I'm so sorry [Demonslayer]

Langzaam en met gebogen kop liep de kleine kater de Medicine den binnen. Hij ging zitten bij de slapende Demonslayer, Hij was zwaargewond geraakt toen Amberhunt zelf zelfmoord probeerde te plegen en de grote kater hem had gevangen. Waarom was hij hier eigenlijk? Omdat hij zich schuldig voelde? Om hem te bedanken? Om samen te zijn met Demon? Amberhunt wist het zelf niet eens, hij wist alleen dat hij de kater had willen zien. Zachtjes gaf hij Demon een duwtje tegen een niet-gekneust stukje van zijn lichaam "Demonslayer?"

Demonslayer stond bekend om zijn robuuste postuur en 'beangstigde' indruk maar de tom leek nu niet meer dan een hopeloze zak met vacht die was opgekropt in een mos nest. Papaverzaden lagen voor zijn neus maar elke keer wanneer hij deze toegeschoven kreeg hield hij zijn neus op. Hij hoefde geen kruidens hoe stom dat ook klonk. Een siddering liep over zijn lichaam toen de Medcat heb weer wat medicijnen voorschoof, het leek wel alsof hij de klauwen weer over zijn pels heen voelde bij de gedachthens om de pijnstilling te nemen. Nee. Hij mocht het niet. Demonslayer schudde zijn brede kop zover het kon en krulde zich weer op tot zoals een kleine zieke kitten voor hij zijn blauwe ogen sloot en in een onrustige slaap viel.

De tom weed gewekt door een aanraking en geschrokken hees hij zijn kop op wat als gevolg dat er een pijnlijke scheut door zijn lichaam heen ging. Meteen kroop de massieve tom ineen en liet een pijnlijke gesis over zijn lippen heen glijden voor hij zijn koude ogen op een oranje pels vestigde. "Amberhunt, wat is er?" Mauwde hij zacht, zijn stem duidelijk rauw van de pijn.

Het was duidelijk dat Demonslayer veel pijn had. Hij vroeg Amberhunt wat er was en die boog zijn kop. "Het spijt me... voor wat ik wilde doen. En voor wat ik jou heb aangedaan." Miauwde hij voorzichtig terwijl hij vlakbij het nest ging zitten. Waarom nam Demon die papaverzaden nou niet? Dan werd de pijn tenminste wat minder "En ik wilde praten over wat je zei... dat ik je enige vriend was" Vervolgde de kleine kater zachtjes. Hij was eigenlijk het tegenovergestelde van de kater die voor hem zat: klein en slank in plaats van groot en sterk. Een clanverrader in plaats van een loyale warrior.

De tom stond bekend om zijn grote postuur, zijn koude ondrinkbare blauwe ogen, de angst die hij verspreiden bij andere katten als een soort rattenplaag leek nu verdwenen te zijn. Zijn massieve lichaam was opgekruld als een hopeloze hoopje vacht, niks meer dan een verwonde kitten die achtergelaten is door zijn moeder. Het was dus ook een verassing toen Amberhunt verschenen was en awel hij deed alsof hij nog steeds de harteloze onverslaanbare warrior was was hij blij om zijn oranje kop te zien. De tom schoof wat dichter naar zijn nest en Demon hief voorzichtig zijn kop. Zich afvragend wat de andere kwam doen. "Het spijt me... voor wat ik wilde doen. En voor wat ik jou heb aangedaan." Sprak Amberhunt voorzichtig, alsof Demonslayer hem elk moment een klap kon verkopen. Pas toen hij vertelde dat hij wou praten over dat hij had verteld dat Amber zijn enige vriend was rapste de robuuste tom zijn keel. De blok proberend weg te slikken. "Een warrior helpt en beschermd zijn clan en clangenoten met zijn leven. Kosten wat het kost" Begon de tom met de gebruikelijke lage klank in zijn woorden, doelend op dat Amber zich niet schuldige hoefde te voelen.

Hoe had hij van die grote, sterke kater dit zielige hoopje gemaakt? Waarom had hij niet een keertje normaal kunnen doen? Demonslayer slikte alsof hij nerveus was, Demon... Nerveus? "Een warrior helpt en beschermd zijn clan en clangenoten met zijn leven. Kosten wat het kost" Begon hij terwijl hij naar de kleinere kater keek. Oh, dus het was niet waar geweest van dat vriendgedoe? Het was gewoon geweest om hem eruit te praten. Nou, had het in ieder geval gewerkt... "Ah... Dus het was niet waar dat ik je enige vriend ben?" hij glimlachte geforceerd "Dat had ik natuurlijk moeten weten" Knikte hij nogal teleurgesteld

Amberhunt leek teleurgesteld zijn op zijn antwoord waardoor Demon een vragende uitdrukking op zijn gezicht kreeg. Het was de code om je clangenoten te beschermen al koste dat je leven en dat had Demon dus ook gedaan maar Amber had heel wat anders in zijn kop zitten. De massieve tom liet dus ook een verassende glans door zijn ogen schieten toen de kleine oranje warrior vroeg als het een leugen was geweest toen Demon had verteld dat hij zijn enige vriend was. De oudere senior had zijn bek al geopend maar Amber viel hem in de reden. "Dat had ik natuurlijk moeten weten" Demon trilde met zijn snorharen en schudde zijn brede kop zachtjes. "Amberhunt natuurlijk was het waar" Bevestigde hij, zijn stem vastberaden maar een tikkeltje nerveus. "Je bent de enige hier die ik met het labeltje vriend kan beplakken" Mauwde hij na een hap adem. Demonslayer was nooit echt iemand geweest die sprak over hoe hij over andere dacht en voelde, dit was dan best bijzonder.

Demonslayer zag er verbaasd uit en vertelde Amberhunt toen dat hij hem echt als een vriend zag. De rode kater keek de grotere warrior een tijdje aan voordat hij nog iets meer naar voren schuifelde en zijn neus tegen die van Demon drukte. "Gelukkig... En bedankt dat je nog een beetje vertrouwen in me hebt" Miauwde hij zachtjes. Hun vachten streken een beetje langs elkaar en Amberhunt deed nogal ongemakkelijk een stap naar achteren. Hij had best willen blijven staan maar misschien vond Demon dat wel helemaal niks. Oh Starclan, had Demonslayer eindelijk een vriend en dan deed ie zo.