We both lost dear ones {Quietstep}

Fronsend keek hij naar de lucht, die een eigenaardige kleur had aangenomen. Hij moest blij zijn met het feit dat het na maanden weer regende, maar er was iets raars aan de hand, al wist hij niet precies wat. Als hij de horizon af tuurde, meende hij rook te kunnen zien. Het leek echter ver weg genoeg te zijn dat hij er zich geen zorgen over hoefde te maken, althans, niet nu. Hij schudde zich uit, ergens had hij gedacht blij te zijn met de regen, maar het was net zo irritant als anders. Het maakte hem nat, en dat wilde hij niet. De tijd was behoorlijk snel gegaan, en alles wat er gebeurd was, leek al behoorlijk lang geleden. Hij voelde zich schuldig, wellicht was hij er te snel overheen gekomen. Zijn ogen vielen op zijn tante, en hij realiseerde zich dat hij de laatste keer dat ze elkaar echt hadden gesproken niet meer kon herinneren. Aarzelend pakte hij een prooi van de stapel en liep naar haar toe. Hij had geen zin om oude wonden te heropenen, maar hij wilde haar ook niet negeren. "Hé," miauwde hij op een vriendelijke toon. "Alles goed in de Nursery?" vroeg hij toen. Bronzemask was zo onzelfzuchtig geweest om te helpen met de kittens, aangezien er nogal wat Queens tekort kwamen. Zij maakte zich nuttig, hij niet.

Bronzemask leek op haar zus, en daarbij ook behoorlijk op Amberpaw. Iets wat hem alleen nog maar meer pijn deed. De wildkleurige poes bevestigde dat alles redelijk ging in de Nursery, en dat de kittens snel opgroeiden. Nu was het zijn beurt om te knikken. Hij had het gevoel dat Amberpaw nog maar een kitten was. Een onschuldig katje dat hem nog zag als haar grote broer. Nu was ze al een Apprentice en had ze een bloedhekel aan hem. Iets dat hij wel kon begrijpen, maar toch trok hij zich het enorm aan. Misschien dat Bronzemask eens een goed woordje voor hem kon doen, al dacht hij niet dat zoiets Amberpaw's mening echt zou veranderen. Het was waarschijnlijk gewoon beter als hij afstand van haar nam. Quietstep keek even licht geschrokken naar zijn tante toen zij op boze toon haar gedachten over Tigergaze uitte. Hij knikte loom. Tigergaze was zijn vriend geweest, ooit. "Hij heeft het er vast ook moeilijk mee," miauwde de kater, erop gebrand om de naam van zijn oude vriend toch nog een beetje te zuiveren. "Als je nog hulp nodig hebt... Ik ben er ook altijd," vervolgde hij toen, voor ze boos op hem zou kunnen worden of iets dergelijks. Hij wilde er zijn voor het kleine beetje familie dat hij nog over had.

Meteen bood Bronzemask haar excuses aan en gaf toe dat hij gelijk had, iets waar hij niet helemaal zeker van was. Tigergaze was waarschijnlijk ook een factor geweest die meespeelde in de reden dat Mouse een einde aan haar leven had gemaakt. Er was meer gebeurd dan Quiet door had gehad, en mede daardoor voelde hij zich ontzettend schuldig over alles. Zijn maag kromp ineen. Als Mousewish zich echt zo ellendig had gevoeld, waarom was ze dan nooit tegen hem komen praten? Ze waren toch altijd goede vrienden geweest? Hij slikte, blijkbaar waren ze niet zo close geweest als hij had gehoopt. Hoe dan ook, het maakte nu eigenlijk niet meer uit. Op haar volgende opmerking knikte hij, de clan had het inderdaad niet makkelijk. De droogte was niet bepaald een uitkomst. Ze waardeerde dat hij zijn hulp aanbood, maar waarschijnlijk zou ze er niet echt om vragen. Bronzemask dopte meestal haar eigen boontjes. Hij schraapte zijn keel en keek even weg. "Denk je dat ze nog terug komt?" vroeg hij toen. Ergens had hij gedacht Brindleleaf na enkele dagen weer te zien, maar het was nu al een ruime tijd geleden dat ze was vertrokken. Het idee dat hij haar nooit weer zou zien, begon in zijn kop te spelen en maakte hem doodsbang. 

Langzaam liet hij zijn blik weer terug lopen naar Bronzemask. Waarschijnlijk had ze niet echt veel zin om hierover te praten, misschien al helemaal niet met hem, maar ze konden moeilijk doen alsof er niks was gebeurd. Alsof Brindleleaf nooit had bestaan. Zijn tante vertelde dat zijn moeder behoorlijk koppig was, iets waar hij redelijk mee eens was. Brindleleaf was vrij impulsief geweest, en voelde daarbij ook een redelijke hoop schuld over alles wat er gebeurd was, dat wist iedereen. Hij had haar altijd gewoon gezien als zijn moeder, alsof ze niets anders was. Hij trok even met zijn oren toen Bronzemask zei dat Brindleleaf nog leefde. Een blind vertrouwen, maar wel van het soort dat hij waardeerde. Dat hij nodig had. Hij knikte, hij wilde het ook graag geloven. Hij schraapte zijn keel en knikte nogmaals. "Ik denk het ook," miauwde hij zachtjes. Hij dacht terug aan de wandeling buiten het kamp die hij als kitten met haar had gemaakt. Of hoe hij op haar hoofd klom toen hij nog heel klein was. Hoe hij in het meer was gevallen en zij hem eruit had gevist. Hoe hij zijn aspiraties om clanleider te worden aan haar vertelde. Hoe had hij haar weg durven sturen? "Everstar zou haar toch wel terug nemen..?" vroeg hij. Het was... ongebruikelijk voor katten die de clan verlieten om weer terug te komen. Maar voor haar zouden ze toch wel een uitzondering maken?  

Het was een vage, ongegronde soort hoop, maar het was hoop. Het idee dat ze binnen enkele maanden - misschien jaren - weer aan de grens zou staan. Ze zou zich bedacht hebben, ze zou weer terug willen naar haar familie. Ze hen allemaal weer willen zien: haar kittens, haar zus, haar clangenoten. Het leek een situatie die zou gebeuren, al wist je nog niet wanneer. Het kwam als een hele schok toen Bronzemask het tapijt onder hem uittrok. Toen hij vroeg of Everstar haar weer in de clan zou laten, vertelde de poes dat ze dacht dat dat niet zou gebeuren. Quietstep keek haar ongelovig aan. Eigenlijk kende hij Everstar niet goed, tenminste, niet zo goed als hij had gedacht. "Maar ze moet wel," protesteerde de jonge kater. "Ze is familie. Ze hoort hier, bij ons," gooide hij eruit, bozer dan hij had bedoeld. Natuurlijk zou Everstar die dingen ook wel inzien, toch? Er was geen manier waarop ze Brindleleaf kon weigeren, mocht ze terugkomen. Ze hóórde hier.

Er viel even een stilte en Quietstep voelde zich net zo boos en hulpeloos als aan het begin. Het was een raar idee om te denken dat wat hij had gedaan misschien echt een permanent iets was. Hij had haar weggestuurd en daar zou ze zich aan houden. Ze zou niet meer terugkomen, nooit meer. En hij had die beslissing voor haar gemaakt, zonder na te denken, alsof het allemaal niets voorstelde. Er trok een rilling over zijn rug. Alles leek ineens zo definitief. Zijn tante gaf aan dat het allemaal niet betekende dat ze het niet konden proberen, waarop hij langzaam knikte. Ze wisten het niet. Ze wisten niet of Brindleleaf terug zou komen, ze wisten niet of ze terug zou worden gelaten. Het was niet meer dan destructief om er alsmaar over na te denken. Hij staarde even naar Bronzemask. Hij had haar zus weggejaagd. "Het spijt me," mompelde hij zachtjes. "Dat dit allemaal gebeurd is." Hij had geen idee of Bronzemask wel wist dat hij het was geweest die de laatste druppel was geweest. Waarschijnlijk niet. Hij had het haar ook niet kunnen vertellen.

Als een gordijn schoven de wolken voor de zon, waardoor het hele kamp nog donkerder leek. Alsof het weer zich mee bewoog met hun gesprek. Zijn tante gaf aan dat het niet zijn schuld was geweest, zoals wel meer katten hadden geclaimd. Waarom voelde het dan wel zo? Hij en Puddleshine waren de laatste druppel geweest die ervoor hadden gezorgd dat Brindleleaf weg was gegaan. Haar eigen zoons hadden haar verteld om op te rotten, waarom zou het niet zijn schuld zijn? Misschien had Mouse nog geleefd als hij niet zo dom was geweest. Er verscheen even een flauwe glimlach op zijn gezicht toen ze zijn droom uit zijn kittentijd naar boven haalde. Clanleider worden, hij was ooit eens zo ambitieus geweest. "Ons inzetten voor de clan is het enige wat we kunnen doen," zei hij met een knik. De clan was het altijd waard, ook onder dit soort moeilijke omstandigheden. Ze waren familie.

Zijn tante rilde en Quiet merkte het op. Voorzichtig schoof hij wat dichter naar de kattin toe, in de hoop haar ook maar een beetje meer warmte te kunnen schenken. Zijn tante stemde met hem in, noemend dat dit was hoe het leven van een Warrior eruit zag. Hij wendde zijn blik even af en knikte. Dit kon wel eens alles zijn wat het leven voor hem in toom had. En ergens had hij er wel vrede mee. Zijn moeder was weg, zijn zus was dood, de kat waarvan hij hield was onbereikbaar voor hem. Dit was waar het ophield. Hij richtte zijn blik opnieuw op zijn tante. Hij wist hoeveel ze bezig was met het opvangen van de kittens van Mousewish en Brindleleaf. Ze deed ontzettend haar best en verdiende beter. "Hoe gaat het met jou?" vroeg hij, op een toon die aanwees dat hij een oprecht antwoord wilde. Hij wilde zich vasthouden aan het beetje familie dat hij nog over had.

Hier en daar had hij anekdotes gehoord over het leven van Brindleleaf en Bronzemask voordat hij op de wereld was gezet. Het was wel duidelijk dat ze het in ieder geval niet makkelijk hadden gehad. Geen ouders, een overleden broer, een pleegmoeder die hen niet mocht. Vergeleken met hun was zijn jeugd perfect geweest. Had hij dat maar voort kunnen zetten in de volwassen fase van zijn leven. Er viel even een stilte tussen de twee, waarop Bronzemask haar ogen in de zijne legde. Ze noemde Amberpaw en Quietstep knikte begrijpelijk. Ergens zag hij iets van zichzelf in haar terug. Hij was net zo boos geweest op Brindleleaf als Amberpaw nu op de rest van de wereld was. Hij schraapte zijn keel, probeerde zich in te denken wat hij toentertijd nodig had gehad. "Geef haar tijd, ik denk dat ze wel bij trekt," miauwde hij zachtjes. "We moeten haar gewoon laten weten dat we er altijd zullen zijn als ze wél wil praten." Hij wist dat Amberpaw niet in de makkelijkste fase zat van haar leven. Waarschijnlijk had ze gewoon tijd en ruimte nodig om uit te zoeken wie ze was en wat ze wilde.

Het was vast niet makkelijk om Bronzemask te zijn op dit moment. Natuurlijk was het ontzettend nobel dat ze de zorg voor de kittens van Mousewish en Brindleleaf over had genomen, want wie had het anders gedaan? Toch zou het naïef zijn om te denken dat zoiets op een gegeven moment geen tol zou eisen. Het opvoeden van kittens was vast niet makkelijk, vooral niet als het er zo veel in één keer waren. Quietstep had het met haar te doen, dat sowieso. In stilte nam hij zich voor haar wat vaker te helpen. Vooral Amberpaw maakte het zijn tante niet makkelijk. Hij keek even op toen Bronzemask vroeg of er de laatste tijd nog iets bijzonders was gebeurd. Hij haalde vervolgens zijn schouders op en schudde met zijn kop. "Ik heb een Thunderclanner ontmoet," miauwde hij, al wist hij niet waarom dit van enig belang was. Hij had Jewelgleam aardig gevonden, iets dat hij niet verwacht had van een kat buiten de clan. "We konden het wel goed met elkaar vinden." Hij wist niet hoe Bronzemask hierop zou reageren, of wat voor reactie hij überhaupt van haar wilde.