelf wist te herpakken. Silvercloud moest zichzelf oriënteren en liet haar blik meteen naar de dens gaan. In de nursery zag ze Crystalshell al met kittens sleuren, maar verder zag ze niet veel beweging. Er waren een aantal apprentices in het kamp gebleven, die alvast waren gaan slapen. Waar waren ze? Net op dat moment zag ze Stormwind naar de apprentice den. Door de stroming was Silvercloud tegen de wand van het kamp aangekomen, waar ze zich naar boven probeerde te trekken. De ingang van het kamp lag helemaal aan de andere kant, waar ze in een flits verschillende kattenvachten zag schitteren. Ze waren net op tijd. "Panthergrowl!" riep ze luid. Haar blik ging even naar Stormwind die de apprentices op het droge had geholpen. "De apprenticeden is leeg!" deelde ze alvast mee.

Tag: Panthergrowl
Note: Silvercloud is in een wilg geklommen aan d erand van het kamp waar enkel water is. Ze is voor de rest veilig.

Ze had niet eens meer de kracht om de kittens op te warmen. Ze lag daar maar te hijgen. Plotseling zag ze een kat op haar afrennen: Stormwind. Hij zag er boos uit, maar waarom? Met een koude blik keek hij Crystalshell aan en miauwde: "Pak nog een keer mijn babies van mij af terwijl ik lig te slapen en ik doe je wat, Crystalshell." Ze begreep het aan de ene kant wel, hij was bang geweest toen ze plotseling weg waren. Maar ze had ze niet achter kunnen laten. De kattin merkte opeens hoe koud ze het had en met veel moeite ging ze overeind zitten. "Ik kon ze niet achterlaten Stormwind. Stel dat de Nursery al was overstroomd voordat een van jullie erbij kon komen." Miauwde ze uitgeput, de oudere kater aankijkend.

Tag: Stormwind

De jonge apprentice was ervan weerhouden om mee te gaan naar de gathering. Haar tijd ging nog komen, hadden ze gezegd. Binnenkort, als ze sterker en groter was, mocht ze naar de gathering. Dan kon ze aan de apprentices van de andere clans al veel dingen laten zien en stoefen met wat ze al kon.  Het was een geweldig plan geweest om wat te oefenen. Ze had namelijk alle plek, aangezien de meeste weg waren. Had zich wat voor de apprenticeden gezet en sloeg tegen enkele natte bladeren. De regen deerde haar niet, aangezien ze al van kittens af aan gewend was aan water. Haar moeder had haar al heel vroeg kennis laten maken met water en dat beetje regen maakte haar dan ook niets uit. Wat er volgde, was echter een heel ander verhaal. Het ging allemaal zo snel, dat de jonge apprentice niet eens de tijd had om weg te springen. Het water nam haar met een enkele ruk mee. Tinkerpaw kon zwemmen in de plas bij de nursery, maar dit was toch iets anders. Haar oogjes had ze toegeknepen en verwoed peddelde ze met haar pootjes. Ze kon niet plaatsen wat er net gebeurd was en waar ze op dit moment was. Het enige wat ze wel wist, was dat ze moest bovenblijven. Bij de rand van het kamp, waar het riet dichter bij elkaar stond, werd ze tegengehouden en klampte ze zich vast aan een dunne rietstengel. "Mama," piepte ze. Op momenten als deze was het zeker en vast niet erg om je innerlijke kitten terug boven te laten komen, zeker niet omdat Tinkerpaw nog maar net een moon apprentice was. Haar oogjes werden groot toen haar rietstengel het begaf. Tinkerpaw bleef de rietstengel stevig vasthouden, maar dit hielp natuurlijk niets. De plant gaf een stevige 'knap' en dreef mee met de stroming, weg van het kamp. "Mama!" riep ze nu in een volle paniek, bang om iedereen kwijt te geraken.

Tag: open
Note: Tinkerpaw is meegenomen door het water en kon zich vasthouden aan een rietstengel. Deze plant heeft het begeven en Tinkerpaw drijft, samen met haar rietstengel, weg uit het kamp.

Waar was Tinkerpaw? Ze was toch wel zijn beste vriendin en dus maakte Ravenpaw zich zorgen. De apprentice den was volgelopen met water en met geweld had Ravenpaw het voor elkaar gekregen om zichzelf uit de apprentice den te krijgen. Het water had zijn zwarte vacht helemaal doorweekt. Gifgroene ogen gleden over het wateroppervlak heen. Hij was groot genoeg om de grond nog te raken, voor zover het kamp uitstreek. Tot dat hij verderop ineens een grijze kopje zag. Het was Tinkerpaw die om haar moeder riep en steeds verder weg dreef. Ravenpaw had in zijn drie moons als apprentice goed leren zwemmen, was flink gegroeid en aardig succesvol. Ook was hij veranderd. Ambitieus was hij nog, maar de beste hoefde hij niet per se meer te zijn en dat vond hij ook niet meer van zichzelf. In feite dacht hij er niet eens meer over na.
Nu wilde hij echte Tinkerpaw redden, dus begon hij stevig met zijn zwarte poten te trappelen, zoals hij had leren zwemmen. Hij probeerde dichterbij Tinkerpaw te komen. "Tinkerpaw, probeer naar mij toe te zwemmen!" Riep hij hijgend, tussen happen water door in de richting van Tinkerpaw in de hoop dat ze hem zou horen en ook haar best zou doen om in zijn richting te komen. Het water was sterke Ravenpaw wilde de controle niet zelf verliezen, want dan waren er twee problemen.

TAG: Tinkerpaw

Omdat het water al door het hele kamp was gegaan, was de stroming al een stuk geminderd. Het tempo waarop Tinkerpaw wegdreef, was dan ook niet overdreven snel. Het water daarentegen was wel een heel stuk dieper dan een paar tellen geleden. In een flits zag ze Ravenpaw opdoemen in het water, Ravenpaw, haar beste vriend. Hij had haar als kitten leren zwemmen, maar of zwemmen op dit moment zo'n goed idee was, wist ze niet. "Tinkerpaw, probeer naar mij toe te zwemmen!" Tinkerpaw ademde even diep in en probeerde haar klauwen uit de rietstengel te halen. Ze wilde spring in zijn richting, met het idee om inderdaad te zwemen, maar één van haar klauwen bleef in de plant steken, wat toch wel een last was. Ze kon zichzelf boven houden, maar ze geraakte niet echt vooruit.

TAG: Ravenpaw

Tinkerpaw kwam niet dichterbij. Ravenpaw hield nu met iets meer moeite zijn kop boven water en begon dichter naar Tinkerpaw toe te trappelen. Hoe dichter bij bij Tinkerpaw kwam, hoe moeilijker het werd om zijn poten aan de grond te houden, dus het was ook echt zwemmen geworden. De lichte stroming hielp om hem dichterbij Tinkerpaw te krijgen. "Kom op.., ik heb je... leren zwemmen, trappelen... met die... poten," miauwde hij hijgend, af en toe water uit spugend met pauzes tussen de woorden door. Hij wist echter niet dat Tinkerpaw vast zat met haar pootjes. Ravenpaw bleef in beweging zodat hij gewoon boven water bleef, maar merkte toch wel dat zo lang in het water zijn vermoeiend was. Maar het ging goed komen, Ravenpaw had er alle vertrouwen in en liet zo min mogelijk zien dat hij moe raakte.

Tag: Tinkerpaw

Tinkerpaw's hartje klopte sneller dan normaal en haar ogen waren steenvast gericht op Ravenpaw, die het ook moeilijk leek te hebben. "Kom op.., ik heb je... leren zwemmen, trappelen... met die... poten," Tinkerkit trappelde nog meer, met het plan om die rietstengel los te krijgen, maar dit lukte niet. Ze ademde een paar keer diep in, waarna ze onder het water verdween om die rietstengel van haar poot te trekken. Ze had geluk dat ze en durfal was, want anders zou ze dit nooit gedaan hebben. Het duurde even voordat ze het los kreeg, maar even later kwam ze terug boven en spuugde ze wat water uit. "I-ik ben in orde," hijgde ze. Nu de tak weg was, kon ze naar Ravenpaw toetrappelen. Haar oogjes kneep ze een paar keer toe, om het water zo goed als ze kon, ut haar ogen te houden. Wat nu? Ze konden enkel naar een boom gaan of een struik, want echt land was er niet in de buurt en het kamp zelf was een stukje verder. Zouden ze ons komen zoeken? "Waar..naar waar?" Met elke woord dat uit haar mond kwam, kwam er weer een slok water bij haar naar binnen. Dit trappelen kon ze niet lang volhouden.

Tag: Ravenpaw
Note: Ze zijn weggedreven uit het kamp en bevinden zich nu (ongeveer) 100 meter verderop, in de richting van het Twoleg nest.

Een koude rilling trok over haar rug. Langzaam opende ze haar grijze ogen. Water? Wat deed water in de Apprentices den? Het was nog maar een dun stroompje maar het bezorgde haar een onbehaaglijk gevoel. Zij was nog de enige die het kon merken door haar nest bij de ingang. Het water bereikte de rest niet. Meteen snelde ze naar buiten om te kijken wat er gaande was. Chimepaw werd begroet door een grote guts water die het kamp binnengestroomd kwam. Meteen werd de Apprentices den gevuld met het water. Chimepaw werd weggesleept, weg van de den. Alles wat ze kon doen was haar kopje zo veel mogelijk boven water houden. Haar zwemkunsten waren beperkt maar genoeg om zich boven te houden. Paniek raasde door haar aders. Wat gebeurde er? Waar was iedereen? Waar moest ze heen? Rustig blijven. Na een keer diep ademhalen wist de bruine tabby zich richting een rots te werken. Met moeite klauterde de kattin op de steen die langzaam maar zeker verder in het water verdween. Onder haar poten raasde het water nog steeds door het gehele kamp. Ze kon opgelucht ademhalen toen ze zag hoe de Warriors meerdere katten aan het redden waren. Van haar rots bleef echter steeds minder over. Vroeg of laat zou hij verzwolgen worden door het water. Voor die tijd moest iemand haar komen helpen. Alleen zou ze niet naar het drogen kunnen zwemmen. Daar had ze de kracht niet voor. Iemand moest naast haar zwemmen om de stroming een beetje tegen te houden. Moest ze roepen? Nee. Dat zou alleen maar voor grotere paniek zorgen. Ze kon het beste wachten tot iemand haar zou komen helpen. Roepen kon altijd later nog. Voor nu stond ze met rillende pootjes van de kou op de rots.

Tag: No one
Note: Als er een Warrior vrij is, zou die haar kunnen komen oppikken?

Paniek vulde zijn ogen en het water klotste om hem heen, soms over zijn hoofd, soms door zijn vacht, soms leek het even weg te gaan. In principe was het water eigenlijk vrij kalm - dat was, als hij niet zo zou spartelen. Pearlypaw wist nog steeds niet of er nog andere hierbinnen waren, tot hij plotseling iets langs zijn poot voelde glijden. Wat was dat? Was dat een vis? Even meende hij zijn vader te zien in de schim die naast hem opdook, maar dat kon natuurlijk niet. Daarbij, de vachtkleur was anders.. De stem van Stormwind riep hem om zijn adem in te houden, en hoewel de apprentice anders misschien tegengestribbeld had was hij nu ook weer niet dom. Hij deed niet moeilijk en ademde diep in, om daarna te voelen hoe hij onderwater getrokken werd. De warrior had ook iets geroepen tegen een andere apprentice die blijkbaar ook vast zat, dus dan was hij toch de enige niet.. Het leek eeuwen te duren onder water, de slanke kater die probeerde om niet te moeilijk te doen en om zijn adem in te houden. Het was donker en hij sloot zijn ogen want het water dat erin stroomde voelde niet zo aangenaam. Hij voelde zijn vacht langs de uitgang van de den glijden en toen voelde hij de lucht weer. Meteen hapte hij naar adem en toen hij eindelijk weer vaste grond onder zijn poten voelde krabbelde hij er dankbaar weer op. Pearlypaw hoorde nog hoe de warrior hem beval om hoger te gaan, maar voor hij zelf iets kon zeggen was hij al weer weg. De jonge kater was naar zijn gevoel aan het eind van zijn krachten maar hij beet op zijn tanden en trok zijn tengere lichaam omhoog tot hij volledig uit het water was. Een eindje verder stond een groepje katten die al veilig uit het camp waren gered. Hij verzamelde zijn kracht en stond toen een beetje trillerig op. Pearlypaw was echter een koppige kater, en hij slaagde erin om op hen af te lopen zonder dat zijn poten opnieuw trilden en zonder om te vallen, ook al leek het alsof hij dat meteen zou kunnen doen. De adrenaline die door zijn lichaam had gepompt toen hij vast had gezeten was helemaal weggeëbd en liet hem leeg achter. Zuchtend liet de lichtgrijze kater zich een klein eindje van de rest vallen; hoog genoeg en zichtbaar voor de anderen, maar toch zodat hij alleen wat kon bekomen. Misschien moest hij Stormwind bedanken, maar daar was zijn ego ergens ook te groot voor.. Het was al erg genoeg dat hij hem moest redden.

Tag: (Stormwind) Niemand!

Ze had paniek gehoord, maar mooi niet dat ze een poging ging doen om te kijken wat er aan de hand was. Immers was er niets belangrijk genoeg voor haar om op of om te kijken. Ze was te druk bezig met het bestuderen van het muisje dat ze van de prooistapel af had gehaald. De kleine kitten deed een poging om erachter te komen hoe 't ding in elkaar zat en wie 'm gedood had.
Pas op het moment dat haar pootjes nat begonnen te worden keek ze op en merkte ze dat er water in de Nursery stond. Langzaam drong 't tot haar door dat er iets goed fout was en nu pas merkte ze dat er verschillende katten en kittens door de nursery heen ging om op tijd naar buiten te komen. Het was pas toen het water al aan haar borst stond en ze langzaam maar zeker moest gaan watertrappelen bedacht ze zich dat ze naar buiten moest gaan. Oh ja, maar er was één klein probleempje; ze kon niet zwemmen.

[Scarlet staat verstijft en een beetje verdooft in de nursery. Ze is aan 't watertrappelen en kan zichzelf redelijk boven water houden. Ze kan niet zwemmen en zal door iemand meegenomen moeten worden. Ik kon niet vinden hoe hoog t water in de Nursery stond, dus excuseer me als er iets fout is xD]