STORYLINE EVENT || Mud

Shadowclan vs Mud

Eerlijk, hij wist wel dat hij had gezegd dat hij in de warriors den zou slapen, maar zich enorm aan zijn woord houden deed de kater niet. Niet dat hij nu in de leaders den lag! Integendeel, hij lag gewoon nergens. Geen slaap kunnen vattende, aangezien hij geteisterd werd door een onheilspellend gevoel. Dat was al dagen achtereen zo, en hoewel de kat eens in de zoveel tijd een moment pakte om toch snel uit te rusten, was een echte nacht slapen nog niet echt mogelijk geweest.

Daarom zat hij nu hier, te wachten op de moon patrols die ook snel zouden terugkomen. Een aantal katten waren nu op weg om Shadowclan veilig te houden, en de rest lag hier in het kamp. Altijd had hij dat mooi gevonden, hoe sommigen zich op offerden om de rest rustig te laten slapen. In zekere zin onbeleefd dat hij er geen gebruik van maakte.
Eerlijk. Daar zat een beter punt in dan hij van tevoren had gedacht. Vandaar dat hij zijn poten onder zich vouwde, en als een kussentje kaarsrecht ging liggen, staart om zich heen. De kater sloot zijn ogen. Het zou vast geen kwaad kunnen dat even te doen, en dan was hij er alsnog wanneer de patrol ter-

Een akelig krakend geluid deed hem meteen overeind springen, om zich heen kijkende waar het vandaan was gekomen. Even voor hemzelf een mentale notitie makende dat dit dus serieus de laatste keer was dat hij ever ging slapen, want blijkbaar gunde starclan hem gewoon geen nachtrust ofzo. Tijd om er nu boos over te zijn had hij niet, het gekraak werd luider, en bleek van de richting van de ingang te komen.

Tall rende erheen, terwijl verscheidene katten verward hun den uitkwamen. Voor hij de ingang echter kon bereiken stortte die met een huiveringwekkend gekraak in, om meteen overspoeld te worden door modder. Het bereikte Tall’s poten, en had de hele ingang ingepakt. De kater was even met stomheid geslagen. Hij wilde niet brutaal zijn tegen Starclan ofzo, maar… dat was hun enige in- en uitgang. En er waren nog katten buiten!

De dode katten leken hier niet om te malen, want in plaats van even rust te gunnen, en de nieuwe leider tijd te geven zich te verstoppen voor Waspsting – serieus, die zou dit zijn schuld doen lijken, ongetwijfeld – weerklonk er opnieuw gekraak. Tall was inmiddels echter expert in uitvogelen waar dat vandaan kwam, en tot zijn schrik moest hij zich tot de nursery wenden. Meteen vloog de kater die richting op, alarm roepend terwijl hij rende. Meerdere katten waren al door het lawaai van de modderstromen opgeschrikt en snelden toe de nurserykatten te helpen, de kittens moesten in veiligheid gebracht!

Voor enig kat echter op tijd kon zijn, stortte de voorzichtig gecreëerde den, met een plof ineen.

Gebeurtenissen:
- De ingang is volledig ingestort en geblokkeerd door modder, geen kat kan in of uit!
Dit blijft zo totdat ik of Cynthia post dat de uitgang weer open is. Tot die tijd is je kat in het kamp, of erbuiten. Niet beide. (topics die al bezig waren tellen daarin niet mee)
- Een paar katten waren op moonhigh patrol, die zijn uit het kamp gesloten.
- Alle kittens zijn in het kamp
- Alle apprentices zijn in het kamp, deze mogen namelijk niet mee op moonhigh patrol bij zulk gevaarlijk weer
- De nursery is ingestort, katten kunnen helpen de kittens en queens die nog vastzitten te redden
- Katten buiten het kamp kunnen HIER posten

Hij was niet mee geweest op moonhigh patrol maar Amberhunt had er een gewoonte van gemaakt om heel vaak 's nachts te gaan jagen. En nu weer, toen hij echter terug wilde komen stond hij voor een nare verassing: De ingang van het kamp was helemaal bedolven onder de modder. Meteen liet de jonge kater de twee muizen vallen en rende naar de modder toe. Nee, het zou onmogelijk zijn om het kamp in te komen. Amber verhief zijn stem en schreeuwde: "Hallo? Zijn jullie oké?" Hij moest het weten, anders zou hij de hele nacht de longen uit zijn lijf blijven schreeuwen om de anderen in het kamp te bereiken. Waarom moest hij nou gaan jagen?

Tag; Eventueel katten in het kamp
Binnen/buiten; Amberhunt is buiten het kamp

Winddancer was zo moe. Het was nacht en de maan scheen op haar bruine vacht. Starclan keek neer op hen en werd weerkaatst in haar groene ogen als ze opkeek naar de hemel. Pfoeh, nog even en ze kon in haar nest kruipen. Ze was niet mee geweest op patrouille, maar wel nog laat op jacht gegaan; en ze was van mening dat je nu eenmaal niet terug kon komen van een jacht zonder toch een deftige hoeveelheid prooi. Vandaar dat ze met een kikker en een kraai in haar bekje terugliep naar het camp. De modderstromen maakten het er niet makkelijker op, omdat ze nog moesten opletten waar z ehun poten neerzetten. Zeker als je alleen was. Anders werd je zodner pardon meegesleurd, om nooit meer weergezien te worden - wie weet bleef je lichaam wel achter in de modder, voor altijd. Winddancer had geen zin om te sterven zoals haar leider gestorven was. Eindelijk zag ze de ingang van het camp. De poes vertraagde haar pas nu ze eindelijk weer in de veilige haven van Shadowclan was en slaakte een zucht door de twee prooien heen. Dat schoot blijkbaar in Starclan's verkeerde keelgat, want meteen daarop begon de grond onder haar poten te rommelen. De hele wereld om haar heen leek te kraken en van schrik liet ze pardoes de kikker en de kraai op de grond vallen. De warrior had echter niet genoeg tijd om weg te springen of de modderstroom overrompelde haar al. Met de kracht van vele katten wierp de stroom haar omver en werd ze helemaal omgeven door een stroom modder. Ze sloot haar ogen en haar snuitje, maar ze had geen tijd om een hap adem binnen te halen. Als een kleine kitten werd ze meegesleurd, al ging het niet bijzonder snel. Uiteindelijk kwam de wereld tot rust. Dat wil zeggen.. Buiten kwam het tot rust. Bedolven onder de modderstroom was er één en al paniek. Ze zat vast! Ze kon nergens heen! Winddancer spartelde met haar poten maar de beweging was sloom en traag door de dikke modder. Ze kon niet ademen, want ze kreeg alleen maar modder binnen. Ze kon haar ogen niet opendoen, of er zat modder in. Modder modder modder. In minder dan vijf seconden was haar hele wereld omgevormd tot een wereld van modder en niets anders. Zelfs geen lucht.

Note: Winddancer zit bedolven onder de modderstroom! Als katten haar eruit krijgen, zal ze blijven leven. Zo niet..
Ik laat het helemaal aan jullie <3

Hij had zichzelf buiten het kamp begeven. De laatste tijd wilde hij gewoon eventjes alleen zijn. Zijn buien waren rustig en gekalmeerd, maar hij voelde zich nog steeds niet geweldig. In zijn leven had hij veel meegemaakt, maar het zag er niet naar uit dat hij ooit echt gelukkig had mogen worden. Zijn zusje was verdwenen, zijn kitten was inmiddels volwassen en kon zichzelf redden en zijn partner was verdwenen met de wind. En het weer maakte het er niet veel beter op. De eeuwige droogte had nu plaats gemaakt voor een eindeloze stroom aan regen, wat ervoor gezorgd had dat het moeras buiten haar oevers was getreden en dat het territorium gevaarlijk was geworden door loszittende modder. Hij was dan ook zeker niet van plan geweest om te sterven zoals zijn leader had gedaan. Het hele punt dat Innerstar overleden was en dat Tallshadow nu de leader was, had hem niet veel goeds gedaan. Maar hij was loyaal aan zijn clan en zou het er dus ook maar mee doen.
Nightspark schudde zijn kop, om een lading water uit zijn zwarte vacht te halen. Het was laat in de nacht, maar slaap vatten was iets wat inmiddels onbekend was voor hem. Hij struinde vaker rond in het territorium op dit soort momenten, al wist hij dat het gevaarlijk was. Misschien was het dan ook eerder beter als hij maar eens terug zou gaan. De pikzwarte kater haalde zijn lichaam van de grond en begon zijn weg terug naar het kamp te banen.

Wat er voor hem gebeurde ging snel. Hij zag nog net de staart van zijn nichtje verdwijnen in de richting van het kamp en had zijn bek al open om haar te roepen, toen ze opeens door de modder werd mee gesleurd. Paniek maakte meester van hem en zijn oortjes schoten in zijn nek. Zo snel zijn sterke poten hem konden afzetten schoot hij in de richting van de modderlaag, die voordat hij er was weer tot stilstand was gekomen en deed een poging om de plek te vinden waar zijn nichtje vast zat. Toen hij dacht de goede plek te hebben gevonden, zetten hij zijn poten in de modder en begon dit uit te graven, in de hoop Winddancer te kunnen vinden. "Help! Winddancer zit vast. Help, iemand!" riep hij ondertussen moord en doodslag om zich heen, hopend dat iemand hem zou horen en hem zou kunnen helpen.

Ze had zichzelf vrijwillig aangeboden om de Moonhigh patrol te leiden. Wonder boven wonder was dit ook nog eens goedgekeurd. Wie weet begon het leidersteam hier ooit nog wel van haar te houden. Dachten ze nu dat ze echt een goede warrior was, ondanks dat ze nog altijd Queen was. Maar hey. Ze had gewoon opnieuw het kamp uit gemoeten. Ze verstikte onder de brandende ogen van Shadowclanners. Alsof iedereen haar geheimen onder haar huid vandaan konden pulken ook al wist ze dat dit niet zo was. Niemand zou haar diepste geheim ooit te weten komen. Dat zij.. Sinclaw. De kat die belooft had nooit te worden zoals haar vader, de vorige leader van Shadowclan om het leven had gebracht. In koele bloeden had ze Innerstar vernietigd en van deze aardbodem geveegd.

Het hielt haar nog altijd wakker 's nachts. Hoe ze het had kunnen doen, maar ook hoe goed het voelde om te doen. Ze wou het opnieuw doen.. En wist dat ze het wel ergens opnieuw zou doen.. Maar niet vanavond. In stilte was ze onderweg terug naar het kamp. Een lange patrol achter de rug maar tevreden met de prooi die ze gevangen hadden. Haar gehele humeur verdween echter zodra ze een duidelijke angstgeur van het kamp rook en een aantal katten hoorde schreeuwen. Geschrokken liet de zwart witte kattin haar prooi vallen en stormde richting het kamp om er enkele voslengtes voor de ingang slippend tot stilstand te komen. Een enorme hoeveelheid drassige modder had zich verschoven en versperde de kamp ingang. Vreemd genoeg schoot er eerst geen paniek door haar aderen. Tot ze zich besefte dat ze haar kits. Wolfkit, alleen had gelaten. "Tallshadow!" Haar stem galmde zo luid als ze kon over de afstand. Winddancer compeet negerend. Aint nobody givin a fk about her. Nee. Al wat nu belangrijk was was even weten of die haarballen van haar en Wolfkit dan veilig waren.
-Tag: Tallshadow, her kits nd Winddancer(sorryxd)

Na een paar lange en vermoeiende dagen van ploeteren door de modder, was Hazelnut met een plof in zijn nest gaan liggen. Hij had apprentice ooit een keer een duik in de modder genomen, waardoor hij echt een hekel had aan het goedje. NU bleek het echter geen probleem, want hij en de andere clankatten hingen gewoon permanent vol met modder. De mosnesten hingen vol, het kamp was één grote modderpoel, het territorium. Gewoon alles. Hazelnut begon net in te dommelen toen er een dof geluid buiten te horen was. Hij richtte zich meteen op en ging, net zoals sommige andere warriors; buiten kijken. Zijn ogen werden echter groot bij wat hij zag en hoorde. "Help! Winddancer zit vast. Help, iemand!" Bij deze woorden schoot de kater meteen naar voren, naar de ingang van het kamp, maar de kater die geroepen had, Nightspark, bevond zich aan de andere kant. "Winddancer!" mauwde hij paniekerig, niet wetend wat er aan de hand was. Hij had moeten meegaan met haar. Als er iets frustrerender was, was het dit wel. Haar vriendin, beste vriendin, die misschien wel een beetje meer was voor haar, lag aan de andere kant van de ingestorte kampingang en hij kon niet doen! De meeste katten van het kamp gingen naar de nursery, maar Hazelnut bleef hier, bij de ingang en zette zijn poten vermoed in de modder om een doorgang te creëren, niet weten dat de modder wel meters diep was en dat het onmogelijk was om dit weg te krijgen. Hazelnut hoorde een andere stem roepen naar Tallshadow, Sinclaw. "Help Winddancer!" riep hij naar de katten aan de andere kant, niet wetend of enkel NIghtspark bezig was bij de bevrijding of dat er nog andere katten toegesneld waren om haar te bevrijden.

Tag: Nightspark en Winddancer en Sinclaw
Binnen/buiten: Binnen

Waarschijnlijk was een groot deel van ShadowClan het erover eens dat ze een goede warrior was, maar geen goede moeder. Hoewel ze met alle macht probeerde om de zorg van Honey, Bee en Nectar volledig op zich te nemen, was het veel moeilijker te combineren met haar warriortaken dan ze verwacht had. Onderhand werden ze al wat ouder, wat er ook voor zorgde dat ze meer vrijheid kreeg, en dat deed haar schuldig doen voelen. Ze was vaak weg, en sliep ook bijna nooit in de nursery. Maar vannacht had ze dit anders gedaan. Ze was bij de drie kittens gaan liggen, in de hoop om de moeder-kitten band wat te versterken. Haar dikke staart was om de drie omgekruld, al ging dit veel moeilijker dan een aantal moons eerder, gezien ze ontzettend groeiden.
Ze sliep nog niet lang toen ze wakker werd door licht gekraak. Ze was altijd een lichte slaper geweest, en haar oortje bewoog zich richting het geluid, dat van boven hen kwam. Een frons verscheen op haar gezicht, en meteen klaarwakker keek ze omhoog. De realisatie sloeg in en meteen kwam ze overeind, waarna ze haar grote lichaam beschermend over de drie kittens positioneerde, en enkele secondes later zakte de nursery ineen. Het gewicht van de doorntakken kwam op haar rug, en ze kon niet anders dan inzakken door het ontzettende gewicht. Echter had ze een veilige atmosfeer gecreëerd voor haar kittens en daar ging het om. Hoewel de doorns waren verwijderd aan de binnenkant, staken er een flink aantal van de buitenkant door, haar vacht in. Ze kermde zachtjes door de pijn op haar rug, en bleef onbewogen staan. Een harde miauw verliet haar bek om te laten weten dat ze hulp nodig had. Bewegen kon ze nu niet, of dit deel zou inzakken, misschien wel op haar kittens. Harde ademstoten verlieten haar bek, ze raakte nu al uitgeput. Het was ontzettend zwaar om te dragen.

Omdat Heavepaw aan de voorkant van de apprenticeden sliep, was het onmogelijk niet wakker te worden van alle katten die perongeluk op haar stonden in hun paniek. Verward keek ze op, en kwam wat langzaam overeind. Wat was er aan de hand? Enkele schreeuwen bereikten haar oor en ze stapte ook naar buiten, zodat ze kon kijken wat er gebeurde. Juist op dat moment kwam de modderstroom het kamp in, en met een immense kracht werd ze meegesleurd door de modder. Een geschrokken piep verliet haar bek, aangezien ze nog steeds half sliep en helemaal niet doorhad wat er gebeurde. Haar kop kwam hard op de grond toen ze haar evenwicht verloor, en ze voelde een warme vloeistof over haar nek lopen. Shit, ze bloedde. Pas nu werd ze werkelijk wakker en merkte ze dat ze werd meegevoerd en steeds dieper in de modder zonk. Ergens verderop zag ze Winddancer die het zelfde probleem had als haar, en ergens zag het er best komisch uit, als het niet instant death betekende als ze te diep zonk. Haar poten zaten immers helemaal vast en al haar pathetische pogingen om los te komen haalden niets uit.

- Ook in die modderstroom

Hij was een van de katten die vrijwillig mee was gegaan met de moonhigh patrol. Op dit soort momenten, wanneer ongeluk in een klein hoekje zat liet de tom liever de wat 'minder' ervaren katten thuis in het kamp. Zijn bouw was immers op dit soort dingen gebouwd en dus was door de modder heen ploegen niet al te zwaar voor hem. Demonslayer kwam dus ook bepakt in de modder terug samen met de andere katten. Duisternis had het gebied overgenomen waardoor het op eerste instantie niet uitzag dat er iets aan de hand was. Pas toen de patrol dichterbijer was hoorde hij kreten van vele katten. Meteen schoot zijn oren maar voren en zijn nagels klapte uit. Werden ze aangevallen? De tom luisterde beter terwijl hij naar voren schoot maar het was geen gekrijs van katten die elkaar afslachten, nee het waren doodskreten van angst. Demonslayer rende veder en zag tot zijn schrik dat de ingang geblokkeerd was met modder. Dikke plamuren omvingen het kamp en stroomde katten met zich mee. De tom keek vlug omzich heen, zoekend naar een plek waar hij het kamp binnen kon dwingen maar alles leek geblokkeerd te zijn. Starclan had hen afgescheiden met de rest. De massieve tom rende veder, plukken vacht overeind die niet vast waren geplakt tegen zijn lijf. "Help! Winddancer zit vast. Help, iemand! Geschreeuw vulde zijn oren en meteen trapte Demon op zijn noodrem. Zijn blauwe ogen die altijd een dodelijke stilte met zich meedroeg had nu een sprankeltje angst en paniek. Hoe kon Starclan hen dit aan doen?! De wat oudere warrior sprintte richting de hulproep en zag al snel de zwarte vacht van Nightspark die op een hoop modder zit in te graven alsof zijn leven eraf hing. Demonslayer schoot hem dus ook meteen tot hulp, zijn machtige sterke poten gravend op de 'vloedgolf' van modder. "Wat in Starclans naam is er gebeurd?" Grauwde hij tussen het ploegen door, zijn ijskoude ogen zich strak gericht op de plek waar hij zijn klauwen in bedroeg.

Tag: Nightspark (&Winddancer)
Note: Demon is hier nog niet gewond

Het kleine sneeuwwitte poesje lag vredig te slapen naast haar zusje en naast haar moeder. Ze wist ergens dat haar zusje niet wakker was, want zo diep sliep ze ook niet. Een instinct hield haar wakende. Warme vloeistof krulde zich rond haar lichaampje. Het leek wel op de donzige wolken van haar droom. Pas toen er een angstige gil in haar oren kwam werd ze helemaal it haar wazigheid gerukt. Verschrikt keek ze op. Ze knipperde eventjes en zag iets verderop haar zusje. "Dweer! Dwwweer!" Haar zicht werd echter belemmert toen een deel van het dak naar beneden kan. Het kleine meisje haalde angstig adem. "Mwamaaaa! Pwapaaa!" Ze hoorde haar zusje schreeuwen van de pijn en dat maakte alleen maar meer paranoia. Ze spartelde met haar pootjes. Tranen vermengden zich met de modder toen ze hard huilde. Nog een stuk dak maakte zich los. Een iets zwaardere tak kwam terecht op haar kopje. Ze kreunde en verloor het bewustzijn.

Tag: Deerkit
Note: Ze leeft nog heur c;

Zijn poten begonnen zwaar aan te voelen terwijl zijn vacht onder de modder begon te zitten en hem naar beneden probeerde te trekken. Paniek had hem in z'n macht en hij deed alles wat hij kon om zijn nichtje vrij te krijgen van het gevaar. Nog steeds wist hij niet waar ze precies zat en of hij op tijd bij haar kon zijn om d'r te redden van deze ondergang.
Al snel stond er iemand naast hem en zijn blauwe ogen vonden de dikke vacht van Demonslayer, die hem begon te helpen met het uitgraven van de modder en het zoeken naar Winddancer. Er werd aan hem gevraagd wat er in Starclan's naam gebeurd was. "De grond zakte onder d'r weg en de modder sloeg d'r onder. Ik weet niet hoever weg ze is en hoe diep de modder is," legde Nightspark snel uit, terwijl hij zijn poten een tel rust gunde, voordat hij door ging met graven. Hopend dat hij uiteindelijk een stuk vacht of iets kon vinden waaraan ze Winddancer uit de modder konden krijgen.

Tag: Winddancer & Demonslayer

Hij kon niet slapen, maar dat kon hij de laatste tijd sowieso niet goed. Het was een ellendige tijd voor hem. Het gesprek met Tallshadow bleef galmen door zijn kop, hij was niet verbannen zoals hij had gedacht eerst, maar het was niet gezellig geweest en de consequenties van zijn acties waren zeker te voelen. De kater haalde diep adem voordat hij de leaders den uit klom. Het was een beetje krap daar met z'n allen, maar het was soms wel gezellig. Als de regen niet alles zo nat maakte had hij het zelfs nog wel leuk gevonden. In de verte van het kamp spotte hij Tallshadow, maar hij durfde niet op hem af te stappen voor een gesprek. Hij zou vast ook met genoeg zitten. Wolfpaw liep rustig wat verder het kamp in maar zijn voeten gleden steeds weg onder zijn lichaam doordat alles zo nat en glibberig was. Toen hij eindelijk stil dacht te staan wat dat helemaal niet zo. Alles bewoog! Toen hij rondkeek zag hij dat Tallshadow ook al alarm sloeg en met een sprint naar de nursery rende. Wolfpaw wou hetzelfde doen, maar zijn poten zakte steeds verder weg in de modder en werden meegetrokken. Sneller dat de apprentice ooit dacht werd hij in de modder gezogen. Voordat Wolfpaw het wist zat hij tot zijn borst al in de drab, hij kon zich niet eruit trekken. Toen de kater zijn bek los trok om om hulp te schreeuwen kwam er een golf modder over hem heen waarvan de helft zijn bek in gedrukt werd. Wolfpaw's eerste instinct was hoesten, maar dat lukte niet. Overal was modder, in zijn luchtpijp, keel, longen.. het duurde ook niet lang voordat hij niet meer genoeg zuurstof kreeg en buiten bewustzijn gleed. Dit was het einde voor de zwarte apprentice.

Tag: Niemand
Note: Wolfpaw is pittig stervende. (hij gaat sowieso dood c: )

Paniek! Alarm! Help! De kater stond te trillen op zijn poten. Hij was niet gemaakt voor dit soort situaties. Hij was een chille en relaxede jongen en niet om in rampspoed te helpen. Hij stond op het droge stuk waar iedereen stond. Of toch de meeste. Alles was op slot, zijn poten, zijn nek, zijn ruggengraat. Wat een slechte kat was hij. Hij keek het kamp rond en zag een oor in de modder. Wat huh? Het leek zijn lock-down weg te smelten en voor hij het goed en wel besefte stond hij al bij het oor. Het was zwart en het rook naar Wolfpaw. Ooh nee! Viperpaw maakte een huppeldansje om uit de zuigende modder te blijven. Met zijn sterke voorpoten probeerde hij te graven. Hij zag een nek. Viper trok en kon daarom niet meer dansen. Het lichaam bewoog niet en hij werd zelf in de modder gezogen. Hij liet los en zag de nek weer verdwijnen, maar hij zat muurvast en kon niets meer doen. Hij slikte angstig terwijl hij dieper en dieper zonk. Zijn borstkas zat nu ook al in de modder. Hij had nog maar eventjes tijd. Hij had de ramptoerist niet goed gekend, hij was geen vriend geweest, maar het was een clangenoot en dit was erg. "Sorry," mompelde hij. Nu keek hij om zich heen, steeds dieper wegzakkend. Het ging niet snel omdat hij niet bewoog. Hij zag er het nut niet van in. "Kan iemand me eruit trekken alstublieft?", schreeuwde hij dan maar. Hij had er niets voor om hier te blijven staan.

Tag: Wolfpaw

Modder drong door tot op haar huid; het was nat en ijskoud en vreemd genoeg voelde het ook hard aan, alsof ze één was geworden met de aarde. Haar mond was open en de modder stroomde naar binnen. Ze proefde de vieze smaak op haar tong. Het smaakte naar stofhappen als je struikelde over een steen of over je eigen poten, naar je snuit in de grond geduwd krijgen wanneer je een gevecht aan het verliezen was. Het smaakte naar vernedering en naar nederlagen. Dit zou haar laatste nederlaag zijn. De laatste keer dat ze in het stof hapte. Inademen was onmogelijk omdat de dikke modderbrij te dik was om door haar dunne luchtwegen te gaan en haar ogen zaten dicht gepleisterd met de vieze substantie. Ze voelde zich beetje bij beetje het bewustzijn verliezen. Ze werd licht in haar hoofd, dacht zelfs sterretjes te zien. Winddancer piepte eens, het geluid kwam van de achterkant van haar keel en kon misschien zelfs tot boven gehoord worden. Ze had geen idee of ze zelfs bezig waren met haar uitgraven. Ze kon niet meer denken. Ze had het trappelen allang gestaakt want het was vermoeiend en die energie kon ze niet meer opbrengen. Waar was de tijd dat ze altijd alle energie had? Waar was de tijd dat ze zat te draaien in haar nest omdat ze te wakker was om te slapen? De nog veel te jonge poes voelde haar lichaam zich ontspannen en voor haar oogleden verschenen schimmen. Ze gaf op. Hier was geen redden aan, de modderlaag was te dik en ze zouden haar nooit nog op tijd naar boven krijgen. Ze kon de katten niet uitmaken maar de sterretjes in hun vacht zeiden haar dat ze van Starclan waren. Dus dit was haar einde? Dit was hoe Winddancer zou sterven? Niet heroïsch in een gevecht, zoals haar vader of haar grootouders maar hier, onder de modder? Misschien zou haar lichaam nooit meer opgegraven worden. Misschien zou ze voor altijd deel uitmaken van de aarde, op dezelfde plek als waar ze gestorven was. Misschien zou ze nooit een volwaardige begrafenis krijgen. Die gedachte, meer nog dan de gedachte aan haar eigen dood, maakte haar onrustig. Starclan had echter besloten om haar gemoedsrust te geven, want het laatste dat ze voelde voor haar ziel haar lichaam verliet was een poot die over haar zij de modder weg schraapte.

Note: Winddancer is dood ;-;

Oh God, ze zag meerdere katten rondom haar kopje onder gaan in de sterke stroom waar ook zij in gevangen zat, en angstig keek ze om zich heen. Haar kop klopte verschrikkelijk, nu ze eenmaal helemaal wakker was besefte ze zich pas hoeveel pijn ze werkelijk had. Ze voelde zich wat lichtjes worden en haar reactievermogen werd trager. Een tak, die met dezelfde kracht als zij werd meegesleurd door de modder, prikte in haar zij. De tak werd harder meegetrokken, aangezien zij zwaarder was, en creëerde een grote snee. Een hoge, geschrokken en bovenal gepijnigde schreeuw verliet haar bek en tranen sprongen in haar ogen. Één van haar eerste acties als warrior includeerde pathetisch verminkt worden in een modderstroom, blijkbaar. Haar poten schraapten ontzettend pijnlijk over stenen heen - Was dit de grond? Ze was er niet zeker van, maar ze probeerde zich er paniekerig aan vast te klampen - wat resulteerde in meerdere nagels die uit hun hulzen getrokken werden. Toen zag ze de uitgestoken poot van Bitterpaw, en opluchting trok over haar gezicht heen, hoeveel pijn ze ook had. Met een intense moeite wist ze één poot te verwijderen uit de modder, en stak ze deze uit. Hij bloedde, en bezat nog maar drie nageltjes, maar het zou haar leven redden.

- Tag: Bitterpaw