STORYLINE EVENT || Flood!

Water. Ja, wist zij veel dat het water was. Ze had diep liggen slapen toen het in haar bekje was gekomen. In haar slaap was ze daardoor aan het nest gaan sabbelen alsof het melk was. Totdat ze helemaal wakker werd en de smaak tot haar doordrong. Jek, dit was niet mama haar melk. Waarom was haar moeder nog niet terug? Ze had nog steeds dorst hoor! Ze deed haar ogen open, die langzaam steeds meer vormen begonnen te onderscheiden. Dat ze nu scherp zag, nee dat nog niet. Toch kon ze zien dat er iemand op haar af kwam. Die sowieso haar en Coyotekit in haar bek pakte. Ze protesteerde want dit was mama ook niet. Waarom kwamen er steeds katten die mama niet waren? Ze begon te piepen toen het water ook nog eens haar vacht vastgreep. Dat was kouhooud!! Het duurde niet lang voordat ze ergens werd neergelegd. Ergens wat niet hun nest was en waar ook nog eens geen mama was. Boos rolde ze zich op, verkleumd en hongerig. Het was haar vader die zijn neus tegen haar aandrukte, maar hier reageerde ze amper op. Ze had haar energie gebruikt om te protesteren en de honger begon toch wel steeds erger te worden. Ze had melk nodig.

Tag: Crystalshell, Stormwind & Coyotekit

Haar oogjes waren nog altijd nog niet geopend, dus daardoor kon je moeilijk zien of kleine Slow nou aan het slapen was of niet. Op dit moment was ze aan het slapen, haar ademhaling onregelmatig maar rustig terwijl ze zachtjes snurkte. Maar haar kleine dutje zou niet overstoord gaan, want kennelijk was er buiten de Nursery een groot schreeuwpartij aan de gang waardoor Slow langzaam haar kopje ophief in irritatie. Er zijn hier kittens die nodig een dutje moeten doen! Haar kopje had lekker verscholen in de vacht van een van haar zusjes gelegen, dus toen die in elkaar kromp en het contact verloor werd Slow helemaal kribbig. Vond iedereen het leuk om haar te irriteren ofzo? Oh kleine Slow, wacht maar af totdat je het water zo gaat voelen... wat dus nu was. De kitten slaakte een geschrokken piep toen ze water voelde wat aan haar pootjes en dunne buikvacht likte, maar gelukkig voor de vier kittens was redding niet ver weg. Ze werd onhandig bij haar nekvel opgetild waardoor ze per ongeluk een van haar sibs een lichte trap gaf met pootjes die in de lucht spartelden. Maar het duurde niet lang voordat ze natte aarde onder haar pootjes voelde. Ugh bah. Triest lag Slow daar maar, haar lichaam rillend terwijl haar hartje pijnlijk bonkte in haar ribbenkast. Toen er plotseling een koude neus tegen haar aan werd gedrukt gebeurde er iets. Er ging een rush van schok door haar heen waardoor ze angstig haar blauwe oogjes opensperde voor het eerst in haar leven en recht in de gele ogen van haar vader keek voordat Slow ze meteen weer sloot. Ah! Licht! Ze piepte jammerend. Slow had het koud, was moe, had pijn aan haar oogjes door het licht en begon honger te krijgen. Wat een k*t dag!

tag: butterxstorm mede sibs, storm en crystal

Binnen enkele seconden was alles zo ontzettend verkeerd gegaan. De rivier was ontzettend snel buiten zijn oevers getreden en had zo het kamp binnen een korte tijd volledig onder water gezet. Paniek brak uit en er waren handen vol katten die zichzelf niet van het water konden redden. Hij hoorde het gepiep van kittens en Warriors renden om hem heen terwijl het kamp langzaam maar zeker onder water liep. Onder de hectiek probeerde Breaking te beslissen naar welke Den hij zich moest haasten. Natuurlijk moest hij zich over de zwakkere katten ontfermen, de katten die nog niet konden zwemmen, maar hij maakte zich ontzettend veel druk over zijn moeder en Butterpact. Uiteindelijk besloot hij zich richting de Nursery te bewegen, maar voor hij daar aankwam, kwam er een golf water op hem af die hem met veel kracht tegen de High Rock aanduwde. Zijn kop kwam met een doffe klap tegen de stenen aan en alles werd zwart. Hij voelde zichzelf zinken, zowel in zijn hoofd als in het water. Zijn poten kon hij niet verroeren en weldra voelde hij hoe zijn longen gevuld werden met water. Hij verloor zijn bewustzijn en maakte de pijn van het verdrinken niet meer mee.

Breaking is dood.

Chivypaw was een beetje blijven hangen bij de Gathering. Het was stiekem veel te gezellig met de rest van de apprentices. Omdat ze niet vastgebonden waren aan regels had ze het ook iets te lang gemaakt met wat rond te snuffelen, oeps. Nu ze door het territorium liep rook ze pas de angstgeur. Huh? Ze versnelde haar pas. Chivypaw had de bouw van haar vader, maar de snelheid van haar moeder. Toch was ze een beetje stijf omdat ze niet zo ver en zo veel ging wandelen als de rest van haar leeftijdsgenoten. Daarom duurde het vrij lang voordat ze bij het camp kwam. Ze zag verschillende natte katten. Wat logisch was omdat het camp zich op een eiland bevond. Toch rook ze nog steeds die doodsangst. Waarom? Toen ze een paar katten hoorde roepen ging ze wat dichterbij. Huh? Waar was het gebleven? Ze zag letterlijk niets dan water. Niets dan water... Haar blauwe ogen vergroten zich toen ze het doorhad. Sh*t haar kruiden! Dat was het eerste dat in haar kopje schoot. Ze plonsde in het water. Toen haar poten grond verloren zwom ze naar haar vorige hol. Toen ze een piepje hoorde was het tweede wat ze dacht: sh*t de anderen. Ze bleef trappelend zwemmen toen ze ongeveer boven haar hol zat. Toen ze niets vond haalde ze diep adem en dook. Het water deed pijn in haar ogen, maar door het troebele water zag ze wel de ingang. Ze zwom ernaartoe. Toen zag ze nog een luchtplaatsje. Haar kop brak door het water. Ze haalde diep adem. Overal dreven haar kruiden. Ontredderd keek ze ernaar. Iets zwart trok echter meer haar aandacht. Haar hart sloeg een tel over toen ze Ravenkit zag. "Ravenkit, kom eens naar mij toe," mompelde ze niet eens wetend of het katje wel kon zwemmen. Haar kruiden waren verloren. Alles wat ze kende was verloren en dat drukte op haar maag.

Tag: Ravenkit
Locatie: In de medicine-cats-bubbel
OOC: Jullie stalkers! En omg Demi you are mean! ~~wauw zoveel toens in mijn tekst hahaha~~

Het ene moment probeerde hij wanhopig zijn hoofd bovenwater met enkel zijn voorpoten omdat zijn ene achterste poot niet meer werkten, voornamelijk door de klap die hij had gekregen tegen rotswand, het andere moment kwam er een kater binnengezwommen en sleepte die Pearlypaw als eerste naar buiten. Stormwind. Het spookte maar vaag door zijn kop, want zijn lichaamstemperatuur daalde zienderogen door zijn natte, koude pels. Tegen de tijd dat de grote grijze kater hem ook bij zijn nekvel had gepakt, hoorde hij niet erg goed wat hij zei en was het dus een verschrikkelijke verrassing toen hij plotseling onder water werd getrokken. Hij probeerde zachtjes mee te peddelen met zijn poten, maar dat lukte nauwelijks door zijn door de bijtende kou die zijn spieren verlamde als een soort van gif. Zijn ene poot kon hij door een of andere reden nauwelijks meer bewegen, en het gaf hem opnieuw dat slechte voorgevoel dat hij had gehad, enkele seconden voordat het kamp zich had gevuld met water en angst. Toen Crumblepaw aan de oppervlakte kwam, was hij er zeker van dat hij nog nooit zo gretig naar adem had gehad. Hij strompelde aan de kant en hoe hard hij zijn best ook deed, moest hij zich eerst ineen laten zakken voordat hij opnieuw op vier poten probeerde te klauteren. Dat lukte echter niet best, want zodra hij op zijn linkerachterpoot een heel erg klein beetje druk zette schoot er een felle steek door zijn been. Die zag er trouwens niet erg natuurlijk gevormd uit. Toch besloot hij naar de rest van de katten te hinken, zijn gewonde achterpoot opgetild.

Tag: Rest van de Clan
OCC: Zijn poot is verpletterd door de klap. Hij probeert het niet te laten merken.

"Chimepaw!" De bruine tabby draaide haar kop richting de stem. Haar mentor, Sagefeather, kwam haar kant op gezwommen. Er ging een vlaag van opluchting door de kattin heen. De Warrior klom bij haar op de rots, waardoor het wel heel krap werd. "Ik neem je mee, oké? Alles komt goed," zei de Warrior. Het begon er op te lijken dat Sagefeather op het moment meer in paniek was dan zijzelf. Eerst was ze even in paniek geraakt maar vanaf het moment dat ze goed en wel op de rots stond en de situatie een beetje kon overzien was ze vrijwel direct gekalmeerd. "Als jij naast me zwemt kun je het ergste van de stroming tegenhouden en moet het lukken", vertelde Chimepaw het idee waarop ze inmiddels was gekomen. Zo zouden ze bij het droge moeten kunnen komen.

Tag: Sagefeater

it's getting darker

but I'll carry on

De oproep van Butterstar was duidelijk. De jonge apprentice kon best goed zwemmen, misschien was het helemaal niet de bedoeling dat hij andere katten ging helpen maar het was zijn plicht. Hij zwom het kamp in, richting de nursery. Vele katten liepen hem voorbij, maar hij was verbeten om zijn steentje bij te dragen. Hij voelde terug grond onder zijn poten en liep verder de nursery in, zijn blik viel op een kleine zwarte kitten. Ravenkit? Nee, zijn kleine vriendje rook anders. Maar dat gaf niet. Hij nam de kitten bij haar nekvel. ”Rustig maar, alles komt goed”, Mompelde hij geruststellend.

Met de grootste moeite vocht hij tegen de stroming, maar met behulp van enkele andere katten raakte hij uiteindelijk toch op het droge. Hij zette de kitten neer en begon haar te likken, om haar zo wat op te warmen. Zijn bruine ogen gingen ondertussen zoekend langs alle kittens. Waar was Ravenkit? De paniek kwam in hem opzetten. Toen hij bijna zeker was dat zijn vriendje er niet bij was, duwde hij de zwarte kitten naar de andere toe. ”Ik ben zo terug”, Zei hij tegen niemand in het bijzonder. De apprentice sprong gehaast tussen de katten door. Hij zag toevallig de grijze pels van Panthergrowl voorbij komen. ”Panthergrowl”, Trok hij zijn aandacht, toch wel dringend. ”Waar is Ravenkit?”

Tag: Scarletkit, Panthergrowl

Raincloud lag rustig te slapen in de warrior’s den. Veel katten waren naar de Gathering gegaan en zij was één van de warriors die in het kamp waren gebleven. Sommige waren misschien op jacht of zaten op de open plek te wachten, maar Raincloud was moe van de vorige dag en had zichzelf daarom getrakteerd op een heerlijke, ongestoorde slaap. Ze droomde nu niet, maar dat betekende niet dat ze licht sliep. Pas toen er water in haar gezicht spatte, werd ze met een schok wakker. De grijze kattin keek verward om zich heen, nog niet helemaal begrijpend wat er aan de hand was. Haar nest begon vol te lopen met water en nadat ze weer een plens water in haar gezicht had gekregen, sprong ze instinctief overeind. Haar hoofd stond weer helder en ze keek geschokt om zich heen. De den was overstroomd! Ze zwom de den uit naar het midden van het kamp, waarbij ze in paniek om zich heen keek. Waar moest ze naartoe? Het kamp leek onherkenbaar in het woeste water. Ze moest blijven zwemmen en ze volgde een aantal andere katten die dezelfde kant opgingen, die haar uiteindelijk naar een droog stuk leidden. Ze hief zichzelf op het droge en schudde zich uit – wat weinig zin had met de regen – en keek om zich heen. Nu ze niet voor haar leven moest zwemmen, had ze even de tijd om te beseffen wat er was gebeurd. De wanden van het kamp hadden het dan toch begeven, waardoor het water er ongestoord doorheen stroomde. Nog steeds verrast door de hele situatie keek ze om zich heen, van het overstroomde kamp naar de andere doorweekte katten die op het droge stonden. Was iedereen al aanwezig?

Tag: Clankatten die in veiligheid zijn
OOC: Achievement unlocked: posten op school

Voor een paar enkele minuten leek de hoogte waar de kleine tom zat hoog genoeg te zijn om het water te ontsnappen maar toen zijn zwarte lichaampje in contact kwam met het stroomde water piepte hij het uit van angst. Er was geen andere weg meer en het water bleef maar stijgen. Ravenkit wurmde zich zo ver mogelijk in de kleine holte dat het gesteente zijn pels openhaalde en het bloed over zijn ruggengraat begon te lopen. Water spetterde tegen zijn natte vacht aan terwijl de tom zijn blinde ogen dichtkneep. Dit was de straf van Starclan, hij had Creamyfrost vermoord en nu kwamen ze hem halen. Zijn dood zou langzaam en pijnlijk zijn, er was geen ontsnapte aan. Ravenkit trilde vanaf het puntje van zijn oor tot het einde van zijn zwarte pluizige staart toen het water meer begon te stijgen en tot aan zijn buik kwam. Nog heel eventjes en dan zal hij gehaald worden. De dood stond naast hem, wachtend tot hij hem mee kon nemen. De kitten slaakte nog een paar angstkreten en toen alle hoop verloren leek te zijn hoorde hij iemand neer zich toe zwemmen. Het water reikte nu al zijn neus en de tom moest zijn best doen om het water niet binnen te krijgen. Chivypaw's stem holde door de overstroomde medicine cat den heen vertellend dat hij naar haar toe moest komen. "C-hivy..paw!" Piepte hij, zijn voorpoten zoekend naar een plek waar hij zich mee naar voren kon trekken. "Ik- ik zit vast!" Zijn stem was schel van angst terwijl het water om hem heen rood kleurde door de wonden die op zijn lichaam creëerde.
Ravenkit worstelde maar zijn lichaam zat klem en het water steeg zo hard dat hij binnen een paar seconde al helemaal onder water zat. Luchtbelletjes verlieten zijn mond en stegen naar de oppervlakte waar nog een kleine luchtbubbel te vinden was. De kittens lichaam verlamde al snel van de kou en zijn longen vulde zich met het rivierwater. Het zou niet lang meer duren dat zijn lichaam het begaf en hij nooit meer wakker zou worden. 'Het spijt me mama, Chivypaw, Creamyfrost, Stonepaw.. en de rest van Riverclan. Ik heb jullie te veel pijn gedaan, te veel last op jullie schouders gelegd en nu is dit.. mijn straf' Met de gedachthens sloot de tom zijn blinde ogen en liet het water zijn longen binnenstromen. Binnen enkele secondes was zijn lichaam van levend naar levenloos veranderd.

Tag: Chivypaw(?)
Note Hij zit klem tussen de wanden en het water is zover gestegen dat hij onder water zit en nu bewusteloos is (~~dus nog niet dood! Maar wel bijna!)~~

Nog steeds had ze niet echt een idee wat er aan de hand was. Ze herkende het water, ze wist wat het was, immers was ze een Riverclanner. Maar het feit dat het water ín de Nursery stond, was het gene waar ze haar kopje niet over kon breken. Haar baby-blauwe ogen stonden helder, maar haar kopje was wazig. Uit instinct was ze gaan watertrappelen en als ze door zou hebben wat er gaande was, zou ze in paniek schieten in en verdrinken. In deze state zou ze 't overleven. Sterker nog, ze werd in haar nekvel gegrepen en door iemand meegenomen.
Dat was het moment dat het tot Scarletkit doordrong dat ze bijna verdronken was, als haar instinct niet was ingekickt. Nu hing ze in de bek van Stonepaw, die haar uit de Nursery had gehaald en op 't droge zetten. Haar doorweekte vachtje werd schoon en warm gelikt door de apprentice die bij haar stond. Ze snorde zachtjes een bedankje en terwijl hij weg ging, ging ze zelf door met zichzelf droog te likken. Scarletkit keek om zich heen, langzaam maar zeker drong het tot haar door wat er gebeurd was en eigenlijk wilde ze rond gaan vragen. Maar met de paniek die er was, wist ze dat ze geen antwoord zou krijgen. Dus besloot ze maar te blijven zitten en op de uitkijk te blijven of er andere kittens waren met wie ze kon praten.

Angst was altijd al een emotie geweest die Butterpact zo goed mogelijk had proberen te onderdrukken. Tijdens een gevecht, tijdens een patrol, tijdens een aanvaring met de BloodClan… altijd had hij wel geprobeerd om het te onderdrukken en was het tot dusver door zijn andere Clanmates niet opgevallen. Ook nu, nu hij merkte dat zelfs zijn altijd zo kalme leader bijna haar kalmte verloor, probeerde hij de angst te onderdrukken terwijl hij naar het water keek dat zich razendsnel verspreidde in het camp. Hij wist dat ze ergens een gedeelte in hun territory hadden die hun moest helpen tegen dit soort dingen, maar zijn gedachten waren er gewoon niet meer bij terwijl hij met zijn gele ogen zocht naar een plek om te gaan staan zonder direct zijn kopje boven water te moeten houden. Hij luisterde dan ook met een half oor naar Butterstar’s orders, want zijn blik was gefixeerd op een bruine pels. Zijn hart schoot in zijn keel toen hij zijn broer naar voren zag springen en wist dat hij naar de nursery wilde gaan. En hij wist dat hij het voorbeeld van zijn broer moest volgen en was dat dan ook van plan, maar plotseling zag hij zijn broer niet meer. Een grote golf water en de bruine pels van zijn broer was opeens verdwenen. Even voelde hij de neiging opkomen om spottend naar zijn broer te roepen, maar daar kreeg hij de kans niet voor. Stilzwijgend wachtte hij tot zijn broer weer boven water zou komen. Enkele seconden verstreken en Butterpact voelde nervositeit en angst vechten om een plaatsje in zijn binnenste. Toen Breakingpoint na zeker een minuut nog niet boven was gekomen, aarzelde Butterpact geen moment en sprong hij in het water. Hij zwom naar het gedeelte waar hij de tabby voor de laatste keer had gezien en voelde met zijn poten in het water. Zijn poten botsten tegen iets zacht en hij wist dat het zijn broer was. Angst won het van de nervositeit toen hij het slappe lijf van zijn broer voelde. Terwijl hij zijn tanden voorzichtig liet zinken in het nekvel van zijn broer, zocht hij met zijn gele ogen naar een plaats waar hij hem kon neerleggen. De nursery. Zijn broer had immers naar de nursery willen gaan en als hij weer bij zou komen, konden ze zich samen ontfermen over de kittens. Butterpact zwom met alle kracht – jeetje, wat was zijn broer een dikzak zeg – naar de nursery toe en trok hem naar een droog gedeelte. Of nou ja… half droog. Het water stond hier nog niet zo hoog en als ze snel waren, hadden ze nog genoeg tijd om zich te ontfermen over de kittens. Maar dan moest die dikzak van een broer wel eerst wakker worden. ‘Het is mooi geweest, Breakingpoint,’ zei hij lachend terwijl hij zijn broer met zijn poot wakker probeerde te schudden. Meteen toen zijn blik die van de tabby ontmoette, wist hij dat er iets niet klopte. Zijn broer had immers dezelfde levenloze blik als… Een verafschuwde kreet ontsnapte zijn bek, maar hij weigerde om te geloven wat hij inmiddels toch al wel kon raden. ‘Breakingpoint!’ Zijn stem klonk hoog. Te hoog. Hij schudde weer de pels van zijn broer. ‘Word wakker, verdomme!’ De angst was deze keer duidelijk in zijn stem te horen. ‘Chivypaw, Nightstream! Iemand!’ Hij stootte een kreet uit die iets van een jammerklacht en een strijdkreet in had liggen. ‘Houd op met die domme spelletjes, Breakingpoint. Word wakker!’ Hij merkte niet eens dat het water hem langzaam op begon te slokken, kon alleen maar kijken naar de nietsziende ogen van zijn broer. ‘Het spijt me dat ik je dikzak en lui noemde,’ jammerde hij. ‘Word maar gewoon wakker. Houd op met dat geplaag. Alsjeblieft, Breakingpoint. Ik zweer dat ik je nooit meer uitscheld en dat je alle dagen lui mag zijn. Maar word alsjeblieft wakker. Het spijt me, het spijt me zo. Ik had er meer voor je moeten zijn. HET SPIJT ME!’ Wanhopig drukte hij zijn neusje in de pels van zijn broer terwijl hij nog eens een wanhopige poging deed om zijn broer wakker te schudden. ‘Help dan toch!’ schreeuwde hij naar zijn omgeving.

Tag: Breakingpoint, (Chivypaw?), (Nightstream?)
Note: Dem feels tho

Nu hij uit het water was, besefte hij pas hoe hard zijn poot toegetakeld was door de klap. Op het eerste gezicht zaten er maar een paar lichte krasjes op, maar de vorm ervan was onheilspellend - waar er ooit bot of pees had gezeten was het nu dunner, gezwollen of dikker dan normaal. Ook de pijn drong meer door dan in het water, en die sloeg helemaal aan tot in zijn heupen waardoor hij voor de tweede keer op een rij tegen de grond zakte met zijn achterlijf. Hij kreunde zachtjes met een grimas, verbeet de pijn en hield zichzelf voor zich niet zwak voor te doen, maar het verscheurende, brandende gevoel in zijn heupen en alle botten die daar achter lagen zwolg enkel maar aan. Zijn ogen zochten enkele vertrouwde gezichten in de menigte van de "geredde" katten, maar hij wilde Chivypaw en Nightstream hier niet lastig mee vallen. Er waren vast ergere gevallen dan hij op dit moment, want in de verte hoorde hij een hartverscheurende schreeuw die niks goeds voorspelde, die hij vaag herkende van Butterpact. Verwoed probeerde hij zichzelf voort te trekken op twee en een halve poot, maar bij elke beweging die hij maakte protesteerde zijn hele lichaam, schoot een felle steek door zijn hele lichaam en leek het brandende gevoel alleen maar erger te worden. Mmpff.

|| Tag: Alle katten die gered zijn, Chivypaw (?), Nightstream (?)

Hoe ze het geflikt had wist ze niet. Maar de nursery was leeg bij aankomst. En daarmee leek alle hoop uit haar hart te sijpelen. Toch moest ze zichzelf dwingen te geloven dat haar kittens gered waren en niet door de stroming waren meegesleurd. Op dat moment van hoop realiseerde ze zich echter pijnlijk goed dat ze zichzelf in een behoorlijk gevaarlijke situatie bevond voor een drypaw zoals haar. Ze had niet de juiste vacht om te zwemmen en haar spieren waren ook niet zo ontwikkeld op zwemmen zoals andere katten. Kou overwelmde haar compleet en met een wanhopige blik rond het kamp besefte ze zich dat de meeste katten die in de moeilijkheden zaten al geholpen waren of nog werden geholpen. Zij zelf kon niets doen.. De clanleider kon niets..

Het stak haar in haar hart maar met de kracht die ze nog in zich had en de adrenaline die door haar lichaam suisde dwong ze zichzelf terug uit het verzopen kamp en vond haar weg terug naar de oever om bijna klappertandend zichzelf er uit te hijsen. Echter gaf ze zichzelf weinig tijd om te wennen aan het feit dat ze weer op het droge stond en hief haar kop op. Een warrior sprak haar snel aan over waar de anderen waren en met een snelle knik begaf ze zichzelf richting het groepje ongeluk. "Iedereen" Haar stem klonk even scherp over de menigte heen. Zoekend rondkijken. "Controleer of iedereen er is. Als we nog iemand missen, meld het per direct aan mij of Panthergrowl en waar je deze kat voor het laatst gezien hebt!" Terwijl ze regen nog steeds uit de hemel op haar neerstortte en haar korte vacht aan haar huid plakte bleef ze zoekend rondkijken voor ze toch bijna angstig een naam in het specifiek uitriep. De kat die ze nu maar wat graag wou zien. Met de vier kleine foutjes die haar hart overgenomen hadden..

"Stormwind?!"
-Iedereen die gered is + Stormwind

Silvercloud, die nog steeds in een wilg zat aan de andere kant van het kamp, liet haar blik over het kamp gaan. Ze zat hier veilig en had ook een zeer goed zich over het kamp. De andere katten die veilig waren stonden aan de andere kant van het kamp op het droge. De zilveren poes liet zichzelf naar beneden zakken en sprong de laatste twee meter het water in. Ze was een goede zwemmer en het was voor haar dus geen probleem om wat tegen de stroming in te zwemmen. "Iedereen" Het duurde niet lang voordat ze bij het kleine stukje droog kamp, aankwam. "Controleer of iedereen er is. Als we nog iemand missen, meld het per direct aan mij of Panthergrowl en waar je deze kat voor het laatst gezien hebt!" Ze trok zichzelf recht en liet haar blik naar Panthergrowl gaan, die in Starclansnaam veilig was. Gelukkig. Haar blik veranderde direct toen ze zag dat twee belangrijke katten nog ontbraken. Chivypaw en Ravenpaw. Haar ogen werden wat groter. Chivypaw was mee naar de gathering geweest, maar was toch weg en Ravenpaw had ze het laatst bij Tinkerpaw gezien, die er ook niet was. "Waar zijn Chivypaw en Ravenpaw?!" mauwde ze toch angstig. "En Tinkerpaw!" Silvercloud had zich naar Panthergowl gedraaid. Waar waren hun kittens?!

Tag: (Iedereen een beetje), Panthergrowl

Tot zijn grote verbazing dook Tinkerpaw omlaag. Ze had vast gezeten. Het duurde even voordat Tinkerpaw weer boven water gekomen was en intussen was Ravenpaw dichterbij gezwommen en had af en toe onderwater geprobeerd te kijken. Tinkerpaw kwam gelukkig bovenwater en hapte naar water. "Had... gezegd dat je vast gezeten had," hijgde Ravenpaw licht geschrokken. Tinkerpaw was gelukkig in orde. Ravenpaw spuugde wat naar binnen gelopen water uit. Vervolgens vroeg Tinkerpaw naar waar ze heen moesten. Ravenpaw wist dat ze weg moesten van het kamp, want daar was geen droogte, ze moesten naar de anderen toe en die waren buiten het kamp op het droge. Ze moesten dus half tegen de stroming in zwemmen om terug te komen op het droge. Af en toen voelde Ravenpaw nog wat grond onder zijn poten, maar het was te diep om met alle vier de poten tegelijkertijd op de grond terecht te komen. Voor wat hij kon zien was er geen kamp meer, wat inhield dat het in de richting van het kamp nog dieper moest zijn. "Kom deze kant op... en steun maar wat op mij, ik voel..." Ravenpaw spuugde wat water uit en haalde diep adem. "Beetje grond onder mijn poten," vervolgde hij zijn zin. Het ging wel goed komen, geen enkel probleem. Hij negeerde de energie die langzaam leek te verdwijnen en zat nu puur op adrenaline te handelen. Hij en Tinkerpaw moesten terug naar het land.

TAG: Tinkerpaw

De chaos was ontzettend groot. Katten kwamen naar hem toe op zoek naar leiding, maar hij had even weinig kennis over de whereabouts van alle vermiste katten als hen. Ondertussen zwom hij Butterstar achterna, die zichzelf wonder boven wonder goed overeind wist te houden, en werd hij opnieuw aangesproken door Stonepaw, die flink in paniek leek te zijn. Op zoek naar Ravenkit was hij, de blinde kitten. De vraag irriteerde hem - hoe moest hij dit weten? - maar hij ging er verder niet op in. "Check de nurser --" op dit moment zag hij dat Butterstar hier al met lege handen vandaan kwam, en hij fronste. "De Medicine Cat den?" stelde hij voor, waarna zijn aandacht getrokken werd door Silvercloud. Een gevoel van opluchting stroomde door zijn lichaam heen bij het aanzien van zijn partner, maar hij was nog steeds niet helemaal gerust gesteld; hij had zijn kinderen nog nergens kunnen vinden. Zijn hart zonk bij het idee dat Chivy niet terecht was. Hij klemde zijn kaken op elkaar - het koude water vrat aan zijn spieren - waarna hij zich omdraaide naar de Medicine Cat den. De enige plek waar ze zou kunnen zijn, koppig als ze was om nog wat plantjes te redden. Zijn oren waren in zijn nek gestoken toen hij onderwater dook, om zich harder te kunnen afzetten op de grond, Stonepaw achterna. Het water werd steeds dieper naarmate hij meer richting de den en dus ook de rand van het kamp zwom. Na een tijdje zonk de grond weg onder zijn voeten en moest hij werkelijk zwemmen. De dens waren al bijna niet meer zichtbaar, en stonden zeker vol onder water. Gepanikeerd bereikte hij de den en zag dat deze in elkaar aan het zakken was. Snel dook hij onder water, en probeerde zichzelf door de ingezakte ingang te wurmen, maar dit lukte hem niet. Met een angstige blik in zijn ogen keek hij om zich heen. "Stonepaw! Pas jij door deze opening?" riep hij tegen de apprentice.

- Tag: Stonepaw, Silvercloud, Chivypaw & Ravenkit

Er was niet bepaald veel ruimte op de rots en eigenlijk wilde ze ook zo snel mogelijk weer weg. Ze voelde zich geroepen om haar eigen leerling te redden, maar haar leven wilde ze voor de clan niet geven. Misschien klonk het egoïstisch, maar dan was dat maar zo. Chimepaw leek, gezien de omstandigheden, nog vrij rustig en dat kalmeerde Sagefeather op haar beurt ook weer. Ze zouden hier samen wel uitkomen. Ze keek haar Apprentice even verbaasd aan toen die zelf met een plan kwam, maar ze knikte. Ze zou de stroming opvangen en waar nodig zou ze Chimepaw gewoon aan haar nekvel meenemen. Sagefeather knikte. "Oké, kom mee," miauwde ze, terwijl ze het ijskoude water weer in dook. Met krachtige slagen werkte ze zichzelf door de stromende kolk water die zich in het kamp begaf. Haar ogen hield ze ondertussen op Chimepaw. Dit zouden ze wel redden.

Tag; Chimepaw

it's getting darker

but I'll carry on

Het was dat hij 100% zeker was dat Ravenkit verdwenen was. Anders had hij de deputy niet lastig gevallen. Maar de kitten was blind, straks was hij ergens heen gespoeld door een golf en was hij nu verdwaald ergens in een den. Zonder dat hij de uitgang kon vinden. De paniek klemde zich als een koude vuist rond zijn hart. Gelukkig kwam Panthergrowl met nog een idee. "Check de nurser --" De grijze tom onderbrak zichzelf. "De Medicine Cat den?" De jonge apprentice knikte heftig en liep toen zo snel hij kon terug naar het kamp. Ergens halverwege voelde hij de grond onder zijn poten verdwijnen. Hoewel hij al licht vermoeid was door het redden van Scarletkit, bleef hij zich vooruit dwingen, door het water.

Bij de medicine cat den aangekomen, hoorde hij stemmen.. Van binnen de den. De ingang was al volledig onder water verdwenen, er stak amper nog iets boven het water uit. Hij herkende de ene stem als die van Chivypaw. ”Chivypaw! Kun je me horen? Ben je oké? Is Ravenkit bij je?” Riep hij door de takken heen. Bij StarClan hoe kon hij ooit bij hen raken? Panthergrowl kwam hielp hem opnieuw door hem iets toe te roepen. "Stonepaw! Pas jij door deze opening?" Riep de kater. De tabby had nog niet veel ervaring met onder water zwemmen, maar nu was het niet de moment om zwemles te nemen.

Hij hapte naar adem en zette zijn nagels zachtjes in de doorweekte takken van de den, om de ingang te vinden. Het koste hem bijna al zijn adem, maar hij raakte er wel door. Hij zwom terug naar boven, waar de luchtbubbel amper nog groot genoeg was voor twee katten. Chivypaw dreef er ook rond, maar er was geen spoor van Ravenkit. Door het water zat hij al bijna bij het dak van de den. ”We moeten.. We moeten er doorheen”, Stelde hij wanhopig voor. Als ze een gat konden maken in de zijkant, konden ze er misschien nog levend uit raken.

Tag: Chivypaw, Ravenkit, Panthergrowl

De kitten antwoordde dat hij vast zat en nu pas zag ze het rode water. Dom! Domme Chivy! Chivydumb zouden ze haar moeten noemen later. Ze beet op haar lip en vocht tegen de woede in haar zelf. "Ik kom je helpen," knarste ze. Het water kwam tot aan haar neus. Voordat ze helemaal onder water zat hoorde ze nog de stem van Stonepaw. Ze kon niet antwoorden. Chivy knipperde het water uit haar ogen. Met krachtige slagen van haar poten zwom ze naar Ravenkit. Ze zag dat zijn achterlijf helemaal tegen de wanden geperst was. Hoe was hij daar beland? Chivypaw opende haar bek en trok een paar rietstengels los. Ze waren taai en gemaakt om water te weerstaan, dus was het niet zo makkelijk. Daarbij raakte ze in ademnood. Ze zwom weer naar boven en hapte naar lucht. De stem van Stonepaw was overdonderend na de stilte van het water. Ze keek hem angstig aan. Heftig schudde ze met haar hoofd. "Nee ga jij maar! Ravenkit... ik moet Ravenkit redden." Water klotste in haar mond bij het praten. Ze spuugde het water weer uit, haalde diep adem en dook weer. De kitten kon nu elk moment sterven. Stonepaw kon maar bekijken of hij vertrok of niet. Ze trok weer aan de rietstengels. Nu raakte er een paar los. Ze zwom wat naar boven om snel adem te halen. Sh*t. Er was geen luchtbel meer. Ze keek naar de kitten. Chivypaw keek naar de rietstengels die hem gevangen hielden. Plots kreeg ze een idee. Haar achterste klauwen schoten uit hun hulzen en ze begon te trappen tegen de taaie planten. Ze begon scheel te zien. Hopelijk was ze snel genoeg!

Tag: Stonepaw & Ravenkit (Daddy ergens)

Tinkerpaw trappelde verwoed met haar poten om zichzelf boven te houden. De duik om zichzelf los te krijgen van de tak, had heel wat energie gevergd. Het water stroomde nog steeds zachtjes verder, maar voor twee jonge katten was de stroming snel genoeg om hen mee te nemen. Haar, nu angstige, blik schoot kort naar de omgeving. Ze kon geen enkel herkenningspunt zien, ze wist niet waar ze was en hoe ver ze nu van het kamp waren. De duisternis en de, nog steeds, vallende regen maakte het ook weer niet beter. Het trappelen ging iets trager dan voordien doordat de koude in haar botten kroop. "Kom deze kant op... en steun maar wat op mij, ik voel..." Tinkerpaw focuste zich volledig op de donkere kater voor haar, die bijna niet te zien was in het donkere water. "Beetje grond onder mijn poten," In tegenstelling tot Ravenpaw, kon Tinkerpaw niets van grond of bodem voelen. Ze probeerde nog enkele stevige trappen in het water te geven, om bij hem te geraken, maar op een gegeven moment werd de grond onder het water lager, waardoor een snellere stroming ontstond, haar meenam en enkele staartlengtes verder afzette in een soort stilstaand stukje water. Door de snelle verandering, was Tinkerpaw flink geschrokken. Ze zag Ravenpaw niet meer en raakte daardoor in paniek. Was ze nu alleen? Rond het poeltje water, een 5-tal staartlengtes verder, staken enkele rotsen uit het water, maar die zag Tinkerpaw niet. Ze kreeg enkele grote slokken water binnen door haar paniekerige houding en haar watergetrappel werd wat meer onregelmatig, waardoor ze af en toe kopje onder water ging.

Tag: Ravenpaw
Note: Ravenpaw en Tinkerpaw zijn meegenomen door de waterstroming en bevinden zich nu een heel eind verder van het kamp.

Onderwerp: Re: STORYLINE EVENT || Flood!