Red, the color of desire; black, the color of despair

Amberpaw keek neer op haar prooi met tranen in haar ogen. Ze porde er even in met haar pootje. Ze had geen honger maar haar buik deed pijn. Ze sloot haar groene ogen, want om de een of andere reden was het moeilijk om te blijven kijken naar het dode diertje voor haar. Het was een konijntje. Geen dik beest, geen bijzonder groot beest, maar het was ook niet uitgemergeld. Het had een bruine vacht met zwarte streepjes in. De oogjes van het beest waren gesloten, zijn oortjes hingen levenloos naar beneden. Er liep een klein straaltje bloed uit de beet waarmee het vermoord was. De apprentice slikte en duwde de prooi weg van haar. er was geen reden dat ze zo aangedaan was van dit beestje; ze had nog nooit eerder problemen gehad met het eten van prooi. Dat was het probleem dan ook niet. Kleine dingen leken heel groot wanneer je ze opstapelde, en grote dingen leken onoverkoombaar. Ze zuchtte en legde haar kopje op haar poten. Haar moeder had dezelfde vacht gehad als van het beestje. Hetzelfde bruin, met dezelfde zwarte streepjes in. Maar dan op een kat, en niet op een konijn. Op een jager en niet op een prooi. Op een levend iemand, en niet op dood voedsel. Met bloed dat door haar aderen stroomde, Windclanbloed, en dat niet over de grond stroomde als een klein zielig beekje. Of zo was het toch de laatste keer dat ze haar moeder had gezien.. Lang geleden, in een ver ver verleden.

+Barksound eerst

Barksound was deze ochtend weer opgestaan met een verschrikkelijke droom, dezelfde droom de hij had gehad in de nacht van Brindleleafs verdwijning. Elke keer wanneer hij dacht dat hij over haar vertrek heen was, kwam ze terug. Hij wilde hara niet vergeten, zeker niet, maar omdat zijn kop nu vooral bij zijn eigen fouten zat, kon hij niet anders. Stiekem wilde hij ook gewoon niet aan haar denken, wetend dat hij zich alleen maar druk maakte om haar en dat hij haar niet kon opzoeken om te kijken of het wel met haar ging. Nu was Barksound op een jachtpatrouille geweest en was hij net terug in het kamp toen hij Amberpaw tegenkwam. Hij fronste even toen hij het konijn voor haar zag liggen. "Amberpaw?"

Haar groene ogen schoten open toen ze een stem hoorde en zo onopvallend mogelijk veegde ze de tranen die onbewust over haar wangen rolden weg. Ze keek op naar de kater, haar wenkbrauwen gefronst en een bijna geïrriteerde uitdrukking al zeiden haar ogen een ander verhaal. Amberpaw was niet dom, ze wist dat, en daarom keek ze hem niet al te lang aan en al helemaal niet recht in de ogen. Ze schoof het konijn weer dichterbij maar kon zich er niet toe aanzetten om erin te bijten. Afwezig wreef ze met haar voorpootje over haar moeders vacht van het konijn, overal naartoe kijkend behalve naar Barksound en naar het prooibeestje zelf. Ze gaf geen antwoord op zijn vragende begroeting. Wat moest ze zeggen? Ja, ik kan dit konijn niet eten want zijn vacht lijkt op dat van haar moeder? Of nee, eerder; sorry, ik ben een emotioneel onstabiele tiener en ik zou graag wat willen uithuilen. Kom op, dat was geen optie. Nee, ze was stoer en Barksound zou haar niet lastigvallen als hij dat eenmaal gezien had.

De dochter van Brindleleaf, die heel wat weg had van haar moeder, draaide haar kopje bijna geïrriteerd naar hem om. Haar gezicht straalde irritatie uit, maar haar ogen waren dan weer totaal het tegenovergestelde. Ze leken vanuit deze hoek zelfs wat nat te zijn. Barksound fronste dan ook even toen ze snel haar kopje terug naar haar prooi draaide. Zijn blik ging naar het konijn, die netjes bleef liggen voor Amberpaw, die haar poot over het beestje liet gaan. "Wat is er aan de hand poot?" vroeg Barksound. Met zijn poot duwde hij het konijn wat opzij en zette hij zich recht voor de apprentice neer, om haar te verplichten om hem aan te kijken. Ergens wist hij wel waarover het ging, haar moeder.