[open] Here I stand, helpless and left for dead

"Rollen, ja," reageerde Djinn. Het was duidelijk dat de kattin inzag dat ze niet de slankste was. Dat was eigenlijk wel fijn. Bij types die dat niet inzagen moest je altijd op je tenen lopen. "Zie je het al voor je?" vroeg de kattin hem vervolgens. Blijkbaar vond ze het idee zelf wel grappig. De lach die op haar kop stond maakte dat meer dan duidelijk. "Ja" , reageerde Sicarius wat kortaf. Hij draaide zijn witte ogen weer naar het pad dat voor hem uit strekte. De kater opende zijn bekje kort en inhaleerde de lucht die in het gebied hing. Ze kwamen inmiddels in de buurt van het clan gebied. "We komen in de buurt van de grenzen", deelde hij mee aan de kattin die schuin achter hem liep. Hij zou haar het liefst even alle grenzen duidelijk uitleggen net zoals Apprentices van hun mentoren uitgelegd kregen.

Even liet ze haar blik over het gezicht van de zwarte kater heenlopen. Wederom kon er niet eens een glimlachje af. Misschien dat ze het maar gewoon op moest geven. Maar hé, onkruid verging niet en Djinn gaf nooit op. Totdat ze moe werd. De kater antwoordde een simpele 'ja' en even vroeg ze zich af of hij het concept van humor überhaupt wel begreep. Ze vond Sicarius een tikkeltje vreemd en dus wilde ze weten wat het nou precies aan hem was dat ze zo bijzonder vond. Misschien was zijn moeder wel net overleden of iets dergelijks en was hij gewoon aan het rouwen. In dat geval zou ze ook nergens om moeten lachen. Haar gedachten werden onderbroken door de kater zelf, die aangaf dat ze in de buurt kwamen van de grenzen. Ze snuffelde even aan de lucht en knikte. "Ik ruik het," miauwde ze toen. Er was een bijzonder vissige lucht. Een geur die rook naar heide en konijnen. Eén die rook naar dennenbomen en nog een andere die een typische bosgeur weggaf. "Welke clan is over het algemeen het minst... agressief?" luidde haar vraag. Het leek haar ontzettend interessant om zo'n beest te spreken, al wist ze niet of dat zo'n goed idee was.

"Ik ruik het," reageerde de kattin met een knikje. Hoe dichter de twee katten op het clangebied kwamen hoe duidelijker de geuren werden. Elke geur werd beter de onderscheiden van de anderen. Het gaf aan hoe gevarieerd het gebied eigenlijk wel niet was. Loofbomen, moeras, vlaktes en rivieren. Een passend gebied voor elke clan. "Welke clan is over het algemeen het minst... agressief?" Er verscheen een frons op de kop van de zwarte kater. Deze vraag viel niet helemaal goed bij hem. Met de vraag was op zich niets mis maar de reden waarom het gevraagd werd bestond uit een groot uitroepteken. "Waarom wil je dat weten?" vroeg Sicarius met een waarschuwende toon in zijn stem. Dit vertrouwde hij dus niet helemaal.

Nog steeds was ze onder de indruk van de grote diversiteit aan landschappen op dit relatieve kleine stukje land. Ze rook heide, loof,- en naaldbossen, de rivier en moerassen. Een uiterst mooi gebied, het vervelende was dat de meeste stukken land echter al bezet waren door de zogenaamde clans. Je moest goed oppassen waar je liep, soms stapte je zomaar een grens over en dan had je een gigantisch probleem. Althans, dat was wat haar verteld werd. Meestal waren de geurmarkeringen echter wel duidelijk genoeg om je te vertellen dat je niet welkom was. Toen ze haar vraag stelde, begonnen de alarmbellen te rinkelen bij de kater. Hij vroeg naar de reden van die vraag, met een duidelijke toon in zijn stem die aangaf dat ze zich op glad ijs begaf. "Als buitenstaander moet ik zeggen dat ik het idee van de clans behoorlijk interessant vind," begon ze. Het scheen dat ze een persoonlijke religie hadden. Starclan of iets dergelijks. Haar interesse hadden ze ondertussen wel gewekt. Ze klonken haast als één of andere cult. "Ik zou er graag een ontmoeten, het liefst zonder meteen aangevlogen te worden," ging ze verder. Misschien was het bijzonder risky, maar een leven zonder risico's was ook zo saai.

"Als buitenstaander moet ik zeggen dat ik het idee van de clans behoorlijk interessant vind," sprak de kattin. Sicarius trok een keer met zijn oor op het antwoord van Djinn. De frons verdween echter niet van zijn gezicht door dit antwoord. Het was nou nog niet echt iets dat hem geruststelde. "Ik zou er graag een ontmoeten, het liefst zonder meteen aangevlogen te worden," vertelde de kattin hem vervolgens. Nee, dit was nog steeds niet voldoende voor hem. Hij zou hier dus mooi wel even op gaan doorvragen. Dit liet hij niet zomaar gaan. "Waarom zou je dat willen? Clankatten zijn erg wantrouwend tegenover Rogues en gaan je echt niets vertellen waar je wat aan hebt." Zo lang hij elke mogelijke bedreiging weg kon houden van de clans was het prima voor hem. Tegen de Elite zou hij voorlopig toch niets kunnen doen.

Haar antwoord leek de zwarte kater niet bepaald gerust te stellen, maar gelukkig was dat haar plan ook niet geweest. Daarbij, ze had het gevoel dat de frons op zijn gezicht vrij permanent was. Hoe langer ze in zijn bijzijn was, hoe zekerder ze werd dat de kater gewoon maar één expressie had. Er werden ook meteen nieuwe vragen op haar afgevuurd. Waarom zou ze dat willen? Waarom niet? Ze zag haar tijd hier meer als een soort vakantie. Ze wilde wat van de locale cultuur proeven, zich een beetje met andermans zaken bemoeien en er vervolgens weer vandoor gaan. Was dat nou echt te veel gevraagd? "Je wil wel erg graag dat ik niet naar de clans toe ga," merkte ze op. Voor een rogue vond hij het aardig belangrijk dat ze niet bij de grenzen zou zijn. Nu werd ze toch wel een tikkeltje nieuwsgierig.

Waarom wilde deze Rogue zo graag een clankat ontmoeten. Ze hadden niets te doen met de clans en Sicarius hield dat ook liever zo. Het leek hem behoorlijk sterk dat ze hem wilde helpen in ieder geval. "Je wil wel erg graag dat ik niet naar de clans toe ga," merkte de kattin op. Sicarius rolde een keer met zijn witte ogen waarna hij Djinn droogjes aanstaarde voor een paar seconde. "Valt het op?" vroeg hij vervolgens met de meest sarcastische stem die hij kon opzetten. Het was niet dat hij het probeerde te verbergen dat hij de clans wilde beschermen. Het zat in zijn bloed en dat viel niet te ontkennen. Ja okay, het ging tot dus ver niet geweldig soepel gezien hij de enige was die het had overleefd maar goed. Hij moest toch iets?

Vanwege haar ietwat irritante aard wilde ze nu extra graag naar de clans toe, maar dat hield ze maar even voor zich. Het was altijd handig om katten te vriend te houden, hoe excentriek ze ook waren. De kater rolde met zijn ogen en serveerde haar een sarcastische opmerking van de eerste graad. Ze trok even verbaasd met haar oren en keek hem grijnzend aan. Hij kon grappig doen! Soort van. "Een beetje maar," antwoordde ze toen. "En ik zou graag weten waarom, al heb ik het gevoel dat je het me toch niet gaat vertellen." En als hij het haar niet zou vertellen, zou ze gewoon lekker haar gang gaan. Want je kon geen rekening houden met katten die je toch niks vertelden. Je kon het proberen, maar het zou nooit volledig lukken. Communicatie was nou immers belangrijk, dus het werd tijd dat de kater zijn mond opentrok.

De verbazing was in de kattin te merken. Er verscheen daarbij direct een geamuseerde grijns op haar gezicht. Nu had hij dus spijt van zijn keuze. Sarcasme was nooit zijn ding geweest maar als je broer het zoveel gebruikte nam je het soms over. "Een beetje maar," antwoordde de kattin. Een passende reactie op zijn woorden. "En ik zou graag weten waarom, al heb ik het gevoel dat je het me toch niet gaat vertellen." De zwarte kater liet een luide zucht ontsnappen. Hij had geen geheimen over zijn verleden. Wie het wilde weten mocht het horen ook. Maar of de kattin er wel aan toe was om zijn levensverhaal aan te horen? Nouja, misschien was Djinn dat wel. Het zou op zich best bij haar passen. "Het is een aardig verhaal dus wil je het horen of niet?"

De zwarte kater zuchtte en Djinn wist niet of het tegenzin was, of gewoon vermoeidheid. Vermoeidheid van haar waarschijnlijk. Ze wist wel dat ze soms een beetje te veel was, maar het deerde haar allemaal niet zo. Toen de kater opmerkte dat het een heel verhaal was, trok ze verrast met haar oren. Ging deze kat haar nou echt zijn hele levensverhaal vertellen? Ze was enigszins verbaasd en misschien was dat nog wel een understatement, maar ze wilde het wel horen. Andere katten intrigeerden haar, vooral wanneer ze het gevoel had dat ze een volkomen ander leven hadden geleid dan zij. Misschien was het een tactiek om haar van de clans weg te houden, maar ze vond het wel een goede deal. "Ik heb alle tijd," zei ze met een brede lach op haar gezicht. De zon stond niet al te hoog meer aan de hemel, maar ze was nou eenmaal een vrije kat zonder avondklok. Ze plofte haar kont neer op de grond en keek de kater aan. "Vertel eens."

Een verbaasde blik verscheen op de kop van de kattin. Hoogstwaarschijnlijk had ze niet verwacht dat hij bereid was haar te vertellen wat er in zijn leven was gebeurd. "Ik heb alle tijd," antwoordde de kattin met wel een hele brede lach. Sicarius stopte direct toen hij een plof achter zich hoorde. Was ze nou er serieus voor gaan zitten? De bedoeling was dat ze gewoon door zouden lopen terwijl hij het vertelde. "Vertel eens." De zwarte kater zuchtte terwijl hij zich naar Djinn omdraaide. Rustig ging hij recht tegenover elkaar zitten. "In dit gebied wonen vier clans. Mijn ouders komen ieder van een van die clans. Het is echter verboden om een relatie te hebben met een kat uit een andere clan. Dus ze verlieten de clans om Rogues te worden net zoals wij nu zijn. Dat deden ze met een reden. Ze kregen twee nestjes, ik kom uit het tweede, en wij werden getraind om tegen de Bloodclan te vechten en de clans te beschermen. Nu ben ik de enige die nog over is."

Ja, ze hadden simpelweg kunnen lopen. Maar het feit bleef dat Djinn niet hield van lopen en iedere kans aannam om er eens lekker voor te gaan zitten. En als dit nou geen pareltje van een kans was, dan wist ze het ook niet meer. Het was haar versie van een avondje bioscoop: het staren naar een kater terwijl die zijn levensverhaal aan haar voorlegde. Uiterst vermakelijk. Tenzij ze een eentonig, saai leven hadden geleden, maar ze ging er bij deze kater uit van niet. Met een zucht draaide Sicarius zich naar haar toe en kwam tegenover haar zitten, waarop hij zijn mond opende. Vier clans, check. Hij was een clankat? Interclanrelaties waren verboden? Er kwam ineens een hele stroom informatie op haar af en ze vond het allemaal geweldig. Ieder hun clan verlaten om bij elkaar te zijn, was dat niet de definitie van romance? Zou Dux dat voor haar gedaan hebben? Na het einde van het verhaal knikte Djinn. Ze had hem een staande ovatie gegeven, als katten dat hadden gekund. "Een prachtige romantische tragedie," zei ze droogjes. Ze zou haast een traantje wegpinken. "En nu vecht je in je eentje tegen de o, zo gevreesde Bloodclan?" Er was naar haar weten weinig beginnen aan, maar ze waardeerde zijn lef.

Zo, dat was er ook weer uit. Djinn knikte zodra hij klaar was met praten. "Een prachtige romantische tragedie," sprak de kattin. Sicarius zuchtte een keer, dit was toch geen wedstrijd droge opmerkingen maken? "En nu vecht je in je eentje tegen de o, zo gevreesde Bloodclan?" suggereerde Djinn vervolgens. Zacht schudde de zwarte kater met zijn kop. Was ze blind? Nee, dan was ze waarschijnlijk wel ergens tegenaan gelopen onderweg. "Op het moment ben ik niet meer dan een wandelend litteken, want dat was pas een paar dagen geleden. Nee dus." Op het moment was het hem een grotere zorg om in leven te blijven. Rogues kozen altijd momenten dat de ander zwak was voor gevechten over territoria. Hij zou geen kat kunnen verjagen zoals hij er nu voor stond. Bovendien was het ook nog een uitdaging om aan voedsel te komen aangezien hij nooit echt had geleerd om te jagen.

De kater zuchtte. Waarschijnlijk waardeerde hij het niet helemaal dat ze een grap maakte over zijn intense leven, maar anders was alles ook maar zo geladen. Ze hield helemaal niet van die misselijkmakende spanning die in de lucht hing wanneer je over iets serieus praatte, dus zorgde ze ervoor dat hij weg ging. Zo simpel was het. De kater noemde zichzelf een wandelend litteken. Wat klonk dat ontzettend duister. Ze bekeek hem nogmaals van top tot teen, schonk deze keer wat meer aandacht aan de markeringen op zijn lichaam. De littekens, de scheur in zijn oor. Ja, hij zag er behoorlijk gehavend uit. Ze schraapte haar keel even en knikte. "Als ik je ergens mee kan helpen, jagen of iets dergelijks, zeg het maar," zei ze toen maar, al wist ze niet waarom. Ergens had ze wat medelijden met de kater voor haar. In zijn eentje tegen de rest van de wereld, dat was een ontzettend vermoeiend iets. Ze voelde de drang om hem enigszins te helpen, al had ze daar aan de andere kant ook weer geen zin in.

Ergens leek het of de kattin wat spijt had van haar woordkeus maar dat leek al snel weer te vervagen, als sneeuw voor de zon. "Als ik je ergens mee kan helpen, jagen of iets dergelijks, zeg het maar," sprak Djinn. Er verscheen een frons op de kop van de zwarte kater. En wat moest dit nou weer voorstellen? Met een vragende en lichtelijk wantrouwende blik in zijn ogen keek hij de langharige kattin aan. "En waarom zou je dat doen, precies?" Dit was geen clan, ze waren Rogues. Waarom zou de ene Rogue de ander waren als ze eigenlijk niets meer waren dan bedreigingen voor elkaars gebied? De clans voedde elkaar toch ook niet zomaar? Zijn moeder en zussen hadden voor zijn vaders, zijn broers en hemzelf gejaagd. Verder hadden ze nooit prooi ontvangen van wie dan ook. Niet eens van de clan katten of Rogues waar ze een goede band mee hadden. Waarom zou een willekeurige vreemde dat hem dan aanbieden?

In plaats van zijn eeuwige dankbaarheid aan haar te verschaffen, fronsde de kater. Jezus, die kat was ook niet blij te maken. Ze had hem aangeboden om voor hem te jagen! Realiseerde hij zich dat nou wel? Al direct had ze spijt van haar aanbod. De kater vroeg waarom ze zoiets zou doen. Natuurlijk, wat een wantrouwen. Gewoon omdat ze elkaar niet kenden was ze niet te vertrouwen zeker? "Omdat ik een extreem goede jager ben en ontzettend aardig," luidde haar antwoord dan ook. Er zat eigenlijk maar weinig waarheid in beide statements, maar dat maakte niet uit. Daarbij, ze zat in een groep die voor haar zou jagen. Om af en toe wat extra werk te doen en Sicarius iets te gunnen, was niet eens zoveel moeite. Maar als hij niet wilde, dan hield het op. "Maar het lijkt erop dat je geen interesse hebt," merkte ze toen op, gezien haar observaties. Die kat was niet enthousiast te krijgen. Ze werd er zelf ook een tikkeltje chagrijnig van.

"Omdat ik een extreem goede jager ben en ontzettend aardig," reageerde de kattin. Over het jagen kon hij nu niets zeggen maar tot dus ver had was ze nog niet echt vijandig tegen hem geweest, dus waarschijnlijk was ze wel echt zo aardig. "Maar het lijkt erop dat je geen interesse hebt," sprak de tabby kattin vervolgens. Sicarius trok een wenkbrauw op, daar ging ze toch net even iets te snel. Hij richtte zijn blik op de ogen van de kattin. "Wie zegt dat ik geen interesse heb?" vroeg hij haar. Okay hij was voorzichtig, maar had toch zeker wel interesse. Het klonk misschien een beetje fishy maar dat betekende niet dat gratis eten niet leuk was. Het jagen was de afgelopen dagen niet echt soepel gegaan. Als je al niet goed kon jagen hielpen wonden er ook niet bepaald bij. Daarbij kon hij nou ook weer niet zeggen dat hij geen honger had.

Toen ze suggereerde dat hij geen interesse had in haar o, zo vriendelijke aanbod, veranderde zijn gezichtsuitdrukking even. Een heus wonder, gezien ze zo langzamerhand begon te denken dat de kater maar één expressie had. De kater opperde vervolgens dat niemand letterlijk had gezegd dat hij geen interesse had, waar hij dus wel een punt had. "Je bent gewon een beetje moeilijk te peilen," antwoordde ze toen, terwijl ze haar schouders ophaalde. "Je lijkt nergens echt enthousiast over, weet je?" Hij was niet bepaald het gezelligste gezelschap dat je je kon wensen, maar dat hield ze natuurlijk even voor zich. Hoe waar het ook was, hij zou er vast niet heel blij om zijn. Hij was nergens echt blij om. "Maar als je wél interesse hebt, waarom gaan we nu niet wat vangen? Ik was toch van plan wat te eten," vervolgde ze op een wat vriendelijkere toon. Ze was eigenlijk altijd van plan om wat te eten, maar dat hield ze ook weer netjes voor zich. De kater zag er daarbij ook wel uit alsof hij een verse maaltijd zou kunnen gebruiken.