End of Watch

Het was zo onderhand een rare gewoonte voor hem geworden om elke dag in zijn eentje nog eens langs de grenzen te lopen. Tegen de avond voelde hij altijd de drang om zijn laatste, persoonlijke patrouille nog even te maken in de hoop dat zijn moeder deze keer aan de grens zou staan, vragend om terug te komen. Hij zou zijn excuses aanbieden, haar vertellen dat hij haar nooit meer kwijt wilde en vervolgens zou Everstar haar weer terug laten in de clan en alles zou helemaal goed komen. De clan zou haar met open armen verwelkomen en Mousewish zou gewoon terug op haar plaats zijn, omringd door al haar kittens. In eerste instantie had het een mogelijkheid geleken, vervolgens was tot hem doorgedrongen dat het enkel een fantasie was. Toch geloofde hij het er niet minder om, zelfs niet toen Bronzemask hem ervan verzekerde dat Everstar Brindleleaf niet eens terug in de clan zou dulden. Aan het eind van zijn ronde werd hij wederom overvallen door die bekende teleurstelling. Ze was er niet, ze zou er waarschijnlijk ook nooit zijn. Toch zou hij blijven lopen.

Routpaw

  

Een onbewuste kracht zorgde ervoor dat hij stilstond. Hij kon niet vertellen waarom, maar een vaag gevoel bekroop hem. Een gevoel dat hij hier niet alleen was op dit moment. Toch vertelden zijn waarnemingen hem het tegenovergestelde: hij zag niemand, er was geen bekende geur die hij kon benoemen. Een zachte bries streek over het veld en speelde voor enkele seconden met zijn haren voordat deze weer net zo snel verdween als hij gekomen was. Een rilling trok over zijn rug, er was iets aan de hand en hij wist niet precies wat. Ondanks het feit dat alles onbekend was, voelde hij zich rustig. Vredig. Alsof zijn omgeving hem probeerde te vertellen dat het goed was. Het is goed zo. Hij slikte even, niet wetend wat hem overkwam. Hij kon zich voorstellen dat hij er vrij triest bij zat: verdwaald en verdronken door de stortregen. Hij schudde met zijn kop, alsof hij zo de ietwat melancholische expressie van zijn gezicht zou kunnen halen. Gek genoeg werkte het ook. Net op dat moment hoorde hij zijn naam. Hij keek om, een natgeregende Routpaw die vroeg of het wel goed ging. Voor de eerste keer knikte hij oprecht. Hij meende het. "Ja... Ja, eigenlijk wel," antwoordde hij met een zachte glimlach op zijn gelaat. Ondertussen bleef de regen in zijn gezicht spetteren. "Heerlijk weertje om te wandelen," ging hij toen verder, in een mislukte poging om zijn ietwat vreemde gedrag te verklaren.

Note; Het begin is een reactie op dit topic c:  

Ergens voelde hij zich schuldig. Hij was relatief snel opgeknapt na alles wat er gebeurt was, en hij vond niet dat hij daar het recht toe had. Het was immers gedeeltelijk zijn schuld geweest. Of volledig, het lag eraan aan wie je het vroeg. Toch duwde hij die gedachten aan de kant, ver naar het diepste hoekje van zijn gedachten. Het zou niemand wat goed doen als hij zich voor de rest van zijn leven depressief zou gaan voelen, zelfs Amberpaw niet. Dus vanuit dat perspectief had hij een glimlach op zijn gezicht geplakt en tot zijn eigen verbazing was hij zich ook een stuk beter gaan voelen. Wie had dat gedacht? Het enige wat hij wel kon missen was die regen. Elke avond spendeerde hij een significante hoeveelheid tijd aan het droog likken van zijn vacht, en elke keer als hij de Den uit stapte was hij weer net zo nat als voorheen. Het was ergens wel weer een voorrecht om te kunnen klagen over het weer in plaats van over zijn overleden zus. Routpaw kwam met een glimlach op haar gezicht naast hem zitten en hij kon het niet helpen om blij te zijn dat ze er was. Hij lachte hoorbaar om haar opmerking. "Ríverclanner?" herhaalde hij, terwijl hij deed alsof hij zwaar beledigd was. Hij keek even richting het gebied achter de grens. Ze vroeg zich vast af wat hij hier deed, rond dit tijdstip. "Ik kom elke dag kijken of Brindleleaf terug is," vertelde hij toen, half grinnikend. Hij kon er het trieste wel van inzien, het onmogelijke. Hij kon er haast om lachen.

De grijns verdween van zijn gezicht toen hij die brok in zijn keel weer op voelde komen. In het begin had het veel pijn gedaan, had hij alles eruit willen gooien. Hij had willen schreeuwen, willen huilen, hij had Mousewish achterna wilde gaan. Wat daarna overbleef was een raar, verdoofd gevoel. Een zeurende pijn die ergens diep van binnen groeide. De wereld om hem heen leek verder te gaan, terwijl hij in zijn eentje achterbleef. Iedereen ging verder en hij bleef achter, samen met het gevoel dat hem van binnenuit opvrat. Maar het begon te slijten. Hij kon weer glimlachen. Hij kon zijn eigen reflectie weer zien in het water van het meer zonder van zichzelf te walgen. Hij kon sorry zeggen en achter de rest van de wereld aanlopen. Heel af en toe werd het hem s'nachts nog teveel. s'Nachts, als hij alleen was en genoeg moed op had gebouwd om zich uit te laten over wat er gebeurd was. Waar niemand hoefde te zien of te horen dat hij brak. Routpaw zei dat het haar speet, en hij werd misselijk. Het speet iedereen. Het speet hem nog het meest. "Dank je," wist hij uit te brengen, met een stem die rauw aanvoelde. Ze gaf aan dat hij nog anderen had, en ze had gelijk. Er was nog genoeg om voor te leven, om voor te vechten, al voelde het nu even niet zo. Routpaw's snuit streek langs zijn gezicht en hij leunde naar haar toe, legde uiteindelijk zijn kin bovenop haar kopje. Hij beet zijn kaken stevig op elkaar, hij wilde hier niet uiteen vallen. Hij grinnikte weer toen ze hem een Riverclanner noemde. Hij liet een stilte vallen, wachtend tot hij wist dat hij kon spreken zonder dat zijn stem brak. "Ik denk dat we beter terug kunnen gaan. Straks hebben we allebei whitecough," mompelde hij met een flauwe glimlach op zijn gezicht. Hij was haar dankbaar, hij wist alleen niet hoe hij het haar moest vertellen.

Het was een soort van privilege om Routpaw te kennen op de manier waarop hij dat deed. Hun eerste ontmoeting had hij al wel gemerkt dat ze bijzonder verlegen was. Hier en daar zelfs een tikkeltje ongemakkelijk. Ze was niet erg open en op één of andere manier had hij toch het voorrecht gehad om haar beter te leren kennen. Nu noemde hij haar eigenlijk één van zijn beste vrienden in de clan. Ze was er altijd voor hem geweest, hoe moeilijk hij soms ook kon zijn. Hij had veel aan haar te danken en dat was niet iets dat hij licht opnam. Hij moest haar binnenkort eens uitgebreid bedanken, op de één of andere manier. Even stonden ze zo stil: zijn kop op de hare gelegd, beiden doorweekt van de onophoudelijke regenval. Hij had er nog wel een tijd kunnen blijven staan, als hij het niet zo intens koud had gehad. Hij opende zijn mond en Routpaw maakte zichzelf van hem los. Ze stemde in en Quietstep stond op. Het laatste wat ze nu konden gebruiken was om met zijn tweeën ziek te worden. Routpaw stelde voor om te gaan, maar de blik in haar ogen deed hem haar vragend aankijken. "Wat-" Zijn zin werd afgebroken door een plotselinge plens water die tegen hem aankwam. Even keek hij haar ongelovig aan, maar al snel krulde zijn mond in een speelse grijns. "Oh, ik krijg je nog wel," miauwde hij, alvorens hij een stevige pas inzette om op haar af te rennen.

Terwijl hij achter haar aan sprintte, stond er een flinke glimlach op zijn gezicht. Nogmaals provoceerde Routpaw hem, waarop hij net nog dat kleine beetje vaart in zijn pas gooide. Het zorgeloos rennen door de regen voelde om één of andere manier ontzettend goed, ook al had hij het nogal koud en voelde hij zich drie keer zo zwaar met al dat extra watergewicht in zijn vacht. Hij kwam dichter bij haar in de buurt toen Routpaw ineens struikelde over een verborgen tak en zo op artistieke manier in de modder viel. Quietstep kon de tak nog net op tijd vermijden en hij verminderde zijn snelheid aanzienlijk zodat hij niet in de modderpoel terecht kwam. Toch haastte hij zich meteen de modder in om te kijken of Routpaw het goed maakte. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd, terwijl hij met zijn poot wat van de modder uit haar gezicht veegde. Hopelijk was de val niet al te pijnlijk geweest.

Routpaw's onhandigheid was hem niet bepaald ontgaan. De eerste keer dat ze samen gingen jagen had ook niet geheel op rolletjes gelopen, iedere prooi was Routpaw immers ontglipt. Ergens vond hij het wel iets schattigs hebben, al kon hij de frustratie er natuurlijk ook wel in zien. Vooral hier en nu. Haar hele gezicht was bedekt door modder en de val had er daarbij ook redelijk pijnlijk uitgezien. Zodra hij vroeg of het wel goed met haar ging, glimlachte ze. Gelukkig kon een lachje er nog wel vanaf. Zijn blik verzachtte bij het idee dat ze zichzelf geen pijn had gedaan en nu kon hij er ook wel een beetje om lachen. Hij grinnikte om haar opmerking en keek terwijl ze zichzelf de modder weer uit werkte. Hij stapte achter haar aan en sloeg dubbel van het lachen toen ze haar smerige staart onder zijn kin doorhaalde. Nu er toch al wat op zijn gezicht zat, besloot hij maar om er volledig voor te gaan. Grinnikend stak hij zijn eigen gezicht ook in de modder en vervolgens kwam hij weer omhoog, met hetzelfde modderige gelaat als Routpaw. "Kijk eens, nu hoeft het beruchte Moddermonster niet meer alleen te zijn," zei hij met een grote grijns op zijn bek. De regen zou de modder er weldra toch wel vanaf wassen. Nu zagen ze er allebei lekker uit als een stel idioten.

Om eerlijk te zijn, keek hij er niet echt meer van op wanneer Routpaw blunderde. Het was gewoon iets dat bij haar hoorde. Waarschijnlijk was het zelfs raar als ze een keer niet op haar bek ging terwijl ze in het territorium rondliepen. Misschien had ze gewoon altijd pech, iets dat wellicht niet heel handig was voor een Medicine Cat, maar goed. Om één of andere reden vond hij het toch altijd wel een deel van haar charme. Haar ongemakkelijke, onhandige charme. De kattin barstte gelukkig in lachen uit toen hij zijn eigen gezicht ook een modderbad gaf. Het was toch altijd leuker om met zijn tweeën voor gek te staan dan om het in je eentje te doen, nietwaar? Ze verklaarde hem voor gek, maar hij kon niet stoppen met grijnzen. De bruin-witte poes kwam weer bij hem staan en suggereerde dat ze zo het kamp in zouden moeten lopen. "Wil je alle kittens een trauma bezorgen?" zei hij grinnikend. Het duurde niet lang voordat de modder dankzij de regen van zijn gezicht begon te zakken. "Laten we maar teruggaan, straks mist Lizard je nog," ging hij verder, met een warme glimlach op zijn gezicht. Routpaw had van zijn deprimerende trip een leuk uitje weten te maken, daar was hij haar zeker dankbaar voor.

- hihi i agree <3 

Routpaw schudde haar kop met een warme glimlach en Quietstep glimlachte terug. Het was ergens wel fijn dat ze in het midden van al deze ellende toch nog iets leuks konden doen. Het kamp stond dan wel half onder water, er was amper prooi om te eten en zijn hele familie lag in duigen, maar toch kon hij met Routpaw altijd lachen. Het was misschien een raar contrast, maar hij was er zeker wel blij mee. De poes merkte op dat het leek alsof zijn gezicht aan het smelten was en haalde vervolgens met haar poot wat modder van zijn kop af. "Zie ik er zo weer toonbaar uit?" zei hij smalend. Helaas waren dit soort moment vrij schaars. Routpaw stemde in met zijn suggestie om terug te gaan naar het kamp. Stiekem wilde hij nu wel graag opdrogen en in zijn nest gaan liggen. Hij grinnikte nogmaals om haar opmerking en glimlachte toen ze hem bedankte. "Jij ook bedankt, Rout. De laatste paar weken zijn nogal zwaar geweest," miauwde hij, doelend op de afgelopen tijd voor zowel hij als voor de clan. Niemand had het echt makkelijk, maar dit soort dingen maakten alles toch een stuk dragelijker.      

Even trok hij een overdreven teleurgestelde kop toen Routpaw gniffelend haar kop schudde op zijn vraag. De combinatie van modder, regen, kou en wind was niet echt ideaal en hij voelde hoe hij het langzaam maar zeker kouder en kouder begon te krijgen. Toen hij onbewust verlangde naar zijn eigen, warme nest, bedacht hij zich weer dat de Den half onder water stond, dus ook daar had hij niet heel veel aan. Zucht. Wat was het leven toch zwaar soms. Samen begonnen ze richting het kamp te lopen en ergens hoopte hij dat ze dit vaker zouden kunnen doen. De poes merkte op dat alles makkelijker zou zijn wanneer die regen stopte, waarop Quietstep knikte. "Volgens mij vind Starclan ons niet zo aardig," zuchtte hij toen. Vreemd, eigenlijk. Er waren genoeg katten daarboven die hij kende. Zou Mousewish niet zo vriendelijk willen zijn om de thermostaat even wat omhoog te draaien? "Misschien kun je ze de volgende keer bij de Moonstone vragen of ze het wat rustiger aan willen doen," vervolgde hij. Routpaw was de Medicine Cat in spe hier. Ooit op een dag zou ze met de katten aan de gene zijde moeten praten. Gelukkig stond hij niet in haar schoenen.