We both lost dear ones {Quietstep}

De lichaamstaal van zijn tante liet duidelijk weten dat ze ietwat verrast was door dit nieuws, al wist hij zelf ook niet helemaal wat hij ermee bedoelde. Hij had een kattin ontmoet uit de Thunderclan, ze konden het goed met elkaar vinden, hij zou het niet erg vinden om haar nog eens tegen te komen. Daar bleef het nu zo ongeveer bij. Was dat raar? Het eerste wat uit Bronzemask's mond kwam, was een ietwat passief-agressieve vraag of hij haar bij Fourtrees had ontmoet. Gelukkig was dat het geval geweest, dus hij knikte. "Ja, een paar dagen geleden," vertelde hij toen. Technisch gezien had hij geen enkele regel overtreden, maar toch voelde het alsof hij dat wel had gedaan. Sinds het gedoe met zijn moeder leek hij zich overal direct schuldig over te voelen. "Ik had nog nooit een Thunderclanner ontmoet," ging hij toen verder. Hij had altijd een slecht beeld gehad van katten uit andere clans, maar blijkbaar had het allemaal ontzettend meegevallen. 

Zijn tante leek zich meer te ontspannen. Waarschijnlijk was ze niet echt gesteld op katten buiten Windclan, iets wat hij zich wel in kon denken. Zelf had hij altijd iets tegen Riverclanners gehad, iets wat bijzonder begrijpelijk was aangezien hij erbij was toen Panthergrowl Everstar had proberen te vermoorden en daar vervolgens ongestraft mee wegkwam. Nee, zijn loyaliteit lag nog altijd binnen Windclan en hij zag dat ook niet veranderen. Zijn familie en zijn beste vrienden waren hier en geen enkele andere kat zou dat kunnen veranderen. De poes merkte op dat hij er waarschijnlijk wel meer zou ontmoeten op de komende Gathering, waarop hij knikte. Hij kon het niet helpen om te hopen dat Jewelgleam er ook zou zijn. "Ik ga zeker mee," reageerde hij op zijn tante. Het zou vast een belangrijke Gathering worden en dat wilde hij zeker niet missen. "Ik ben benieuwd wie er allemaal komen." Voornamelijk wat Riverclanners betrof.

Zijn tante noemde dat de leiders sowieso zouden komen, wat hij natuurlijk al verwachtte. Hij fronste even bij het horen van Butterstars naam. Heel blij om de Riverclanners te zien was hij niet. Hij vroeg zich af of de kater die hem verslagen had tijdens het gevecht ook aanwezig zou zijn. Misschien zou hij de kat niet eens meer herkennen. Het was bijzonder lang geleden en de klap op zijn kop had ervoor gezorgd dat hij alles maar vaag herinnerde. Hij keek weer naar Bronzemask toen ze zich hardop afvroeg hoe het ging met Thunderclan. Een vragende frons vormde zich op zijn gezicht, niet wetend waar ze het over had. Was hij nou echt zo idioot dat hij geen enkel benul had wat er in de wereld aan de hand was? Misschien moest hij wat beter op gaan letten met clanmeetings. "Wat is er gebeurd?" vroeg de kater, ietwat verrast. Hij kon zich niets recents herinneren.

Verbaasd keek hij Bronzemask aan terwijl ze zei dat er rook was opgestegen vanuit de bossen van Thunderclan. Ze vertelde dat het waarschijnlijk een brand was geweest vanwege de bliksem en Quietstep keek haar verbouwereerd aan. Brand? Waarom had hij hier helemaal niks van meegekregen? Met grote ogen keek hij zijn tante aan. Natuurlijk was Jewelgleam de eerste kat waar hij zich zorgen over maakte. Maakte ze het wel goed? Was ze gewond geraakt? Leefde ze überhaupt nog? Waarom lette hij niet gewoon een beetje op? Hij zat constant in zijn eigen wereld waardoor hij niet lette op wat er met anderen gebeurde. "Zijn ze wel oké? Waar zijn ze nu? Hebben ze het wel overleefd?" In één adem liet hij al zijn vragen gaan, compleet verontrust over de gesteldheid van Jewelgleam. Wat als ze de brand niet had overleefd?

Bronzemask had hem ietwat verward aangekeken, wat natuurlijk begrijpelijk was. Waarom zou hij, een Windclanner, zich zoveel zorgen moeten maken om de gesteldheid van Thunderclan? Misschien maakte hij zich ook wel te veel zorgen over Jewelgleam, maar hij kon het niet echt helpen. Ze was vriendelijk geweest, interessant, slim. Hij wilde haar nog eens zien. Dat ging uiteraard moeilijk als er niets meer van haar over was dan een verkoold hoopje in een verbrand bos. Die gedachte deed hem zichtbaar ineenkrimpen. Zijn tante vertelde hem om te kalmeren en hij knikte even, verward door zijn eigen reactie. Het halve bos stond er nog, zo ongeveer. Er waren vast genoeg katten die het overleefd hadden, Jewelgleam zat er sowieso bij. Ze was slim, ze zou zichzelf er wel uit zien te redden, niet? "Ik eh, vind het gewoon heel erg voor ze," zei hij wat ongemakkelijk. Hij wilde niet dat Bronzemask dacht dat hij niet loyaal aan Windclan zou zijn, want dat was niet het geval. Toch?

Zijn tante schudde haar vacht even uit en hij overwoog hetzelfde te doen. Toen bedacht hij zich dat hij binnen enkele seconden toch weer net zo nat zou zijn als voorheen, dus bespaarde hij zichzelf de moeite. De regen mocht nu wel weer stoppen, wat hem betrof. Om één of andere reden had Starclan het niet echt goed met de clans voor op dit moment en Quietstep kon het niet helpen om zich af te vragen of dit allemaal een straf was voor wat Brindleleaf had gedaan. Dat leek hem aan de ene kant onwaarschijnlijk, sinds alle clans geraakt werden door de maatregelen, maar toch. Starclan leek altijd een beetje een iets te intensieve reactie te hebben op alles. Het viel even stil tussen hem en Bronzemask en hij wist eigenlijk niet wat te zeggen om die stilte te verbreken. Ze dacht vast dat hij met iets doms bezig was, dat hij met zijn kop bij één of andere Thunderclanner hing. Misschien was dat ook wel zo, hij had eigenlijk geen enkel idee. Hij had wel enig idee van wat er aan de hand was, maar durfde het eigenlijk niet te verwoorden. Eerst niet aan Crowfur, nu niet aan zijn tante. Ongemakkelijk staarde hij naar zijn poten, verzonken in zijn eigen gedachten.