STORYLINE EVENT || Mud

_{Hij werd overdonderd door prikkels. Katten gingen dood, de nursery was ingestort, het volledige kamp in chaos. Stemmen overlapten zich over elkaar heen en hij wist niet wat hij moest doen. Er was zoveel om op te reageren, zoveel om zichzelf op aan te passen, dat hij volledig verward werd. Hij zag Winddancer verdrinken. Hij hoorde hoog gegil uit de nursery komen, kittens die geplet werden? Wolfpaw ging ook ten onder in de modderstroom, om waarschijnlijk niet meer levend opgegraven te worden. Zijn oortjes draaiden iedere richting op, niet goed wetend wat te doen. Een zachte grinnik rolde over zijn lippen. Door de hoeveelheid prikkels wist hij zichzelf niet goed in te houden. Hij zette zijn poten in beweging richting de zwarte vacht van Wolfpaw die uitstak boven de modder uit. Kop was wel naar beneden. Hij klauwde ernaar, maar de modder belemmerde hem. Waar was hij sowieso mee bezig? Hij redde geen anderen. Kort flitste zijn victim voor zijn ogen, en hij grijnsde kort, waarna hij zijn reddingspogingen staakte. Al deze prikkels, hij vond het heerlijk. Er gebeurde zoveel, het was zo spannend, het was perfect. Dat er katten aan doodgingen, scheelde hem niets. Hij genoot ervan.

Tag: No one (beetje nutteloze post maar ik had er gewoon zin in c:)}

Haar moeder was weg nu, vertrokken op een of andere 'high moon patrol' zoals ze het noemde. Het zorgde er echter voor dat Wolfkit alleen met haar zusjes achterbleef in de grote, koude den. Natuurlijk kon ze warmte vinden tussen de vachtjes van haar zussen, of een van de andere queens, maar toch voelde het eenzaam zonder een zwart-witte staart om haar heen geslagen. Ze sliep dan ook slecht en was al half wakker toen de onheil in het kamp toesloeg. Wolfkit stond gealarmeerd door het geluid op en zag hoe plots alles in elkaar leek te storten. Het was alsof Starclan de wereld op zijn kop had gezet, want natte aarde sloop plots door alle kiertjes en gaatjes van de nursery heen en voordat ze het wist klonk er onheilspellend gekraak. De nursery stortte zonder verder waarschuwing in en ze was gevangen door modder en takjes. Met een smak werd ze tegen een wand aangeduwd versuft en doodsbang stond ze op, een hopeloze poging doend om te ontsnappen. Haast lukte het haar, maar toen klonk er opnieuw gekraak gevolgd door een vurige pijn die door haar staart heen joeg; het pluizige ding was vast komen te zitten onder een grote tak. De kleine kitten kon zich onmogelijk losmaken en zat vast in een angstvallige kleine ruimte waar steeds meer bruine modder in kwam sijpelen. "Help!"schreeuwde ze herhaaldelijk vol angst tegen wie dan ook luisteren wilde.

In een mum van tijd was de rustige sfeer omgetoverd in een chaos van angst, gekrijs en een geur die ze nog nooit eerder geroken had - de zware, kleverige geur van dood die plots van alle kanten te ruiken was, van links, rechts en zelfs boven haar. Overal begonnen takken naar beneden te vallen samen met een eindeloze modderstroom die met een wild gedaver naar beneden dreunde. Ze sprong overeind maar voor ze kon gillen of schreeuwen voor help viel er een braamtak naast haar neer; die haar ook zo afzonderde van de rest van de menigte. Doodsbang vertelde haar instinct haar om zich zo klein mogelijk te maken en dat deed ze ook - ze krulde zich zachtjes huilend in een balletje van vacht terwijl er allemaal stof, takjes en plakkerige aarde over haar heen viel. Ze wilde niet sterven. Niet hier, zo ver van haar papa en haar zusjes. Zou haar mama eigenlijk nog aan haar denken? Ze jammerde zachtjes, totdat er even een stilte viel. Was het gedaan? Rillend stond ze op, schudde haar vacht die vol zat met stof en kleine takjes uit en keek angstig om zich heen - ze zat in een soort van kleine ruimte gevormd door takken die haar ineen hadden gesloten. Ferret wilde haar mond trillend openen om naar hulp te schreeuwen, totdat iemand anders dat in haar plaats deed. D-dat was Wolfkit! Waar was ze? Trillend en bibberend van de angst keek Ferret om zich heen, maar ze wist niet waar het geluid vandaan kwam door de angst en stress die haar zintuigen in de war bracht. "W-wolfkit? Wolf! WOLF!"

Zoekend en afwachtend staarde de zwart witte kattin naar de overkant de wereld om haar heen negerend tot ze eindelijk antwoord kreeg van Tallshadow al gaf hij haar duizend maal te weinig antwoord dan wat ze vroeg. Het boeide haar geen reet of iedereen oke was. Er was er maar een die haar boeide. "Weet ik veel! Zijn mijn kittens oke?! Is Wolfkit in orde!" Zo hard ze kon schreeuwde ze boven de andere katten uit. Wie weet verzoop er nu wel een. Dat maakte niet uit. Ze wou weten of Wolfkit in orde was en wel nu.

Tag: Tallshadow (Wolfkit en die dooie)

De apprentices deden wat ze konden terwijl Tall steeds meer geluiden hoorde van katten die problemen hadden, de hele clan was in rep en roer en het was eerlijk gezegd ook voor Tall een beetje onduidelijk wie er nu wel en wie er niet aan het overleven was. Wel hoorde hij duidelijk de stem van Viperpaw, die best paniekerig vroeg of iemand hem eruit kon halen. Na een snelle blik geworpen te hebben zag de leader dat zijn apprentice nog niet zo ver weggezonken was, en dat het hem meer op zou leveren als hij inderdaad er nu heen ging. "Hou vol!" Riep hij, tegen zowel de apprentices, als de kittens, als basically elk ander die de moed verloor.

Snel rende hij naar Viperpaw toe, die bij zijn nekvel grijpende, en hem uit alle macht uit de modder trekkende, Lionpaw stond in de buurt, en zodra de kater de jonge kat omhoog getild, en hopelijk in veiligheid gebracht had, vernauwde hij zijn ogen naar de stilzittende apprentice. "Lionpaw, tijd om in actie te komen," Hij zei het hard genoeg voor de apprentice, en voor Viper, om te horen, en keek er zo serieus bij als dat hij nog nooit had gedaan. Dit was het moment dat iedereen moest helpen. Vandaar dat hij de twee ook wenkte, en weer naar de nursery rende, waar inmiddels erg paniekerige stemmen vandaan klonken. Tijd voor de grovere middelen. De kater boog zich onder de takkenbos en de dorens, sloot zijn ogen terwijl hij het voelde prikken, en proefde bloed zijn hij rechtop ging staan.

Nu was er een echte opening gecreëerd, en kon hij kittens zien zitten, al bedekt met een laagje modder, "Snel," Riep hij Viper, Lion en de andere apprentices toe, ook Waspsting was bedekt onder een laag takken, en zou het niet lang volhouden. En om het allemaal nog iets hectischer te maken had je ondertussen ook nog Sin, die vragen stelde. "Ehm.. Ben ermee bezig!" Schreeuwde hij haar terug, terwijl hij in de richting van de opening keek. In ieder geval tot zijn vreugde een poot uit modder omhoog ziende komen. Misschien zou in ieder geval eén slachtoffer het nog redden.

Oke wow. Duidelijk dat Sin no chill had. Nog terwijl hij bezig was klonk het al, snoeihard door het kamp dat iedereen het hoorde. "TALLSHADOW TYF OP NAAR JE STARCLAN EN GOOI WOLFKIT NAAR ME TOE!" Zo subtiel als altijd. "Gooien met kittens is niet prioriteit 1 Sin!" Riep hij terug, terwijl hij langzaam begon te hijgen van de combinatie opdrachten roepen en de nursery op zijn rug dragen.

Tag: op volgorde: Viperpaw, Lionpaw, Nursery (Kittens & Waspsting), Sinclaw

Het nest was leeg. Zowel haar moeder als haar vader waren er op dit moment niet. Normaal vond ze het niet heel erg, ze was oud genoeg om met alleen haar zusjes samen te slapen, maar deze nacht was anders. De geluiden die ze van buiten hoorde komen, voorboden niet veel goeds. Ze raakte daarbij al helemaal in paniek toen de ingang van de Nursery leek te verdwijnen. De ruimte begon zich te vullen met modder en het puin dat de stromen met zich mee hadden gesleept. Met grote, angstige ogen keek ze schichtig om zich heen. Waar moest ze heen? Ze kon nergens heen. Haar vader was er niet om haar te beschermen en zelfs Wolfkit leek niet te weten wat ze moesten doen. Ze slaakte een geschrokken kreet toen er uit het niets een tak bovenop haar grote zus viel. Wolfkit riep om hulp en ook Ferretkit kwam erbij, maar de gevlekte poes leek radeloos. "Wolfkit!" miauwde Feverkit bang, terwijl ze de tak probeerde te verplaatsen. Het gewicht van de tak en haar kleine postuur zorgden er echter voor dat ze het ding geen centimeter kon bewegen. Haar aandacht werd getrokken door een opening die zich vormde in de Nursery, van waar ze Tallstar kon zien. "Tallstar! Wolfkit zit vast!" miauwde ze wanhopig, hopend dat iemand haar zusje toch kon helpen.

Tag; Wolfkit, Ferretkit, Tallshadow

Onderwerp: Re: STORYLINE EVENT || Mud wo 29 maa 2017 - 0:09

Serpentkit had gedroomd over een hele grote heuvel. Het was een mooie droom want ze had alles kunnen zien wat ze wilde zien. Een beetje het zelfde als toen ze boven op de medicine cat den had gestaan met Feverkit. Alleen in haar droom was het anders. Ze zag de toppen van de bomen, zoals ze dacht dat het er uit zou zien. En alle katten waren zo klein geweest. Maar toen leek de heuvel te smelten. Het werd één en al modder en zo ontwaakte Serpentkit uit haar droom.
De ingang van de nursery verdween en ze was helemaal doordrenkt met modder. Geschrokken slaakte ze een kreetje. Wat gebeurde er? Serpentkit sliep aardig aan de voorkant van de nursery, waardoor ze aardig te bereiken was. Serpentkit zag hoe Feverkit bij Wolfkit was, die vast zat onder een tak en allemaal puin stroomde de nursery binnen en ook Serpentkit gleed weg. Serpentkit bewoog verwoed en kwam zo bij Feverkit. "Ik help," piepte ze angstig terwijl ze probeerde te helpen om de tak te verplaatsen. Feverkit riep Tallshadow of Tallstar, wat het dan ook was, om hulp om Wolfkit te helpen.

TAG: Wolfkit, Feverkit, en de rest.

Onderwerp: Re: STORYLINE EVENT || Mud wo 29 maa 2017 - 9:36

Opeens waren er immens veel stemmen rond haar heen. Ze hoorde haar zusje Feverkit en ook Serpentkit, maar ze leken haar niet te horen. Ze hoorde dat ze bezig waren met Wolf, vlakbij haar, maar ze zag nergens een beweging in haar kleine kamertje van aarde en takken die er op kon wijzen dat ze bevrijd werd. Wanhopig krabde ze aan de takken in de hoop dat iemand het geluid hoorde. "Feverkit! Wolfkit! Serpentkit? I-iemand?" schreeuwde de kleine lapjespoes een paar keer vol angst terwijl ze om zich heen keek en de ruimte om zich heen af speurde. Ze jammerde zachtjes en merkte nu pas dat haar hele lichaam aan het trillen en schokken was van de angst en shock. Haar vacht zat onder het stof en ze merkte dat er een stroompje bloed doorheen kliefde, en dat maakte haar enkel nog maar angstiger. Dit was afschuwelijk. Ze mocht hier niet sterven, zo ver van haar zusjes, van haar ouders, onder de natte grond, waar de plakkerige aarde haar langzaam zou opslokken, langzaam zou verstikken en uiteindelijk zou verteren. "Help!" jammerde Ferret uitzinnig van angst toen ze een bloeddruppel op de grond zag spatten, afkomstig van een wond van haar lichaam, terwijl de wanden het een of andere moment het te leken kunnen begeven. "Help!"

Tag: Feverkit(?), Serpentkit(?), Wolfkit(?), iemand(?)

Volepaw stond ondertussen bekend als de kat die bijna elke ziekte had overwonnen. Ze was niet zomaar klein te krijgen. Wat er ook gebeurde, ze bleef gaan, ze bleef zwemmen. Het enige wat niet altijd zo goed mee werkte, was haar geheugen. De jonge apprentice schoot wakker bij allerlei lawaai en stapte de apprentice den uit. De open plek was bedekt met een laag modder en overal liepen katten van de ene naar de andere kant. Volepaw's blik ging naar haar poten, die verdwenen in een laagje modder en een kleine glimlach verscheen op haar snoetje. Mijn pootjes zijn weg! Ze greens en tilde één van haar poten op. En ze zijn terug! Terwijl de paniek om haar heen raasde, was Volepaw zeer vrolijk en zag ze de modder eerder als een spel. Ze keek even op en hield haar kopje even schuin. Waarom schreeuwden en toch zoveel katten? De jonge apprentice liep naar voren en tilde haar poten elke keer hoog op. Bij elke stap die ze zette, werd de modder dieper en dieper. I like mud, mud is squishy! Volepaw bleef staan waar ze stond en bewoog met haar pootjes, die nu bijna tot aan haar buik in de modder stonden. Het was zo zacht! Waarom zag niemand dat?

Tag: Open!
YES I DID:

Chaos, chaos, chaos. Nog steeds met zijn poten gravende in de modder en takjes met zijn bek weghalende zag hij hoe er een klein kijkgaatje ontstond. Dit gaatje begon groter te worden, en de hoop dat niet iedereen dood ging werd hierdoor ook groter. Hoewel Tigerpaw maar een klein hartje had, was hij toch wel loyaal aan zijn Clan en wilde hij bovendien een goede indruk maken op Tallshadow. Dus groef hij verder, terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde. Pfff, wat zwaar! Hij keek naar de bange kittens en Waspsting die daar nog steeds in de nursery verbleven. "We kunnen beter ook een paar katten de nursery in laten gaan om ervoor te zorgen dat niet alleen de ingang, maar ook de nursery zelf niet instort. Zodat Waspsting zometeen niet in haar eentje plat word gedrukt. " hijgde hij moeizaam.
tag: Tallshadow, apprentices, kittens en Waspsting.

Traantjes stroomden over haar wangen, en bijna hoopvol keek ze op toen Adderkit op haar af kwam. Echter werd het lichtje gauw gedoofd toen deze opeens als een lappenpop op de grond lag. Nee! "A-awwer? Mama? A-au.." piepte ze zachtjes. Ze was zo ontzettend bang, en ze hoorde heus wel dat er katten buiten waren de nursery in te komen, maar veel hoop had ze niet. Jaloers keek ze naar Wolfkit die ook vast was komen te zitten, maar wel direct hulp kreeg. Waarom kreeg ze geen hulp? Veel tijd om daar over na te denken had ze niet, want een gaatje ontstond in de uitgang. Ja! "Hep! Hep hep hep!" miauwde ze dus zo hard als ze kon. Zou ze toch dan gered worden?
tag: Adderkit, overige kittens en het reddingsteam c:
note: Deerkit kan niet lopen omdat ze vast zit en haar achterpoot verbrijzeld is

Het hele kamp gonsde om hem heen, en langzamerhand begonnen steeds meer katten te helpen met het uitgraven van de nursey. Hoewel de modder toch steeds weer dicht slipte, ontstond er een kleine opening. Binnen in de modder hoop hoorde Wave zacht gepiep. "We kunnen beter ook een paar katten de nursery in laten gaan om ervoor te zorgen dat niet alleen de ingang, maar ook de nursery zelf niet instort. Zodat Waspsting zo meteen niet in haar eentje plat word gedrukt. " hijgde Tigerpaw naast hem. Hij had gelijk. Wavepaw was by far de kleinste aprentice in de clan, en hij zag dat de opening misschien net groot genoeg voor hem zou zijn. "Ik probeer het wel!" riep hij. De warriors konden er in ieder geval nog niet in en misschien kon hij het gat groter maken. Hij worstelde zich naar voren en probeerde door de modder heen te kruipen. Bah, het was zo ontzettend smerig. Wave haalde zijn neusje op. Met moeite werkte hij zich nog een stukje naar voren, naar het gepiep van de kittens toe. Hij wierp een blik naar achter en schreeuwde half uitgeput: "Het wordt hier al iets ruimer!" Zijn hele neus kriebelde van de de modder en zijn vacht kleefde aan zijn huid. Hij was er bijna. Plotseling voelde hij dat zijn vacht met een schok vast kwam te zitten. De apprentice trok met alle macht. Hij gebruikte alle kracht die hij in zich had en hij schoot naar voren, de nursey in. Jongens, het was hier wel erg krap.

Tag: Tigerpaw, kittens en reddingsteam
Note: Weinig zuurstof hier :0

Angstig duwde Nectarkit zich tegen haar moeder - of degene die ze zag als moeder - aan. Haar staart was dik opgezet en de geur van angst omringde hen allemaal. De kleine poes rilde helemaal, haar zwakke gestel rammelde er bijna van. Ze sloot haar blauwe oogjes alsof alle pijn en angst dan zou verdwijnen, al was dat natuurlijk niet hoe het werkte. Voor een kitten haar leeftijd was ze nog behoorlijk naïef en kinds. Ze had niet alleen een groeiachterstand, maar ook een mentale achterstand; wat allebei waarschijnlijk veroorzaakt was door de ziekte waarmee ze geboren was maar waar ze nu - grotendeels, in ieder geval - van genezen was. De rattenziekte zou haar leven voor altijd tekenen, net zoals deze ramp haar voor altijd bij zou blijven.

Tag: Waspsting (etc)

Alsof dat nog niet genoeg was, begon het hele kamertje te trillen. Ferret stopte even met schreeuwen en spitste haar oren. Daarna klonk er een enorm gekraak, een schuivend geluid en stroomde er allemaal droog stof naar beneden. Nog geen halve tel later viel er met hetzelfde luide gekraak een enorme tak naar beneden, recht op Ferretkit's rug. Ze wilde gillen, maar het volgde moment raakte haar hoofd de grond met zo'n klap dat het wazig werd voor haar lichtgele oogjes. Ze hapte naar adem, maar voor ze kon jammeren werd het volledig zwart en legde ze haar kopje slap neer op de grond. Het laatste wat ze voelde was stof dat zachtjes op haar gezicht dwarrelde en er een stroompje bloed tussen de doornen van de zware braamtak die haar tegen de grond klemde en haar vacht droop, voordat ze het bewustzijn volledig verloor en ze zich volledig afsloot van de wereld.

Tag: Reddingsteams
Situatie: Een deel van de Nursery is op Ferret's rug gekomen. Door de klap heeft ze het bewustzijn verloren. De doornen hebben wel een grote diepe wond op haar rug gemaakt. Als iemand haar zou willen redden, zou dat erg lief zijn c':
OCC: ~~Thanks to Kip~~

Het kleine beetje rode vloeistof dat zich met de modder vermengde, viel haar meteen op. Heavespark was gewond geraakt. Hopelijk was het niet te erg, maar zelfs de kleinste slag of stoot zou haar in deze situatie fataal kunnen zijn. Het puin dat zich rondom Heave vormde, hielp daarbij ook niet echt mee. Een grote, puntige tak streek langs de kattin en Bitterpaw beet haar kaken op elkaar bij het horen van de pijnlijke kreten van haar vriendin. Dit kon niet het einde zijn. De grijze kattin had haar poot uitgestoken en Heavespark leek deze gezien te hebben. De zwart-witte poes stak moeizaam één van haar eigen poten uit de modder en Bitterpaw probeerde zich schrap te zetten. Ze moest zo stevig mogelijk staan en zoveel mogelijk grip zien te krijgen op Heavespark. Haar poot zou het nodige werk niet kunnen verrichten, dus leunde ze ietwat naar voren en zette haar tanden in de poot van Heavespark. Pijnlijk zou het waarschijnlijk wel zijn, maar het was wel de beste manier om de poes uit de modderstroom te trekken. Met al haar kracht probeerde ze de jonge Warrior naar de kant te sleuren, hopend dat ze erin zou slagen.

Tag; Heavespark

Oke, hij had tot nu toe geprobeerd de nursery zelf ook nog een beetje te sparen, maar zodra Wave binnen was, zag Tall wel in dat het zo niet door kon gaan. Hoogste tijd om dan maar het betere sloopwerk te beginnen, en die gedachte kracht bijzettende gooide hij de stapel takken op zijn rug maar gewoon opzij, en begon ook de rest van de takken weg te gooien, niet eens met een systematiek, maar gewoon zodat de bos kleiner en kleiner werd, wat beduidend sneller leek te werken dan enige andere manier. Bovendien gaf dit de mogelijkheid tot andere zaken, zoals misschien een brug bouwen met de takken die er van de nursery afkwamen?

Nu nog geen tijd om te maken, maar wel een goed idee. Gelukkig genoeg leek ook idee nummer een te werken, want de vacht van Wasp werd al zichtbaar, en ook Wave en alle kittens kwamen in zicht. Met elke tak en doornbos die Tall weggooide, en met elke hijg van hoe zwaar het werk was, kwam hij dichterbij de redding van de mini's, tot de gaten uiteindelijk groot genoeg waren om met je poten doorheen te gaan. Op dit punt keek hij dan ook de rest van de katten aan, als stille aanmoediging, en gaf zelf het voorbeeld door zijn poot naar een kitten uit te steken. Toen hij deze echter op wilde pakken bleek ze vast te zitten met haar poot onder een tak. Snel gooide de kater de tak weg, en pakte de kleine nu wel succesvol op, en zette die heel voorzichtig neer in een eerder gemaakt nestje van takken. Hierdoor kon ze niet opnieuw wegzinken in de modder.

Zodra dit gebeurt was ging hij door naar het volgende bolletje wat hij zag, zo steeds dichter bij Wasp komende, en de overgebleven mini's.

Tag: Deerkit en (als je het liever anders hebt: even pm) en onbepaalde andere kittens (hoe en wat kunnen die zelf bepalen) Er moet een beetje vaart in de rescue gebracht worden

_{Hard hijgend van de inspanning stond ze daar. Ze was er niet zeker van hoeveel tijd er verstreken was, maar meer dan tien minuten kon het niet zijn. Echter kon ze elke spier in haar lichaam voelen, en stond ze op instorten. Maar ze hield vol, wist dat ze nu niet kon opgeven; ze was immers een grote poes en als ze nu inzakte, zouden haar kittens niet door takken maar door haar geplet worden. Haar poten trilden. Ze wist niet hoe lang ze dit nog kon vol houden, en het geluid van takken die verwijderd werden klonk als muziek in haar oren. Toen uiteindelijk het gewicht ook van haar rug af gehaald werd, klemde ze haar kaken op elkaar. De doorns werden hard uit haar rug gerukt, waarschijnlijk had degene die haar hielp niet doorgehad dat deze in haar huid zaten. Echter liet ze geen piep horen. Langzaam maar zeker werd ze bevrijdt, en met een opgeluchte zucht wist ze uiteindelijk overeind te komen. Een pijnlijke uitdrukking stond op haar gezicht. Doorns waren in haar vacht blijven steken, en ook haar pootkussentjes waren niet onaangetast gebleven, maar haar kittens waren veilig - daar ging het om. Echter hadden niet alle kittens dit geluk. Ze had hun jammerklachten wel gehoord, maar had niet uit haar positie kunnen wegkomen om hen te helpen. Nu richtte ze haar blik op om de werkelijke schade in het kamp te kunnen zien, en deze was veel erger dan ze eerst verwacht had. Ze had gedacht dat alleen de nursery opeens ingestort was, maar het hele kamp had geleden onder de plotselinge verschuiving van modder. Was er een aardbeving geweest, of enkel een flinke modderstroom? Haar blauwe ogen richtten zich op Tallshadow. "Wat kan ik doen?" miauwde ze, nog steeds wat buiten adem, en de pijnlijke blik op haar gezicht nog steeds niet weggevaagd.

- Tag: Tallshadow}

Omdat ze haar oogjes had toegeknepen zag Nectarkit de redding niet toen die nabij was. Ze trilde op haar dunne pootjes en bad in zichzelf tot Starclan, hopend dat ze het hier levend uit zouden maken. Plotseling leek er iets te veranderen; de wereld leek lichter te worden. De lucht werd niet meer geblokkeerd door de doornstruik die haar mama op haar rug had gedragen. De kleine rood met witte kitten opende haar oogjes en zag daar de deputy - of de leider? - staan. Ervan uitgaand dat hij haar redder was snelde ze op hem af, haar moeder achterlatend, en duwde ze haar kopje tegen zijn poot. "Danku, danku, danku, danku.", herhaalde ze, zo blij dat Starclan hen hier levend uit had laten komen.

Tag: Tallshadow (Waspsting & co)

_{Ze klemde haar kaken op elkaar toen de tanden van Bitterpaw haar poot doorboorden. Ze probeerde zo min mogelijk geluid te maken, om sterk te zijn zoals een warrior hoorde te zijn, zoals haar oma geweest was, maar het lukte simpelweg niet. Tranen stroomden over haar wangen en paniekerige pijnstoten verlieten haar bek. Al haar gewicht werd aan haar poot gehangen. Het moest voor Bitter ook niet fijn zijn, maar voor haar was het lichtbeschreven hels. Langzaam maar zeker werd ze uit de modder getrokken. Meerdere objecten schraapten langs haar buik, en maakte hier nieuwe sneeën in. Ze hield haar kin zo hoog mogelijk zodat haar gezicht niet door de modder gesleept kon worden, maar ook haar nek kwam er niet heelhuids vanaf. Enkele objecten prikten door haar vel heen, maar haar slokdarm en luchtpijp bleven onaangetast. Haar blikveld werd wazig door de vele pijn die door haar lichaam trok, en ze vocht om bij bewustzijn te blijven. Echter had ze dit geleerd bij Kingslayer, en ook al was ze nu warrior, haar training zou ze altijd onthouden. In het begin, toen ze nog net apprentice was, werd ze haast iedere vechtles buiten westen geslagen doordat ze niet snel genoeg was, en ze had geleerd te vechten om dit niet meer te hebben. Vandaar dat ze wakker bleef, zich bleef concentreren op de pijn, in plaats van het weg te schrijven. Het was een truc die ze van haar mentor had meegekregen, en die er nu voor zorgde dat ze niet voor altijd weg zou zakken in de duisternis.

- Tag: Bitterpaw}

Het zwarte katertje hield zich zo stil mogelijk in de chaos om hem heen. Hij zag dat sommigen al gered werden uit de ingestorte Nursery. Seaweedkit had geluk gehad en had geen ernstige verwondingen opgelopen. Anderen waren niet zo gelukkig. Hij kreeg echter wel door dat hij niet kon blijven zitten waar hij was, het dak bleef instorten en hij had zo ook het idee dat de modderstroom, die de Nursery was binnengedrongen, alleen maar hoger zou komen te staan over tijd. Hij begon zich langzaam en voorzichtig vooruit te bewegen naar het reddingsteam toe, waardoor hij er nog een paar krassen van de doorntakken bij kreeg. Gelukkig lukte het hem wel om er uit te komen zonder dat er een tak op hem was gevallen, als was dat een paar keer wel bijna het geval geweest. Hij bedankte zijn redders, maar realiseerde zich toen de andere kittens die gewond waren geraakt. En zijn beste vriend. Hij had geen spoor van hem kunnen bekennen daarbinnen. "Er-Er zijn nog gewonden daar binnen." Stamelde hij. Seaweed was nog steeds wat in shock.

Tag: het reddingsteam

Onderwerp: Re: STORYLINE EVENT || Mud