STORYLINE EVENT || Flood!

Stonepaw verdween onder water, en meteen volgde Panther hem. Hij nam een grote hap adem en verdween onderwater, om vervolgens aan de takken boven de ingang te trekken. Hij moest een grotere opening kunnen maken. Door het gat heen kon hij vier paar poten zien, wat betekende dat Chivy daar wel moest zijn. De angst in zijn lichaam zette hij om in kracht, en met al zijn gewicht beukte hij tegen het riet aan, om het vervolgens zo goed en kwaad het ging door te bijten met zijn tanden. Al snel werd het gat wat groter, maar nog steeds paste hij er niet doorheen. Nadat hij snel naar boven was gegaan voor een nieuwe ademteug, gooide hij opnieuw zijn lichaam met enorme kracht tegen de den aan, en nu kwam er werkelijk beweging. Takken vielen naar beneden en nu paste ook hij door de ingang heen. Meteen zette hij zich met grote kracht af van de rand en greep hij Chivy bij haar nekvel. Toen pas viel zijn blik op Ravenkit, die vast leek te zitten. Snel liet hij zijn dochter los, maar niet nadat hij haar richting de uitgang duwde. Ze moest weg hier, hij voelde wel dat ze niet zwom met al haar kracht. Vervolgens dook hij naar beneden, om Ravenkit te helpen. Hij klemde zijn kaken rondom de takken heen, en na een aantal keer hard te happen, brak er één van de zoveel door. Het ging niet snel genoeg. Hij zette zijn tanden nu hard in het nekvelletje van de kitten, en trok zo hard hij kon. Het moest pijn doen, maar ze hadden simpelweg geen tijd om het rustiger te doen. Hij klauwde met zijn klauwen tegen de rietstengels, en deze gaven uiteindelijk mee. Maar goed ook, want ook zijn longen waren niet voor eeuwig gevuld; hij voelde het gebrek van zuurstof brandden in zijn longen, en zijn bewegingen werden slapper met de seconde. Toch wist hij zich nog hard af te zetten van de rand om zo, met de kitten tussen zijn kaken, de den uit te gaan. Hij bracht zijn kop meteen boven water, de kitten boven zich uitsteken. Hij wist langs de vacht te ademen, maar gemakkelijk ging het niet. Echter was Ravenkit nu zijn prioriteit. Zijn spieren deden ontzettend pijn van het koude water en het zuurstofgebrek, maar hij zwom toch zo snel zijn lichaam het toeliet richting de kant.

- Tag: Stonepaw, Chivypaw en Ravenkit -- als iemand het niet eens is met de soort van powerplay (dat Panther Raven redt etc) pm me even! c:

Ze was niet meegegaan naar de Gathering, maar was gaan vissen bij de rivier. Toen deze plots uit zijn oevers trad had ze moeten rennen voor haar leven, wilde ze niet door het woeste water opgeslokt worden. Haar dikke vacht hing slapjes over haar lichaam heen terwijl ze haar weg naar het kamp maakte, achtervolgd door de overstroming. Alles leek snel te gaan, te snel. Toen ze aankwam bij het kamp kwam de groep katten terug van de Gathering en binnen no time hierna was werkelijk het hele kamp ondergestroomd, afgezien van een paar hogere stukken waar katten zich in kluitjes verzamelden. Het water raakte haar poten en kort rilde ze, waarna ook zij zich op een hoger stuk hees. Kreten bereikten haar oren en zoekend keek ze om zich heen. Het kwam vanuit de nursery, er had duidelijk iemand hulp nodig. Haar blik gleed angstig naar het kolkende water onder haar - ze was immers niet de beste zwemmer, al helemaal niet in zulk noodweer - maar toch offerde ze zichzelf op om te gaan kijken. Ze liet zichzelf voorzichtig in het water zakken, dat zich meteen tot haar botten leek door te drenken, en zwom al klappertandend naar de den van de kittens. Haar poten maakten krachtige slagen, maar toch werd ze nog wat afgevoerd door de harde stroming. Uiteindelijk kwam ze aan, en hijgend duwde ze zichzelf door de ingang heen, waarna ze half lopend en half zwemmend richting de achterkant van de nursery liep, waar de jammerklachten vandaan kwamen. Haar blik viel meteen op het dode lichaam en haar maag draaide zich haast om, terwijl ze terugdacht aan haar tante Gemstone, die ooit ook zo levenloos gelegen had. "Oh, nee.." murmelde ze zachtjes bij het aanzien van de dode kat die ze nu kon identificeren als Breakingpoint, en zijn broer Butterpact. Zoons van Futuresong. "Butter, we moeten weg hier, het zal niet lang meer duren tot het water hier net zo hoog staat..." zei ze hem zacht, troostend, toe.

- Tag: Butterpact en ded Breakingpoint

Hij had de woorden die Crystalshell sprak genegeerd. De loog, want de kater had bij zijn kinderen gelegen toen ze ze weg had gepakt bij hem. Het maakte nu niet uit, hij was weer bij ze. Stormwind trok de vier kittens stuk voor stuk naar zich toe. Met zijn koude lichaam kon hij ze geen warmte geven, dus hij besloot ze allemaal te likken om ze warm te krijgen. Hij wist niet zeker of het het zou helpen, maar Starclan wat hoopte hij dat het iets uithaalde. Hij had Butterstar ook nog niet gezien... die zouden toch nu al wel terug zijn van de Gathering? "Stormwind?!" de stem van de leider galmde in zijn oren. Zijn ogen moesten even zoeken voordat ze de poes konden vinden. "Butterstar!" echode de grijze kater terug naar haar, in de hoop dat ze het zou horen en hem zou zien liggen bij de kittens.
Tag: Butterstar

Tot haar opluchting leek haar mentor het met haar plan eens te zijn. "Oké, kom mee," zei de zilvergrijze kattin al snel. Sagefeather sprong als eerste het water in en Chimepaw volgde direct achter de Warrior. Zorgvuldig bleef ze naast haar mentor zwemmen die de stroming op die manier voor haar tegenhield. Toch viel dit nog akelig tegen en moest ze enorm veel moeite doen om vooruit te komen en boven te blijven. Chimepaw voelde plotseling iets om haar poot draaien. Het zorgde er voor dat ze niet meer vooruit kon zwemmen. Het trok haar onderwater. Chimepaw deed haar best om zich los te vechten maar zonder succes. Ze bewoog zich dieper het water in om zich met haar klauwen los te kunnen snijden. Haar zuurstof voorraad zou niet lang meer houden. Het meeste had ze los gekregen voor alles vervaagde naar zwart. Nog een stengel moest doorgesneden worden en ze was vrij. Maar iemand zou nu wel die stengel moeten doorsnijden en haar naar de kant brengen.

Tag: Sagefeather
Note: Kan een andere Warrior of Apprentice haar even samen met Sagefeather komen opduiken? Ze is alleen bewusteloos dus verder niets ernstigs.

Ravenpaw mocht de grond dan wel onder zijn poten voelen, het was dan ook maar nét. Ravenpaw wilde net dichter naar Tinkerpaw gaan en zij wilde naar hem toe komen, toen Tinkerpaw ineens weg dreef. Het was al donker en prachtig weer was het zéker niet. Ravenpaw voelde nu toch wel paniek in zich opborrelen. Al zo lang was hij bevriend met Tinkerpaw, dus haar kwijt raken mocht gewoon niet gebeuren! Samen waren ze kitten geweest, al was Ravenpaw ouder en dus ook eerder apprentice geweest. Maar zelfs toen hij apprentice geworden was, was hij nog met Tinkerpaw om gegaan en nu was zijzelf ook al een poosje apprentice en sliepen ze weer in dezelfde den. Dit moest nog manen door gaan, dus hij ging haar zeker redden.
Daarom ging hij achter haar aan. De stroming was sneller en sterker dan verwacht en hijzelf verloor daar door ook even de controle. Ravenpaw zag rotsen uit het water steken, een stukje verder op en ook zag hij een glimp van Tinkerpaw, net op het moment dat ze kopje onder ging. Ze kwam weer even boven water en daarna ging ze weer kopje onder. Ravenpaw trapte verwoed met zijn poten om dichter bij te komen, wat lukte. Hij greep Tinkerpaw bij haar nekvel en probeerde haar met zich mee te trekken. Hij wist zichzelf bij een rots te krijgen en probeerde Tinkerpaw een beetje op de rots te krijgen. "Hou je er aan vast," miauwde hij, terwijl hij zelf ook wat op de rots leunde. Op de rots was plaats voor één, maar Ravenpaw kon zich wel gewoon vast houden.

sorrynotsorry:

Hij was niks anders gewend dan duisternis voor zijn blinde ogen maar toen zijn lichaam het overgaf leek er een nieuwe soort donker te ontstaan. Donkerder dan de veren van een raaf, donkerder dan as van een weggebrande bos donkerder dan de donkerste duisternis. Ravenkit had zijn ogen gesloten, zijn lichaam overgeven aan het water die een einde zal maken aan zijn leven. Het duurde dus ook niet lang toen zijn longen gevuld waren met het rivierwater en dat de kitten zich compleet van de wereld bevond. Zijn kleine oogjes waren dan dicht, maar het leek alsof hij iets zag. Vage figuren die omzich heen zweefde. Die naar hem toe wezen en hem zachtjes fluisterend riepen. Meerdere katachtige schimmen verschenen op zijn netvlies en bleven zijn naam fluisteren, alsof ze wouden dat de kleine tom naar hen toekwam. Zeggend dat alles goed su komen wanneer hij eenmaal bij hen was. Ravenkit zette zijn poten meer naar voren, doodsbang kruipend naar de vage katten die leken alsof ze de sterrenhemel in haar lichte pelsen droegen. Wat het wel veilig om naar hen toe te gaan? Was dit misschien een of andere droom en zou hij zo direct weer wakker worden in zijn nest? Zou alles straks weer duister worden? Ravenkit knipperde met zijn ogen maar de schimmen bleven, maar dit keer wat vager. Hem gefluisterd werd zachter maar de geur bleef hangen. De geur van iemand vanwaar hij dacht dat hij nooit meer zou ruiken, de warmte die hij nooit meer zou voelen. Creamyfrost. De pijn die in zijn hartje had gelegen spoelde van zich af. Al het verdriet leek ineens te verdwijnen toen zijn beste vriend zijn reukzintuigen kriebelde en een warm beschermend gevoel in zijn borst achterliet. Ravenkit spitste zijn oortjes. Zijn zwarte vacht omhoog van opwinding. Creamyfrost was hier. Bij hem. De tom begon te rennen maar zijn poten kwamen niet vooruit, zijn kleine poten leken vastgeplakt te zijn aan de grond. "Creamyfrost!" Piepte hij luid. Zijn stem echode door toen de schimmen zich meer en meer begonnen te vagen net als Creamyfrost's geur. "Creamyfrost! Wacht! Nee! Neem me met u mee!" Zijn woorden leken vast te plakken in zijn keel, wilde maar niet zijn mond verlaten. "Laat me niet achter..! Het spijt me zo.. Het spijt me zo.. Alsjeblieft vergeef me Creamyfrost..!" Zijn woorden werden afgekapt toen de tranen zich in zijn ogen begonnen te vullen, tranen opwellend en stromend over zijn wangetjes. "Laat me niet alleen.."

Tag: Chivypaw, Stonepaw en Pantergrowl
Tag: Vage schimmen van starclan katten, Creamyfrost

Tinkerpaw knipperde met haar oogjes nadat ze nog een keer kopje onder was gegaan en zocht met een waterige blik naar Ravenpaw, die ze maar niet leek te vinden. Het leek wel alsof de wereld uit water bestond en er niets anders was. Water, iets wat ze altijd had aangezien als iets plezierig, veranderde nu in een donker en koud monster. Net op het moment dat ze haar zoektocht naar Ravenpaw wilde staken en langzamerhand haar getrappel minder werd, werd de jonge poes bij haar nekvel vastgepakt en meegetrokken naar de kant, die eerder aan haar ontgaan was. "Hou je er aan vast," Met haar laatste energie wist ze zich op de kleine rots te werken. Staan lukte sowieso niet aangezien ze gewoon te moe was om recht te staan en omdat de rots in een gladde spiegel verandert was door de regen. Ze schuifelde op haar buik naar Ravenpaw toe, die zich vast hield aan de zijkant van de rots waar zij op lag. Ze legde haar poten op die van hem, met het idee om hem tegen te houden, moest hij kopje onder gaan. "Raven, don't let go." mauwde ze zachtjes en liet haar blik even in de verte gaan. Er was niemand, geen teken van leven. De gure wind trok aan haar vacht en zorgde ervoor dat ze wat trilde. "Ik zal je nooit loslaten." mauwde ze nog. Moest hij wegglijden, op de kracht niet meer hebben om zich boven te houden, zou zij hem boven proberen te houden, al moest ze haar klauwen in haar poten zetten.

Tag: Ravenpaw (+open!)
Note: Ravenpaw en Tinkerpaw zijn meegenomen door de waterstroming en bevinden zich nu een heel eind verder van het kamp. Tinkerpaw ligt op een kleine rots die uit het water seekt, Ravenpaw hangt aan de zijkant in het water.

Haar roep werd beantwoord. Even leek ze niet op te kunnen van geluk en schoot op de grijze kater af zichzelf tegen hem aanduwend voor ze snel aan haar kittens snuffelde. Ze waren oke. Thank Starclan ze waren oke. Met die zorg van haar af vallend duwde ze
zichzelf omhoog en keek de vader van haar kits recht aan. "Hou ze warm en zo droog mogelijk.
Ik moet de rest helpen.." Er was een duidelijke pijn te zien in haar blauwe ogen. Maar ze was first en formost een leader. "Als ze melk nodig hebben geef ze over aan een queen die lacteerd." Heel even duwde ze haar kop tegen de zijne, gaf hem een snelle lik over zijn want voor ze omhoog kwam haar oren bijdraaiend. Ze had Silvercloud horen roepen. "Heeft iemand Tinkerpaw en Ravenpaw gezien?!" Niet dat ze van plan was om te luisteren naar het antwoord. Het was eerder een commando dat katten die tijd hadden moesten helpen zoeken naar de twee apprentices. Butter besloot om het kamp onderzoek aan een andere kat over te laten en schoot weg. Ze was een van de snelste katten op het land dankzij haar.. liefde.. om droog te blijven.
Dus zij kon het beste de sterke stroming die van het kamp af kwam richting de rivier volgen en het leek er op dat haar 'gut' gevoel juist was. Een stuk verderop zag ze twee schimmen van kleine katten. Een had zichzelf op een rots weten te krijgen en de ander dobberde nogal miserabel er bij.
"Tinkerpaw!" Hopend dat de somewhat veilige apprentice haar boven het water uit kon horen rende ze door. "Ravenpaw!" Slippend kwam de kattin tot stilstand en keek de twee apprentices aan. "Zijn jullie oke. Ravenpaw. Lukt het je nog om verder te zwemmen of totaal niet?" Haar stem was zo luid mogelijk om boven het geweld van het water uit te komen terwijl ze met haar oren gespitst naar de twee apprentices keek. Wetende wat ze moest doen.. niet dat ze het leuk ging vinden. Maar om de levens te redden van deze twee apprentices. De kinderen van en van haar beste vrienden.. Was het belangrijkste wat ze kon doen op dit moment. Dus ze moest wel.

TAG: Ravenpaw & Tinkerpaw

Tinkerpaw zat nu boven op de rots, wat Ravenpaw geruststelde. En juist doordat de ander nu veilig was, besefte hij hoe moe hij was geworden en dat ook hij enorm verzwakt was door de inspanning. Het water was koud en het gevoel in zijn achterpoten was wat verdwenen. Toch wist hij nog vast te houden en Tinkerpaw zei ook tegen hem dat hij niet los mocht laten waarna ze nog eens er zacht aan toevoegde dat ze hem nooit los zou laten. Hij glimlachte zwakjes en bleef zich vast houden, terwijl hij de poten van Tinkerpaw op de zijne voelde. En toen, net toen hij zijn ogen even wilde sluiten door de vermoeidheid hoorde hij in de verte de stem van Butterstar. "Het gaat goed komen," miauwde hij hees. Nu wist hij welke kant hij op moest en nu hij goed keek zag hij inderdaad in het donker dat het land niet al te ver van hun verwijderd was. Als ze nog even doorzette, zich nog één keer het water in waagden en naar de stem van Butterstar toe zouden zwemmen, ging het goed komen, toch? Maar de stroming was sterk en hij wist niet zeker of het zal gaan lukken. "Butterstar!" Piepte hij hees. Hij was nog steeds een jonge kat en in situaties als dit besefte hij dit maar al te goed. Hij hoorde de vraag. "I-ik..." Een gold water sloeg over zijn kop heen en verwoed krabbelde hij tegen de rots aan. "Ik ben moe..." Wist hij er uit te krijgen, met andere worden, help mij. "Tinkerpaw," miauwde hij tegen zijn beste vriendin. "Het gaat goed komen, oké?" Hij glimlachte zwakjes en keek naar Butterstar. Hij had haar toch nodig om uit het water te komen en hij had het idee dat Tinkerpaw haar ook nodig had. Oh, als het maar goed ging komen.

TAG: Tinkerpaw + Butterstar

Tinkerpaw had haar poten iets steviger op die van hem gelegd, net nog niet haar nagels in zijn poten geduwd. Ze wilde hem niet kwijt, maar hij begon moe te worden en veel meer kon ze niet doen. Ze was zelf te zwak hem om mee op de rots te trekken en als ze dat zou proberen, zou ze zelf terug in het water belanden. Met dat ze wat naar voren schuifelde, om haar grip op Ravenpaw's poten nog steviger te maken, hoorde ze in de verte haar naam en die van Ravenpaw. Het was alsof het licht van een ster dichter bij leek te komen. Was dit het? Was dit het einde? Met dat ze knipperde zag ze de schim van een kat aan de andere kant van de waterpoel staan. Pas toen Ravenpaw de naam zei van de schim, schudde ze even met haar kopje. Butterstar! Je moest eens weten hoe blij ze was vanbinnen. Ze kon het alleen niet fysiek laten zien, waar daar had ze gewoon de kracht niet meer voor. Tinkerpaw liet haar blik naar haar poten gaan, die zachtjes trilden. Ze had het enorm koud en Ravenpaw, die n het water lag, kon het ook niet anders dan ijskoud hebben. "Zijn jullie oke. Ravenpaw. Lukt het je nog om verder te zwemmen of totaal niet?" Haar blik ging even naar de leader, die iets verder stond. "H-het is koud." piepte ze. Haar poten had ze contant opgespannen, maar deze begon ze ondertussen niet meer te voelen. Ze wist niet goed of ze Ravenpaw nu wel goed vast hield. Ze bewoog één van haar poten en merkte nu pas dat ze haar klauwen stevig in Ravenpaw's poten had gedrukt. "S-sorry." mauwde ze zachtjes met een enorme frons op haar snoet. Haar ene poot wist ze los te krijgen, maar de andere wilde ze eigenlijk nog niet helemaal loslaten, wetend dat ze dan ook Ravenpaw niet meer vast had en hij had net nog tegen Butterstar gezegd dat hij moe was.

Tag: Butterstar en Ravenpaw

Het was duidelijk dat de twee apprentices dik in de problemen zaten. En ze moest zichzelf dwingen om kalm te blijven en haar kop op te heffen. "Oke, luister goed naar mij." Begon ze langzaam en duidelijk te spreken. "Tinkerpaw, jij zit stevig. Blijf nog even zitten en haal diep adem." Zelf deed ze hetzelfde en sloot haar ogen voor een seconde, voor ze zich op de zwarte kater richtte. "Ravenpaw. Zodra je zeker weet waar mijn stem vandaan komt, zet je af en zwem mijn richting op. Ik beloof je dat ik je hieruit haal oke?" Het was een duidelijk bevel maar hield haar stem op een vaste zachte toon. Ze zette haar voorpoten in het kolkende water zichzelf vastgroevend in de bodem hopend dat ze sterk genoeg stond om de kater uit het water te trekken. "Kom Ravenpaw"

TAG: Ravenpaw & Tinkerpaw

Hij voelde zich moe en regelmatig sloot hij zijn ogen. Sommige geluiden herinnerde hem er aan dat juist niet te moeten doen. Het was koud en Ravenpaw voelde zich moed. Het was Butterstars stem die hem weer bij zinnen kreeg toen zij was gekomen. Ze waren gered. De klauwen van Tinkerpaw prikte bijna in zijn poten, maar door de kou voelde hij het nauwelijks. Hij wilde weg dompelen, tot hij de stem van Butterstar weer hoorde. Zwemmen, hij moest gewoon zwemmen. En zo ver was het niet meer. Hij kon dat wel, als hij kopje onder zou gaan, kwam Butterstar wel achter hem aan, dus het ging goed komen. Bang was hij niet, nee, dat ging hij niet zijn. Althans, dat probeerde hij. "Kom, Ravenpaw," zei Butterstar tegen hem, dus trok hij zijn andere poot onder die van Tinkerpaw vandaan. "We kunnen het," miauwde bibberend, hij en toen liet hij zijn verkleumde lijf weer in het water zakken. Ravenpaw begon te trappelen met zijn poten, alles tintelde, maar het lukte. Hij kwam dichterbij tot op het punt dat hij weer drek onder zijn poten velde. Zo kwam hij dichterbij. Butterstar zou hem verder het land op helpen en dan was het klaar, dan was het Tinkerpaws beurt.

Ze was met haar moeder teruggekeerd van de Gathering. Het vele water had haar van haar stuk gebracht. De angst die ze had onderdrukte ze en liet ze ongeadresseerd achter. Echter was dit onterecht; een harde golf met water bracht haar van haar poten af, en met ongekende kracht werd ze onder water gedrukt. Haar bek opende zich automatisch ter verrassing, wat resulteerde in een grote hap water die haar luchtpijp naar binnen gleed. De kattin hoestte verstikt, maar dit deed onderwater meer schade dan goeds. Een tak kwam met grote snelheid op haar af, maar ze wist hem net te ontwijken. Ze hoorde een doffe klap achter zich, en toen ze omkeek, zag ze dat Breakingpoint de klap voor haar opving. Ze klemde haar kaken op elkaar en zette zich af van de grond, die ze nu had gevonden. Hoestend kwam ze boven water, en probeerde tegen de stroom in te zwemmen. Haar blik gleed naar haar moeder, die met een tweetal apprentices bezig was. Niemand leek haar werkelijk opgemerkt te hebben; ze was immers in stilte onder water gegaan. Ze zou ook niet om hulp vragen. Ze was sterk, en kon dit alleen. Als ze al niet tegen een simpele stroming in kon zwemmen, verdiende ze het niet om warrior te zijn. Vastberaden klauwde ze met haar poten in het woeste water, en langzaam wist ze vooruit te komen, zodat ze niet volledig afdwaalde van het kamp.