Problems ahead?

Thornfang nam het gebaar van Acorndust aan als het feit dat hij instemde met het plan. Hoewel hij eerst van plan was om Tallshadow te gaan verwittigen, werd de pijn in zijn poot steeds erger. Thornfang vervloekte de Twoleg in zijn hoofd terwijl hij zijn poot zo licht mogelijk neer probeerde te zetten op de grond, maar het hielp niet echt dat er harde stukjes onder zijn poten lagen waardoor hij meerdere malen tussen zijn tanden door siste. Hij wist dat Acorndust naast hem was komen lopen om hem steun te bieden als het nodig was, maar voelde zich te trots om daar gebruik van te maken. Hij wilde niet voor één kleine, vervelende brandwond hulp aannemen van een andere senior warrior. Ook al wist hij dat Acorndust hem daar niet om zou uitlachen en al helemaal niet ging opscheppen bij andere warriors, toch had hij liever dat hij gewoon op eigen poten kon staan. En dus klemde hij zijn kaken maar op elkaar bij elke pijnscheut die door hem heen ging. Het was eigenlijk slimmer geweest als hij eerst ergens zijn poot was gaan koelen, maar daar had hij nu geen tijd meer voor. Tallshadow en zijn moeder moesten eerst op de hoogte gesteld worden van het feit dat er een Twoleg met een brandend, gevaarlijk voorwerp in het territory aanwezig was geweest. Zijn moeder vinden zou echter een kleine zoektocht worden, want hij wist dat ze vaak het camp uitging. Maar als het nieuws al aan Tallshadow werd verteld, was dat al iets tenminste. Thornfang deed zijn best om een opgeluchte zucht te bedwingen toen hij het camp in de verte op zag doemen. Hij voelde zich lichtelijk vermoeid van de pijn en vroeg zich af of het toch niet beter was als hij Acorndust naar Tallshadow zou sturen en zelf alvast naar de medicine cat’s den zou gaan. Net op dat moment ving hij de geur van de tabby tom op. ‘Ik denk dat Tallshadow daar is,’ mauwde hij met een zwiep van zijn staart in de richting van de leaders’ den. ‘Dan ga ik alvast naar de medicine cat’s den.’ Hij wierp een verontschuldigende blik op de tom terwijl hij in de richting van de medicine cat’s den liep. Wat beschamend.

Hoe beschamend was het als je als senior zijnde, een volleerde warrior en zelfs beter dan dat, zo vaak naar de medicine cats’ den ging omdat je iets aan je poot had? Hij vond het verschrikkelijk, maar was dan wel nog lichtelijk trots op zichzelf dat hij geweigerd had om met zijn gewicht op Acorndust te steunen. Natuurlijk zou hij niet willen dat zijn kittens een voorbeeld aan hem zouden nemen, want dat zou hij niet goedkeuren. Hij zou het liefste hebben dat ze gewoon toegaven aan hun pijn en het niet erger maakten door er op te blijven steunen. Maar ja, zijn kittens waren nog heel jong en dus mochten ze afhankelijk zijn van anderen, maar van hem werd verwacht dat hij zijn eigen boontjes wel kon doppen. Dat hij senior warrior was wilde immers niet zeggen dat hij afhankelijk van anderen moest zijn, al leken sommigen dat wel te denken. Hij had hard gewerkt voor zijn rank en had door de moons heen een boel ervaring opgedaan. Te veel ervaring om te laten verknallen door het behoefte hebben aan wat steun omdat zijn poot toevallig verbrand was. ‘Een brandwond, niets om je druk over te maken,’ zei hij luchtig tegen zijn voormalige apprentice. Zijn oortje ging naar opzij toen Acorndust zijn uitleg deed aan Tallshadow en merkte dat de senior warrior geen enkel detail liet ontglippen. En hoewel hij het niet graag wilde toegeven, was hij toch wel blij dat Acorndust op het moment van het ongeluk daar was geweest om hem te ondersteunen en hem bij te wonen toen hij dat nodig had. Bedankjes konden echter later wel komen, eerst wilde hij weten wat Tallshadow hier aan ging doen. ‘Het stonk ook verschrikkelijk,’ voegde hij toe aan het verhaal van Acorndust. ‘Ik kan de geur niet plaatsen. Het rook echt heel raar zoals Acorndust al aangaf, maar het kan volgens mij zeker wel een grote brand veroorzaken. Misschien niet heel erg groot, maar toch zeker niet iets wat ik in de buurt zou willen hebben van mijn kittens en de rest van de Clan.’ Hij keek de tom vragend aan en zijn onuitgesproken vraag leek wel duidelijk te zijn: wat gingen ze nu doen?